นี่หรือเปล่าที่เรียกว่า..\"ปิ๊ง\"...

เนื้อเรื่อง

กลุ่มเมฆดำเริ่มลอยตัวต่ำลง ก่อนกลายเป็นเม็ดฝนเทลงมา ปลายฝน พาร่างอันบอบบางวิ่งข้ามถนนมายืนหลบฝนอยู่อีกฝากหนึ่งตรงข้ามกับมหาวิทยาลัย
             “ฝนตกอย่างงี้แล้วจะกลับบ้านยังไงหละเนี่ย”หล่อนบ่นกับตัวเองเบาๆ พร้อมๆกับมองหาสถานที่ๆจะทำให้ตัวเธอไม่เปียกฝนระหว่างรอให้ฝนหยุดตก แต่เหมือนว่าวันนี้เธอจะดวงไม่ค่อยดีเพราะกี่ร้านๆก็มีแต่คนแน่นเต็มไปหมด ขณะที่กำลังคิดว่าตัวเองจะต้องยืนเปียกฝนแน่ๆสายตาก็เหลือบ ไปเจอที่ๆพอจะเอาตัวเองเข้าไปสิงสถิตอยู่ได้
             ภายในร้าซเวนเซ่นที่บัดนี้แออัดไปด้วยผู้คนมากมาย อาจจะเรียกได้ว่ามากกว่าปกติเลยก็ได้
             “ขอโทษนะคะ ที่ตรงนี้มีคนนั่งหรือเปล่าคะ”เธอถาม
             “ไม่มีครับ”ชายหนุ่มเบื้องหน้าของเธอตอบอย่างรวดเร็วทั้งที่ยังไม่ละสายตาจากหนังสือที่อ่าน
             หือ!อีตาแว่นนี่ ช่างเสียมารยาทจริงๆ  เธอ คิดในใจ  ด้วยความหมันไส้และอยากเอาชนะทำให้ปลายฝนยืนนิ่งมองเขาอยู่สักพัก      ผู้ที่ถูกมองอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมาเผยให้เห็นดวงหน้าขาวใส คิ้วเข้ม ตาคม จมูกโด่ง และที่สำคัญนั่น..นั่นใส่แว่นด้วย โอ้สเป็คเลย แต่ไม่สิ ต้องไม่ใช่นายไร้มารยาทนี่
             “ไม่มีครับ”นายไร้มารยาทตอบอีกครั้ง
             “อ๋อ... ค่ะ”ปลายฝนแกล้งทำเป็นว่าเพิ่งจะได้ยิน แล้วจึงนั่งลงพร้อมกับสั่งไอสครีมมากิน  แหมนี่คงจะหลุดเข้าไปอยู่ในหนังสือแล้วมั้งถึงไม่คิดจะสนใจผู้คนรอบข้างบ้าง หล่อนคิด  เมื่อไม่อยากนั่งอยู่โดยไม่มีอะไรทำ ปลายฝนจึงหยิบหนังสือในกระเป๋าออกมาอ่าน
              “คุณอ่านหนังสือพวกนี้ด้วยหรือครับ”นายไร้มารยาทพูดทำลายความเงียบขึ้น
              น่าน พูดเป็นด้วย หล่อนนึกในใจ พร้อมกับลดหนังสือลง “อ๋อค่ะ อ่านแล้วเพลินดีแถมได้ข้อคิดอีกด้วย” นายไร้มารยาทอมยิ้มตอบกลับมา  
               “สงสัยผมคงต้องลองหันมาอ่านหนังสือแบบคุณบ้างแล้วหละครับ” คะ? งงละซิทีนี้   “ก็ถ้าหากลองอ่านหนังสือกลับหัวแล้วคงจะได้ข้อคิดดีๆไม่น้อย ใช่มั้ยครับ”
               ปลายฝนเริ่มรู้สึกตัว ใบหน้าขาวๆเริ่มกลายเป็นสีแดง หล่อนรีบกลบเกลื่อนความอายด้วยการตักไอศครีมเข้าปาก  แอ้วอายอาอุ่งอะไออ้วย(แล้วนายมายุ่งอะไรด้วย)
              นายไร้มารยาทยิ้มอีกครั้งเหมือนไม่ได้ยินที่หล่อนพูด “อืม คุยกันตั้งนานผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยผมชื่อธารา เรียกน้ำก็ได้นะ”
             ปลายฝนมองหน้าเขาแวบหนึ่งก่อนจะตอบไปว่าชื่อปลายฝน “ เรียกฝนเฉยๆก็ได้”  “ ฝนเกิดปลายฤดูฝนหรือเปล่า?”เขาถาม “ อืม ใช่ แต่ฝนไม่ค่อยชอบหรอกฤดูฝนเนี่ย จะไปไหนมาไหนก็ไม่สะดวก”
              “แต่น้ำว่าน้ำชอบหน้าฝนนะ”
              ปลายฝนเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่าทำไม “ก็มันทำให้น้ำได้รู้จักฝนไง”
             แหม อีตาบ้าเอ้ย จะมาพูดอะไรตอนนี้ หล่อนอยากจะขัดขวางความคิดตัวเองไม่ให้ดีใจแต่ก็ทำได้ยากเต็มทีเพราะเผลอยิ้มตอบเค้าไปแล้วนี่นา