ทางเดินของผม...

เนื้อเรื่อง

ผมเรียนที่โรงเรียนมัธยมเล็กๆแห่งหนึ่ง เอาเป็นว่าชื่อ “หนองโคขวิดวิทยา” ก็แล้วกัน ในรั้วโรงเรียนนี้มีปัญหาหลายอย่าง ทั้งเรื่องสถานที่คับแคบ มาเฟียในโรงเรียน หรือแม้กระทั่งปัญหายาเสพติด แรกๆปัญหาพวกนี้ก็ห่างจากตัวผมอยู่หรอกนะ แต่วันหนึ่ง มันก็เข้ามาประชิดตัวผมจนได้...

เรื่องมันมีอยู่ว่า หลังเลิกเรียนผมต้องอยู่ทำงานกลุ่ม เวลาผ่านไป เพื่อนก็ทยอยกลับบ้านกันทีละคน-สองคน จนเหลือผมอยู่คนเดียว งานที่ทำก็มีทีท่าว่าจะเรียบร้อยดีถ้าไม่มีรุ่นพี่มาทำลายมันซะก่อน เท่านั้นยังไม่พอ พวกมัน (แบบนี้ต้องขอใช้คำว่ามัน) ยังขู่เอาของมีค่าไปแล้วยังบังคับให้ผมกินอะไรสักอย่างในหลอด เป็นเม็ดยาสีส้มๆ ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่ผมก็กินเพราะพวกนี้ถือเป็นขาใหญ่ในโรงเรียน ถ้าขัดขืนผมต้องเดือดร้อนแน่ๆ

ทุกเย็นหลังเลิกเรียน สิ่งที่ผมต้องทำคือแอบไปหากลุ่มมาเฟียขาสั้นพวกนี้เพื่อซื้อเจ้ายาที่ว่า ให้ตายเหอะ กินแล้วผมรู้สึกว่าตัวเองมีพลังอย่างประหลาด มีมากจนอยากระเบิดมันออกมา ผมมองไปรอบๆแล้วผมก็เห็นเด็กคนหนึ่ง อายุน่าจะประมาณ 5-6 ขวบเดินอยู่ตามถนน บางอย่างบอกผมว่าเด็กคนนี้เป็นต้นเหตุของปัญหาทุกอย่างในโลก ถ้ากำจัดเจ้าเด็กนี่ได้โลกจะรอดพ้นจากภัยและปัญหาทั้งปวง ดีล่ะ...ผมจะได้เป็นวีรบุรุษบ้าง ผมจึงตัดสินใจล็อกคอมันไว้ เตรียมจะแทงมันด้วยคัตเตอร์ในกระเป๋า

ปฏิบัติการช่วยโลกของยังไม่สำเร็จเพราะมีคนมามุงดูผมแล้วตะโกนโวยวาย ผมคิดว่าคนพวกนี้คงจะมาเพื่อทำลายโลกเหมือนเด็กนั่นแน่เลย ถ้าไม่ได้มาด้วยกันทำไมต้องห้ามผมไม่ให้จัดการด้วยล่ะ ถึงผมตั้งใจจะช่วยโลกแต่ศัตรูเยอะแบบนี้ผมคงต้องหยุดไว้ก่อน รอโอกาสที่เหมาะกว่านี้สักพัก

โชคเข้าข้างที่มีตำรวจและหน่วยกู้ภัยมา คงมาช่วยผมจัดการเจ้าวายร้ายกลุ่มนั้น ใครนะแจ้งไปว่าวีรบุรุษสุดที่เลิฟกำลังตกอยู่ในภาวะคับขัน ช่างเป็นคนดีจริงๆ เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งเข้ามาเกลี้ยกล่อมให้ผมปล่อยเจ้าเด็กมหาภัยนั่น ผมคิดว่าตำรวจคนนั้นชักมีอะไรไม่ชอบมาพากลซะแล้ว...ต้องจัดการเป็นรายต่อไป บังอาจใช้ความเป็นผู้พิทักษ์สันติราษฎร์เป็นเกราะบังตาเรอะ

ก่อนที่ผมจะจัดการตำรวจนอกคอกคนนั้น ผมต้องจัดการกระดูกชิ้นโตของโลกก่อน ผมตัดสินใจคว้ามีดแทงกระหน่ำไปที่เด็กนั่น เลือดสดๆพุ่งออกมาทันที ผมหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ผมทำสำเร็จแล้ว โลกจะต้องจารึกชื่อวีรบุรุษอย่างผมไว้ รายการต่อไปก็ตัวอันตรายในคราบตำรวจ ผมเดินตรงเข้าไปหามันทันที ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไร สติสัมปชัญญะของผมก็ชิงดับวูบไปซะก่อน...

ผมฟื้นขึ้นมาอีกครั้งด้วยความหวังที่ว่าจะมีคนมองผมด้วยสายตายกย่องเชิดชูแบบสุดๆ ผิดคาด...กลับเป็นแววตาอำมหิตกระหายเลือดแทน คนกลุ่มนั้นกรูเข้ามาหาผมแล้วรุมประชาทัณฑ์อย่างไม่มีมนุษยธรรม มีเสียงๆหนึ่งดังมา จับใจความได้ว่า “ทำไมเลวๆแบบนี้ตายยากชะมัด ฆ่าคนบริสุทธิ์ยังไม่พอ คิดจะทำร้ายตำรวจอีก รกโลกแบบนี้อย่าอยู่เลย” ผมไม่เลวนะ ผมทำเพื่อโลกแท้ๆ เสียความตั้งใจจริงๆ

ผมรู้สึกเจ็บปวดและทรมานมาก ไม่ไหวแล้ว...ผมหลับตาลง ตัวผมทรุดลงบนกองเลือด รู้สึกเหมือนกระดูกแหลกละเอียด เสียงรอบๆตัวผมเบาลงๆ ภาพอดีตผุดขึ้นมาอีกครั้ง ถ้าผมไม่กินยานี่เข้าไป เรื่องพวกบ้าๆนี้คงไม่เกิด แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้...ตอนนี้ผมกำลังจะจากโลกนี้ไปแล้ว ลาก่อนครับ ขอโทษและขอบคุณสำหรับทุกอย่าง

ถ้า\"ผม\" ในเรื่องนี้ยังมีลมหายใจอยู่อีกหน่อย เขาคงได้ยินคำว่า “สมควรแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็กริเสพยา ตายไปซะได้ก็ดี แผ่นดินจะได้สูงขึ้น” จริงๆแล้วเขาไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่เขากินอยู่ทุกวันคืออะไร ถ้าเขารู้คงไม่ทำแน่ๆ การเสพยาแค่ครั้งเดียวทำให้สูญเสียอะไรไปตั้งหลายอย่างตลอดชีวิต ทั้งเสียอนาคต เสียสุขภาพ หรือแม้กระทั่งเสียชีวิต คนที่รู้อยู่แล้วก็ไม่น่าจะไปลอง ห่างๆมันไว้เป็นดีที่สุด ถ้าเราทุกคนไม่เสพ ไม่ซื้อ ไม่ขาย ไม่ผลิต วงจรยาเสพติดก็คงถูกตัดขาดไปเอง สักวันยาเสพติดต้องหมดไปจากประเทศแน่ๆ ร่วมกันต่อต้านยาเสพติดเพื่อชีวิตที่ดีกว่า พลังแผ่นดินที่ทรงคุณค่าอย่างพวกเราต้องทำได้อยู่แล้ว!!!