เรื่องจริงที่ไม่ตลก

เนื้อเรื่อง

วันเสาร์ที่ 29มีนา 46เราได้รับโทรศัพท์จาก พี่เค้า ซึ่งเป็นใครเราก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า เค้าของสายเปิ้ล  เราก็บอกว่าไม่มี  เค้าก็เลยบอกว่า ก็คนชื่อเปิ้ลให้เบอร์เพื่อนเค้า เพื่อนเค้าก็เลยใช้ให้เค้ามาโทร   เราก็เลยนึกไปถึงเพื่อนเราเพราะเพื่อนเรามันชอบเล่นเน็ตสงสัยว่าอาจจะแอบไปให้เบอร์ใครแล้วไม่ยอมบอกเรา  ก็เลยบอกเค้าไปว่า มีเพื่อนเราอยู่คนนึงเค้าชอบเล่นแชต ใช้ชื่อเปิ้ล เค้าก็เลยบอกว่าอาจจะใช้  แล้วเราก็เลยไม่ได้ถามเรื่องนี้กับเค้าอีก  เราก็นึกว่าพอเค้ารู้วาไม่ใช่แล้วเค้าจะวางแต่ที่ไหนได้เค้าไม่ยอมวาง ชวนเราคุยเฉยเลย ถามชื่อ  ถามนู้น ถามนี่ ไปเรื่อย แล้วเค้าก็ขอเราป็นแฟน เราก็ไม่รู้จะทำไงเราก็เลยบอกไปว่าไม่ได้  เค้าก็บอกว่าไม่เป็นไร   งั้นคบเป็นเพื่อนก่อนก็ได้  แล้ววันนั้น วันแรกที่ได้คุยกับพี่เค้า เรารู้สึกดีมาก อาจเป็นเพราะเสียงพี่เค้าเป็นผู้ใหญ่ฟังแล้วมันอบอุ่นยังไงไม่รู้  พี่เค้าตอนนั้นก็อายุ23 ซึ่งเราอายุแค่14เอง  ห่างกันตั้ง9ปี ไม่น่าเชื่อเลยว่าการคุยโทรศัพท์ครั้งแรกกับพี่เค้าซึ่งเรายังไม่ได้รู้จักตัวตน ของเค้าไม่รู้แม้แต่ว่าเค้าเป็นคนดีหรือไม่ดี ก็จบลงด้วยเวลาประมาณ 2ชั่วโมง  พอวางไปไม่ถึง2นาที เค้าก็โทรกับมา อีก เพื่อที่จะบอกเราว่า คิดถึงเรา และบอกว่าพรุ่งนี้จะโทรมาอีกเค้าไม่รู้หรอกว่าเราอ่ะทั้งดีใจและตกใจในเวลาเดียวกัน พอพูดจบพี่เค้าก็วางไป  เราก็นึกว่า เรื่องจะจบลงแค่นั้น เพราะเราคิดว่าคนโทรผิดคงไม่มีอะไรที่จริงจัง ก็แค่จะมาแกล้งกัน  แต่พอวันอาทิตย์ที่30มีนา เค้าก็โทรมาโดยลงทุนโทรเข้ามือถือเราแล้วก็คุยกันนานมากๆจนเรารู้สึกสงสารพี่เค้าก็เลยบอกให้เค้าโทรเค้ามาเบอร์บ้านเหมือนเดิมก็ได้ อีกไม่ถึงนาทีเค้าก็โทรมาแทบจะยังไม่ได้วางโทรศัพท์มือถือด้วยซ้ำ เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ นานพอสมควร แล้วเค้าก็วางไป   เราอ่ะไม่เคยคิดเลยว่าเราจะคุยโทรศัพท์กับใครได้นานขณะนี้(เราว่าเราหลงรักพี่เค้าแล้วนะ) พี่เค้าก็โทรมาอย่างนี้ทุกวันๆๆๆๆๆๆ และวันละหลายๆครั้ง แม้แต่เวลาเราไปบ้านป๊า เค้าก็จะโทรมาหาเราซึ่งทุกครั้งที่โทร ก็จะใช้เวลาคุยกันนานมาก            
เราได้เราเรื่องนี้ให้เพื่อนสนิทเราฟังบ่อยมาก และเพื่อนสนิทเราก็ได้คุยกับพี่เค้าบ้าง เป็นบางครั้งเวลาที่เค้าโทรมาตอนอยู่โรงเรียน  พอเปิดเทอมได้ไม่กี่ว้น ประมาณวันที่16 พ.ค. 46 เพื่อนเรามันก็นัดให้พี่เค้ามาเจอกับเรา เราก็ไปตามนัดนะแต่ว่ามันเขินอ่ะ ก็เลยเดินหนีพี่เค้าแล้วก็หนีเพื่อนกลับบ้านเลย มารู้ที่หลังว่าพี่เค้าได้คุยกับเพื่อนเรา แล้วก็เข้าใจไปว่าเราอ่ะเห็นเค้าแล้วไม่ชอบเค้า เราก็พยายามบอกเค้าว่าไม่ใช่ แต่เค้าก็ไม่ฟัง    เอาแต่ร้องไห้ เราก็ไม่รู้จะทำไง ก็เลยร้องไห้ไปตามเค้าด้วย เศร้าจัง  แล้วแปลกมั๊ย   พอพี่เค้ารู้ว่าเราร้องไห้นะเค้าก็รีบปลอบเราทันทีไม่ ยิ่งเป็นอย่างนี้เราก็ยิ่งรักพี่เค้ามากขึ้นทุกๆวัน เพราะพี่เค้าเป็นทั้งที่ปรึกษา ค่อยให้กำลังใจ คอยปลอบ เราไม่เคยดุเราเลยแม้ว่าเราจะ ทำตัวกวนประสาทเค้าทุกครั้งที่เค้าโทรมากก็ตาม แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ที่ทำให้เรากับพี่เค้าห่างกันไปเรื่อยๆๆ โดยที่เราก็ไม่เคยได้รู้สาเหตุเลย ลองคิดดูนะจากคนที่เคยคุยกันทุกๆวัน เป็นคุยกันวันเว้นวัน เป็นคุยกันนานๆครั้ง จนแทบจะไม่ได้คุยกันเลยเป็นเดือน เราก็คิดว่า ถ้าเค้าโทรมานะเราอ่ะจะไม่คุยกับเค้าอีกต่อไป แต่พอเค้าโทรมาเราก็ดีใจจนลืมไปเลยว่าเค้าทำเราเสียใจทำกับเราสารพัด ทำไมก็ไม่รู้  เป็นอย่างนี้นานหลายเดือน แล้วเราไม่เคยได้คุยกับพี่เค้าอีกเลย จนถึงวันเกิดเค้า เราก็ไม่รู้หรอกนะว่าเราคิดยังไงกันแน่ เราส่งข้อความไป Happy birthday แล้วอีกไม่กี่นาทีต่อมาเค้าก็
โทรมา บอกว่าทำไมไม่เห็นโทรหาเค้าบ้างเราก็เลยบอกเค้าว่า แล้วทำไมเค้าไม่โทรมาบ้าง เค้าก็บอกว่า เค้าเคยโทรมาแต่ไม่ติดก็เลยโทรไปถามเพื่อนเราแล้ว เพื่อนเราก็บอกเค้าว่าเราอ่ะมีแฟนใหม่แล้ว ไม่อยากให้เค้าโทรมา เค้าก็เลยไม่กล้าโทรมา เราก็งงเลยอ่ะดิ เราจะมีคนอื่นได้ไง เราก็บอกเค้าว่าเราอ่ะไม่ได้มีใคร  เค้าก็บอกว่าเพื่อนเราบอกอย่างงี้จริงๆ
เราก็เลยบอกเค้าว่าช่างมัน  พอคุยไปแป๊ปนึงเราก็นึกได้ว่าเราต้องให้พี่เค้าช่วยทำงาน เราก็เลยบอกว่าอยากให้เค้าช่วยทำงานให้หน่อย เค้าก็เลยบอกว่าได้แต่ว่าเราอ่ะต้องไปชื้อของกับเค้า เราก็เลยบอกเค้าว่าขอถามเพื่อนก่อนแล้วกัน เค้าก็ok พอวันจันทร์เราก็มาบอกเพื่อนเราว่าจะให้ไปชื้อของมาทำงานด้วยกัน เพื่อนเราก็ตกลงจะไปก็เลยโทรไปนัดพี่เค้า ว่าจะไปกันวันอาทิตย์ที่12ธ.ค.  พอถึงวันอาทิตย์เหมือนมันจะเป็นลางว่าเรากับพี่เค้าคงต้องจบกันแล้วจริงๆเพราะเราไม่ได้ไปกับเค้าก็เพราะว่าเราเป็นอีสุกอีใส เราก็เลยไม่ได้ไป แต่เราก็โทรไปหาเค้าตลอดเวลาที่เค้าซื้อของกันแล้วก็ขอโทษเค้าเป็น10ๆครั้ง เพราะว่าเรากลัวเค้าโกรธ แต่เค้ากลับบอกว่าไม่เป็นไรแล้วบอกว่าเค้าจะเดินชื้อของกันไม่ต้องโทรเข้ามาอีก เรารู้สึกเหมือนว่าเรา โดนด่ายังไงก็ไม่รู้แต่เราก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเราคิดแต่ว่าพี่เค้าอาจจะกำลังเลือกของเลยไม่อยากให้เรากวน    พอมาวันจันทร์เพื่อนเราที่ไปกับพี่เค้าก็เล่าเรื่องที่ไปมาให้เราฟัง เราก็ไม่ค่อยรู้สึกถึงความผิดปกติของเพื่อนเราและพี่เค้าจะตอนที่เพื่อนเราเล่าว่าพี่เค้าบอกว่าจะโทรหาเพื่อนเราและบอกว่าพี่เค้าเป็นห่วงให้ห่มผ้าหนาๆ แล้วฝันถึงพี่เค้าบ้าง เพื่อนเรามันก็บอกเราว่ามันไม่ได้คิดอะไรกับพี่เค้า แต่พอนานๆไปเรารู้สึกว่ามันไม่จริงอย่างที่เพื่อนเราพูดสักนิด เรารู้สึกว่าเพื่อนเรามันให้ความสำคัญกับพี่เค้า มากๆ ไม่อยากจะบอกว่าพี่เค้า อ่ะไม่เคยโทรเราอีกเลย แต่เราอ่ะเห็นพี่เค้า โทรหาเพื่อนเราตลอดเวลาที่เพื่อนเราว่าง โดยที่พี่เค้า และเพื่อนเราไม่เคยคิดว่าเราจะเสียใจแค่ไหน  ไม่เลยพวกเค้าไม่เคยนึกถึงใจเราเลย      แล้วเรากับพี่เค้าก็ต้องเจอกันอีกจนได้ ก็เพราะว่าเรากับเพื่อนไปซื้อของที่บ้านหม้อ แล้วกลับบ้านไม่ถูกเพื่อนเรา ก็เลยโทรตามพี่เค้าให้มารับ พี่เค้าก็มา มันเหมือนมีใครจะมาฆ่าเรา เรารู้สึกว่าใจเรามันหวิวๆ อยากร้องไห้จัง ยิ่งตอนที่พี่เค้าเดินเข้ามาหาเพื่อนเราสายตาที่เค้ามองกันอย่างห่วงใย ล้อเล่นกันอย่างสนุกสนาน และทุกคำพูดที่พี่เค้าพูดกับเพื่อนเราเรียกแทนตัวเพื่อนเรา ก็เป็นคำที่เค้าเคยใช้เรียกเรา
  ถ้าเพื่อนๆเป็นเราจะทำยังไงกัน ช่วยบอกด้วย เดี๋ยวจะมีต่อตอน2นะเรื่องของเรายังอีกยาว เดี๋ยวเพื่อนๆเบื่อก่อน