มุมมองที่แปลกไป

เนื้อเรื่อง

..ในช่วงระยะ 2-3 วันที่ผ่านมา เกิดเรื่องราวต่างๆ ขึ้นในชีวิตฉันอย่างมากมาย
  
  บางสิ่งได้เข้ามาเปลี่ยนทัศนะและความเข้าใจของฉันไปอย่างสิ้นเชิง เหมือนเส้นผมที่บังพลางภูเขาสูงใหญ่

  จวบจนวันหนึ่งจึงมีสายลมอ่อนจางพัดผ่านเข้ามา และทำให้กลุ่มผมนั้นปลิวละล่องออกไปได้อย่างง่ายดาย
  
  ทั้งที่นานมาแล้วกลุ่มผมเหล่านี้เคยต้านทานแดดฝนอยู่ได้โดยไม่สะท้านสะเทือน..



  ..ครั้งหนึ่งฉันมีความรักให้ใครคนหนึ่ง เป็นความรักฉาบฉวยแบบหนุ่มสาว เต็มไปด้วยความปรารถนาและยึดมั่นถือมั่น
  
  ฉันเปรียบเขาเป็นเครื่องยึดเหนี่ยวทางใจสำคัญเพียงสิ่งเดียว

  ความปรารถนาอันแรงกล้าทำให้ฉันค้นหาทุกวิถีทางที่มีเพื่อรั้งเขาเอาไว้

  เกือบตลอดเวลาที่ฉันมุ่งความสนใจไปที่เขา ไล่ตามอย่างเหนื่อยล้า

  ฉันเริ่มมองโลกเพียงด้านเดียว และในที่สุดก็เริ่มหลงลืมบางสิ่งบางอย่างไป
  
  ทุกสิ่งรอบกายที่มีตัวตนกลับกลายเป็นมวลอากาศที่ละผิวให้ฉันได้ระคายในบางครั้งเท่านั้น..


  
  ..กระทั่งวันหนึ่งที่ดูเหมือนว่าใครคนนั้นจะหลุดลอยจากฉันตลอดไป ฉันคร่ำครวญและระทมทุกข์อย่างสาหัส

  มีคำถามมากมายผุดขึ้นในใจ ทำไม ทำไมและทำไม เป็นคำถามที่ยากจะหาคำตอบ และคำตอบนั้นก็เพียงแต่จะอธิบายทุกสิ่งที่มันเป็นไป

  ซึ่งก็ไม่ได้ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดให้ลดน้อยลงได้เพียงสักนิด

  ความผันเปลี่ยนนี้ที่ทำให้ฉันได้หยุด คิด และทบทวน..



  ..เร็วหรือช้า ขอเพียงเปิดใจให้กว้างเท่านั้น ฉันเชื่อว่าหลายคนก็น่าจะคิดได้เช่นเดียวกัน

  ณ เวลานี้มุมมองของฉันจึงแปลกไป

  มีคำถามบางคำถามที่ฉันควรได้ให้คำตอบกับตัวเอง เช่นว่า เพราะเหตุใดรักของฉันจึงต้องการเพียงเพื่อจะครอบครอง?

  ความทุ่มเทจำเป็นหรือที่จะต้องได้รับผลตอบแทนซึ่งอาจเป็นรางวัลที่น่าพอใจ?

  และทุกครั้งที่ฉันเจ็บปวดอาจมีใครบางคนกำลังเฝ้าดูอยู่อย่างเงียบงัน คนที่ปราศจากคำพูดดีดีเพื่อปลอบประโลม

  แต่เขาเจ็บปวดยิ่งไปกว่าฉันร้อยเท่าพันทวี..



  ..คำตอบที่ได้ ทำให้ ณ วินาทีนี้ทัศนะเรื่องความรักของฉันเปลี่ยนไป

  ฉันรักเพียงเพราะฉันต้องการจะรัก

  เพราะรักเป็นความรู้สึกดีดี เมื่อปราศจากสิ่งปรุงแต่งมันจึงบริสุทธิ์ จึงไม่ผิดที่ฉันจะรัก หรือมอบความรักนั้นให้กับใคร

  แม้ว่า..ใครคนนั้นจะมิได้มองเห็น และไม่ได้มอบสิ่งดีดีคืนกลับมา ซึ่งนั่นมิใช่ปัญหาสำคัญ

  เพราะความทุ่มเทในบางครั้ง ก็อาจไม่มีรางวัลตอบแทนอย่างงามเพื่อช่วยชโลมใจ

  แต่มันก็มิได้จะสูญเปล่า ในเมื่อฉันได้รับความสุขใจเป็นสิ่งทดแทน

  สำคัญที่สุดฉันจะระลึกไว้เสมอว่า พ่อและแม่คือ บุคคลที่ควรจะรักให้มากที่สุดเท่าที่ในชั่วชีวิตนี้ฉันจะรักได้

  ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ทุกคำสั่งสอนของท่านเป็นเพียงอากาศธาตุที่ล่องลอยผ่านไปโดยไม่หยุดคิดสักนิดว่า มันเป็นไปดังนั้นหรือไม่

  และจะจดจำไว้เสมอว่าฉันสามารถจะรักใครได้หลายต่อหลายคน

  แต่จะมีใครสักกี่คนที่รักฉันอย่างบริสุทธิ์ใจเหมือนพ่อและแม่ของฉันที่รักและทุ่มเทให้โดยมิได้หวังสิ่งตอบแทนเสมอและตลอดมา..

                      

                                                                                                                                        \"จากฉัน\"      
                                                                                                                                    


  ปล. บทความสั้นๆนี้จากฉันแด่ตนเอง มิตรสหาย และพ่อแม่ที่รักซึ่งตอนนี้นอนหลับไหลด้วยพิษของความเหนื่อยล้า และอาจกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งฝันล่องลอย..
  ขอบคุณผู้ชายแสนดีคนนั้น ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ฉันมีความคิดที่เติบโต และมีความสุขใจที่ได้รัก..