ความเหงากับการรอคอย

เนื้อเรื่อง

เช้าวันหนึ่งเป็นวันที่อากาศแจ่มใสเหมาะแก่การออกไปสูดอากาศนอกบ้านในตอนเช้ายิ่งนัก แต่คนส่วนมากในเวลานี้จะใช้เวลาอยู่กับการนอนหลับผักผ่อนเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ และโรงเรียนก็ปิดเทอมแล้วด้วย แต่ทำไมนะถึงยังมีเด็กสาวคนนึงนั่งอยู่ข้างหน้าคอมพิวเตอร์ท่าทางเหมือนคนที่ยังไม่ได้นอนมาแล้วทั้งคืนอย่างนั้นแหละ เหมือนเธอกำลังจะรออะไรบางอย่าง...เธอคนนี้มีชื่อว่าแก้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...  แก้วขอจิ๊บเข้าไปนะตื่นรึยัง
“อ่าวทำไมแก้วยังมานั่งอยู่หน้าคอมอีกหละ ถามจริงๆเถอะนะเธอมีอะไรในคอมพิวเตอร์หรอ เราเห็นเธอนั่งรออยู่หน้าคอมอย่างนี้มาตั้งแต่เรารู้จักกับเธอตอนม.4แล้วนะจนถึงตอนนี้พวกเราก็จะขึ้นปี1อยู่แล้วเธอก็ยังไม่เลิกนั่งอยู่หน้าคอมซักที วันๆเธอกะจะนอนแค่3ชั่วโมงหรอไง เดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอกเธอเพิ่งหายไข้มาเมื่อวานเองนะกลับมานั่งหน้าคอมอีกแล้ว”จิ๊บพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงสุขภาพของแก้วอย่างมาก
“อืมใช่สิเนอะ ไหนๆเราก็คบกันมาตั้ง3ปีจะ4ปีอยู่แล้วหนิใช่มั้ย อยู่หอเดียวกันไปไหนด้วยกันใช่มั้ย อาจจะถึงเวลาแล้วแหละที่เราจะบอกเธอซักทีว่าทำไมเราถึงมารออยู่อย่างนี้ เราก็ไม่อยากให้เธอเป็นห่วงเรานะ อืมสัญญากับเรานะว่าเธอรู้เรื่องนี้แล้วจะไม่เอาไปบอกกับใครหนะ”แก้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนล้าเต็มทีเกิดจากการที่แก้วไม่ได้นอนทั้งคืนแถมเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมาเมื่อวาน
  “เราสัญญาแก้วมีอะไรทุกข์ใจเล่ามาให้เหอะ เราก็อยากรู้จะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ยว่าเพื่อนเราคนที่เคยร่าเริงสมัยก่อนมันหายไปไหน เราอยากให้เวลาที่แก้วเวลามีปัญญาหาอะไรหรือเรื่องกลุ้มใจก็มาปรึกษาเราเพราะเราเป็นเพื่อนกันเวลาเพื่อนมีปัญหาก็ต้องช่วยกันเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วหนิ ไม่ใช่เพื่อนที่คบกันเล่นๆจะปรึกษาอะไรก็ไม่กล้าซักอย่าง”จิ๊บอยากทำอะไรให้แก้วบ้างเพราะตั้งแต่เวลาที่คบกับแก้วมา แก้วจะเป็นคนปกป้องจิ๊บตลอดเวลาที่จิ๊บมีปัญหาหรือมีเรื่องทุกข์ใจอะไร แล้วแก้วเพิ่งไปหาหมอเมื่อวาน คุณหมอบอกกับเธอว่าแก้วเป็นโรคหัวใจ อย่าให้เธอกลุ้มใจมากหรืออย่าให้มีเรื่องเครียด
“งั้นเราเริ่มเลยนะ ตอนม.1 เรามีเพื่อนที่สนิทมากๆคนนึง ตั้งแต่ที่เราเข้าโรงเรียนมาไม่มีใครเป็นเพื่อนเราเลย ก็มีเค้าเนี่ยแหละที่ เค้าเดินเข้ามาคุยด้วย เล่นด้วยเป็นคนแรก แล้วเราก็ได้อยู่ห้องเดียวกัน หลังจากนั้นเราก็ทำอะไรด้วยกันเสมอไม่ว่าจะทานข้าว กลับบ้านเค้าก็จะไปส่งเราถึงหน้า เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราเริ่มรักเขาตอนไหนแต่มารู้ตัวอีกทีเราก็รักมากๆแล้ว”แก้วเล่าพลางนึกถึงเรื่องในตอนที่เธออยู่ม.1
“เธอๆชื่ออะไรหนะ เราชื่อโต้นะ”เด็กหนุ่มรูปร่างสูง หน้าตาดีเดินเข้ามาทัก
“เราหรอ ชื่อแก้ว นายเรียนห้องนี้เหมือนกันหรอ”แก้วตอบ
“อืมใช่ เรามาเป็นเพื่อนกันได้มั้ย”โต้ขอแก้วเป็นเพื่อน
“ได้สิ ยังไงเราก็ต้องเรียนห้องเดียวกันหนิ”แก้วตอบ
หลังจากนั้นแก้วก็สนิทกับโต้มากๆไปไหนด้วยกันตลอด จนมีเพื่อนล้อบ่อยๆว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน
“เฮ้ย!พวกนายหนะเข้าใจเรากับแก้วผิดอย่างมากเลยรู้เปล่า เรากับแก้วเป็นแค่เพื่อนสนิทกัน”แล้วก็จะเป็นโต้ที่ออกมาแก้ตัวแทนแก้วทุกครั้ง
โต้จะเป็นคนคอยปกป้องแก้วตลอดเพราะแก้วจะโดนแกล้งอยู่เสมอๆเนื่องจากแก้วเป็นคนที่น่ารัก อ่อนหวาน ไม่สู้คนเท่าไหร่ มีเหตูการณ์ครั้งนึงที่แก้วจำได้ดี
“นี่ๆยัยผมเปีย ยัยผมเปีย”เพื่อนผู้ชายในห้องคนนึงดึงผมแก้วแรงๆจนแก้วเกือบร้องไห้
“โอ้ย!เราเจ็บนะ หยุดซะทีแกล้งเราอยู่นั่นแหละช่วยด้วย”แก้วร้องให้เพื่อนๆมาช่วย
“หยุดแกล้งแก้วซะทีได้มั้ย ถ้าใครแกล้งแก้วอีกนะมีเรื่องแน่”โต้ที่เพิ่งมาโรงเรียนเห็นเหตุการณ์
“ทำไมนายคิดว่าแน่หรอจะทำไม”เพื่อนคนนั้นก็ยังแกล้งต่อ ต้องหยุดเมื่อโต้เดินเข้ามาต่อยหน้า
“นี่นายบอกให้หยุดจะไม่หยุดใช่มั้ย”โต้เดินเข้าไปต่อยหน้าเพื่อนคนนั้น จนสุดท้ายอาจารย์ฝ่ายปกครองให้ทันย์บนไป
“แก้วเรามีเรื่องอยากจะคุยด้วย”โต้เรียกแก้ว เป็นครั้งแรกที่โต้ทำเสียงจริงจรังขนาดนี้ให้แก้วได้ยิน
“อะไรหรอว่ามาสิ”แก้วที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตอบโดยไม่ได้สนใจน้ำเสียงของโต้เท่าไหร่แต่ก็เงยหน้าจากหนังสือมามองหน้าโต้
“อืม...แก้วเราชอบแก้วนะ แก้วคิดยังไงกับเราหรอ”ตอนนี้โต้หน้าแดงมากๆ
“เราก็ชอบโต้นะ ก็โต้เป็นเพื่อนเราหนิไม่ให้ชอบโต้ได้ไงหละ”แก้วตอบตามที่คิดจริง
“งั้นเราจะรอนะ รอจนกว่าแก้วจะโตพอที่จะบอกแล้วเราจะมาถามแก้วใหม่”โต้พูด
2-3วันต่อมา
“แก้วพรุ่งนี้ไปสนามบินได้มั้ย”เสียงของโต้ร่าเริงตามปกติถามแก้วออกมาแต่แววตาของโต้ตอนนี้ชั่งปวดร้าวนัก
“ไปทำไมหละ ใครจะไปไหน”แก้วถามต่อด้วยความอยากรุ้
“ไว้พอแก้วไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ ไปให้ได้นะ อืมพรุ่งนี้เราไม่มาโรงเรียนนะเจอกันที่สนามบินเลยละกัน4โมงเย็นนะอย่าลืม”โต้บอก
ถึงแล้วพรุ่งนี้4โมงเย็น แก้วเดินเข้าสนามบินและเห็นกระเป๋าเดินทางของโต้อยู่ข้างตัว พอเห็นดังนั้นน้ำตาก็เริ่มไหลออกมา
“โต้ โต้จะไปไหนหนะ ทำไมโต้ไม่บอกเราก่อน”แก้วพูดด้วยเสียงสะอื้นที่ฟังยากด้วยการร้องไห้ของแก้ว
“เราขอโทดนะแก้วที่เราไม่ได้บอกแก้วก่อนเราไม่อยากให้แก้วเสียใจอ่า เราไม่อยากเห็นแก้วร้องไห้เลย แก้วอย่าร้องไห้เลยนะโต้ขอร้องโต้ต้องไปเรียนต่อที่อเมริกา1ปีหนะ พ่อแม่สั่งเราไว้ แล้วเราจะกลับมาหาแก้วนะ ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้วหละ เราไปแล้วนะดูและตัวเองด้วยหละ พอถึงแล้วเราจะe-mailมาหา”โต้กล่าวลสพลางค่อยๆเดินจากแก้วไป
หลังจากนนั้นแก้วก็คุยกับโต้ทางe-mailมาตลอดได้ซัก 3 เดือนโต้ก็ไม่ได้ตอบe-mailที่แก้วส่งไปให้อีกเลย แม้แก้วจะยังส่งไปหาทุกวันเล่าเรื่องให้โต้ฟังเหมือนเดิมแต่ก็ไม่มีท่าทางว่าโต้จะตอบกลับมา
แก้วเล่าเรื่องที่เก็บไว้ในใจตลอดเวลาให้จิ๊บฟัง
“เฮ้ย ยัยแก้วไม่น่าเลย ไหนโต้บอกแกว่า1ปีจะกลับมาที่นี่ไง”จิ๊บพูดพลางทบทวนเรื่องที่แก้วเล่ามาให้ฟัง
“ใช่โต้กลับมา แต่พอเราไปหาที่บ้านเก่าเค้าบอกว่าครอบครัวโต้ย้ายบ้านไปแล้ว”พูดมาถึงตอนนี้แก้วฟิวล์ขาดจริงๆ
“แต่เธอยังรอเค้าเนี่ยนะ ทั้งๆที่มีคนที่น่าจะดีกว่าโต้มาบอกชอบเธอ แล้วก็อีกหลายต่อหลายคนมาบอกชอบเธอทุกวันเนี่ยนะ เธอก็ไม่เลือกคนพวกนั้นแต่เธอกลับเลือกที่จะรอโต้ผู้ซึ่งอาจจะลืมเธอไปแล้ว หรือไม่ก็มีแฟนไปแล้วก็ได้”จิ๊บพูดให้แก้วได้คิดถึงส่วนนี้
“อืม เรารู้ว่าเธอเป็นห่วงเรา แต่เธอต้องเข้าใจนะ ว่าเรารักโต้รักโต้มากๆ เรารอหน้าคอมทุกวันเผื่อวันไหนที่โต้คิดถึงเราจะได้e-mailมาหาแล้วจะได้เจอเราตอบกลับไปไง เราจะยังรอต่อไปแม้ที่ทำไปทั้งหมดอาจจะไม่มีความหมาย”แก้วร้องไห้หนักมากๆจนร่างกายหมดสติไป
หน้าห้องฉุกเฉิน
จิ๊บที่ติดเอาโน้ตบุ๊คของแก้วมาด้วยรีบส่งe-mailหาโต้ทันที เผื่อว่าโต้เห็นe-mailฉบับนี้จะได้มาหาแก้วแล้วอาการแก้วอาจดีขึ้น
To:โต้
        เราเป็นเพื่อนแก้วนะชื่อจิ๊บ ตอนนี้แก้วอยู่ที่โรงพยาบาลอาการหนักมากหมอบอกว่า แก้วเป็นโรคหัวใจขั้นโคม่า อาจจะไม่รอด ถ้านายอ่านก็ขอให้มาหาแก้วซักครั้งเถอะแก้วอยากเจอนายมากๆถึงขนาดรอe-mailนายที่คอมทุกวันจนถึงวันนี้ แก้วอยู่โรงพยาบาล...นายช่วยมาหาแก้วซักครั้งมาเป็นกำลังใจให้ซักครั้งได้มั้ย เพื่อคนที่อย่างน้อยนายก็เคยบอกเค้าว่านายรักมาก เราไม่รู้หรอกนะว่านายจะคิดยังไงแต่ขอร้องเถอะ
From:จิ๊บเพื่อนแก้ว
จิ๊บนั่งรออยุ่หน้าห้องฉุกเฉินอยู่ประมาณ3ชั่วโมงกว่าได้แล้วมั้งคุณหมอก็ยังไม่ออกมา
แล้วก็มีผุ้ชายสูง หน้าตาดีมานั่งข้างๆ
“เพื่อนแก้วใช่มั้ย”โต้เดินมาแนะนำตัว
“อืม นายคือโต้หรอ”จิ๊บพูดเสียงปนสะอื้นเนื่องจากแก้วเข้าไปในนั้นนานมากแล้ว
“...แก้วเป็นไงบ้าง”โต้
“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน หมอยังไม่ออกมาเลย”จิ๊บ
หลังจากนั้นก็เงียบกันตลอด ส่วนโต้นั้นก็คิดถึงอดีตที่เคยอยู่กับแก้ว
“โต้ เราเอาน้ำมาให้”แก้ว
“โต้สัญญากับเรานะว่าจะกลับมาหาเรา”
“อื้อ เราสัญญา”โต้
2ชั่วโมงผ่านไปหมอก็ออกมา
“พวกคุณเข้าไปดูเพื่อนคุณเถอะถ้าหลังจากนี้อาการคงรอดยาก
“นายเข้าไปเถอะโต้ แก้วคงอยากคุยกับนาย”จิ๊บอยากเห็นรอยยิ้มของแก้วที่ออกมาจากใจจริงซักครั้งที่ไม่เคยได้เห็นมานาน
“อื้อ”โต้
ที่เตียงนอนของแก้วมีสายห้อยเต็มไปหมด
“แก้ว ลืมตาสิแก้ว”เสียงโต้พยายามเรียก
“โต้หรอ..โต้จริงๆใช่มั้ย แก้วไม่ได้ฝันไปอีกใช่มั้ย”แก้วพูดด้วยเสียงที่อ่อนล้าแต่เต็มไปด้วยความสุข
“ใช่สิแก้ว เราเองเรากลับมาแล้วนะแก้วอย่าทิ่งเรานะ”โต้พูดพลางร้องไห้
“อืม โต้เรา...รักโต้นะ เราอยากบอกโต้นานแล้ว แต่โต้คงไม่ได้อ่านe-mailเราหรอก แต่แค่นายกลับมาหาเราก็พอแล้ว”แก้วยิ้มทั้งน้ำตาขณะที่พูดแล้วลมหายใจเหือกสุดท้ายของแก้วก็หมดลง
“ฮื้อ..ไม่นะ แก้วอย่าทิ้งเราไป เราขอโทษแก้ว เราผิดไปแล้ว พ่อแม่เราไม่ยอมให้เราคุยกับเธอ เราขอโทษนะที่เราไม่ได้ติดต่อเราร้องไห้ทุกครั้งที่เห็นเธอส่งมา เราขอโทษแก้ว เราขอโทษ”โต้ได้แต่พร่ำคร่ำครวญร้องไห้ต่อร่างที่ไร้วิญญาณของแก้ว
........................................................................................................
ที่บนภูเขาสูงหน้าหลุมศพศพหนึ่ง มีผู้ชายชายค่อนข้างมีอายุมากแล้วยืนอยู่ข้างหน้าหลุมศพนั้น
“แก้วเรารักแก้วนะ นี่ครบรอบ15ปีที่เรารู้จักกันแล้วนะ เราคิดถึงแก้วมากเลยรู้มั้ย”โต้ได้พร่ำบอกคำนี้ทุกครั้งที่โต้ได้ขึ้นมาพร้อมกับมายืนไว้อาลัยตลอดเนื่องจากการสำนึกผิดที่ทำให้เกิดเหตุการณ์อย่างนี้กับคนที่เขาเองรียกว่า “[รักหมดใจ\"ไม่เป็นไรแก้ว เราให้เธอรอมาทั้งชีวิตของเธอแล้วต่อจากนี้เราจะเป็นคนรอเธอและอยู่เธอเองนะเธอจะได้ไม่เหงาเหมือนเมื่อครั้งก่อนไง