a cried diary of \"pair\"

เนื้อเรื่อง

บันทึกน้ำตาของ..แพร
เรื่อง :  oyamada kuririn
          เมื่อก่อน..ฉันมีความสุขกับชีวิตที่เรียบง่าย ตื่นเช้ามาก็อาบน้ำแล้วก็มาโรงเรียน ในโรงเรียนก็ไม่มีอะไร เป็นโรงเรียนหญิงล้วนที่ไม่มีอะไรหน้าสนใจ วันๆก็ได้แต่ฟังครูสอน ตกเย็นก็กลับบ้าน ไม่มีอะไรสนุกมากไปกว่านี้ ฉันมีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับตัวเอง เรียน..คนเดียว เล่น..คนเดียว พัก..คนเดียว ร้องไห้..คนเดียว ยังทำได้เลย ฉันไม่คิดจะไปเที่ยวเล่นสนุกกับใครๆ เพื่อนๆจึงมองว่าฉัน..เป็นคนไม่หน้าเข้าใกล้ไปซะแล้ว ฉันอาจดูเหมือนไม่ค่อยพูด นั่นล่ะคือตัวฉันที่ฉันแสนจะเกลียดเหลือเกิน จนวันนึง เพื่อนคนนึงได้ทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันไม่ได้อยากอยู่คนเดียวอีกต่อไป เธอมีชื่อสั้นๆง่ายๆว่า สา สาเปนคนที่เข้าใจยาก หัวเราะเก่ง ฉันล่ะอิจฉาเหลือเกิน สาพาฉันเข้ามาอยู่ในกลุ่มของเค้า พวกเค้าต้อนรับฉันดี ทุกคนมีนิสัยที่ทำให่ฉันรู้สึกว่าเทียบไม่ได้เลย..ปอย-เล่นกีฬาเก่ง แก้ว-ยิ้มเก่ง ดูโดดเด่น อารมดีเสมอ แอ๋-ดูร่าเริงแบบฝืนๆแต่ก็น่ารักดี (เพราะฉันฝืนยังไงใครๆก็ดูออก) หมิว-เล่นดนตรีด้วย แต่ฉัน..ไม่เหนมีดีตรงไหนเลย พวกเราเริ่มเปนเพื่อนกันตั้งแต่อยู่ป.4แล้ว นึกๆก็ยังขำๆเลยว่าแหม อะไรจะนานนนขนาดน้านนนนนนน..พวกเราก็ทะเลาะกันบ้างเล็กน้อย แต่ส่วนมากจะเปนฉันกับแอ๋ที่ไม่กินเส้นกัน เพื่อนในกลุ่มก็รู้ดี..นิสัยเงียบๆของฉัน ถูกปิดตายไว้กับอดีตที่ไม่ควรจดจำ เพื่อนๆทำให้ฉันกล้าพูด กล้าทำในสิ่งที่คิด ซึ่งฉันไม่เคยกล้าทำมาก่อน
       ตอนฉันอยู่ป.5 จะพูดตรงๆก็คือ เริ่มแก่แดดแล้วก็ว่าได้ ตามประสาโรงเรียนผู้หญิงอ่านะ มันก็ต้องมีประสบการณ์รักๆลมๆแบบหญิงๆกันบ้างล่ะ..ฉันก็มีเหมือนกันนะ ครั้งแรก คล้ายๆยังเดกอยู่จึงแยกระหว่างรักกับปลื้มไม่ได้(อิอิ)ฉันก็แอบปลื้มรุ่นพี่ที่แข่งบาสในวันกีฬาสี พี่เค้าไม่น่ารักเท่าไหร่หรอก ออกจะบ๊องๆด้วยซ้ำ (แต่ก็ป๊อปอะ) แต่เสียดายที่พี่เค้ามีแฟนแล้ว การปลื้มครั้งนั้น ทำให้ฉันหลงคิดไปว่า นี่คือความรัก..เพื่อนก็บอกให้ลองคุยกันดูนะ ฉันก็ไม่กล้าคุย แต่วันนั้น อึ้งเลยล่ะ ตอนเลิกเรียนพี่เฟเค้าเดินมาทักฉันฉันก็คุยกับเค้านะ พี่เค้าอยู่ตั้งม.2 ก็เลยทำให้รู้สึกห่างๆกัน วันต่อมา สาบอกว่าพี่เฟมาขอเบอฉัน ฉันก็ไม่เชื่อหรอกนะ แต่วันนั้นหัวข้อสนทนาของเรากลับไปอยู่ที่พี่เฟทั้งวันเลย กลับถึงบ้าน..ฉันก็ลืมเรื่องที่สาบอกไปเลย แต่พอประมาน 2ทุ่ม แม่เรียกให้ฉันไปรับโทรสับ ฉันก็นึกว่าสาโทรมา แต่พอรับ กลับกลายเปนเสียงที่ไม่คุ้นเอาซะเลย..คุยกันไปได้ซัก5นาทีฉันรู้สึกว่าเริ่มคุ้นเสียงและสไตล์การพูดแบบนั้น เค้าก็บอกว่าเค้าคือพี่เฟ ฉันก็อึ้งไปเลย หลังจากนั้นประมาน3สัปดา พี่เฟเลิกกับแฟนที่เปนรุ่นพี่ พี่เค้าบอกให้ฉันเลิกเรียกเค้าว่าพี่เฟแต่ให้เรียกว่าเฟเฉยๆ แรกๆก็ไม่ชินนะ ไปๆมาๆก็เรียกได้อย่างสบายใจ เฟ เฟ เฟ เฟ เฟ...ไม่ใช่พี่เฟ เพราะฉันคบกะเค้าหลังจากที่เค้าเลิกกะแฟนได้ประมาน4วัน ฉันก็รู้สึกนะว่าดูห่างเกินไป พอป.5เทอม2ห้องเรียนก็ถูกย้ายเนื่องจากต้องต่อเติมตึกบางส่วน ห้องฉันถุกย้ายไปที่ตึกฝั่งตรงข้าม ยิ่งทำให้ดูห่างกันเข้าไปอีก แต่ห้องของคนอื่นๆก็ได้อยู่ที่เดิม (ทำไมฉันถึงโชคร้ายแบบนี้) ฉันไม่ได้เจอพี่เฟประมาน8วัน มาเจอกันอีกที พี่เฟเดินจับมือกับแอ๋มาที่สนามตรงที่กลุ่มฉันนั่งอยู่ ฉันก็ไม่คิดมากหรอกนะ แต่พอตอนที่เฟเล่นบาสอยู่ เพื่อนเค้าตะโกนขึ้นมาว่า..ลูกนี้ไอ้เฟให้แอ๋นะ..แอ๋ก็ท่าทาง(เหมือนจะ)งงๆ ฉันที่ยืนดูอยู่ก็ทรุดลง เพราะเหนเฟเดินไปหาแอ๋ทั้งที่ปกติเฟจะเดินมาหาฉัน เพื่อนๆก็เดินมาดูฉัน ถามว่าฉันเปนอะไร เรื่องแอ๋ใช่ไม๊ กลุ้มใจก็ไปคุยกะแอ๋ตรงๆเลยดิ..ฉันไม่พูดอะไรมากมาย บอกแค่ว่า จะคุยทำไม ก็ได้เหนเตมตาแล้ว พูดจบฉันก็หันหลังไปปล่อยโฮเตมที่ ทำเอาบรรยากาศตรงนั้นเปนสีดำไปเลย(รู้สึกว่าจะมีสีชมพูอยู่2คนอะ) เพื่อนในกลุ่มก็ไม่มีใครรู้เรื่องเฟกะแอ๋เหมือนกัน มีแต่สา เฟแล้วก็แอ๋เท่านั้นที่รู้ ในกลุ่มไม่พูดกะแอ๋ประมาน2วัน แต่ฉันไม่มองน่าเลยประมาน7-8วัน หลังจากนั้นฉันก็ทำตัวเหมือนเดิมเมื่อได้ฟังเหดกานระหว่างที่ฉันไม่อยู่ .. แอ๋กะเฟสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ส่งจ.ม.ให้กันทุกวัน สาเอาไดอารี่ที่เฟกะแอ๋แลกกันเขียนมาให้ฉันอ่าน ฉันจึงได้รูความจิงซะที   ...แอ๋-เฟชอบแพรไม๊  เฟ-ชอบสิ  แอ๋-แล้วรักไม๊  เฟ-คงเรียกว่ารักไม่ได้อะ  แอ๋-ทำไม..  เฟ-ก้อไม่ได้หวงน่ะสิ  แอ๋-อ้าว..แล้วรักใคร..  เฟ-ใครซักคนแถวๆนี้  แอ๋-คนนี้ได้ไม๊..  เฟ-ได้ชัวร์...  แอ๋-..แล้วแพรล่ะ  เฟ-ก็ห่างๆกันไปเลยไม่รู้สึกอะไรน่ะ  แอ๋-ถ้าเฟไม่ได้คบกะแพร..แอ๋จะชอบเฟนะ  เฟ-ถ้าจะมาคบแอ๋อะ..  แอ๋-แต่แพรล่ะ..  เฟ-จะให้เลิกเลยไม๊  แอ๋-เลิกได้ไม๊ล่ะ..แต่แอ๋จะดูเลวไม๊..  เฟ-ไม่หรอกก็เฟชอบแอ๋อะ ไม่ได้ชอบแพร แล้วแพรมาเกี่ยวไรด้วย... ..................................จบ....................................
แค่นี้ก็ทำให้ฉันช็อกไปเลย แต่ไม่นาน(1อาทิตย์)ก้อมีพี่ป.6(น่ารักดี)มาชอบฉัน พี่เค้าก้อป้อปมากๆเลยแหละ(อิอิแอบดีใจ)เค้าชื่อเดวกันกะเพื่อนฉันเลย...ชื่อปอย..555...อยู่ดีๆปอยก็เดินมาขอเบอชั้นอะ แบบงงเลย เดินๆอยูมาสะกิดข้างหลังแล้วถามว่าชื่อแพรรึป่าว ปอยขอเบอฉัน ก็เลยให้เบอไป เพราะว่าก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว...(คนนี้ล่ะที่ทำให้ฉันเข้าใจถึงคำว่ารัก-ชอบและปลื้ม)......วันนั้นเค้าโทรมา พอดีฉันก็เหงาๆอะ เค้าขอคบ ก็เลยคบด้วยเพราะฉันคิดว่าแค่แก้เหงาไม่ได้จิงจังไรมากมาย.....แต่แล้วววววววววววว....วันเสาร์เราไปเที่ยวกัน แล้วก็ไปเล่นบ้านแก้วต่อ ซอยบ้านแก้วดันเปนซอยบ้านแฟนอีกคนของปอยอีก.......เศร้า.......ฉันทะเลาะกะปอย แล้วฉันก็ร้องไห้ แล้วก็หนีกลับบ้านไปเลย(555)ปอยก็บอกว่าอยากเลิกแต่เค้าไม่ยอม แก้ตัวแบบนี้ใครจะเชื่อได้ล่ะ....หลังจากวันนั้น2วัน ก็มีข่าวลือเสียหายว่าฉันกับปอยไปบ้านแก้ว.....ไปทำไมไม่รู้ สามาบอกฉันว่ามีข่าวไม่ดีมาเยอะ....แต่แก้วไม่ได้เปนคนบอกฉันจึงคิดว่าปอยเปนคนบอกเอง เพื่อนๆบอก(หรือบังคับไม่ค่อยแน่ใจ)ให้ฉันเลิกกะปอย แต่ไม่บอกเหตผล ฉันก็บอกว่า..ไม่..คำเดียวจบ ตอนเยนปอยโทรมาบอกเลิกฉันและขอให้ไม่ต้องบอกใครว่าคบกัน พอวางสาย ฉันก็รู้เลยว่าฉันจริงจังไปซะแล้วเพราะฉันปล่อยโฮเตมที่เลย......
หลังจากนั้นมาซักพัก น็อต(ป6) ก็มาชอบเพื่อนของฉัน ฉันก็เปนแม่สื่อให้ ..ฉุดตัวมาที่กลุ่มน็อต ลากมาหาน็อต เปนหยั่งงี้อยู่ประมาน2อาทิด ฉันรู้สึกว่าชอบน๊อตซะแล้ว....แต่เพื่อนฉันน่ะสิไม่มีวี่แววว่าจะปิ๊งน็อตเลย....ฉันจึงโทรไปปรึกษานัท(เพื่อนน็อต) นัทไม่พูอะไรเอาแต่ขำอย่างเดว ก่อนวางสายนัทร้องเพงไห้ฉันฟัง.....สองรัก..ชั้นรับไม่ไหว เธอมี1ใจให้ไปตั้ง2รักทั้งเค้าแหละชั้นนนนน..ฝันไปรึเธอ มีใคร..ยอมทนบ้างไหม..ลืมตาตื่นมาสักทีเหอะ 2หัวจิตหัวใจแบบนี้ เลือกสักทีสิเอาซักทาง..........(งงอ่าดิ...ก้อเมื่วานก่อนฉันเพิ่งบอกว่าชอบเยียร์(เพื่อนน็อต)อยู่เลย แต่เยียร์ท่าทางนิ่งๆกะฉันๆเลยไม่ใส่ใจแล้วหาไหม่ซะเลย555) แต่แล้ว....วันต่อมานัทโทรมาบอกว่า...เยียร์ชอบแพร....ฉันแบบเอ๋อเลย...แต่นัทบอกว่ายังพูดไม่จบ...น็อตไม่ได้ชอบเบลล์(เพื่อนชั้น) แต่ชอบชั้นตั้งแต่แรกแล้ว ฉันเลยบอกว่าคนที่ชั้นชอบตอนนี้คือน็อตนะ ฉันไม่ชอบคนเกบความรุสึกก้อชั้นไห้สาไปถามเยียร์หลายทีแล้วว่าคิดไง คำตอบก้อเหมือนเดิมทุกทีว่า.. ..แล้วจะรุไปทำไม...หลังจากนั้น5วันได้มั้ง...ฉันคบกะน็อต เยียร์กะน็อตไม่คุยกันปามานอาทิตนึง ฉันเลยเขียนคำว่าขอโทดตัวเลกๆเตมเนื้อที่บน A4 ไปให้เยียร์ กว่าจะทำเสดใช้เวลาทั้งวันเลย เยียร์เดินไปที่โต๊ะน็อต แล้วถามว่าแค่ขอโทดหรอ แล้วฉีกทิ้งต่อหน้าคนในห้อง......คนในห้องของเยียร์กะน็อตไม่ชอบน่าชั้นไปพักนึงเลยล่ะ.....แต่อีก2วันเยียร์ก้อคุยกะน็อตเหมือนเดิม(คนในห้องงงเลย555)......เราก็คบกันดีนะ แต่หลังจากนั้นพี่เป(พี่ของน็อต)บังคับให้น็อตเลิกกะฉัน เพราะเค้าไม่ชอบนิสัยฉันที่เด๋วเงียบเด๋วผีเข้า...เลยหาแฟนให้น็อตใหม่(เปนเพื่อนของพี่เป)ซึ่งคนนี้ก้อชอบน็อตมานานแล้ว..เราเลยเลิกกัน(ซะเลย) พี่เปโทหาชั้น ขอโทดชั้นแล้วขอคบชั้น(เรื่องเปนแบบนี้ได้ไงเนี่ย)ชั้นตอบตรงๆเลย...ไม่อะ...วันต่อมา... ฉันไปซ้อมละครที่โรงเรียน พี่เปบอกจะไปหา....แต่ฉันไม่ให้มา แล้วเค้าก็เงียบหายไป ไม่โทรมาหาฉัน(ก้อดีแล้ว)แต่มารู้อีกทีเค้าก็คบกะเพื่อนของน็อตซะแล้ว..หลังจากนี้อีกอาทิดนึง...ไปเที่ยวกะเพื่อน มีแก้ว(อีกแล้ว)กะอุ้ม(ไม่สนิทเท่าไหร่เพราะเปนเพื่อนของแก้ว) แต่จะไปนัดเจอกับแฟนอุ้ม พอไปเจอ..ปรากฎว่าคือเกร๊ตคนที่อยู่ในโรงเรียนแล้วดูเชยสุดๆ แต่พอเหนในไปรเวท..............สุดเท่เลยล่ะ...........ฉันรู้สึกเริ่มชอบเกร๊ตซะแล้ว ฉันโทรคุยกะเกร๊ตทุกวัน บางที(และบ่อยครั้ง)ที่เกร๊ตจะโทรมา แล้วเราก็คบกันได้23ชม.42นาที(จำได้)เกร๊ตกะฉันก้อตกลงว่าจะเลิกกันเพราะคิดว่าเปนแค่ความรุสึกแค่วันนี้.....ฉันไม่เสียใจเลยนะที่เลิกกะเกร๊ต เพราะพอฉันเจอเกร๊ตฉันกลับไม่รุสึกอะไรด้วยเลย คงเปนความรุสึกชั่ววูบจิงๆแหละ.....
ตอนนั้นฉันก็อยู่ในช่วงความเหงาครอบงำเลยทำให้รู้สึกชอบคนง่าย....ฉันเจอใครที่น่ารักๆก็หลงคิดไปว่าชอบ ทั้งๆที่ก็แค่ปลื้มหน้าตาของเขาเท่านั้นเอง ฉันเปนแบบนี้อยู่พักนึงจนกระทั่งถึงวันสอบปลายภาค(ขึ้นป6ซะที)...โยพี่ป.6 (สรรพคุณ..น่าร้ากกกส์..มีเสน่ห์..ป็อป..เท่..ม่อเลกส์น้อยส์55) ฉันสอบห้องเดวกันกะโยตั้งแต่อยู่ป4แล้ว..ป4เราห้อง4/2โยห้อง5/2พอเราป5เราห้อง5/3โยก็ห้อง6/3..เลยได้สอบห้องเดวกันเลยทำให้ผีไรดลบันดาลทำให้..เราได้นั่งข้างกัน...ฉันรู้สึกว่าเปนวันสอบที่สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆเพราะฉันและโยก็เล่นกันทั้งวันเลย ก่อนทำข้อสอบวิทย์ฉันกะว่าจะหันไปถามข้อสอบจากโย(เพราะมันไม่รู้เลยซักข้อแถมไม่ได้อ่านหนังสือด้วย)แต่พอหันไปเหนโยนั่งมองอยู่...เราก็เอ๋อเลย(แต่คนที่เอ๋อกว่าคือโย..เพราะเค้ากำลังจ้องเราอยู่)เราเลยถามโยว่ามองอะไรเหรอ..แหมตอบมาได้..มองข้อสอบ..เดกอนุบาลยังไม่เชื่อเลยก็เหนอยู่จะๆว่าจ้องเรา(ก็ข้อสอบมันยังไม่ได้แจกเลยอะ..จะมองได้ไง)      วันสอบวันสุดท้ายเรากับโยคุยกันทั้งวันเลย จำได้ติดหมองมากๆ5มีนา46...ตอนเย็นกำลังจะกลับบ้านพอดีเราก็ได้ยินเสียงคนตะโกนลงมา..แพร..รอแปบนึง เราก็ไม่รู้ว่าใครเรียกก็เลยเดินไปเลย555+แต่แล้วคนที่เดินตามมา(จะเรียกว่าวิ่งก็ได้)คือโยกะอาย...อายเดินเข้ามาคุยกะฉัน...(ฉันจะลองนึกดูคร่าวๆว่าคุยไรกันบ้าง) ... \"จะไปไหนหรอ\"ฉันก็ตอบแบบไร้มนุษย์สัมพันธ์\"กลับบ้านสิ..คิดว่าจะไปไหนล่ะ\"...อายก็ขอเบอฉัน ฉันก็ตอกกลับแบบไม่มีมนุษย์สัมพันธ์อีก\"เอาไปทำไม ใครจะเอา\"อายตอบแบบอึ้งๆเลย\"เอาไปๆก็มีคนชอบอะ..ก็จะเอาไปให้\"...ฉันก็เลยบอกว่าให้ก็ให้(ใจจริงก็อยากรู้ว่าใครจะเอาเบอฉัน...ด้วยความอยากรู้เลยให้ไป).....ประมาน1-2ทุ่มโยโทมา อึ้งเลยดิ...โยพูดประมานว่าจะบอกอะไรซักอย่าง...\"แพร..มีแฟนยัง..ถ้าโยชอบอะ..จีบได้ไม๊...แล้วจะจีบติดปะ\"เราก็งงๆอยู่ก็ตอบไม่รู้อย่างเดว...และแล้วๆ............................................โยก็พูขึ้นมาจนได้..งั้นแพรคบกะโยนะ....ฉันเลยคิดขึ้นมาทันที....คบก็ไม่ผิด...เราอาจจะชอบโยซักวันแหละน่า...แล้วเราก็คบกะโย...โยก็แคร์เรามากๆๆๆๆๆจนเราเริ่มคิดไม่ตกว่าเราคยกะโยเพราะรักโยหรือเพราะไม่มีใคร......????????????เราก็เกรงใจโย เพราะกลัวว่าจะไม่ได้ชอบโย ข้อสงสัยนี้ก็ได้หายไปเมื่อวันนั้น...วันที่ฉันไปทำฟัน...โยลากฉันไปรับเพื่อนที่บ้านบี(แฟนอีกคนที่โยบอกว่าอยากเลิกแต่ยังไงก็เลิกไม่ได้...โยบอกว่าเกรงใจเค้าอะ........เข้าใจข้าววววจายยยย)แต่พอไปถึงก็เกือบ6โมงละ โยเลยไปรอแค่น่าปากซอย...น้องของบีเลยเดินออกมาส่งแล้วพูดก่อนกลับเข้าไปว่า..\"จะทำอะไรนึกถึงบีบ้างนะ อย่าคิดว่าไม่รู้นะว่าทำอะไรไว้\".......แค่นั้นแหละ โยอึ้งไปเลย..เราก็ออกอาการเซงชีวิตซะงั้น....แล้วมีถ้าทางคล้ายๆไม่พอใจตอนที่โยบอกว่าจะไปบ้านบี เราเลยคิดได้ทันที..รักแล้วล่ะคนนี้ ขากลับโยไปส่ง ระหว่างทาง โยไม่พูดอะไรเลยเอาแต่ทำหน้าเครียดหยั่งเดียว แล้วก็พูดด้วยเสียงเศร้าๆว่า\"ถ้าบีไม่ยอม โยก็คงต้องเลิกกะแพร\"แค่คำพูดนั้นก็ทำให้เราเข้าใจว่าเราจริงจังกะโยมากไปแล้วล่ะ กลับถึงบ้านก็เอาแต่ร้องไห้อย่างเดวข้าวไม่กิน-นอนไม่หลับ เฮ่อ...
วันนี้โยกลับถึงบ้าน1ทุ่ม พ่อโยโมโหมากๆ...เราก็ไม่รู้เลยโทรไปหาโย เลยโดนพ่อโยด่าซะหูชาเลย....พอวางสาย..1วินาทีผ่านไปอายก็โทรมาบอกว่าไม่ต้องโทรไปหาโยนะ โยโดนพ่อด่าอยู่...เด๋วถ้าโทรได้โยจะโทรมาเอง....เราก็บอกว่าช้าไปแล้ว เราโทรไปแล้วก่อนอายโทรมาเนี่ยล่ะ......พอวางไปเราเลยโทรไปบ้านบี(เบออยู่ในเครื่องเพราะโยยืมโทสับไปโทตามเพื่อนที่บ้านบี)เราไม่ได้โทไปด่าหรือไปพูดเหน็บแนมเค้านะแต่เราโทรไปบอกว่าอย่าโทไปหาโยเท่านั้นล่ะ เราก็คุยกะบีดีๆอะ ... เค้าก็บอกว่าเค้าไม่อยากบังคับโยหรอกนะแต่เค้าก็รักของเค้าแหละ.....วันต่อมา6มีนาคม2546โยโทมาดักตั้งแต่เช้าเลย .....แล้วก็ขอโทดยกใหญ่ทีทำให้แพรโดนพ่อโยด่าซะเปนชุดแล้วเมื่อวานก็หนีไปนอนบ้านกี้มา(คนแถวบ้านโย..ได้ยินว่าน่ารักมากกกกกกกกก)
วันนี้โยโทมาบอกว่าจะมาหาที่บ้านอีก20นาทีถึง...มากะปอย(แฟนเก่าเราเอง/โยกะปอยเปนเพื่อนกัน)เราออกไปรับทั้ง2คนน่าปากซอยแล้วก็เดินเข้ามา เราก็ใส่เสื้อยืด กางเกงขาสั้นออกมาแบบสบายๆเลย...(รู้สึกจะคล้ายชุดนอนอะ)ก็มาเล่นในห้องเรา..โยกะปอยพากันรื้อของซะวุ่นไปหมด เราก็ทำใจซะว่าเค้าต้องเจออะไรที่เปนความลับแน่ๆ....และแล้วก็เจอจนได้...รูปตอนเดกๆแบบอนุบาล1ยันป5อะ..อุส่าซ่อนแล้วยังหาเจอ...อายมากกกกกกกกกก ก็ตอนเดกๆเราจะหน้าออกไปทางครึ่งคนครึ่งแมวอะ....555+.....โยก็นั้งขำยาวเลย...แต่แล้วก็รื้อจนไม่มีไรให้รื้อก็อเลยชวนกันไปเซเว่นซะ.....แม่บอกให้เอาน้องไปด้วย...(ยัยปอยดันรักเดกซะ)เรากะโยใจตรงกัน...เกลียดเดกเหลือเกิน...ยัยปอยก็อุ้มน้องตลอดทางเลย...เรากะโยก็หวานซะจนมดเดินตามเปนขบวนเลย....เดินจับมือกันซะปอยหมันไส้...(เรายังหมันไส้ตัวเองเลย)....ตอนกลับถึงบ้านเรา โยกะปอยพูดเปนเสียงเดียวกันว่า..เซเว่นที่ไหนก็ไปได้แต่ไม่ไปเซเว่นบ้านแพรอีกแล้ววววววว...ไกลสุดๆเดินจนขาลากเลย....แต่แล้วโยกบอกว่าจะกลับละ...กลับโรงเรียน...เราก็พอรุว่าไปทำไม...ไปหาบี
15นาทีผ่านไปโยโทรมาแต่เปนเบอสาธารณะ..(โทรเข้าpctเรา)เราก็งงว่าใครโทรมา โย...โยบอกว่าบีอยู่แถวเนี้ย...บีถามว่าคุยกะใครโยก็บอกว่ากี้...ปอยตัวดีพูดมากอีก...กี้ไหน..วันนี้กี้ไม่ไปโรงเรียนหรอ....(บีเริ่มฉุนๆ)เราเลยขอวางไปก่อนเพราะเราจะไปกินข้าว..แล้วโยก็จะไปซื้อของที่เซนฯปิ่นด้วย....เราก็กลุ้มอะแต่ทำไรได้..เราไม่บอกให้โยเลิกกะบีหรอกเพราะเรามาทีหลังเค้า...(T-T)...ประมาน8.00น.วันที่7มีนาคม2546 โยมาหาเราที่บ้านอีก(มากะปอยปากดีอีกละ)ให้ไปรับปากซอย(อีกละ)โยหิ้วโดเรม่อนขนาดต้องแบกมาเลยก็ว่าได้มาให้เรา เราตกใจมากๆเพราะไม่เคยบอกว่าเกิดวันไหน..ไม่นึกว่าจะเอามาให้ถึงบ้านเลย โยเข้าไปส่งเราที่น่าบ้าน (ปอยคือคนที่ถูกลืมไปชั่วขณะ)แล้ววันนี้โยเกิดบ้าไรขึ้นมาไม่รู้ตอนคุยโทสับกันบอกว่าจะแกล้งแอ๋ บอกให้เราโทหาแอ๋ เราก็โทรให้แต่พอโยคุยกะแอ๋ กลับพูดเหมือนวันที่คุยกะเราวันแรกแบบถอดแบบมาเป๊ะๆ เราก็อินเลกน้อยอะ เครียดเลย เพราะคำตอบของแอ๋คือ\"ยังไม่มีแฟน..จีบได้...จีบติดชัวร์...คบก็ได้\"แต่เราก็ไม่มีสิทธิ์โกดแอ๋เพราะแอ๋ก็ไม่รู้ว่าเราคบกะโย...ก็เราไม่ได้บอกเพื่อนๆเลยซักคนและที่สำมะคันคือไม่บอกแอ๋แน่นอนเพราะกลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยอีก(จะมีใครรู้ไม๊ว่าวันนั้นก่อนเราจะหัวเราะกะโย ตอนที่ฟังโยคุยกะแอ๋ เราร้องไห้อยู่..โยก็ไม่รู้เพราะพอแอ๋วาง เราก็คุยต่อเหมือนเดิม วันนี้คงจะรู้แล้วล่ะ)..แล้วเราก็ได้เจอกันอีกตอนวันรับสมุดพก เรีาเลยเดินไปบอกแอ๋ว่าเออเนี่ยเราคบกะโยอยู่ เรากะโยแค่แกล้งแอ๋เฉยๆ ไม่โกรธนะ..(คล้ายๆกันท่าเพราะกลัวว่าแอ๋จะเอาจริง..แพรเลยดูเหมือนจะเปนนังมารร้านไปซะแล้วววว) เราได้แค่มองหน้าโยเท่านั้น แล้วก็ไม่ได้เจอกันอีกเลยT_Tแต่ก็ได้คุยกัน..จนเปิดเทิม17พฤษภาคม2546เราก็ยังคบกันอยู่ แต่เรากะโยก็ห่างกันไปเพราะโยขึ้นม.1เราอยู่แค่ป6 ได้พักคนละพักไม่ได้เจอกันเลย แต่โยมาหาครูป.6ทุกวันเราเลยได่เจอโยทุกวัน โยยกพวกมาทั้งกลุ่ม มาแกล้งเราอะ มาบอกครูป6ว่าเนี่ยคนนี้ซ่า(เราเองล่ะ) เราก็คบกันไปดีๆแต่พอมาวันที่1มิถุนายน2546โยบอกว่าบีอะ นั่งร้องไห้จะเปนจะตายเพราะโยไปหาแพรทุกวันทั้งๆที่คนที่โยมาหาคือครูผู้มีพระคุณ ถึงโยจะแวะมาแต่ก็แทบไม่ทักเรา แค่มองๆแล้วยิ้มแค่นั้น 2มิถุนายน2546(เกือบ)ปกติสุข ตอนเลิกเรียน เราเจอบี บีมองๆเราแล้วก็บอกเพื่อบว่านี่ไงแพร เราเลยรู้สึกเริ่มไม่ปกติซะแล้ว..3มิถุนายนวันสิ้นสุดความทรงจำดีๆของเรากะโย ตอนเยน เรากะโยโทคุยกันเหมือนปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ โยดูเงียบๆไป แล้วเรากะโยก็ตกลงว่าจะเลิกกันโดยที่เราไม่ร้องไห้เลย แต่พอวางสายไป เราโทไประบายกะอายแล้วเล่าให้ฟัง อยู่ดีๆก็ร้องไห้ออกมาทั้งๆที่ไม่รู้ตัวเลย หลังจากนั้นเรากะโยก็คุยเล่นกันแบบเพื่อนๆกัน เราก็จะเอาการบ้านมาบอกโจทให้โยคิดให้ทุกๆวัน ก้อเปนแบบนี้อยู่อาทิด-2อาทิดได้มั้ง (เราก็ไม่เข้าใจว่าเราเอาการบ้านมาเปนข้ออ้างที่จะได้คุยกะโยรึป่าว...ไม่น่าใช่เพราะตอนนั้น((คิดว่า))ไม่ได้ชอบโยแล้ว..)แล้วก็ถึงเวลาตัดขาดกันซะที เมื่อโยเลิกกับบีแล้วไปคบกะพี่ไอ๊..เราก็ไม่คุยกะโยอีกเลย..แต่ก็ไม่รู้ว่ายังชอบโยอยู่รึป่าว...เราคิดว่าเราเคยคบมาหลายคน แต่คนที่เราจริงจังที่สุด และรักมากๆๆๆๆๆๆๆๆกกกกกกกกกกจริงๆก็มีแค่โยคนเดียวเพราะเราจำเรื่องของคนอื่นๆไม่ค่อยได้แต่เรายังแปลกใจว่า..ทำไมเราถึงจำเรื่องของโยได้ละเอียด แม่กระทั่งคำพูดในโทสับหรือเรื่องราวดีๆและเศร้าๆได้...ตั้งแต่วันแรกที่คบกะโย เรารู้สึกเหมือน...เราไม่อยากเลิกด้วยซ้ำ...แต่เราก็ต้องทำเปนไม่รู้จักโยไปเพราะโยก็มีแฟนใหม่ เปนคนที่โยรักมากๆ เค้าดังมากกๆๆในโรงเรียน...น่ารัก มีเสน่ห์ เก่งฯลฯ ซึ่งก้อเหมาะกับโยมากๆๆๆๆๆๆ.....................เราก็อยากจะลืมเรื่องของโยนะ แต่จะบอกว่าพอนึกถึงทีไร ก็จะมีความสุข แต่ไปๆมาๆก็กลับเศร้าขึ้นมาได้ไงไม่รู้ อยากบอกว่าเราไม่เคยนึกถึงใครแล้วทั้งสุขทั้งทุกข์ในเวลาเดียวกันได้เลย                                 * * * * - - - > เรารักโยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก.......จิงๆๆ......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
                  เรื่องราวต่อไปนี้ยังมีอีกมากมายแต่ขอสรุปง่ายๆได้ว่า...
            เราก็พยายามไปคบกะใครอีกหลายคน พยายามชอบใครๆมากมาย แต่เรายอมรับตรงๆเลยว่าเราไม่เคยลืมว่าเคยรักโย....ไม่เคยลืมนึกถึงตอนที่เราคบกะโย ไม่เคยลืมว่าโย.....เคยเปนยังไง ไม่ว่าตอนนี้โยจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ไม่ว่าเรากับโยจะเปนแค่นักเรียนร่วมสถาบันเท่านั้น...เราก็ไม่เคย...ทำใจได้ว่าเราไม่มีทางกลับไปในอดีตได้ เพราะอะไรไม่รู้.........เราไม่เคยคบกับใครแล้วจำเรื่องราวของเค้าได้ดีเหมือนที่เราจำได้ว่าเราเคยคบกับโยทั้งๆที่พยายามลืมแล้ว แต่ก็ทำไม่ได้ พยายามข่มใจไว้ว่าเราเกลียดโย แต่พอเราได้ยินว่าโยชอบใคร เราจะอยากร้องไห้ทั้งๆที่เราก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว................ไม่รู้ทำไม เราถึงลืมคนที่ทำให้เราเสียใจมากๆไม่ได้เลย
                                                                                                                                                                                                                                                      
                                                                                                                                                                                                                         แค่เล่าให้ฟัง


                                   * * * เรื่องทั้งหมดเปนเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับเดกผู้หญิงคนนึง..อาจมีบางส่วนที่แต่งเพิ่มเพื่อความสนุกสนาน
      
                                                                            
                      เรื่องเปนไงมั่งง่าขอความคิดเหนหน่อย......เศร้าไปไม๊...เว่อไปไม๊...งงไม๊...คิดว่าเปนไงขอความเหนที