Misconceieve

เนื้อเรื่อง

>>>>>>>>>>>>> ณ ชุมนุมวิทยาศาสตร์
“เดี่ยวพวกแกออกไปรายงานเองแล้วกัน” เด็กผู้ชายท่าทางเอาการเอางานคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยอาการเบื่อหน่าย พร้อมกับโยนสมุดงานเล่มหนึ่งลงบนโต๊ะก่อนที่เขาจะนั่งลง
      “แกแหละดีแล้วเราอ่านลายมือแกไม่ออก” เด็กผู้ชายท่าทางยียวนอีกคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมกับปาสมุดจดงานคืนให้กับปอ
      “เออ…แกออกไปแหละดีแล้ว” เด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งพูดขณะที่เล่นเกมอย่างมีความสุข ในขณะที่กลุ่มอื่นกำลังเตรียมรายงานในชุมนุมวิทย์
      ปอถอนหายใจออกมาเหือกใหญ่ก่อนที่เขาจะถือเก้าอี่และย้ายไปนั่งอยู่กับกลุ่มเด็กผู้หญิง ม.2 3 คน ซึ่งเป็นกลุ่มที่มีคนน้อยที่สุด และเป็นกลุ่มเดี่ยวที่คนไม่ครบ
      ปอไม่แยแสเสียงบ่นของเพื่อนๆกลุ่มเดิม แต่เขาสนใจในความติ้งต้องของน้องผู้หญิง 3 คนที่อยู่หน้าปอ น้องเขากำลังถกเถียงกันในเรื่องบุคคลที่จะออกไปรายงาน
      “น้องพี่ออกไปรายงานให้เอาไหม พี่เห็นน้องเถียงกันต้องนานแล้วนะ” น้องทั้งสามคนหันกลับมามองยิ้มให้และก็ตกลงกันในกลุ่มด้วยสายตา สะพักก็ได้คำตอบ โดยการยื่นสมุดรายงานที่ยังไม่ค่อยสมบูรณ์มาให้แก่ปอ ปอรับไปด้วยความงงในความสุดยอดของน้องผู้หญิงที่สาม
      ที่จริงปอก็ไม่อยากจะออกไปรายงานเท่าไหร แต่เขาต้องการแค่แซว แต่เป็นอย่างนี้ปอก็ต้องยอมรับออกไปรายงาน ปอได้ขอคำแนะนำจากน้องผู้หญิงทั้ง 3 คน จนวินาทีสุดท้ายก่อนที่เราจะออกไปรายงาน และเมื่อออกไปรายงานปอก็ได้ถูกเขม่นและไม่พอใจจากเพื่อนๆกลุ่มเดิม
>>>>>>>>>>>>>>>หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ณ ชุมนุมวิทยาศาสตร์
      “ทำไมแกไม่ไปนั่งกับน้องสวยๆกลุ่มนั้นหละ” เด็กผู้ชายท่าทางยียวนคนเดิมพูดขึ้น
      “เออเราไปก็ได้วะ” แล้วปอก็ยกเก้าอี้ไปนั่งที่เดิม ณ กลุ่มน้องผู้หญิงสามคนนั้น
      แล้วปอก็ได้ทำงานรวมกับกลุ่มผู้หญิง 3 คนนั้นไปตลอดคาบ และก็คาบต่อๆไปด้วย ทั้งที่ปอก็ไม่ได้รู้จักใครเลยแม้แต่คน รู้แต่เพียงชื่อของแต่ละคนเท่านั้น แต่ปอก็สามารถเขากับกลุ่มผู้หญิงทั้ง 3 คนนั้นได้ดี ด้วยฐานะที่เขาเป็นรุ่นพี่ โดยที่ปอไม่เคยคิดที่จะชอบใครเลยสะคน
>>>>>>>>>>>>>>>> ณ วันที่มีคอนเสริต
      “I Wanna Heal….” เสียงเพลงจากลำโพงคู่ขนาดใหญ่ดังกระหึ่มไปทั่งทั้งโรงเรียน ปอผู้ซึ่งมีงานล้นหลามในช่วงก่อนปิดเทมก็ลังเดินหาโต๊ะในการนั่งทำงาน เขาเล็งโต๊ะไว้โต๊ะ แต่ก่อนที่ปอจะนั่งปอได้เดินไปกินน้ำ และเมื่อกับมาโต๊ะที่เขาจับจองด้วยสายตาก็ได้ถูกขโมยไปโดยน้องกลุ่มห้องของน้องผู้หญิงทั้งสามคน ปอติดอยู่นานว่าจะไปของน้องเขานั่งดีไหม ถ้าไม่งั้นก็ต้องเดินเร่รอนไปเรื่อยๆ ปอเดินวนไปวนมาเพื่อคิดอยู่นาน และเมื่อเห็นเอิร์นซึ่งเป็นเด็กผู้หญิงผิวคล้ำหน้าตาไม่สวยแต่มารยาทดีนั่งอยู่คนเดี่ยวปอก็เดินไปตรงไปและยืนอยู่หน้าเอร์น
      “น้องพี่ขอนั่งด้วยคนได้ไหม” ปอพยายามทำหน้าตาน่าสงสารที่สุด
      “ได้ค่ะ” น้องผู้หญิงคนนั้นหน้าตางงๆ
      แล้วปอก็ลงมานั่งพร้อมกับหยิบงานขึ้นมาทำ และเมื่อเพื่อนคนอื่นๆของเด็กผู้หญิงคนนั้นที่ปอไม่รู้เดิมมาปอก็ก้มหน้าก้มตาทำงานไปและก็ได้แอบฟังเขาคุยกัน จนรู้ว่ากลุ่มผู้หญิงสามคนนั้นมีแฟนกันแล้ว 2 คน เหลือแต่เอิร์นที่ยังไม่มีแฟน
>>>>>>>>>>>>>> ชุมนุมวิทยาศาสตร์ (อีก 3 อาทิตย์ปิดเทม)
      “อ่าวนักเรียนฟังนะ” ครูร้องเรียกให้หันมามองนักเรียน
      “ครูจะให้งานนักเรียนไปทำสิ่งประดิษฐ์ส่งอาจารย์” นักเรียนส่วนใหญ่จะไม่ฟังคำพูดของอาจารย์ มีแต่กลุ่มของเด็กผู้หญิงสามคนและปอเท่านั้นที่ฟังคำพูดของอาจารย์ และปอก็หายใจเหือกใหญ่เมื่อเขาคิดถึงงานที่เขามาทับท่วมหัวของปอ
      ในวันนั้นปอยังไม่ได้คิดถึงงานชุมนุมมากเท่าไหร และเขาก็ได้ถามความคิดเห็นของคนอื่นๆส่วนใหญ่ ซึ่งส่วนใหญ่เขาก็ไม่ทำกัน และคนสุดท้ายที่ปอจะถามความคิดเห็นก็คือ กลุ่มของเอิร์น
      ปอเดินไปเรียกเอิร์นให้ออกมาถึงถึงหน้าประตูห้องเอิร์น เมื่อเอิร์นเดินออกมาปอก็เริ่มออกถามว่า
      “น้องจะทำอะไรหรองานชุมมุมวิทย์”
      “ก็แล้วแต่พี่ละกัน” เอิร์นตอบอย่างรวดเร็ว
      “พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน” ปอตอบกับอย่างรวดเร็วเช่นกัน
      “งั้นทำกระจกเงาสะท้อนแสงดีปล่าวค่ะ” เอิร์นตอบด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความเอาการเอางาน
      “อื่มๆ แล้วมันทำยังไงหรอน้อง แล้วพี่จะเริ่มทำกันยังไงหรอ” ปอก็เริ่มแสดงสีหน้าเอาการเอางานเช่นกัน
      แล้วเอิร์นก็อธิบายรายละเอียดของเจ้ากระจกสะท้อนแสงอย่างคร่าวๆให้ฟัง แล้วปอก็รับเอาไว้พิจารณา
      เมื่อกลับถึงห้องปอก็ได้เสนอเรื่องการทำกระจกสะท้อนแสงให้กับเพื่อนซึ่งท่าทางจะเอาการเอางาน และเขาก็ตกลงว่าจะทำร่วมกันกับน้องผู้หญิงกลุ่มนั้น
      วันศุกร์ตอนเที่ยงปอได้เดินขึ้นไปหาเอิร์นอีกครั้งเพื่อกำหนดเรื่องวันเวลากันและปอก็ได้รับกับความผิดหวังเมื่อเวลาพักและเวลากลับบ้านไม่ตรงกันเลยสักวัน ปอก็เลยจำเป็นต้องขอเบอร์โทรศัพท์น้องเขาเอาไว้เพื่อสะดวกในการติดต่อ และน้องเขาก็ให้ไปโดยไม่ได้มีการยียวนอะไรเลย
      วันจันทร์อีก 4 วันก่อนกำหนดส่งมีความสามารถที่จะหากระจกมาได้อย่างเร็วที่สุดก็คือวันพฤหัสตอนเช้า และปอก็ได้โทรศัพท์ไปหาเอิร์นเพื่อ ปอรู้ว่าการโทรหาผู้หญิงมันก็ไม่สมควรแต่ปอก็ต้องยอมทำเพื่อให้งานเสร็จ และเมื่อปอโทรไปหาเอิร์น เอิร์นก็รับและคุยกันอย่างไม่มีอะไร แต่เสียอย่างที่ปอเป็นคนที่งกกับ 3 บาทที่เขาเสียไปในการโทรศัพท์ ปอก็เลยคิดสะว่าบาทละครึ่งชั่วโมง  โดยใจความที่สำคัญก็คือปอต้องการจะบอกเอิร์นก็คือ ปอจะเข้าไปทำงานที่ห้องของเอิร์นตอนเช้าวันพฤหัส
      เช้าวันพฤหัสปอมาโรงเรียนแต่เช้า และก็เดินไปเอากระจกเงาที่ปอฝากเพื่อนซื่อแต่เช้า แล้วก็ตรงต่อไปที่ห้องของเอิร์น วันนั้นปอดูเหมือนตังแปลกๆในห้องเมื่อพี่ ม3 มานั่งอยูในห้อง ม2 แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่ยังคงทำให้ปอยังคนยืนหยัดที่จะนั่งต่อไปก็คือ “งาน…เราต้องทำให้เสร็จ” และปอก็ทำต่อไปกับเอิร์นจนมันเสร็จ 80% (ส่วนใหญ่จะเป็นผีมือของปอ)
      หมดคาบวิทยาศาสตร์วันนั้นงานของกลุ่มก็เกือบจะเสร็จสมบูรณ์ ปอก็เลยให้น้องทั้ง 3 คนไปจัดการทำต่อให้เสร็จ
      วันอังคารปอหาเวลาว่างโทรไปหาเอิร์นเพื่อที่จะติดตามผลงาน
      “ฮัลโหล ของสายเอิร์น” ปอโทรไปด้วยน้ำเสียงปกติ
      “เรียบร้อยแล้วค่ะพี่ แค่นี้ก่อนนะพี่หนูไม่ค่อยว่าง” น้ำเสียงของเอิร์นแสดงถึงอะไรบางอย่างที่ซ้อนเร้นไว้
      \"แล้วชื่อพี่กับเพื่อนน้องเขียนไปยัง\" ปอยื้อต่อไป
      \"ชื่ออะไร อยู่ ม.อะไร\" เสียงบุคคลที่ 3 ดังขึ้นมา พร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆของเอิร์น
      \"ชื่อปอ อยู่ 3/1\" ปอตอบไปด้วยความงงและคิดว่าเป็นแม่ของเอิร์น ซึ่งปอเองก็มีนโยบายผูกมิตรกับแม่เพื่อน
      \"แล้วพี่ทำไมต้องตามเอิร์นด้วย\" เสียงบุคคลที่สามนั้นในตอนนี้แสดงให้เห็นว่าปอเข้าใจผิด เพราะเสียงมันเหมือนเด็ก และคำถามที่เขาถามมานั้นแสดงว่าเป็นเพื่อนเอิร์นแน่นอน
      \"นี้พี่ตามเอิร์นหรอ\" ปอเริ่มมีอารมณ์
      \"แล้วทำไมต้องมาเอิร์นทุกวันด้วยรู้ไหมพวกหนูไม่ชอบ\" น้องคนนั้นย้ำอีก
      \"นี้พี่ผิดหรอ พี่ก็แค่อยากจะทำงานให้เสร็จเร็วเท่านั้น\" เสียงของปอเริ่มแสดงถึงอาการฉุนขึ้นมา
      \"รู้ไหมพวกหนูไม่ชอบ\" น้องพูดย้ำซ้ำเติมอีก
      \"ที่พี่ไม่ไปยุ่งกับนัท และเฟิร์นก็เพราะพี่เกรงใจที่ว่าน้องทั้งสองเขามีแฟนแล้ว\" คำพูดของปอยังไม่ทันจบน้องที่ปอไม่รู้จักและนิสัย...(Put Your Mind)ก็ได้วางสายไป
      วันต่อไปที่โรงเรียนระหว่างที่ปอกำลังลงบันไดอกับกลุ่มเพื่อน ปอก็ได้เห็นเอิร์นเดินกับกลุ่มเพื่อนของเอิร์นเดินขึ้นบันไดมา โดยในขณะที่กำลังจะเดินสวนทางกันปอสังเกตุเห็นเพื่อนนกลุ่มเอิร์นคนหนึ่งมองมาที่ปอและไปสะกิดเอิร์น โดยสัญชาติยานในด้านมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีเยื่ยมของปอ ปอรู้ว่าเด็กผู้หญิงที่คุยโทรศัพท์กับปอนั้น คือคนนี้แน่นอน ปอถอนหายจเหือกใหญ่ถึงเหตุการณืที่เกิดขึ้นเมื่อวาน และปอก็กำลังจะหาวิธีที่จะเอาชื่อ+นามสกุลไปให้เอิร์น เพราะพรุ่งนี้ ม3 บางส่วนจะต้องไปดูงานซึ่งส่วนหนึ่งก็คือปอและเพื่อนที่เอาการเอางานคนนั้นของปอ
      ตอนเย็นของวันพุธ(ชุมนุมมีวันพฤหัส) ปอเดินขึ้นไปหาเอิร์นที่ห้อง ปอรู้สึกใจไม่ค่อยดีเกี่ยวกับเรื่องบนโทรศัพท์วันนั้น แต่ด้วยคำว่า “งาน…เราต้องทำให้เสร็จ” ปอจึงตัดสินใจไปหาเอิร์นครั้งสุดท้าย
      ปอเงยหัวไปเรียกเพื่อนของปอผู้ชายที่อยู่ท้ายห้องของเอิร์น ให้ไปเรียกเอิร์นออกมา เพื่อที่จะได้อธิบายงานให้เขาใจ แต่คนที่เดินออกมาไม่ใช่เอิร์นแต่กลับเป็นผู้หญิงคนที่สะกิดเอิร์นตอนเดินสวนทางกันกันที่บันใดหรือคนที่แสดงความไม่พอใจ(ด่า)ในโทรศัพท์วันนั้น
      น้องคนนั้นเดินออกมาด้วยท่าทางเหมือนนักเลง ปอรู้ดีว่าปอจะต้องเจอกับอะไรในวันนี้
      “นี้พี่ยังหน้าด่านมาหาเอิร์นอีกหรอ” น้องผู้หญิงคนนั้นกล่าวคำเปิดฉากสงครามขึ้น
      “พี่จะเอางานมาให้เอิร์น พี่จะคุยเอิร์น” ปอพยามยามสะกดปฏิกิริยาการสันดาปที่ร้อนรุ่มอยู่ในหัวใจของปอ
      “เอิร์นเขาไม่อยากคุยกับพี่” เด็กผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงแข็ง
      ปอรู้ดีว่าถ้าคุยต่อไปคงไม่ได้ความแน่ ปอจึงเดินผ่านไป และสงครามก็ได้ลุกลามเข้าไปในห้องเรียน เมื่อผู้หญิงคนนั้นโช ความสามารถพิเศษในการเป็นแม่ค้าปากตลาด
      “พวกเรามาดูคนหน้าด้าน และหน้าม้อ กันเร็ว” คำพูดนั้นยิ่งทำให้ปอไม่พอใจมากขึ้น แต่พอก็ยังสะกดมันไว้
      ปอเดินเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจต่อคำด่าของเพื่อนของผู้หญิงคนนั้นที่รุ่มประณามปอ ปอเดิมมาอยู่ที่หน้าเอิร์นซึ่งกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับญี่ปุ่นอยู่
      “เอิร์น…” คำเดียวที่ปอพูดได้ก่อนที่จะถูกเอิร์นตัดบท
      “รู้ไหมพี่ พี่เป็นผู้ชายที่หน้าด่านและหน้าม้อมาก ของร้องได้ไหมพี่เลิกยุ้งกับหนูได้แล้ว หนูมีแฟนแล้ว” คำพูดคำนั้นของเอิร์นแทงเข้าไปในใจของปอ ดับสิ้นซึ่งอารมณ์อันร้อนรุ่ม แปรเปลี่ยนเป็นจิตใจแห่งความเสียใจ และผิดหวัง
      ปอเดินออกจากห้องไปพร้อมกับทิ้งกระดาษที่เขาจดงานไว้และหยดน้ำตาหมดเล็กที่ปอเช็ดและสะบัดมันลงพื้น
      มีใครรู้บางไหมว่าเจ้าของหยดน้ำตาหยดนั้นคิดอย่างไรกับเอิร์น เมื่อปอกลับบ้านมานั่งคิดดู คำถามเดียวที่ปอมักจะถามตัวเองทุกครั้งเมื่อคิดถึงเหตุการณ์นี้ ว่าเขาทำไปเพื่ออะไร ครูหลายคนสอนให้รุ่นพี่ต้องดูแลรุ่นน้อง และสิ่งที่ปอทำไปมันกลับมาทำร้ายปอ ปอไม่รู้เลยว่าเอิร์นคิดอย่างไรกับปอ แต่อย่างเดียวที่ปอคิดคือ เอิร์นเป็นรุ่นน้องที่เราต้องแนะนำและให้คำปรึกษา ปออยากจะบอกความจริงที่เอิร์นเข้าใจผิดให้เอิร์นฟัง แต่คิดไปคิดว่า ปอก็คิดว่าปล่อยให้เวลาช่วยสังสอนดีกว่า  เพราะถึงจะไปบอกตอนนี้มันคงไม่มีประโยชน์อะไร
      นับจากวันนั้นปอและเอิร์นก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย
>>>>>>>>>>>>> 4 ปี ถัดมา (เอิร์นอยู่ ม6)
      “โอ้งานเยอะจัง ไม่มีใครมาช่วยทำเลย” รุ่นน้อง ม 3 ในชุมนุมของเอิร์นบ่นขึ้นขณะนั่งทำงานชิ้นหนึ่งเกี่ยวกับกระจกที่แสนยากลำบาก
      แล้วเอิร์นก็ลุกขึ้นไปช่วยน้องคนนั้นทำงาน ระหว่างที่เอิร์นกำลังช่วยน้องคนนั้นทำงาน เอิร์นก็นึกถึงปอขึ้นมา เอิร์นนังคิดพิจารณาเปรียบเทียบระหว่างสิ่งที่เอิร์นกำลังทำกับสิ่งที่ปอทำเมื่อ 4 ปีที่แล้ว
      ณ เวลานี้เอิร์นเข้าใจความรู้สึกความคิดที่ปอเคยมีต่อเอิร์น แต่เวลานี้มันก็สายไปที่จะพูด เพราะพี่ปอไม่อยู่แล้ว เอิร์นรู้สึกเสียใจที่ทำให้พี่ปอต้องออกจากโรงเรียนโดยมีตราบาปติดอยู่ในหัวใจ แต่ถึงอย่างไรเอิร์นก็ยังหวังว่าถ้าวันใดที่ปอยืนอยู่หน้าเอิร์น เอิร์นจะไม่รีรอที่จะพูดออกมาว่า

“พี่ปอ…เอิร์นขอโทษที่เข้าใจพี่ผิดไป และเอิร์นยินดีที่จะให้พี่กลับมาเป็นรุ่นพี่ที่ค่อยช่วยคำแนะนำและช่วยงานเอิร์นเหมือนแต่ก่อน”