ตัวผมกับความรับผิดชอบ

เนื้อเรื่อง

ผมเป็นนักเรียนชั้น ม.2 และได้รับหน้าที่อย่างหนึ่งที่หนักหนาสาหัสมาก นั่นคือการเป็นหัวหน้าห้อง ผมมีหน้าที่มากกว่าคนอื่นหลายเท่านัก วันๆได้แต่นั่งท่องคำว่า “หน้าที่ยิ่งใหญ่ดังขุนเขา”

วันนั้นผมมีภารกิจหลายอย่างมาก ทั้งงานห้อง งานตัวเอง กิจกรรมอีกตั้งหลายอย่าง อาจารย์ก็ยังสั่งๆๆๆงานผมเพิ่มมาอีก คิดดูสิครับ มันลำบากขนาดไหน อายุผมเพิ่งจะ 14  เองนะ ผมยังไม่อยากหมดช่วงวัยแห่งความสนุกสนานไปด้วยความเครียด ผมชักเริ่มไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมาทำหน้าที่หนักๆแบบนี้ด้วย จากความข้องใจนั่นเอง หลายๆครั้งเข้า มันก็เป็นสาเหตุให้ผมอยากลองโดดเรียน อยากลองละทิ้งหน้าที่ของตัวเองบ้าง ผมตั้งใจแล้วล่ะ ศุกร์นี้ ไม่พลาดแน่!

คาบวิทยาศาสตร์ถือเป็นฤกษ์ดีของผม ขณะที่เพื่อนๆกำลังคร่ำเคร่งกับการติวข้อสอบและทำงานส่งอาจารย์ รู้ไหมครับว่าผมกำลังทำอะไร ผมกำลังสนุกกับการทำตัวเป็นนินจาหลบคนที่จะทำให้แผนการนี้ถูกเปิดเผย “อ๊ะ อาจารย์ฝ่ายปกครอง หลบๆๆ” “เฮ้ย อาจารย์หัวหน้าระดับนี่หว่า หลบหลังต้นไม้ก่อน” และแล้วผมก็ทำพลาด

ผมผิดเองที่มัวแต่พะวงอาจารย์นอกอาคารเรียนจนลืมสังเกตไปว่าเพื่อนทั้งห้องมองผมลงมาจากระเบียง ยังไม่พอครับ อาจารย์ก็ดันมองลงมาด้วย คงเห็นผมนานแล้วแน่เลย...

ความผิดพลาดครั้งนี้ก็เกิดจากตัวผมเองแหละครับ ก็รู้อยู่แล้วว่าคาบนั้นเราจะใช้กล้องจุลทรรศน์ แล้วมันก็ต้องการแสงใช่มั้ยครับ เลยต้องออกมานอกห้องเพื่อแสงสว่างจะได้พอ แล้วยายรองหัวหน้าจอมสะเหร่อแป๊ะก็ดันตาไวเห็นผมซะได้....อย่าให้บรรยายเลยครับ เจ้าหล่อนวิ่งไปบอกอาจารย์ว่าผมโดด เสียงดังซะ...ทั้งห้องได้ยินหมด ผมล่ะกลุ้ม

ตอนนี้ผมมานั่งอยู่ในห้องปกครองแล้วครับ อาจารย์เกือบ 10 คน จ้องมาที่ผมด้วยสายตาที่ผิดหวังแถมยังดุดันจนผมแทบจะละลายไปทั้งตัวในห้องนั้นแหละ ทั้งที่ห้องที่อากาศออกจะเย็นสบาย แต่ผมสิ เหงื่อโชกเลย

คำถามที่ดูเหมือนอาจารย์จะนัดกันถามผมก็คือ “ทำไมผมถึงทำแบบนี้ ทำไมถึงทิ้งเกียรติของหัวหน้าห้องไป” ประมาณนี้แหละครับ มันอาจจะดูไม่รุนแรงสำหรับบางคน แต่สำหรับผม...ผม...

ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นตัวอะไรสักอย่างที่แย่มากๆ ทั้งน่าเกลียด และเป็นตัวถ่วงของสังคมอีก ตอนนี้ผมกำลังถูกกดดันอย่างหนักทั้งจากอาจารย์และจิตใต้สำนึกของผมเอง ผมสำนึกผิดแล้วแต่ผมกลับเรียกความเชื่อถือ ความไว้วางใจ และความดีที่เคยสะสมมาจากคนอื่นๆไม่ได้ การนึกสนุกของผมเพียงชั่ววูบ มันทำให้ผมแย่ขนาดนี้เลยเหรอ มันส่งผลต่ออนาคตของผมอย่างมาก ถ้าผมไม่ตัดสินใจทำเรื่องบ้าๆแบบนั้นไป ผมคงเรียนได้อย่างเป็นสุขกว่านี้…

ผมถูกบันทึกชื่อไว้ในบัญชีของฝ่ายปกครองแล้วก็ถูกเชิญผู้ปกครองด้วยยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่กว่าเดิมอีก นอกจากจะทำให้อาจารย์และเพื่อนๆผิดหวังในตัวผมแล้ว ผมก็ยังทำให้พ่อแม่-พระผู้ให้ของผมเสียใจอีก ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ผมรู้แล้วว่าการไม่รับผิดชอบต่อหน้าที่ของตัวเองมันส่งผลเสียยังไง ผมจะทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายทุกอย่างอย่างไม่บกพร่อง จะรับทั้งความผิดที่เกิดจากการกระทำของผม และจะรับสิ่งที่ดีแล้วไปปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นเพื่อส่วนรวม ถึงแม้ผมจะย้อนเวลากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้ แต่ผมก็จะทำปัจจุบันและอนาคตให้ดีที่สุด ขอรับรองด้วยเกียรติของ (อดีต) หัวหน้าห้องครับ!!!

เพื่อนๆที่อ่านมาถึงตรงนี้ก็อย่าละทิ้งหน้าที่และความรับผิดชอบของตัวเองนะครับ ไม่ว่ามันจะหนักหนาขนาดไหน เมื่อเราได้รับความไว้วางใจให้ทำมันแล้ว ก็จงทำให้เต็มความสามารถ ทำให้ดีที่สุด ทำเข้าไปเถอะครับ ยิ่งงานบางอย่าง ถ้าอยู่ดีๆเราเมินเฉยขึ้นมา ละทิ้ง ไม่สนใจมัน มันก็อาจจะส่งผลเสียต่อตัวเพื่อนๆเอง หรืออาจะทำให้คนอื่นเดือดร้องกับความไม่มีวินัยในตนเองอีก คนที่ทำงานมากย่อมมีความสามารถมากขึ้นตามไปด้วย ผมเชื่อว่าเพื่อนๆทุกคนต้องทำได้ อนาคตของชาติจะต้องรู้จักรับผิดชอบ มีวินัย รู้จักคิด พัฒนาตนเอง แล้วก็เป็นคนดี เมื่อไหร่ที่พลเมืองดีของประเทศเรามีมากขึ้นกว่านี้ ผมเชื่อว่าประเทศเราก็ต้องพัฒนากว่าที่เป็นอยู่ แล้วธงไทยก็คงโบกสะบัดได้อย่างเต็มไปด้วยเกียรติและความภาคภูมิใจไปมากกว่านี้แน่นอนครับ...

(เรื่องนี้มันอาจดูเน่าๆไปหน่อยนะ แต่เราเชื่อว่ามันยังพอมีสาระที่ค่อนข้างดีแฝงอยู่บ้าง อย่าลืมนะ อนาคตของชาติอย่างพวกเราเนี่ยสามารถเปลี่ยนแปลงประเทศทั้งประเทศได้ อีกอย่าง ถ้าเราเลือกเดินทางผิด มันก็อาจจะเป็นเหมือนเรื่องนี้ก็ได้ คนที่หลงผิดไปแล้วก็เปลี่ยนแปลงตัวเองซะ เพื่ออนาคตที่สดใส สู้ๆ)