ผู้หญิงสีเมเปิล

เนื้อเรื่อง

เช้านี้ตื่นมาด้วยอารมณ์เบิกบาน..หลังจากที่ได้พักผ่อนนอนหลับอย่างสบายเกือบ 11 ชม เต็มๆ

ออกจากบ้านอย่างอารมณ์ดี ฮัมเพลง ตามวิทยุไปตลอดเส้นทางของการขับรถ..

ไปถึงมหาลัย พบว่าไม่มีที่จอดรถหลงเหลืออีกแล้ว...พยายามนับ 1 ถึง 10 ในใจอย่างเงียบๆ

แต่ทุกอย่างก้อไม่บังเกิดผลแต่อย่างใด..วนรถอยู่เกือบๆ 20 นาที..มันเหมือนเวลาได้ผ่านไป

อย่างเชื่องช้า ราวกับใช้เวลาถึง 1 ทศวรรษ...โรคประสาทรับประทานพอดีฉัน...

เข้าห้องสาย 30 นาที อย่างช่วยไม่ได้...มันเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ฉันรู้สึกประสาทเสียมากๆ

หลังจากที่ได้นั่งเขียนบรรยายความรู้สึกในชั่วโมงการเขียนบทความแล้ว ก้ออารมณ์เย็นลง

เดินออกมานอกห้อง..นั่งมองดูบรรยากาศรอบมหาลัย...วันนี้ท้องฟ้าเป็นสีส้มเหลือง...

แลดูคลาสิกเหลือเกิน..ไม่มีลมใดๆที่ทำให้ต้นสนโอนเอนเลย ทุกๆอย่างอยู่ในความเงียบ

ราวกับภาพวาดขนาดยักษ์ปรากฏอยู่เบื้องหน้าเท่านั้น...

\"ขอให้วันนี้ฝนตกทีเถิด\" ฉันภาวนาในใจเบาๆ..หลายวันนี้ไม่เห็นฝน ทำให้ฉันรู้สึกจิตใจแห้งแล้ง

ถึงแม้บรรยากาศวันนี้จะสวยถึงเพียงนี้ แต่ฉันก้อยังอยากเห็นสายฝนเหลือเกิน....

เข้ามานั่งหน้าสลอนในร้านเน็ตเกือบ 30 นาที..ฝนเริ่มเทลงมาราวกับรับรู้ถึงคำขอของฉันอย่างนั้น

ดีใจจัง...ในที่สุดฝนก้อตก..55555

ฉันอยากจะวิ่งออกไปจากร้านเน็ตด้วยอดินารีในตัว แล้วเวี่ยงรองเท้าส้นสูงที่ไม่สบายขานี้ไปให้ไกลที่สุด

กระโดดย่ำน้ำเล่น ท่ามกลางสายฝนด้วยเท้าเปล่าคู่นี้...แหงนหน้ามองฟ้าแล้วตะโกนดังๆ

อย่างบ้าคลั่งว่า \" ตกมาเยอะๆเลย ตกมาเยอะๆเลย \"  

แต่นั่นก้อได้แค่คิด ขืนจะบ้าทำอย่างนั้นจริงๆ พรุ่งนี้คงได้ไปนอนในห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาลสักแห่ง...

แล้วฉันจะโดนระเบิดด้วยบทสวดของพ่อกับแม่ 5555

วันนี้ยังไม่ใช่วันที่แย่เสียทีเดียวหรอกน่ะ...ฉันพูดกับตัวเองเงียบๆ...



วันนี้                  กลับมาเป็นฉันคนเดิม (ผู้หญิงสีใบเมเปิล)

เมื่อวาน              แค่ผู้หญิงงี่เง่าคนนึง

พรุ่งนี้                 อาจจะดีกว่าวันนี้      (ผู้หญิงสีใบเมเปิลสวย) เอิ๊กๆๆๆ