~ThE mEmorY ความทรงจำเปื้อนน้ำตา~

เนื้อเรื่อง

ดวงตะวันทอแสงสีทองส่องประกายบนผิวน้ำและท้องฟ้าสีคราม ดวงจันทร์เริ่มเคลื่อนตัวออกมาเคียงคู่กับแสงอาทิตย์ เด็กสาวมองด้วยดวงตาสีหม่น ความทรงจำไหลรินเข้ามาอีกครั้ง…แปดปีแล้วสินะที่ไม่ได้พบกัน สัญญาของนายหายไปไหนกัน…  

เย็นวันนั้น…ที่ชายทะเล
“เฟย์ เดี๋ยวก็เข้าบ้านได้แล้วนะจ๊ะลูก” เสียงแม่ตะโกนบอกลูกสาวอย่างเป็นห่วง เด็กหญิงเอียงคอยิ้มรับ เดินไปตามชายหาดพลางเก็บหอยไปเรื่อยตามประสาเด็ก แล้วเธอก็สังเกตุเห็นเด็กชายคนหนึ่ง

“เอ…นั่นใครน่ะ” เด็กหญิงเอียงคอตามนิสัยแล้วเดินตรงไปหาเด็กชายทันที “นี่ๆนายชื่ออะไรหรอ เราชื่อเฟย์นะ แล้วกำลังทำอะไรอยู่อ่ะ”

“เราชื่อพีท กำลังเล่นอยู่” เด็กชายยิ้มให้เด็กหญิง เขาโตกว่าเธอสักสองสามปีได้

“เล่นหรอ” เธอเอียงคออย่างสงสัย “เล่นอะไรน่ะ ไม่เห็นเข้าใจเลย วาดรูปบนพื้นหรอ”

“ไม่ใช่หรอก” เด็กชายหัวเราะ “เรากำลังเขียนหนังสือน่ะ สอนให้เอามั้ย”

“เอาสิ น่าสนุกดี” เด็กหญิงตอบ เด็กชายจึงจับมือเธอให้ใช้กิ่งไม้ขีดไปตามผืนทราย ตัวอักษรโย้ไปเย้มาแต่เด็กหญิงก็ยิ้มอย่างภูมิใจ “นี่ๆ แล้วมันหมายถึงอะไรล่ะ”

“หมายถึงเพื่อนน่ะ”

“เอ๋? เพื่อนหรอ คืออะไรล่ะ อร่อยมั้ย” เด็กหญิงเอียงคอถามอย่างสนใจ เธอเดินวนรอบตัวหนังสือบนพื้นทราย อีกครั้งที่เด็กชายหัวเราะ

“ไม่ใช่หรอก มันกินไม่ได้แต่ว่ามันคือมิตรภาพน่ะ” เด็กชายตอบเธออย่างเอ็นดู “สักวันเธอจะเข้าใจเอง”

“จริงหรอ” เด็กหญิงมองหน้าเขาด้วยสายตาไร้เดียงสา

“อืม จริงสิ” เด็กชายพูด

“เฟย์จ๊ะ อยู่ไหนล่ะลูก” แม่ของเด็กหญิงส่งเสียงเรียก  

“แม่มาตามแล้ว เราต้องไปแล้วล่ะ” เด็กหญิงยิ้ม “เจอกันวันพรุ่งนี้นะ”

“อืม เจอกันวันพรุ่งนี้” เด็กชายยิ้มตอบเธอ
-------------------------------------------------------------------------------

“พีท การบ้านอันนี้ ทำยังไงอ่ะ” เด็กหญิงเอ่ยถาม แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานแล้ว บัดนี้เด็กหญิงโตขึ้นแต่นิสัยเอียงคอของเธอก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม

“ไปบ้านก่อนสิ แล้วเราจะสอนให้” เด็กชายเอ่ยตอบ เขามองเธอด้วยสายตาเอ็นดูเช่นเคยแต่ในวันนี้สายตาเริ่มเปลี่ยนไป “เราก็มีการบ้านอยากให้เธอสอนเหมือนกันนะ”

“เอ๋? แต่เราจะสอนพีทได้ยังไง เรายังเรียนไม่ถึงนะ” เด็กหญิงตอบอย่างเป็นกังวลพลางเลียกินไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่ของเธอระหว่างทางกลับบ้าน

“อ๋อ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก หมายถึงว่าเรื่องลายมือกับวาดภาพน่ะ”

“แหะ ได้สิ เรายังจำคราวนั้นได้อยู่เลยอ่ะ ตอนนั้นที่พีทสอนให้เราเขียนไง” เด็กหญิงเปรยคำพูด สายตามองไปที่ขอบฟ้า “ลายมือของพีทโย้ไปเย้มา หลังจากนั้นเราก็เขียนได้สวยกว่าอีก”

“จริงสินะ” เด็กชายพูดพลางขยี้หัวเธออย่างเอ็นดู เขามองเธอด้วยความรู้สึกใหม่ เด็กชายเอื้อมมือไปจับมือของเด็กหญิง เธอเอียงคอเป็นเชิงถาม แต่เด็กชายยิ้มให้โดยไม่พูดอะไร

“รีบไปทำการบ้านกันเถอะ วันนี้จะไปที่เล่นน้ำชายหาดแล้วก็ดูพระอาทิตย์ตกด้วยไง”

“อื้ม” เด็กหญิงยิ้มตอบ “ไปสิ”

-------------------------------------------------------------------------------
“นี่ๆ พีทวันนี้ไปดูพระอาทิตย์กันอีกนะ” เด็กหญิงพูด บัดนี้เธอโตขึ้นมากแล้ว แต่ทุกๆวันของเธอก็ยังคงเหมือนเดิม กินไอศกรีมรสสตรอเบอร์รี่ระหว่างทางเดินกลับบ้านกับเด็กหนุ่ม…ทำการบ้านด้วยกัน…เล่นน้ำกัน…และดูพระอาทิตย์ตกตอนเย็นเป็นอย่างนี้ไม่เคยเปลี่ยน

“อื้ม ได้สิ” เด็กหนุ่มตอบเธอ เขาเองก็โตขึ้นเช่นกัน แถมยังไปอยู่โรงเรียนที่เรียกมัธยมอะไรนั่นอีก เด็กหญิงยังไม่ค่อยเข้าใจ “วันนี้ต้องวิ่งแข่งกันนะ ใครแพ้ต้องเลี้ยงไอติม”

“เอาซี่ ไปก่อนนะ” เด็กหญิงรีบวิ่งนำหน้า เด็กหนุ่มมองตาม สายตาของเขาเปลี่ยนไปแล้วตอนนี้ “รอด้วยสิ”

“แบร่ เรื่องอะไรจะรอล่ะ ฮะๆ” เด็กหญิงพูดตอบพร้อมด้วยเสียงหัวเราะ

“หนอย…ฮะๆ” เด็กหนุ่มเองก็หัวเราะเช่นกัน

-------------------------------------------------------------------------------
“เฟย์ แม่มีเรื่องจะคุยด้วยนะ” แม่ของเด็กหญิงเรียก ตอนนี้เด็กหญิงอยู่ประถมห้าแล้วและเข้าใจแล้วว่าเธอจะต้องไปเรียนต่อที่โรงเรียนมัธยม เหมือนกับเด็กหนุ่ม

“แม่มีอะไรหรอคะ เฟย์จะไปเล่นน้ำกับพีทแล้ว แล้ววันนี้เราจะเผากุ้งกันด้วยค่ะแม่ เฟย์จะเอามาฝากแม่นะคะ” เด็กหญิงเอียงคอยิ้มให้มารดาของตน

“คือ…แม่รู้ว่าลูกผูกพันกับที่นี่ แต่ว่าในอนาคต ลูกจะต้องเข้ามัธยมแม่คิดว่าเราน่าจะย้ายบ้านไปกรุงเทพกัน จะได้ไปอยู่กับพี่ข้าวแล้วก็พี่น้ำส้มไงจ๊ะ” มันจริงอยู่ที่ว่าเด็กหญิงร้องไห้ตอนที่พี่สาวจะไปและตอนนี้ก็อยากพบพี่สาวมากด้วยแต่เธอก็ไม่อยากจากพีทไปเช่นกัน เด็กหญิงเริ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง “คือ…แม่คะ ขอเวลาเฟย์หน่อยนะ”

“พีท เรามีเรื่องจะบอก” เด็กหญิงเอ่ยกับเด็กหนุ่ม ขณะที่กำลังดูพระอาทิตย์ด้วยกัน

“อะไรหรอ” เด็กหนุ่มถามขณะที่สายตายังคงอยู่ที่พระอาทิตย์ เด็กหญิงมองเขาด้วยสายตาลำบากใจ

“เราต้องไปกรุงเทพน่ะ”

“จริงหรอ เราก็จะไม่ได้เจอกันแล้วน่ะสิ” เด็กหนุ่มมองเด็กหญิงด้วยสายตาสื่อความรู้สึกบางอย่างที่เด็กหญิงไม่เข้าใจ

“วันนี้คงจะเป็นวันสุดท้ายแล้วล่ะ ที่จะอยู่ด้วยกันอย่างนี้ วันนี้นายกับเรานอนกันที่นี่นะ เผากุ้งกินกัน เผาหอยขมหอยโข่ง ไม่กลับบ้านจะได้ไหม” เด็กหญิงมองเด็กหนุ่มด้วยสายตาอ้อนวอน

“เอาสิ วันสุดท้ายแล้วนี่” เด็กหนุ่มตอบ ดึงตัวเด็กหญิงเข้ามากอด“เราก็มีเรื่องจะบอกเหมือนกัน เรารักเฟย์นะ”

“อื้ม เราก็รักพีท” เด็กหญิงกอดตอบเด็กหนุ่ม

“ไม่ใช่อย่างนั้นไม่ใช่อย่างน้องสาว”เขาเขย่าตัวเธอจนเด็กหญิงตกใจ “แต่ในแบบที่ผู้ชายเขามองผู้หญิงต่างหากล่ะ รักจนทรมานไปหมดแล้ว” เขาคว้าเธอเข้ามาจูบ เด็กหญิงตกใจมากและอายจนทำอะไรไม่ถูกแต่ก็ไม่ได้วิ่งหนีไป

“พีท มองเราด้วยสายตาแบบนั้นหรอ” เด็กหญิงเอ่ยถาม ตอนนี้ทั้งเธอและเขาหน้าแดงไม่แพ้กัน “เราไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่เราคิดว่าเราก็คิดแบบนั้นเหมือนกันมั้ง…เราไม่เข้าใจขอโทษนะ…?”

“จริงหรอ” เด็กหนุ่มถาม มองอย่างหวาดๆเข้าไปในดวงตาของเด็กหญิง

“จริงสิ” เด็กหญิงตอบ “วันนี้เราจะนอนกันที่นั่นนะ เปลเชือกใต้ต้นไม้ วันสุดท้ายของเรา จะเล่นไฟ เย็นด้วยกัน…นะ” เธอจบคำสุดท้ายด้วยเสียงสั่นเครือ

เด็กหญิงกับเด็กหนุ่มมองสบตากัน เกี่ยวก้อยสัญญากันว่าจะไม่มีใครลืมใคร ยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ชีวิตทุกวันที่แม้จะเหมือนๆเดิมก็ไม่เคยน่าเบื่อ เด็กหญิงคิดอมยิ้ม แล้วก็ซุกเข้าไปในอ้อมแขนของเด็กหนุ่มที่มองเธออย่างอาลัย เขาสวมสร้อยคอให้เธอแทนคำสัญญาและให้มันแทนตัวเขาด้วย…!?

-------------------------------------------------------------------------------
จนในที่สุด…

“เฟย์ ยังไม่หายเศร้าอีกหรอ” เด็กหนุ่มเปรยถาม เขาเองก็ดูเสียใจไม่น้อยใจแต่ก็ยังช่วยพวกผู้ใหญ่ขนของ

“พีท เราจะได้เจอกันอีกไหม” เด็กหญิงมองหน้าเขา แต่คราวนี้ไม่มีอีกแล้วนิสัยเอียงคออย่างร่าเริงของเธอ

“เจอสิ” เด็กหนุ่มตอบพลางวางกล่องหนักๆลงบนรถ “สักวันก็ต้องเจอแน่ๆ”

“จริงหรอ” เด็กหญิงเอ่ยขึ้น ตาแดงก่ำ

“จริงสิ อย่าร้องไห้นะ สัญญาได้มั้ย จนกว่าพวกเราจะได้พบกัน เธอจะต้องโตแล้วก็เข้มแข็งกว่าเดิม…ที่สำคัญ” เด็กหนุ่มถอนหายใจแล้วพูดต่ออย่างหนักแน่น เด็กหญิงเงยหน้าสบตาเขา “ต้องอยู่ให้ได้โดยไม่มีเรา”

“เรา…เราไม่สัญญา” เด็กหญิงพูดแล้วก็ก้มหน้ากลับลงไปอีก “เราจะจำข้อสัญญาเพียงข้อเดียวว่าจะไม่ลืมนาย เราไม่สัญญาหรอกนะ”

“ยัยบ้า เธอจะยังเป็นเด็กอยู่อย่างนี้หรอ” เด็กหนุ่มพูด “เธอจะต้องโตแล้วนะ ไม่มีเราแล้วด้วย จะต้องอยู่ให้ได้เข้าใจไหม แต่ก่อนอาจจะมีเราเคียงข้างเป็นกำลังใจ แต่ตอนนี้จะไม่มีเรา เข้าใจมั้ย ไม่มีเรา สัญญาสิเธอจะต้องเข้มแข็ง ไม่ขี้แย เข้าใจรึยัง” เขาเขย่าตัวเธอด้วยความเป็นห่วง….เป็นห่วงจนเขาโมโห

“เราเจ็บนะ” เด็กหญิงมีน้ำตาปริ่ม

“เราขอโทษ” เด็กหนุ่มถอนหายใจ พลางยื่นนิ้วก้อยไปให้เด็กหญิง “สัญญาสิ”

“เราสัญญา ต่อไปเราจะเข้มแข็ง จะจากกันวันนี้ เราก็จะไม่ร้องไห้ เพื่อ…นาย”เด็กหญิงยิ้มให้เด็กหนุ่มพลางเช็ดน้ำตาออก ยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับเด็กหนุ่ม

“ไปกันเถอะ น้องเฟย์” แม่ของเด็กหญิงร้องเรียก “เดี๋ยวจะไปช้ากว่าที่พี่น้ำส้มกับพี่ข้าวจะมารับนะคะ”

เด็กหญิงมองหน้าเด็กหนุ่มอย่างลำบากใจ อีกครั้งที่ดวงตากลมโตสุกใสของเธอมีน้ำตากลบมิด เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เอ่ยกับเด็กหนุ่มว่า “เราไปนะ”

“อือ” เขาตอบโดยไม่มองหน้าเธอ เด็กหญิงเดินไปเงียบๆ เปิดประตูรถแล้วหันกลับมามองเด็กหนุ่มซึ่งตอนนี้เขาก็มองเธออยู่เช่นกัน “อย่าร้องไห้ เราจะต้อง…จะต้องได้เจอกันอีกแน่นอน ลาก่อน”

ลาก่อน…เด็กหญิงไม่สามารถจะกล่าวคำนี้ได้ สัญญาที่ให้ไว้เธอก็ทำลายมันเสียแล้ว เด็กหญิงปล่อยให้น้ำตาไหลริน แต่ไม่มีเสียงสะอื้นจากเธอ “ยัยบ้า เราบอกว่าอย่าร้องไห้”

“แล้วนายล่ะ” เด็กหญิงสวน มองเด็กหนุ่มที่ตาแดงก่ำ “นายก็เหมือนเราไม่ใช่หรอ ให้มันไหลออกมาเถอะนะ ครั้งสุดท้าย ถึงแม้จะอยากให้นายยิ้ม แต่ความทรงจำที่เจ็บปวด ก็เป็นสมบัติอันล้ำค่าสำหรับใครบางคน หนึ่งในนั้นมีเราแน่นอน ละ…ลา…ลาก่อน” ความเจ็บปวดโถมกระหน่ำราวพายุ…รถยนต์ที่เคลื่อนตัวออกห่างบ้านพักหลังนั้น…น้ำตาของกันและกัน…สัญญาของเธอและฉัน…จะไม่มีใครลืมกันอย่างแน่นอน…ลาก่อน…

“นายมันบ้า…นี่เรามารอแล้วนะนายหายไปไหน…พอกันที” เด็กสาวกำสร้อยคอปลาโลมาแน่น ตัดสินใจขว้างมันออกไป กระแสคลื่นพัดมามันห่างออกไปเรื่อยๆ เลือนลางและจมหายไปในที่สุด “ดีแล้วล่ะ” เธอกอดเข่าปล่อยน้ำตาให้ไหลริน…

-------------------------------------------------------------------------------