Diary ของหัวใจ

เนื้อเรื่อง

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง เพียงแต่เปลี่ยนชื่อตัวละครในดรื่องเท่านั้น

       พวกเราทั้ง 3 คนมาจากโรงเรียน วีรศิลป์ อ. ท่าม่วง จ. กาญจนบุรี ผม ( น็อต ) แบงค์ ท็อป พวกเราสามคนเป็นเพื่อนซี้กันพวกเรามาเรียนต่อ ม. 4 ที่โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยราชภัฏนครปฐม ในวันนั้นพวกเราได้เจอกับ มน สาวสวยน่ารัก เธอมาจากโรงเรียนดุสิตวิทยา อ.บ้านโป่ง จ.ราชบุรี
      เธอยังไม่ค่อยมีเพื่อนเพราะเธอมาจากดุสิตเพียงคนเดียว พวกผมจึงเข้าไปทักเธอ อาจเป็นเพราะว่าเธอน่ารักก็เป็นได้  และเธอเป็นคนที่น่ารักกว่าที่คิดทั้งหน้าตาและนิสัย ตั้งแต่นั้นมาพวกเราก็สนิทกันมากขึ้น เพราะพวกเราทั้ง 4 คนได้อยู่ห้องเดียวกัน
พวกเราเหมือนตัวติดกันเพราะเวลาไปไหนก็ด้วยกัน

*ยกเว้นเวลาเข้าห้องน้ำพวกผมจะไปกัน 3 คน ( ก็ผมมั้นเป็นผู้ชายนี้หว่า ) ส่วนมนก็จะไปเพียงคนเดียว

เช้าของวันหนึ่งเธอเดินเข้ามาหาพวกผม
พวกผมตกใจเล็กน้อยเพราะเธอตัดผมสั้น
ผมกับท็อป พูดว่า \" มนเธอไม่น่าไปตัดผมสั้นเลยผมยาวดูน่ารักกว่าตั้งเยอะ
ส่วนแบงค์พูดว่า \" ก็น่ารักดีออก \"
มนก็ยิ้มอย่างเขินอาย

ผมพูดตรง ๆ เลยว่าผมเริ่มสงสัยแล้วสิว่ามนนะแอบชอบแบงค์เข้าให้แล้ว

พวกเราก็อยู่ด้วยกันอย่างสันติสุขตลอด 1 ปี

เมื่อพวกเราทั้ง 4 คนขึ้น ม. 5
เช้าวันที่รับนักเรียนใหม่ของโรงเรียน ( ม. 4 )

พวกเราก็มานั่งที่ม้าหินอ่อนหน้าโรงเรียนเป็นประจำอยู่แล้ว
ขณะที่พวกเรานั่งคุยกันอยู่

มีเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักคนหนึ่งเดินเข้มาถามพวกเราว่า \" ที่รับนักเรียนใหม่อยู่ที่ไหนเหรอค่ะ \"
ผมรีบตอบทันที \" เดินตรงไปนะครับ แล้วเลี้ยวซ้ายก็จะเจอเลยคร้บ \"
แล้วเธอก็เดินจากไป

ผมก็พูดขึ้ว่า \" เธอน่ารักดีเนอะ ถ้าเราจำไม่ผิดเธอชื่อ ปุ้น สาวสวยน่ารักจากโรงเรียน อุดมวิทยานะ \"
ท็อป\" น่าจะชวนเธอเขามาอยู่ในกลุ่มพวกเราด้วยดีมั้ย ว่าไงแบงค์ \"
แบงค์บอกว่า \" ก็ดีนะรับเธอมาอยู่ก็ได้ เราไม่มีปัญหาอยู่แล้ว \"

มนทำหน้าเหมือนน้อยใจว่าทำไมต้องรับผู้หญิงคนอื่นมาอยู่ในกลุ่มเราด้วย  แล้วแบงค์ยังไม่ว่าอะไรอีก ฮื่อ ๆ

ตั้งแต่วันนั้นมนก็คอยหลบหน้าพวกเรามาโดยตลอด
เช่นวันนั้นพวกเรา4 คนกำลังเดินไปที่โรงอาหาร มนก็บอกว่าขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ
แต่พวกเรารอตั้งนานแล้วมนก็ยังไม่ออกมาซะที

พวกผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง  พบว่าไม่มีใครอยู่เลย
ในตอนนั้นพวกผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเธอหายไปไหน

เย็นวันนั้นหลังเลิกเรียนผมกับท็อปต้องรีบกลับบ้านก่อนเพราะมีเรียนพิเศษ
แบงค์ก็เดินตามหามนจนในที่สุดก็เจอมนที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง
ถ้าผมจำไม่ผิดต้นไม้ต้นนี้คือต้นไม้ที่พวกเราเจอกับมนครั้งแรก
แบงค์ \" ทำไมต้องหลบหน้าพวกเราด้วย \"
มน \" ไม่มีอะไรหรอกแบงค์ไม่ต้องมาสนใจเราหรอก \"
และแบงค์ก็จับแขนมน
แขนมนร้อนมาก
แบงค์จึงคลำที่หน้าผาก
แบงค์ \" มนไม่สบายนี่ไปหาหมอมารึยัง \"
มน \" เราบอกว่าไม่เป็นไรไง \"
แบงค์ \" งั้นเดียวเราเดินไปส่งขึ้น taxi นะ \"
และทั้งสองคนก็เดินไปข้างหน้าโรงเรียน
แบงค์ก็โบกรถ taxi ให้มน
แล้วมนก็ขึ้น taxi
แบงค์ก็เดินหันหลังกลับไป
ปรากฏว่ารถที่มนนั่งกลับเสียหลังพุ่งชน รถสิบล้อ ดัง \" โครม \"

มีร่างหนึ่งลอยออกมานอกรถ
พร้อมกลับหนังสือกระจัดกระจายเต็มพื้นถนน

เช้าวันรุ่งขึ้นซึ่งเป็นวันเสาร์ พวกเราก็ไปเรียนกันตามปกติ
แต่วันนี้พวกผมกับไม่เห็นมน
พวกผมจึงเข้าไปเรียนกันก่อน

ประมาณ 10.00 น. เพจของท็อป็ดัง
มีข้อความว่า \" มนถูกรถชนอยู่ที่โรงพยาบาลให้รีบมาด่วน \"

พวกผมรีบออกจากที่สอนพิเศษทันที
พอไปถึงโรงพยาบาลแม่ของมนบอกว่า \" มนเพิ่งสิ้นใจไปเมื่อกี้นี้เอง \"
แม่ \" มนเค้าฝาก diary เล่มนี้ไว้ให้เธอแบงค์ จริง ๆ มนเค้าต้องการมอบdiaryเล่มนี้ให้เธอด้วยตัวของเค้าเอง  แต่เค้าทนไม่ไว้แล้ว เพราะเค้า...ถูกรถชนตั้งแต่เมื่อวาน เค้าทนได้ขนาดนี้ถือว่าเค้าเก่งมากแล้วที่อดทนได้ถึงขนาดนี้ \"

พวกผมค่อย ๆ เปิดdiary เล่มนี้ เนื้อความข้างในเขียนเอาไว้ตั้งแต่วันที่เราทั้ง 4 คนได้มาเจอกัน  และเพราะอะไรที่มนต้องคอยหลบหน้าพวกเรา เอบรรยายความรู้สึกที่มีทั้งหมดต่อแบงค์ว่าเธอรักแบงค์แค่ไหน \"
และนั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นน้ำตาลูกผู้ชายอย่างแบงค์ มันไหลรินอาบใบหน้าของเขา
เค้าเหมือนคนเสียสติ ร้องเรียกชื่อมนอย่างไม่ขาด

แต่ผมรู้ว่าตอนนี้พวกเราไม่สามารถทำอะไรได้เพราะมนตายไปแล้ว
พวกผมก็ได้ไปช่วยงานศพของมน
แบงค์ในตอนนี้อยู่ในสภาพเหมือนตายทั้งเป็น

เมื่อพวกเราทั้ง 3 คนจบจากโรงเรียนนี้
พวกเราทั้ง3 คนก็ต่างแยกย้ายกันไปเรียนตามมหาวิทยาลัยที่ทุกคนใฝ่ฝัน

ตอนนี้ผมได้เป็นครูสอนตณิตดังที่ตั้งใจเอาไว้แล้ว  ตอนนี้ผมสอนอยู่ที่โรงเรียนแย้มวิทยาการ
ผมได้ข่าวว่าท็อปได้เป็นนักกีฬาฟุตบอลทีมชาติไทยชุดเตรียมตัวไปแข่งโอลิมปิก
ส่วนแบงค์ผมไม่ค่อยได้ข่าว
แต่มีเพื่อนบอกว่า ตอนนี้เค้าทำงานเป็นเจ้าหน้าที่สังคมสงเคราะห์ให้กับคนผู้ยากไร้
ผมรู้ว่าในใจของเค้าตอนนี้ยังรู้สึกผิดอยู่ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว
ทางเดียวที่จะให้เค้าคลายความกังวลคือ เค้าได้ช่วยสานฝันของมนให้เป็นจริงขึ้นมา  นี่อาจเป็นสิ่งเดียวที่เค้าทำให้เธอได้
พวกเราต่างคนก็ต่างมีอาชีพแตกต่างกันไป

แต่สิ่งเดียวพวกเราทั้ง 3 คนมีเหมือนกัน คือ มิตรภาพที่เราทั้ง 4 คนเคยทำร่วมกันไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์
                                         \" ผมเชื่อว่ามั่นว่ามิตรภาพของเพื่อนมันจะไม่หายไปจากใจของพวกเราแน่นอน \"