หวานไปไหม

เนื้อเรื่อง อัปเดต 20 พ.ย. 47 / 23:45

หวาน
หวานมาก
หวานมากๆ
หวานซะ
หวานมากกว่ามาก
หวานจนแบบ
หวานซะเลี่ยน
ความรักต้องมีความหวานขนาดไหนกันนะ
ระดับไหนถึงจะเหมาะ
ระดับไหนถึงจะดีนะ
หรือมันขึ้นอยู่กับแต่ละคนกันแน่
แย่จัง
อย่างนี้เราต้องเดาเหรอเนี้ยว่ารักควรเป็นแบบไหน
จะไปรู้ได้ยังไงคนไม่เคยมีนี้
แต่ถ้าจะดีนะ
ถ้ารักแล้วไม่ต้องหวานนะ
คนมันหวาน ไม่เป็นให้ทำไงดีหละ
แต่เดี๋ยวก่อนนะ
พูดมาตั้งนาน
แล้วหวานคืออะไรหละ
นั้นสิ
อะไรกันนะ
ที่เขาเรียกว่าหวาน
ความคิดเรานะเหรอ
ก็แค่ดูหนัง
กินข้าว
ไปเที่ยว
จูงมือ
แต่.......................
บางคนก็ไม่ใช่นะ
เขาก็บอกว่าหวาน
มันต้อง
สุดๆไปเลยต้องหวานจริงๆ
แบบว่า
ไปไหนไปกัน
ตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋
หยอกล้อกัน
แม้จะยืนอยู่บนรถเมล์ก็เถอะ
ไม่ไหวอะ
ถ้าเป็นแบบนี้
ผมอายเข้าตายเลย
ใครจะบ้า
ไปหยอกล้อกันบนรถเมล์
มดถล่มรถเมล์แน่ๆ
หวานแบบไหนดีหละที่มันจะพอดีๆ
ไม่มากไป...............
ไม่น้อยไป...............
ยิ่งพูดก็ยิ่งอยากรู้เข้าไปทุกทีแหละ
ใครจะหาคำตอบให้เราได้นะ
ลองนึกสิ.................
ใครที่เคยผ่านมาบ้างนะ
อ้อ.........................
นึกออกแล้ว.............
มันเป็นเรื่องสมัยประถมนู้น
ถึงจะเป็นเรื่องตอนเด็กก็เถอะ
แต่ผมว่ามันก็เป็นความหวานเล็กๆที่น่ารัก
มันเป็นเรื่องราวสั้นๆของเด็กป.4 สองคน
สนิทกันมากเหลือเกิน
สองคนนั้น
คนหนึ่งคือผม
และอีกคนหนึ่งคือ
แป้ง
เด็กผู้หญิงผมยาว
หมวยนิดๆ
ขาว
และน่ารักมาก
ส่วนผมในตอนนั้นก็เป็นเด็กกะโปโล
วันๆก็เอาแต่เล่น
แต่ผมก็มีเธอนี้แหละ
คอยเบรกผมไว้
เธอจะชวนผมนั่งอ่านหนังสือ
ทำการบ้าน
นานๆทีเธอจะยอมเล่นกับผม
เธอเพิ่งย้ายเข้ามาตอนป.4
เธอดูขี้อายกับเพื่อนคนอื่นๆ
ยกเว้นผม
ผมเคยถามว่าทำไม
เธอบอกว่าเธอก็ไม่รู้หรอกว่าทำไม
เธอบอกแต่ว่ารู้สึกดี
เมื่อได้คุยกับผม
ผมก็สนิทกับเธอมากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักด้วยซ้ำว่า
เราใกล้ความรักเข้าไปทุกที
แม้เป็นเด็กก็เถอะ
แต่เด็กก็มีความรักเล็กๆได้เหมือนกัน
เราก็ทำกิจกรรมเหมือนเดิมมาทุกวัน
จนกระทั่ง................
วันหนึ่ง
เธอได้มอบเข็มกลัดรูปใบไม้ให้ผม
ผมถามว่าให้ผมทำไม
แต่เธอไม่ตอบ
เธอเพียงแต่บอกว่า
รับไว้เถอะนะ
ผมรับไว้ด้วยความเต็มใจ
แล้วพ่อของเธอก็มารับกลับบ้านเหมือนทุกที
วัยรุ่งขึ้น
ผมมาโรงเรียนแต่เช้า
หวังว่าจะมาคุยกับเธอเรื่องการ์ตูนเมื่อวาน
แต่เธอก็ยังไม่มาอีก
จนเข้าแถวเคารพธงชาติ
เธอก็ยังไม่มา
ผมรู้สึกเอะใจ
ผมเลยไปดูโต๊ะที่เธอนั่ง
ก็ไม่พบหนังสือใต้โต๊ะเธอแล้ว
มันหายไปหมด
แต่ตอนนั้นอาจารย์เข้าห้องพอดี
ผมรีบวิ่งไปนั่งที่ของผม
หน้าอาจารย์ดูหม่นหมองเล็กน้อย
แล้วอาจารย์ก็พูดบางสิ่งบางอย่าง
ที่ผมไม่คาดคิดมาก่อน
\"นักเรียน วันนี้ครูมีข่าวไม่ดีมาบอก\"
\"แป้งจะย้ายโรงเรียนแล้วนะจ๊ะ\"
ทุกคนในห้องได้ฟัง
ก็เงียบ
แล้วก็คุยเรื่องที่ตัวเองค้างไว้กันต่อ
เพราะส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครสนิทกับแป้งอยู่แล้ว
ก็เลยรู้สึกเฉยๆ
แต่ผมสิ
ผมรู้สึกแย่มาก
ผมสับสน
และอึ้งไปอยู่พักหนึ่ง
มันเกิดอะไรขึ้น
ผมรีบวิ่งไปที่โต๊ะอาจารย์
แล้วถามอาจารย์ทันที
อาจารย์บอกว่า
พ่อของเขาย้ายไปทำงานที่ต่างประเทศ
เธอกับแม่ของเธอจึงย้ายตามไป
ผมรู้สึกตกใจเข้าไปอีก
ถ้าต่างจังหวัดก็ไม่เท่าไหร่
แต่นี้ต่างประเทศเชียวนะ
ในตอนเด็กนั้นคิดว่าคำว่าต่างประเทศเนี้ยมันนอกโลกเชียวนะ
แล้วเมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก
แทบจะหมดโอกาสได้พบกันอีกเลย
แต่แล้ว
อาจารย์ก็พูดคำที่ผมคาดไม่ถึง
\"ตอนนี้เธออยู่ที่ห้องครูใหญ่ กำลังลาครูใหญ่อยู่\"
\"ถ้าเธอรีบไปตอนนี้ครูว่ายังทันนะ\"
ผมยังไม่ทันได้ขอบคุณอาจารย์
ผมก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที
ผมอธิษฐานในใจว่า
ขอร้องแหละ
ขอแค่ได้ลาเธอก็ยังดี
อย่าจากกันโดยค้างคากันอยู่อย่างนี้เลย
ผมวิ่งไปที่ห้องครูใหญ่แต่ผมไม่พบเธอสะแล้ว
ครูใหญ่บอกว่าเธอออกไปกับพ่อเธอแล้ว
แต่ผมคิดว่ายังทัน
ผมรีบวิ่งไปที่หน้าโรงเรียนทันที
ผมเห็นรถพ่อเธอและเธอกำลังจะวิ่งออกไปนอกโรงเรียนพอดี
แต่ผมวิ่งไม่ทันแน่ๆ
ผมคิดในใจ
ถึงคิดอย่างนั้นก็เถอะ
แต่ขาของผมก็ยังไม่หยุด
ยังคงวิ่งต่อไป
มันเริ่มห่างไปทุกที
ทุกที.........................
จนรถเลี้ยวออกไป
ผมจึงหยุดวิ่ง
ผมหมดหวังแล้ว
แม้จะลาเธอก็ยังไม่ได้เลย
ผมหันหลังเดินกลับไปห้องเรียน
แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง
มีคนเรียกชื่อผมจากข้างหลัง
แป้ง เธออยู่ตรงหน้าผม
เธอวิ่งมาและเรียกชื่อผม
ผมงงมาก
ผมถามว่ารู้ได้ไงว่าผมวิ่งมา
เธอบอกว่า
คนขับรถของเธอเห็นเด็กวิ่งตามรถมา
ฉันก็รู้ทันทีว่าต้องเป็นเธอ
ผมรู้สึกดีใจแบบบอกไม่ถูก
เราไม่ทันได้คุยอะไรมาก
พ่อของเธอก็มาเรียกแล้ว
เธอบอกว่าต้องรีบไปแล้ว
เดี๋ยวเธอจะไปไม่ทันเครื่องบิน
ผมทำอะไรไม่ถูก
ผมรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าของผมให้เธอทันที
ผมบอกให้เธอรับไว้และรักษาให้ดีที่สุด
เธอขอบคุณผมและบอกให้ผมรักษาเข็มกลัดนั้นเหมือนกัน
ผมสัญญา
แล้วเธอก็จากไป
ผมยังจำวันนั้นได้ดีแม้เดี๋ยวนี้ผมกับเธอจะคุยโทรศัพท์กันไม่กี่ครั้งก็ตาม
ก็ค่าโทรศัพท์มันแพงมาก
อยู่คนละประเทศ
ให้ทำไงได้
แต่เข็มกลัดนั้นผมยังเก็บไว้อยู่เลย
ผมว่าแค่นี้มันก็หวานไปอีกแบบแล้วนะ
แล้วคุณหละ
แค่นี้
\"หวานไปไหม\"