เธอหายไปไหนนะ ... ความรัก

เนื้อเรื่อง

.... “ ขอโทษครับ ... ไม่ทราบว่าเคยเห็นเธอคนนี้บ้างรึเปล่าครับ” ท่ามกลางความวุ่นวายในเมืองใหญ่ ที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน.. เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นด้วยความร้อนรนใจ ดูเหมือนเขาคนนั้นกำลังตามหาอะไรสักอย่างอยู่ ... “ ขอโทษครับ ... ไม่ทราบว่าเคยเห็นเธอคนนี้บ้างรึเปล่าครับ.. คือเมื่อวาน เราทะเลาะกันแล้วเธอก็หนีผมไป ผมกลัวว่าเธอจะหลงทาง เพราะเธอไม่คุ้นกับเส้นทาง แล้วผมก็กลัวว่าเธอจะได้รับอันตราย... ” “ ไม่เคยเห็นเลยค่ะ ” ฉันบอกออกไป ดูท่าเขาจะผิดหวังในคำตอบ ... ในภาพนั้นคือภาพของตัวเขา ยืนคู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ‘ เธอคงเป็นคนรักของเขา ’ ฉันคิด ... ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะหาคนรักของเขาเจอรึเปล่า แต่ฉันก็เอาใจช่วยเขาอยู่ ... ก่อนเขาจากไป ฉันบอกกับเขาว่า “ อย่าเพิ่งท้อแท้ ถ้าหาต่อไปเรื่อยๆ ก็คงจะเจอ เธอคงไม่ไปไหนไกลหรอกค่ะ และหวังว่าเมื่อเจอเธอแล้วจะเข้าใจกันเหมือนเดิมนะคะ ... ขอให้โชคดีนะคะ ” “ ผมก็หวังเช่นนั้นครับ ขอบคุณมากครับสำหรับกำลังใจ ”...แล้วเขาก็ออกตามหาเธอคนนั้นต่อไป ... ในชีวิตคนเราก็เป็นอย่างนี้เอง .. บ่อยครั้งไปที่เราต้องออกตามหาอะไรสักอย่าง ที่เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันอยู่ไหน และก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอรึเปล่า ... และมีหลายคนเช่นกันที่เป็นเช่นเขาคนนั้นที่ออกตามหาคนรักที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ... ฉันก็เช่นกัน เพียงแต่ฉันไม่ได้ตามหาคนรักโดยตรง.. แต่ฉันตามหาอะไรบางอย่างที่เค้าเรียกกันว่า ‘ ความรัก’ ...ที่เค้าร่ำลือกันนักหนาว่ามันเป็นสิ่งยากที่จะเข้าใจ แต่สวยงามเหลือเกิน... เค้ายังบอกอีกว่ามันเป็นเสมือนลมหายใจ ... ฉันจึงอยากรู้นักว่ามันจริงรึเปล่า... ทุกวันนี้ฉันจึงเฝ้าตามหามันตลอดเวลา ... ฉันออกตามหามันทุกหนทุกแห่ง ... ฉันเปิดหนังสือหานิยามของความรักว่ามันคืออะไรกันแน่ แต่มันก็มีมากเหลือเกินจนฉันไม่รู้ว่านิยามอันไหนคือนิยามของความรักที่แท้จริง ... เธอคืออะไรกันแน่นะ ‘ ความรัก’ ... แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน ... ฉันเห็นใครบางคนยิ้มได้ตลอดทั้งวันเพียงเพราะเปิดจดหมายซองสีชมพูที่จ่าหน้าซองถึง ‘คนดีของผม’ ...ใช่แล้วมันคือจดหมายรักนั่นเอง... มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่ทำให้เรามีความสุข ยิ้มได้ตลอดทั้งวัน นั่นก็คือ ‘ ความรัก’... เอ๊ะ !หรือว่า ‘ ความรัก’ จะอยู่ในซองจดหมายรักนะ ...แต่ทำไมพอฉันไปเปิดจดหมายรักซองนั้นบ้าง ฉันกลับไม่ได้มีความสุขอะไรมากมายนัก มันกลับไม่ได้ทำให้ฉันยิ้มได้ทั้งวัน ... ‘ ความรัก’ ไม่อยู่ซะแล้ว ... เธอหายไปไหนนะความรัก ... ฉันเฝ้าตามหาเธอตลอดเวลา ฉันออกตามหาเธอในทุกๆที่ ... หรือเธอจะอยู่บนท้องฟ้า บนภูเขาลูกนั้น ในสายฝนพรำ ดำดิ่งลึกลงไปในทะเลสีน้ำเงิน หรือบนสายรุ้งเส้นนั้น ในทะเลทรายแห้งแล้งกว้างไกล อยู่ในหนังสือเล่มหนาที่ไม่มีใครเคยเปิดอ่าน หรือเธอจะอยู่บนพระจันทร์ มาพร้อมกับดาวตก หรืออยู่ที่เส้นขอบฟ้า ที่ที่ไม่มีใครเคยไปถึง ... เธอคงอยู่ไกลเหลือเกิน ....ฉันจึงไม่เคยเจอเธอเลย ... เธออยู่ไหนกันแน่นะ ‘ ความรัก’... ทำไมฉันหาเธอไม่เจอ ... หรือเธอกำลังหลงทาง ... หรือเธอกำลังตามหาฉัน เราอาจกำลังตามหากัน... หรือว่าเธอไม่มีอยู่จริง ... ไม่สิ เธอมีอยู่จริง แต่มีไว้สำหรับคนอื่น ที่ไม่ใช่ฉันคนนี้ คนที่ตามหาเธอมาตลอด .... ฉันจึงพักการตามหาความรักไว้ก่อน ... เพราะเธออาจเป็นเพียงเงาที่ไม่มีตัวตน อาจเป็นแค่ภาพสะท้อนในน้ำที่จับต้องไม่ได้ ยิ่งคว้าก็ยิ่งเลือนหาย ... ฉันจึงเริ่มต้นทำอย่างอื่น... หลังจากที่เสียเวลากับการเฝ้าตามหาความรักที่ฉันไม่มีวันเจออยู่นาน... เริ่มจากเปิดทีวี ดูรายการโปรด ... อ้าว ! รายการโปรดหายไปไหนเนี่ย ... ทำไมกลายเป็นการถ่ายทอดสดกีฬาเทนนิสล่ะ ... ไม่เป็นไรทำอย่างอื่นก็ได้ ... เริ่มจากการไปหาหนังสือที่ชอบสักเล่มมานั่งอ่าน ...อ้าว ! หายไปไหนอีกเนี่ย..ทำไม.. กองหนังสือมันรกอย่างนี้เนี่ย ... เซ็งเลย .... ไม่เป็นไร เปิดทีวีดูอีกรอบก็ได้ ... เสียงพิธีกรในทีวีพูดว่า “ ถ้าคุณผู้ชมทางบ้านโทรเข้ามาตอบคำถามตอนนี้นะคะ ทางรายการของเราจะมีหนังสือสำหรับคนมีรักมอบให้ค่ะ ” แล้วพิธีกรอีกคนก็เสริมว่า “ ใช่ค่ะ เพราะฉะนั้นใครที่กำลัง in love ต้องติดตามรายการของเรานะคะ ห้ามพลาดนะคะ...” แล้วฉันจะดูทำไมเนี่ย ฉันไม่ได้มีความรักสักหน่อย ฉันยังหาความรักไม่เจอเลย ... เปลี่ยนช่องดีกว่า... เสียงโฆษณาในทีวีบอกว่า “... เอาภูเขาไฟฟูจิ บังสตอเบอร์รี่ไว้ ...” เข้าใจคิดโฆษณาจัง .. ฉันคิด แล้วเสียงโฆษณารถยี่ห้อหนึ่งก็ทำให้ฉันหยุดความคิดไว้แค่นั้นด้วยคำพูดที่บอกว่า ... “ สิ่งที่เราตามหามาตลอด อาจอยู่ใกล้ๆตัวเรา เพียงแต่เราไม่เคยมองเห็นมัน ” ... ฉันเก็บข้อความนี้มาคิดอีกครั้ง ... ถ้าอย่างนั้น ‘ ความรัก’ ที่ฉันเฝ้าตามหามาตลอดก็อยู่ใกล้ๆตัวฉันเพียงแต่ฉันไม่เคยมองเห็นอย่างนั้นสินะ... มันก็คงเหมือนกับหนังสือที่ฉันชอบอ่านแต่หาไม่เจอ เพราะกองหนังสือมันรก ฉันก็เลยมองไม่เห็นมัน .... ‘ ความรัก’ แท้จริงแล้ว ... เธออยู่ที่นี่เอง ... เธออยู่รอบๆตัวฉัน... เธออยู่กับฉันตลอดเวลา... เธอไม่ได้หายไปไหน ... เธอคงเหมือนกับรายการทีวีสุดโปรดของฉันที่วันนี้ไม่มี เพราะมีรายการอื่นเข้ามาแทรก แต่พรุ่งนี้ก็จะกลับมาเหมือนเดิม ... เธอคงไปแอบหลับที่ไหนสักแห่งตอนที่ฉันเรียกหาเธอ แต่พอเธอตื่นเธอก็จะกลับมาอยู่ข้างฉันเหมือนเดิม ... เธอไม่ได้อยู่บนสายรุ้ง เธอไม่ได้อยู่ที่ปลายขอบฟ้า เธอไม่ได้อยู่ในสายฝนพรำ แต่เธออยู่ในใจฉัน เธออยู่ที่นี่ตลอดเวลา มาถึงตอนนี้ฉันจึงเข้าใจแล้วว่าทำไมความรักจึงเป็นสิ่งที่เข้าใจยาก ... นั่นเพราะมันทำให้เราต้องเหน็ดเหนื่อยกับการตามหามัน เพื่อจะมาพบว่าสุดท้ายแล้วมันอยู่กับเราตลอด ... ฉันเชื่อแล้วว่ามันเป็นเสมือนลมหายใจ เพราะมันอยู่ในทุกลมหายใจเข้าออกของเรา ... แม้แต่วันที่เราไม่มีลมหายใจแล้ว ความรักก็ยังคงอยู่เสมอ... แล้วคุณล่ะคะ ... คุณยังเฝ้าตามหาความรักอยู่อีกรึเปล่า ... ‘ ความรัก’ ไม่เคยไปไหนไกล มันอยู่ในใจเราตลอด ... อาจมีบ้างบางครั้งที่มันออกไปเถลไถลนานไปหน่อยแต่สักพักมันก็จะกลับมาเอง ... ตอนนี้มันอาจกำลังหลับอยู่ตรงไหนสักแห่งในหัวใจของคุณ... หรือว่า... ตอนนี้ความรักของคุณเข้าไปอยู่ในหัวใจของเค้าคนนั้นซะแล้ว ... เรียกยังไงก็ไม่ยอมกลับ ... ปล่อยมันไปเถอะค่ะ ถ้าคิดถึงมันเมื่อไหร่ ก็มองตาเค้าคนนั้น แล้วคุณก็จะเห็นมันส่งรอยยิ้มทักทายมาให้ ... จึงไม่แปลกเลยที่เมื่อเราเหงา เพียงแค่มองตาของเค้าคนนั้นเราก็อบอุ่นแล้ว ... เพราะในดวงตาคู่นั้นมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก ที่อัดแน่นอยู่ในหัวใจ ....