เวลาที่เหลืออยู่...เพื่อเธอ

เนื้อเรื่อง

--------------- วันที่ 15 มกราคม ..... --------------- \" นี่มันอะไรกันเนี่ย สอบมา 2 โรงเรียนแล้วนะเนี่ย ทำไมไม่ติดซักที เดี๋ยวก็ไม่ส่ง ไม่สอบมันหรอก \" ริเสะกำลังบ่นเรื่องของตนเองที่ไม่สามารถสอบเข้าโรงเรียนที่ตัวเองต้องการได้ ริเสะต้องการที่จะเรียนต่อไฮสกูล แต่ก็เข้าไม่ได้เพราะสอบไม่ผ่าน และแล้วริเสะก็เหลือบไปเห็นเด็กผู้ชายที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันนั่งอยู่ที่ม้านั่นในสวนสาธารณะ ด้วยความที่ริเสะเป็นคนที่กล้าบ้าบิ่นอยู่แล้วจึงเข้าไปทักเขาคนนั้นอย่างไม่สนใจว่าจะเป็นคนแปลกหน้า หรือ คนหน้าแปลกหรือไม่ \" นี่นาย...นายมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ \" ริเสะถาม \" ไปเที่ยวกันมั๊ย\" หนุ่มแปลกหน้าชวน... \" จะบ้าหรือไง อะไรกันพึ่งจะเจอกันครั้งเดียวก็ชวนไปเที่ยวซะและ\" ริเสะบ่น \" แล้วตกลงจะไป หรือ ไม่ไปหล่ะ \" เขาท้วงถาม \" เฮ้อ...นายนี่มันจริง ๆ เลยนะ เอ้า...ไปก็ไป \" พอพูดจบเขาก็กระชากริเสะไปที่สวนสนุกทันที --------------- 4 ชั่วโมงผ่านไป --------------- \" เออ...นี่นาย พวกเรา 2 คนน่ะเล่นกันมาทั้งวันแล้วนะ ฉันยังไม่รู้จักชื่อนายเลยน่ะ นายชื่อ... \" ริเสะจะท้วงถาม แต่งก็ต้องหยุดคำพูดไว้แค่นั้น \" มาดาโทระ โคเฮ แล้วเธอล่ะ \" เขาแนะนำตัว \" ฉันริเสะ...ยานิมิงะ ริเสะ \" ริเสะยิ้มตอบเขา และริเสะสังเกตได้ว่าตอนนั้นหน้าเขาแดงจนถึงใบหูเลยล่ะ \" ชะ...ชื่อเพราะดีนะ \" โคเฮพูดอย่างเขิน ๆ กับริเสะ \" ต้องเพราะอยู่แล้ว เพราะมันแปลว่าเป็นสิ่งที่รัก สิ่งที่น่าเอ็นดูน่ะสิ อื้ม..โคจัง ตอนนี้มันใกล้จะเย็นแล้วนะกลับบ้านกันเถอะ \" ริเสะชวนเขากลับบ้าน \" ใครชื่อโคจังน่ะ... \" โคเฮถามอย่างฉุน ๆ \" อ้าว...ก็นายไงโคจัง \" ริเสะตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม \" เฮ้ย...โคจังอีและ \" โคเฮฉุนมากขึ้นกว่าเดิม \" เอาน่า ๆ ตอนนี้เรา 2 คนอย่าเพิ่งทะเละกันเลยนะ รีบกลับบ้านกันก่อนเถอะ \" ริเสะชักชวนโคเฮอีกครั้ง \" อื้อ \" โคเอตอบตกลง หลังจากวันนั้นริเสะก็ไปเที่ยวกับโคเฮบ่อย ๆ --------------- วันที่ 21 มกราคม ..... --------------- \" วันนี้สนุกจังเลยเนอะ \" ริเสะพุดออกมามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม \" อื้อ...อุก \" ดคเอเริ่มมีอาการผิดปกติ \" โคจังเป็นอะไรไปน่ะ \" ริเสะถามโคเฮด้วยความเป็นห่วง \" ไม่...ฉันไม่เป็นอะไรหรอก เธอไปเล่นต่อสิเดี๋ยวฉันขอนั่งพักซักหน่อยนะ \" โคเฮพุดกับริเสะ \" อื้อ \" ริเสะตอบตกลง \" ปัดโธ่เว้ย...ขอเวลาให้ฉันอีกซักแป๊ปนึง...ขอเวลาให้ฉันได้สารภาพความในใจกับริเสะซักทีเถอะ \" ขณะที่โคเฮกำลังบ่นพึมพำกับตัวเองอยู่นั้นริเสะก็เล่นเครื่องเล่นเสร็จแล้ว \" ไง...โคจังเป็นอะไรมากมั้ย \" ริเสะถามโคเฮอีกครั้ง..ด้วยความเป็นห่วง \" ไม่หรอก...เอ่อ...ริเสะฉันชอบเธอคบกับฉันเถอะนะ \" โคเฮตอบปฏิเสท \" เออ...จ๊ะ \" คำตอบของริเสะนั้นทำให้โคเฮดีใจมาก \" เออ...ริเสะเดี๋ยววันเสาร์นี้ไปพบกันที่เดิมนะ \" โคเฮนัดริเสะตามเวลา \" ตรงสวนสาธารณะที่เราพบกันครั้งแรกใช่มั๊ย \" ริเสะตอบทันที เมื่อรู้สถานที่ \" ใช่... ฉันมีเรื่องอยากจะบอกเธอน่ะ \" โคเอพุดออกมา... \" จ๊ะ...ฉันต้องไปแน่ ๆ จ๊ะ นี่โคจังฉันมีเรื่องอยากบอกโคจังว่าวันจันทร์นี้น่ะฉันจะสอบเข้าไฮสกูลนิโมมิยะแล้วนะ โคจังช่วยเป็นกำลังใจให้ฉันด้วยนะ \" ริเสะบอกเรื่องราวให้โคเฮรู้ว่ากำลังจะสอบ \" ได้สิ \" โคเฮตอบตกลงทันที --------------- วันที่ 24 มกราคม ..... --------------- \" ทำไมโคจังยังไม่มาอีกนะ ลา...ล้า...ลา...ลา...ลา \" เสียงโทรศัพย์ของริเสะดังขึ้น \" ฮัลโหล...สวัสดีค่ะ \" ริเสะรับสาย \" เออ...นั่นหนูริเสะใช่ไหมจ๊ะ \" เสียงผู้หญิงแปลกหน้าโทรเข้าโทรศัพท์ของรอเสะ \" นั่นใครคะ \" ริเสะถามผุ้หญิงในโทรศัพท์ด้วยความสงสัย \" คือ...ฉันเป็นแม่ของโคเฮน่ะจ่ะ \" ผู้หญิงในโทรศัพทฺตอบคำถามของริเสะ \" ตอนนี้หนูรีบมาที่โรงพยาบาลโมริโซโนะเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวรายละเอียดจะเล่าให้ฟังที่หลังนะ \" แม่ของโคเฮบอกริเสะ เหมือนเป็นการเร่งด่วน \" ค่ะ \" ริเสะจึงรีบไปที่โรงพยาบาลโมริโซโนะทันที ณ โรงพยาบาลโมริโซโนะ - \" นั่นหนูริเสะใช่ไหมจ๊ะ \" แม่ของโคเฮถามริเสะ \" ค่ะ แล้วนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ \" ริเสะถามแม่ของโคเฮ \" คือ...โคเฮเขาเป็นโรคหัวใจเมื่อไม่นานมานี้เอง และอาการของเขาก็เพิ่งกำเริบเมื่อเช้านี้เองน่ะจ๊ะ \" แม่ของโคเฮเล่ารายละเอียดให้ริเสะฟัง \" เรื่องนี้... \" ริเสะตกใจมากเมื่อรู้อาการของโคเฮ \" โคเฮไม่เคยบอกเรื่องนี้กับหนูเลยใช่ไหม เพราะโคเฮกลัวหนูจะกังวลใจน่ะจ่ะ แล้วเขาก็จะเข้าผ่าตัดในวันจันทร์นี้แล้วด้วย \" แม่ของโคเออ้ำ ๆ...อึ้ง ๆ...ที่จะบอกให้ริเสะรู้ \" เรื่องนี้หนูต้องขอบคุณป้ามากเลยนะคะ \" หลังจากนั้นริเสะก็เข้าไปดูอาการของโคเฮทันที \" ไง...ริเสะ \" โคเฮทัก... \" นี่เธอไม่เคยบอกเรื่องนี้ให้ฉันรู้เลยนะ \" ริเสะพูดทั้งน้ำตา \" เออ...ฉันขอโทษนะ ที่ทำให้เธอเป็นห่วง \" โคเฮบอกริเสะด้วยสีหน้าสลด \" ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ฉันไม่โทษเธอหรอก ฉันได้ยินว่าเธอจะผ่าตัดวันจันทร์นี้ใช่ไหม เธอต้องมีชีวิตรอดกลับมานะ \" ริเสะบอกให้โคเฮรู้ และให้กำลังใจโคเฮ \" อือ..แล้วเธอก็ต้องสอบเข้าไฮสกูลให้ได้นะ \" โคเฮก็ให้กำลังใจริเสะเช่นกัน --------------- วันที่ 26 มกราคม ..... --------------- ริเสะไปไหว้ที่ศาลเจ้าในเมืองและขอว่า..... \" ขอให้ริเสะสอบเข้าไฮสกูลนิโนมิยะให้ได้นะคะ และขอให้การผ่าตัดโคจังประสบความสำเร็จด้วยเถอะ \" และริเสะก็ออกจากที่นั่นไปสอบทันที เมื่อสอบเสร็จ ซักพักเจ้าหน้าที่กรรมการก็เอาผลสอบมาติด \" 1854...อยู่ไหนน้า เจอแล้ว \" ริเสะตะโกนด้วยความดีใจ เราทำสำเร็จแล้ว โคจังก็ต้องสำเร็จด้วยสิเนอะ \" ริเสะรีบไปที่โรงพยาบาลโมริโซโนะทันทีโดยไม่รอช้า ณ โรงพยาบาลโมริโซโนะ - \" โคจัง... \" ริเสะรีบเปิดประตูเข้าไป แต่ปรากฏว่าไม่มีร่างของโคจังเลย มีแค่ดอกไม้ช่อสวย ๆ วางอยู่บนเตียงเท่านั้นเอง ขณะนั้นคุณแม่ของโคเฮก็เดินผ่านมาพอดี... \" เออ...คุณป้าคะ โคจังอยู่ไหนคะ...โคจังอยู่ไหน \" ริเสะถามแม่ของโคเฮ \" เออ...โคเฮตายแล้วจ๊ะ \" คำพูดนั้นทำให้ริเสะพูดอะไรไม่ออกเลย \" ทำไมล่ะคะ... \" ริเสะถามด้วยน้ำตานองหน้า \" ขณะที่ผ่าตัดอยู่อาการของโคเฮทรุดกระทันหัน หมอเลยช่วยชีวิตเขาไว้ไม่ทัน แต่เขาฝากสิ่งนี้มาให้หนูด้วยนะ \" คุณป้าพูดพร้อมกับมอบจดหมายให้ริเสะ [b]ถึง ริเสะ... ไง..ริเสะ ถ้าริเสะได้รับจดหมายฉบับนี้แล้วแสดงว่าฉันไม่ได้อยู่ในโลกนี้อีกแล้ว แต่ว่าฉันยังอยู่กับริเสะทุกเวลา นี่ริเสะเธอต้องไม่ร้องไห้นะ ไม่ต้องร้องไห้เพราะฉัน และฉันก็ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเรื่องนั้นกับเธอตั้งแต่แรก เพราะฉันไม่ อยากให้เธอไม่สบายใจ แต่ฉันก็รักริเสะนะ..... รักมาตลอด..... ลาก่อน..... จาก โคเฮ...[/b] \" ทำไมโคจังต้องตายด้วย โคจังเพิ่งอายุ 17 เองนะ \" ริเสะร้องไห้น้ำตาไหลไม่ขาดสาย --------------- วันที่ 30 มกราคม ..... --------------- \" โคจัง..... ในใจของฉันมีโคจังคนเดียวนะ โคจังเข้ามาเปลี่ยนชีวิตฉัน ทำให้ฉันได้รู้จักความรัก ฉันรักโคจังที่สุดเลย และฉันก็เชื่อว่าโคจังอยู่ข้างฉันตลอดเวลา โคจังหลับให้สบายนะ ฉันจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว โคจังวางใจได้เลยนะ \" ริเสะพูดพร้อมกับเหม่อมองฟ้าเปรียบเสมือนว่ายังมีโคเฮอยู่ข้างกายริเสะตลอดเวลา.......... [b]THE END[/b]