[b]โรงเรียน(ที่เคยเป็น)ของเรา ตอนที่ 3; เมื่อไม่มีพวกเรา....รุ่น5[/b]
...หลังจากวันที่เราได้ก้าวออกมารอบรั้วสีน้ำเงินแดงมาวันนี้ก็เป็นเวลาหนึ่งเดือนได้แล้วกระมัง คิดๆดูมันก็เป็นเวลาไม่น้อยเลยเหมือนกันแต่คงเพราะว่าความยุ่งและวุ่นวายที่ทำให้เรารู้ไม่รู้ว่าเวลานั้นจริงๆแล้วผ่านไปอย่างรวดเร็วเช่นนี้...หากตอนแรกนั้นเป็นการกล่าวถึงตัวเองและคำถามที่ค้างคาใจ ส่วนตอนที่สองนั้นคือการเอ่ยความในเกี่ยวกับแวดล้อมรอบตัวที่สร้างเรามาให้เป็นเรา และตอนที่สามนี้จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับบุคคลที่เคยอยู่รอบตัวของเราว่าหลังจากที่เราได้จากมาแล้วนั้นพวกเขาหรือเธอเหล่านั้นมีความเป็นอยู่เช่นไร รวมถึงจะเป็นบทกล่าวอำลาชิ้นสุดท้ายสำหรับบทความชุดนี้หรือเรียกสั้นๆว่า [b]“บทสรุปของเรื่องราว”[/b] ก็ว่าได้....
เมื่อไม่มีพวกเราอยู่หลายอย่างในโรงเรียนของเราก็เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นเก้าอี้ใหม่ที่โรงอาหาร หรือจะเป็นห้องน้ำชั้น 5(ที่พำนักสุดท้ายของพวกเราก่อนที่จะจบออกไป) ที่ได้รับการปูกระเบื้องใหม่อย่างสวยงาม ไม่เพียงสิ่งของเท่านั้นที่เปลี่ยนไป คนก็เช่นเดียวกันน้องม.3 ของพวกเราวันนี้ก็เป็นเด็กม.ปลายไปเสียแล้วด้วยฟอร์ม.ปลาย มีครูใหม่ไฟแรงที่เข้ามาและครูเก่าที่เราเคารพรักได้จากไป...ผู้เขียนยังจำเรื่องหนึ่งได้ดีว่าสมัยที่ยังอยู่เป็นนักเรียนนั้นหากอาทิตย์ยังไม่อัสดงแล้ว ถนนหน้าโรงเรียนจะคับคั่งไปพวกเราพูดคุยหรือเล่นกันอย่างไม่อยากที่จะลาจากกลับบ้านกัน แต่ในวันนี้ภาพเหล่านั้นกลับไม่ได้ปรากฏอีกต่อไปเพียงนาฬิกาบอกเวลา 5 โมงเย็น ถนนสายเดียวกันนี้กลับเงียบเหงาแทบไม่มีนักเรียนหลงเหลืออยู่เลย...
...มันแปลกดีเหมือนกันที่พวกเราได้ย้อนกลับมาเจอหน้าพบตากันในครานี้ หลายคนเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดไม่ว่าจะเป็นเรื่องของท่าทางหรือว่าความคิดอ่าน ราวกับว่าชุดนักศึกษาที่พวกเราได้สวมใส่นั้นขัดเกลาพร้อมทั้งเปลี่ยนแปลงหลายสิ่งในตัวเรา มันแทบไม่เหลือกลิ่นอายของวันวานสมัยที่เรานั้นยังคงเป็นเพียงนักเรียนผิดกับน้องที่อยู่รายรอบตัวเรา มันทำให้เราอดสงสัยตัวของเราเองไม่ได้ว่าทางที่เราเดินมานั้นได้ให้อะไรกับเราและเราได้เสียอะไรไปบ้างบนทางเดินเส้นนั้น การที่เราได้เข้าไปอยู่ในมหาวิทยาลัยที่ต่างกันออกไปนั้นมันอาจจะทำให้เราบางคนลืมไปได้เช่นกันว่าก่อนนี้เราเคยเป็นเช่นไร และสังคมที่เราเคยอยู่ก่อนที่เราจะจากมามีอะไรอยู่บ้าง...
...ยิ่งพูดคุย ยิ่งเจรจา ยิ่งเอื้อนเอ่ยคำ เล่าสู่เรื่องราวให้กันและกันฟัง มันเหมือนกับว่าเพื่อนของเราแต่ละคนในวันนี้นั้นได้พบโลกที่เป็นของพวกเขาหรือเธอ มันทำให้ตัวผู้เขียนมีความรู้สึกที่ว่าโรงเรียนแห่งนี้นั้นได้รวมคนหลายประเภทมาไว้ด้วยกันได้อย่างลงตัว หรืออีกนัยหนึ่งคือมันเป็นความน่าทึ่งที่ว่าคนที่มีมุมมองต่อโลกที่ต่างกันกลับมาอยู่ร่วมกันภายใต้นาม นามเดียวกัน...ในชั่ววูบนั้นเองมีหนึ่งความคำถามที่เปล่งเสียงออกมาจากใจของผู้เขียน [i]“หากพวกเราไม่มามาอยู่รวมกัน ณ ที่แห่งนี้แล้ว ตอนนี้พวกเราแต่ละคนจะเป็นอย่างไรบ้าง”[/i] แต่คำถามนั้นหาได้มีเสียงตอบกลับมาไม่...เรายังคงเป็นเรา...เราที่เป็นตัวเรา...ตัวเราที่เป็นเซนต์ฟรัง
ไม่ว่าจะเป็นประวัติศาสตร์หน้าไหนก็ตาม แต่ละยุคสมัยนั้นย่อมจะมีสิ่งที่เป็นตัวแทนหรือเอกลักษณ์ที่ปรากฏให้เห็นเด่นชัดอยู่ไม่มากก็น้อย สำหรับพวกเราแล้วยุคสมัยของพวกเราคือความรัก ความผูกพันที่เรามีให้ต่อกัน...แม้ว่าที่โรงเรียนแห่งนี้จะไม่ใช่ของเราอีกต่อไปแล้วแต่หากว่า เรื่องราวของเรานั้นจะวนเวียนไม่จบสิ้นอยู่ ณ ที่โรงเรียนแห่งนี้และในร่างกายของเรานั้นยังมีสายโลหิตสีน้ำเงินไหลเวียนอยู่เรื่อยไป.....
อาลัยนับหมื่นพันเมื่อต้องจากกันล้านทางไกล...
หวนให้รำลึกคิดถึงกันตลอดเวลาไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน...
ตราบเท่าโลกานั้นไม่สิ้น เดือนนั้นไม่คล้อย มีหรือตะวันจะหยุดทอแสง
...นำทางเราก้าวเดินอย่างมั่นใจ
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น