รักวุ่น ๆ ชุลมุนป่า - รักวุ่น ๆ ชุลมุนป่า นิยาย รักวุ่น ๆ ชุลมุนป่า : Dek-D.com - Writer

    รักวุ่น ๆ ชุลมุนป่า

    การเสี่ยงที่จะบอกใครสักคนว่า รัก มันอาจจะต้อง เสี่ยงกับการที่ ไม่ได้รับความรัก นั้นตอบแทน แต่ สิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต คือ การไม่เสี่ยงอะไรเลย

    ผู้เข้าชมรวม

    485

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    485

    ความคิดเห็น


    5

    คนติดตาม


    0
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  9 มิ.ย. 47 / 19:14 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      คณะวิจัยกลุ่มหนึ่งนำทีมโดย ด็อกเตอร์ ดนัย และสมัครพรรคพวกอีกหลายคนด้วยกัน “พวกเราวันนี้เราจะเข้าป่าไปหางานวิจัยชิ้นใหม่กันนะ”ด็อกเตอร์ชี้แจงให้สมาชิกได้ทราบร่วมกัน “ครับ พวกเราพร้อมแล้ว ว่าแต่ พวกผู้หญิงเหอะไม่กลัวลำบากเหรอจ๊ะ”ภูมิกล่าวบอก ด็อกเตอร์พร้อม ๆกับการพูดกระแทกพวกสาว ๆ “เออ! ไม่ไปก็ได้”พิมพ์ใจรีบตอบกลับอย่างรวดเร็วเพราะความจริงแล้วเธอก็ไม่อยากไปกับภูมิหรอก “ปัดโธ่เอ้ย ! นึกว่าแน่” ภูมิท้าทายอย่างกวน ๆ แต่ในใจจริงแล้วภูมิอยากให้พิมพ์ไปด้วยเพราะจะได้ถือโอกาสอยู่ใกล้ ๆ พิมพ์ด้วย “คิดว่าเราไม่แน่จริงเหรอ ไปก็ได้ โธ่”พิมพ์ใจพูดไปอย่างเคือง ๆ “พอเหอะสองคนนี้กัดกันอยู่ได้ ฉันน่ะรำคาญพวกแกเต็มทีแล้วนะ”ด็อกเตอร์พูดด้วยสีหน้าและท่าทางอย่างเอือมระอาเต็มที และทุกคนก็ได้เข้ามาให้ป่าสงวนแห่งหนึ่ง ทุกคนต่างได้รับหน้าที่ในการค้นหาสิ่งต่าง ๆ เพื่องานวิจัยกันโดยที่ด็อกเตอร์ได้ให้จับคุ่ชายหญิงแต่ไม่ลงตัวกันสักทีเนื่องจากพวกผู้ชายต้องการได้คุ่หูในการค้นหาเป็นพวกกันเองซึ่งฝ่ายหญิงก็เช่นเดียวกัน “งั้นก็ไปกันให้หมดนี่แหละ วุ่นวายจริง ๆ รุ่นนี้”ด็อกเตอร์กล่าวอย่างหัวเสีย “ดีด็อก”ภูมิ ระหว่างที่ทุกคนเดินไปก็พบกับนกสงวนอยู่ตัวหนึ่งซึ่งได้นอนตายอนาถอยู่กับพื้น “เอ๊ะ ! นั้นอะไรน่ะ”พิมพ์ใจพูดด้วยท่าทีสงสัย “เออ ! ใช่ เรารีบไปดูกันเถอะด็อก”นิดเสนอความคิด “หวา! แย่จัง เพิ่งคิดได้เหรอจ๊ะน้องนิดดดดดดดดดด”แบงค์แซวนิด หลังจากนั้นทุกคนก็ได้เข้าไปดูใกล้ ๆ ด้วยความสงสัย “อุ๊ย ! ” เมื่อพิมพ์เห็นนกที่ตายนั้นพิมพ์ก็อุทานออกมาด้วยความตกใจ “ ตกใจเหรอจ๊ะน้องพิมจ๋า” ภูมิเริ่มแซวพิมพ์อีกครั้ง “ใครเป็นน้องนายไม่ทราบนายภูมิ ถ้าฉันมีพี่อย่างนายนะฉันว่าฉันไปเกิดใหม่ดีกว่า”พิมพ์ใจตอบไปด้วยท่าทางเบื่อ ๆ เบื่อที่จะทะเลาะ “อี้ ! น่าเกลียดมาก”พอพิมพ์เห็นนกที่ตายก็ร้องอุทานออกมาด้วยความขยะแขยงในความอนาถของนกที่ตาย “แหย ! น่าเกลียดมาก” นิดแสดงท่าทางว่าขยะแขยงเช่นเดียวกับพิมพ์เมื่อเห็นนกที่ตาย “เออ ! ใช่ ด็อกมาดูนี่เร็วด็อก” แบงค์เห็นนกที่ตายแล้วก็รีบเรียกด็อกเตอร์ดนัยมาดูด่วน “อนิจจา ! ไม่น่าเลย” ด็อกเตอร์อุทานออกมาด้วยความสงสาร “ด็อก ผมว่านะมันไม่ธรรมดาแล้วนะด็อกอยู่ ๆ มันจะตายอนาถอย่างนี้ได้ยังไงล่ะ”ภูมิแสดงความคิดเห็น “ใช่ค่ะด็อกพิมพ์ว่านะมันต้องมีอะไรเกิดขึ้นที่นี่แน่ ๆ” พิมพ์แสดงความคิดเห็นร่วม พิมพ์เห็นอะไรบางอย่างอยู่แถว ๆ หลังต้นไม้ใกล้ ๆ พิมพ์จึงเดินไปดู “นี่ ! เธอจะไปไหนน่ะ”ภูมิเริ่มแสดงอาการว่าเป็นห่วงพิมพ์ใจอย่างเปิดเผยมากขึ้น “ นายภูมิรีบตามไปดูพิมพ์เร็วดูท่าทีแปลก ๆ มีอะไรตะโกนเรียกนะ”ด็อกเตอร์สั่งภูมิให้ไปดูพิมพ์เพราะรู้อยู่แล้วว่าภูมิชอบพิมพ์มานานแล้วแต่ที่ทำทีว่ากัดกับพิมพ์นั้นเพราะเขินนั้นเอง “ครับด็อก มีไรผมจะตะโกนบอกนะครับ” ภูมิตอบรับอย่างรวดเร็วแล้วก็รีบตามพิมพ์ใจไป ระหว่างนั้นเองนิดก็ได้โทรศัพท์หาตำรวจให้มาสถานที่เกิดเหตุเพราะคาดว่าน่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นในทางเดียวกันนั้นแบงค์ก็ได้ไปตามเจ้าหน้าที่ป่าไม้มาดูส่วนด็อกเตอร์ได้เก็บข้อมูลเกี่ยวกับนกที่ตาย ทางด้านภูมิเมื่อตามไปดูพิมพ์แล้วกลับพบว่าพิมพ์ถูกชายคนหนึ่งจับเป็นตัวประกันไว้ด้วยความเป็นห่วงพิมพ์มากจึงไม่ได้ตะโกนบอกกับพรรคพวก “เฮ้ย ! แกจะทำอะไรน่ะ” ภูมิตกใจและเป็นห่วงพิมพ์มาก “ภูมิรีบไปบอกด็อกเร็วก่อนมันจะทำอะไรมากกว่านี้”พิมพ์แอบเป็นห่วงภูมิอยู่ลึก ๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมามากนัก “ไม่หลอก ภูมิจะอยู่กับพิมพ์ที่นี่ภูมิจะไม่ยอมให้พิมพ์เป็นอะไรไปหรอก”ภูมิเริ่มดื้อดึงไม่ยอมไปเพราะคิดว่าหากไปแล้วจะไม่ได้เจอกับพิมพ์อีกและยังไงหากเป็นอะไรไปยังไงก็ได้เห็นหน้าพิมพ์เป็นคนสุดท้าย “ดีมาก น้องชาย แกนี่ท่าทางจะรักและเป็นห่วง น้องสาวน่ารักคนนี้มากล่ะสิ”คนแปลกหน้ากล่าวด้วยท่าทีรู้ทัน “ครับ ผมรักและชอบเค้ามาก พี่ปล่อยเค้าไปเถอะนะครับแล้วเอาผมเป็นตัวประกันแทนนะครับ”ภูมิยอมเอาตัวเองเข้าแลกกับชีวิตของพิมพ์ “ไม่นะภูมิ นายอย่างทำอย่างนั้นน่ะ”พิมพ์เริ่มแสดงออกมาให้เห็นได้ชัดว่าแท้จริงพิมพ์ก็เป็นห่วงภูมิมากเช่นเดียวกัน “โอ้! เกิดอะไรขึ้น” ด็อกเตอร์ตามมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ป่าไม้ต่าง ๆ ด้วยความตกใจมากที่พบว่านักศึกษาของตนกำลังเข้าใกล้อันตรายมาก “คุณพระช่วย ! ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้”นิดตกใจไม่แพ้ด็อกเตอร์ “อ๋อ ! คนนี้เองเหรอ” เจ้าหน้าที่ป่าไม้กล่าวด้วยน้ำสัยงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นร้ายแรงเลยแต่ทางกลับกันทุกคนต่างตกใจมาก “ทุกคนไม่ต้องตกใจ คนคนนี้สติไม่ดีเค้าอยู่ที่นี่มานานแล้วผมเห็นเค้าอยู่บ่อย ๆ”เจ้าหน้าที่ป่าไม้กล่าวออกไปอย่างกับรู้จักดีจริง ๆ “ผมว่าเค้าไม่ได้บ้าหรอกครับ เค้ายังพูดรู้เรื่องอยู่เลยครับ”ภูมิบอกออกไป “ใช่แล้วไอ้ตำรวจหน้าโง่ ข้าไม่ได้บ้า ที่แกเห็นว่าข้าบ้าน่ะข้าแกล้งทำ 55555 หลอกง่ายจังไอ้ตำรวจป่าไม้”คนแปลกหน้าหัวเราะชอบใจกับการที่ตำรวจป่าไม้แสดงความโง่เขลาออกมา “หยุดนะ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ วางปืนลงแล้วยอมให้จับแต่โดยดี”ทันใดนั้นเจ้าหน้าที่ตำรวจก็เข้ามา ระหว่างนี้เองภูมิใช่ช่วงเวลาที่คนแปลกหน้าตกใจกะโดดเข้าไปชิงพิมพ์คืนมาพอคนแปลกหน้ารู้ตัวได้ยิงภูมิแต่ยิงพลาดกระสุนปืนแค่เชี่ยวแขนของภูมิในขณะเดียวกันตำรวจที่ล้อมคนแปลกหน้าไว้ก็ได้เข้าจับกุมโดยเร็ว “โอ้ย ! เจ็บ”ภูมิอุทานออกมากด้วยความเจ็บปวด “ภูมิเป็นอะไรไหม”พิมพ์รีบเข้ามาประคองภูมิพร้อมถามด้วยความเป็นห่วง ๗ ทุกคนได้ช่วยกันพาภูมิไปที่สถานพยาบาลใกล้ ๆ เนื่องจากแผลไม่ได้เป็นอะไรมาก “โถ ! เพิ่งเห็นกันอยู่หลัด ๆ”แบงค์กวนประสาทเพื่อนตัวเอง “เฮ้ย ! ยังไม่ตายโว้ย ไม่ต้องแช่งก็ได้ยังไงฉันก็ไม่ตายง่าย ๆ หรอกฉันยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อตัวเองก่อนตายเลย”ภูมิพูดพร้อมหันไปทางพิมพ์เป็นนัยบางอย่างตำรวจได้จับกุมชายแปลกหน้าไว้และได้เดินมาหาภูมิก่อนที่จะนำตัวผุ้ตกหาไปสอบปากคำที่สภานีตำรวจต่อไป “เฮ้ย ! น้องชาย คราวหลังรักใครก็บอกเค้าไปสิ อย่าช้า”ชายแปลกหน้าบอกกับภูมิพร้อมกับส่งกระดาษใส่มือของภูมิไว้ “นี่ภูมิในกระดาษมันเขียนอะไรไว้น่ะ เปิดอ่านเร็ว” นิดแสดงความอยากรู้อยากเห็นเป็นอย่างมาก “นิดเธอนี่นะ หยุดเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลยจริง ๆ “แบงค์กล่าวว่านิด “เร็วเปิดอ่านดิ ฉันก็อยากรู้นะเว้ย”แบงค์ไม่รอช้ารีบบอกให้เพื่อนเปิดอ่าน “นั้นนายก็อีกคนแหละ”พิมพ์ว่า “อืม ! ก็ได้ มันเขียนไว้ว่า” (“การเสี่ยง”ที่จะบอกใครสักคนว่า “รัก” มันอาจจะต้อง “เสี่ยง”กับการที่ “ไม่ได้รับความรัก” นั้นตอบแทน แต่ “สิ่งที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต” คือ การไม่เสี่ยงอะไรเลย) เมื่อทุกคนได้ยินข้อความที่ภูมิอ่านจากกระดาษที่คนแปลกหน้าส่งมาให้ทุกคนก็นิ่งงันไปสักพัก ต่อจากนั้นแบงค์ก็ได้พานิดเดินออกไปเหลือเพียงแต่พิมพ์กับภูมิเพียงสองคน “เออ ! พิมพ์ คือว่า เราชอบเธอนะ” ภูมิสารภาพรักกับพิมพ์ พิมพ์อายหน้าแดงแต่ไม่พูดอะไรและเดินออกไปอย่างอาย ๆ “พิมพ์ รอผมด้วยดิ”ภูมิรีบตามพิมพ์ไป ทันใดนั้นภูมิก็พบว่าพิมพ์กำลังยืนคุยกับผู้ชายอยู่คนหนึ่ง ภูมิแสดงอาการหึงหวงมากโดยการเดินไปใกล้ ๆ และพูดว่า “ขอโทษนะครับที่มาขัดจังหวะ”ภูมิพูดแล้วก็เดินไปหาด็อกเตอร์ที่โต๊ะทานข้าว “อ้าว! ออกมาแล้วเหรอ” ด็อกเตอร์พูดกับภูมิแต่ภูมิก็ไม่ตอบ “กินข้าวกินปลามาหรือยัง มามามากินกันก่อนคงหิวแย่”ด็อกเตอร์แสดงความเป็นห่วงภูมิ ต่อจากนั้นไม่นานพิมพ์กับพงศ์ก็เดินมาที่โต๊ะทานข้าวด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม มันยิ่งทำให้ภูมิหนักใจมากยิ่งขึ้นเพราะคิดว่าผู้ชายที่คุยกับพิมพ์เมื่อกี้เป็นคนที่พิมพ์เลือก “ไม่กงไม่กินมันแล้ว”ภูมิพูดขึ้นพร้อมกระแทกช้อนส้อมกับจานข้าวแล้วก็เดินออกไป “อ้าว ! จะกลับแล้วเหรอ”พิมพ์ถามภูมิแต่ภูมิไม่ตอบ “นี่ ! เค้าเป็นอะไรน่ะ”พิมพ์ถามอย่างสงสัย “สงสัยคงคิดว่าพี่พงศ์ เป็นแฟนเธอมั้ง”นิดบอก “งั้นเดี๋ยวพี่จัดการเองพิมพ์”พี่พงศ์เสนอตัวช่วยให้คู่รักคู่นี้สมหวังกัน พงศ์ได้เดินเข้าไปหาภูมิที่มีทางทีสับสน “เฮ้ย ! น้องพี่ขอคุยด้วยหน่อย”พงศ์กล่าวแต่ภูมิพยายามจะเดินหนี “ไม่ล่ะครับ ผมไม่ว่าง”ภูมิเลี่ยงที่จะคุยด้วยแล้วเดินไป จากนั้นพงศ์ได้ดึงภูมิกลับมาแล้วชกปากภูมิเข้าเต็มแรงทุกคนเห็นอย่างนั้นรีบวิ่งมาดู “มีอะไรกันน่ะ”พิมพ์ถาม “ไม่มีอะไรหรอกพิมพ์ พี่แค่หมั่นไส้ไอ้นี่ ขอคุยด้วยก็ไม่คุย”พงศ์กล่าวอย่างเซ็ง ๆ “ก็ผมไม่มีอะไรจะคุยนี่”ภูมิหงุดหงิด “เออ ! นี่หาเรื่อง เดี๋ยวเหอะเดี๋ยวก็เจอหนักกว่านี้หรอก”พงศ์เริ่มอารมณ์เสียแต่พอมองไปที่น้องสาวก็ได้สงบลง “นี่ ! พิมพ์ แน่ใจเหรอว่าจะเลือกไอ้หมอนี่น่ะ พี่ไม่ค่อยชอบมันเลย แกไม่กล้วแฟนแกกะพี่แกจะตีกันตายเหรอ”พงศ์ถามน้องสาว “นี่ ! หมายความว่าไงครับเป็นพี่น้องกันเหรอ”ภูมิถามอย่างงง ๆ “ก็ใช่น่ะสิแกคิดว่าเป็นไร”พงศ์ถามและอมยิ้มนิด ๆ แล้วทุกคนก็ค่อย ๆ เดินออกไปจากที่นี่ปล่อยให้พิมพ์กับภูมิปรับความเข้าใจกัน “เป็นไรไปน่ะภูมิ”พิมพ์ถาม “ไม่เป็นอะไรนี่ พิมพ์ที่พี่เค้าพูดน่ะจริงเหรอคับ”ภูมิถามพิมพ์ “พูดว่าไงล่ะพี่เค้าพูดเยอะนะ”พิมพ์กวนนิด ๆ “ก็ที่บอกว่าพิมพ์เลือกผมแล้วน่ะ”ภูมิ “ฮืม ! คงงั้นแหละ”พิมพ์ตอบอย่างอาย ๆ “ไชโย ! ผมรักคุณที่สุดเลย พิมพ์ ! ” ภูมิได้เข้ามากอดพิมพ์และทั้งสองได้เข้าใจแล้วว่า การเสี่ยงคือการที่เราจะต้องเจอทางแยกสองทางคือได้รับสิ่งที่เราหวัง กับสิ่งที่เราไม่เคยหวังว่าจะได้รับ แต่การเสี่ยงคือหนทางที่ทุกคนควรจะเลือกทำเป็นที่สุด

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×