16.20 น. หลังเลิกเรียน
“โอย แย่แล้วๆ ไม่ทันรถแน่เลย”
!!!โครม!!! ด้วยความรีบของผม ผมวิ่งไปชนใครเข้าก็ไม่รู้ (ก็เล่นหลับหูหลับตาวิ่งนี่)
“เฮ้ย ! เดินประสาไรวะ” ผมพูดด้วนความโมโหอย่างแรง
“ไม่เห็นรึไงคนกำลัง
” “ขอโทษค่ะพี่ หนูขอโทษ
(“-_-) สิ่งที่ผมเห็นตอนนั้นคือ เด็กผู้หญิงรุ่นน้อง น่ารักด้วยสิ ซวยแล้วภาพพจน์เสียหมด
“เออ..ขอโทษครับพี่ผิดเองที่รีบวิ่งไปหน่อย เป็นไรมากมั้ยครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ดู ขอตัวก่อนนะคะ”
“กำ ไม่ทันรถจนได้ แล้วจากลับบ้านไงล่ะเนี่ย นั่งรอมันตรงนี้ละ เผื่อว่าจามีคนรู้จักผ่านมาจาได้อาศัยไปด้วย เหอะๆ” @(>_<)@
“หวัดดีอีกครั้งค่ะพี่
รอใครอยู่คะ” คราวนี้เป็นเธอที่เข้ามาทักผม
“อ๋อ
พี่รอเพื่อนคับ” (เหอะๆบอกว่าตกรถเด๋วเสียฟอร์ม)
“งั้นหนูนั่งด้วยได้มั้ย รอพ่อมารับเหมือนกัน” เอาแล้วทำไงดีเนี่ยเราหล่อขนาดนั้นเชียวหรอ (นั่น เข้าข้างตัวเองอีก เหอะๆ) แต่เธอคนนี้ชั่งมีมนุษยสัมพันธ์ดีเหลือเกิน ยิ้มแย้มแจ่มใสแถมยังน่ารักอีกตะยาก
“เออ
แล้วน้องชื่อไรหรอคับ” นั่นไงออกมาละนิสัยผม
“ชื่อ จอยค่ะ อยู่ ม.4 ค่ะ แล้วพี่ล่ะคะ”
“ก้อง อยู่ม.6คับ”
ผมกับน้องจอยนั่งคนกันจน 5 โมงเย็น จนพ่อของน้องจอยมารับพอดี
.
วันเวลาที่เลื่อนผ่านไปเรื่อยๆ ผมกันน้องจอยก็เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันตอนเย็นๆ น้องจอยจะเอาเรื่องของเธอมาปรึกษาผม ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อนๆ และอีกหลายๆอย่าง (เรื่องความรัก เพราะเธอยังไม่มีใคร) ซึ่งผมก็จะเป็นที่ปรึกษาให้เธอมาตลอด ในตอนแรกๆผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับเธอหรอก ผมก็คิดกับน้องจอยว่าเป็นแค่น้อง “ใช่เธอเป็นน้องสาวผม” แต่ว่าในตอนนี้ปัจจุบันนี้ มันไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว ใจผมมันรู้สึกชอบเธอขึ้นมาแล้ว มันก็จิงอย่างว่า ความรักเริ่มต้นจากการได้ใกล้ชิด ผมตั้งใจไว้ว่าวันนี้ผมจะบอกเธอให้ได้ว่าผมคิดยังไงกับเธอ นั่นไงเธอมาละ
//^}{^II
“จอย พี่มีเรื่องบางอย่างอยากจะบอก”
“อะไรหรอ พี่ก้อง”
“ถ้าพี่พูดเรื่องนี้ไปแล้ว จอยต้องสัญญานะว่าจาไม่โกรธพี่”
“ค่ะ ว่ามาเลย”
“คือว่า พี่ชอบจอยมากเลย” ผมรวบรวมความกล้าแล้วพูดมันออกไป
“อืม
คือว่า
”
“ไม่เป็นไร พี่รู้อยู่อยู่แล้วว่าจอยตัองยังไม่ตอบพี่เรื่องนี้”
“พี่ก้อง งั้นพรุ่งนี้จอยจะมาให้คำตอบกับพี่ ไปละนะพ่อมารับละ บายค่ะ” โอ้ย กำลังถึงตอนสำคัญทำไมต้องเป็นงี้ทุกทีเลย จาบ้าตาย
“ อืม
แล้วพี่จารอ”
วันนี้แล้วสินะที่ผมจะได้รับรู้ความรู้สึกของน้องจอยที่มีต่อผม ผมรู้สึกว่าผมตื่นเต้นมาก แม้ว่าคำตอบของเธอจาไม่เป็นอย่างที่ผมคิดก็ตาม
“หวัดดี ก้อง “ ต่าย ต่ายนั่นเองเพื่อนเก่าผมตอนอยู่ ป.6 เธอเข้ามาทักผม
“หวัดดี ต่าย เป็นไงบ้างไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
ผมนั่งคุยกับต่าย อย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก เป็นเวลาพอดีกับที่น้องจอยกำลังเข้ามาหาผม เธอเห็นผมกำลังคุยอยู่กับต่าย
“พี่ก้อง พี่ทำอย่างนี้มันสนุกมากหรอ”
“พี่มีคนอื่นอยู่แล้วทำไมต้องมาหลอกจอยด้วย”
“ไม่ๆๆ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะจอย พี่กับพี่ต่ายแค่เพื่อนกันเท่านั้นเอง”
“พอเหอะพี่ พี่ยังหลอกจอยไม่พออีกหรอ ผู้ชายมันก็เลวเหมือนกันงี้ทุกคน”
“เราจบกันค่ะพี่”
น้ำตาของจอยไหลออกมา เธอร้องไห้ นี่ผมทำให้เธอร้องไห้หรือนี่ เธอคิดว่าผมโกหกเธอมาตลอด ผมกลายเป็นไอ้คนโกหกในสายตาเธอไปแล้ว ทั้งๆที่มันไม่ใช่อย่างนั้น
จอยวิ่งออกไปทั้งน้ำตาพร้อมกับความผิดหวังในตัวผม เธอเห็นผมเป็นคนเลวไปแล้ว
.
จากวันนั้นเป็นต้นมา น้องจอยก็ไม่ยอมคุยกับผม เธอหนีหน้าผมตลอด ผมโทรไปเธอก็ไม่รับสาย เธอโกรธผมมากกับเรื่องที่เธอเห็นในวันนั้น ซึ่งผมก็พยายามที่จะอธิบายกับเธอแล้ว แต่เธอก็ไม่ยอมฟังเหตุผลของผมเลย ถ้าเธอยอมรับฟังเหตผลของผมบ้างก็ดีหรอกนะ
“น้องจอย พี่ขอโทษกับเรื่องเมื่อวันนั้น เรื่องนี้มันไม่ได้เป็นอย่างที่จอยเห็นนะ พี่กับพี่ต่ายเราเป็นเพื่อนกันจิงๆ พี่ไม่ได้คิดจะหลอกจอยเลยนะ แต่ถ้าจอยไม่เชื่อพี่ พี่ก็แค่อยากให้จอยฟังพี่บ้าง พี่ไม่อยากให้เรืาองนี้มันค้างคาใจพี่แบบนี้ตลอดไป ถึงแม้ว่าเราจาจบกัน แต่พี่อยากให้จอยรู้ว่า พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ ในใจพี่มีจอยอยู่คนเดียว พี่รักจอยคนเดียว พี่รักจอยคนเดียว ได้ยินมั้ย พี่รักจอยคนเดียว”
ผมตะโกนคำพูดที่ออกมาจากใจผมพวกนี้เพื่อหวังจาให้เธอได้ยิน แต่เธอก็ยังพยายามที่จะหนีผม ผมคิดว่าคราวนี้ผมต้องคุยกับจอยให้รู้เรื่องให้ได้ ไม่ว่าเธอจะหนีผมสักเท่าไรก็ตาม ผมก็จะตามเธอไป ไปจนกว่าเธอจะยอมฟังเหตุผลของผม
ทันใดนั้นเอง ขณะที่เธอพยายามจะหนีผม
!!!โครม!!! มีรถเก๋งNISSAN สีแดงพุ่งเข้าชนจอยอย่างจัง
ผมและคนรอบข้างตกใจมาก ผมได้พาร่างที่ไร้สติของจอย พาไปส่งที่โรงพยาบาลทันที แล้วบอกเรื่องนี้ให้พ่อแม่ของเธอทราบ ผมรู้สึกผิดมากที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้จอยต้องเจอกับเรื่องที่เลวร้ายแบบนี้ ถ้าเธอเป็นอะไรไปผมคงจารู้สึกผิดอย่างให้อภัยไม่ได้
“ขอโทษครับ ใครเป็นญาติคนไข้ครับ” หมอที่ตรวจอาการของจอยเดินออกมาจากห้อง ICU
“คือว่า ระบบอวัยวะภายในทั้งหมดของเธอถูกทำลาย เธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน ขอให้ทำใจครับ”
หลังจากคำพูดของหมอ พ่อกับแม่ของจอยก็กลั้นน้ำตาแห่งความโศกเศร้าไว้ไม่อยู่ ผมก็เช่นกัน
..
นี่ก็เป็นวันที่3แล้วที่ผมคอยเฝ้าดูแลเธอ ร่างอันไร้สติของเธอ ที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับเครื่องมือแพทย์ที่สวมใส่ตัวเธอ ทุกครั้งที่ผมมองเธอ น้ำตาของผมมันก็จาคอยไหลออกมาตลอดเวลา ผมอยากให้เธออยู่กับผมตลอดไป ผมกุมมือเธอไว้แน่นตลอดเวลา แล้วสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น มือของจอยเริ่มขยับ
“น้องจอย น้องจอยตื่นมาคุยกับพี่แล้ว”
“พี่
ก้..อ..ง
.คะ
.จอย
ข
.อ
.โทษ” จอยพยายามที่จาพูดกับผม
“จอย
ไ
ม่..มี..เหตุผล
เล
ย
ที่..ไม่ยอม
.ฟั..ง...พี่”
“จ
อ.ย..อยา..กจะบอกว่
า
..รักพี่คนนี้ที่สุด
.จอยรักพี่ดก้องที่..สุ..ด
..เ
.ล
..ย
”
ติ๊ดๆๆๆตี้ด
ทันทีที่จอยพูดจบ เธอก็นิ่งไปอีกครั้ง เครื่องวัดการเต้นของหัวใจเริ่มอ่อนลงและเป็นเส้นตรงในที่สุด
“จอย จอยอย่าจากพี่ไปพี่รักจอย อยู่กับพี่เถอะนะ” ผมปล่อยน้ำตาออกมาอีกครั้ง คราวนี้จอยจะไปจากผมจิงๆแล้ว การไปอย่างไม่มีวันกลับมา ไม่มีอีกแล้วผู้หญิงที่ชื่อจอย
..
ตอนนี้ผมอยู่มหาลัยปี2 นี่ก็เป็นปีที่2แล้วที่จอยจากผมไป ถ้าจอยยังอยู่ จอยคงอยู่ ม.6 แล้ว ผมยังคิดเสมอว่าผมได้สูญเสียของที่ผมรักที่สุดไปแล้วและผมเองที่ทำทำให้มันสูญเสียไป ทุกวันนี้ผมยังชอบมานั่งที่สวนหน้าโรงเรียนซึ่งเป็นที่ที่ผมกับจอย ได้มานั่งคุยกันทุกเย็น มาระลึกความทรงจำเก่าๆความทรงจำที่ผมไม่อาจจะลืมได้
“น้องจอยพี่อยากบอกน้องจอยว่า พี่รักน้องคนนี้ที่สุด รักน้องจอยที่สุดเลย แล้วตอนนี้น้องจอยก็อยู่ในใจพี่เสมอ”
.END
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น