รักที่สุดเลย - รักที่สุดเลย นิยาย รักที่สุดเลย : Dek-D.com - Writer

    รักที่สุดเลย

    เรื่องที่ผมจะเสนอต่อไปนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับตัวผมก้อง กับผู้หญิงที่ผมรักที่สุด จอย ผมอยากให้ทุกคนอ่านเรื่องนี้แล้วเอาไปคิดก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

    ผู้เข้าชมรวม

    455

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    3

    ผู้เข้าชมรวม


    455

    ความคิดเห็น


    11

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  รักดราม่า
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  7 มิ.ย. 47 / 21:57 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      16.20 น. หลังเลิกเรียน “โอย แย่แล้วๆ ไม่ทันรถแน่เลย” !!!โครม!!! ด้วยความรีบของผม ผมวิ่งไปชนใครเข้าก็ไม่รู้ (ก็เล่นหลับหูหลับตาวิ่งนี่) “เฮ้ย ! เดินประสาไรวะ” ผมพูดด้วนความโมโหอย่างแรง “ไม่เห็นรึไงคนกำลัง…” “ขอโทษค่ะพี่ หนูขอโทษ (“-_-) สิ่งที่ผมเห็นตอนนั้นคือ เด็กผู้หญิงรุ่นน้อง น่ารักด้วยสิ ซวยแล้วภาพพจน์เสียหมด “เออ..ขอโทษครับพี่ผิดเองที่รีบวิ่งไปหน่อย เป็นไรมากมั้ยครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ หนูก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ดู ขอตัวก่อนนะคะ” ………………………… “กำ ไม่ทันรถจนได้ แล้วจากลับบ้านไงล่ะเนี่ย นั่งรอมันตรงนี้ละ เผื่อว่าจามีคนรู้จักผ่านมาจาได้อาศัยไปด้วย เหอะๆ” @(>_<)@ “หวัดดีอีกครั้งค่ะพี่…รอใครอยู่คะ” คราวนี้เป็นเธอที่เข้ามาทักผม “อ๋อ…พี่รอเพื่อนคับ” (เหอะๆบอกว่าตกรถเด๋วเสียฟอร์ม) “งั้นหนูนั่งด้วยได้มั้ย รอพ่อมารับเหมือนกัน” เอาแล้วทำไงดีเนี่ยเราหล่อขนาดนั้นเชียวหรอ (นั่น เข้าข้างตัวเองอีก เหอะๆ) แต่เธอคนนี้ชั่งมีมนุษยสัมพันธ์ดีเหลือเกิน ยิ้มแย้มแจ่มใสแถมยังน่ารักอีกตะยาก “เออ…แล้วน้องชื่อไรหรอคับ” นั่นไงออกมาละนิสัยผม “ชื่อ จอยค่ะ อยู่ ม.4 ค่ะ แล้วพี่ล่ะคะ” “ก้อง อยู่ม.6คับ” ผมกับน้องจอยนั่งคนกันจน 5 โมงเย็น จนพ่อของน้องจอยมารับพอดี ……………………………. วันเวลาที่เลื่อนผ่านไปเรื่อยๆ ผมกันน้องจอยก็เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันตอนเย็นๆ น้องจอยจะเอาเรื่องของเธอมาปรึกษาผม ทั้งเรื่องเรียน เรื่องเพื่อนๆ และอีกหลายๆอย่าง (เรื่องความรัก เพราะเธอยังไม่มีใคร) ซึ่งผมก็จะเป็นที่ปรึกษาให้เธอมาตลอด ในตอนแรกๆผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากกับเธอหรอก ผมก็คิดกับน้องจอยว่าเป็นแค่น้อง “ใช่เธอเป็นน้องสาวผม” แต่ว่าในตอนนี้ปัจจุบันนี้ มันไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว ใจผมมันรู้สึกชอบเธอขึ้นมาแล้ว มันก็จิงอย่างว่า ความรักเริ่มต้นจากการได้ใกล้ชิด ผมตั้งใจไว้ว่าวันนี้ผมจะบอกเธอให้ได้ว่าผมคิดยังไงกับเธอ นั่นไงเธอมาละ //^}{^II “จอย พี่มีเรื่องบางอย่างอยากจะบอก” “อะไรหรอ พี่ก้อง” “ถ้าพี่พูดเรื่องนี้ไปแล้ว จอยต้องสัญญานะว่าจาไม่โกรธพี่” “ค่ะ ว่ามาเลย” “คือว่า พี่ชอบจอยมากเลย” ผมรวบรวมความกล้าแล้วพูดมันออกไป “อืม…คือว่า…” “ไม่เป็นไร พี่รู้อยู่อยู่แล้วว่าจอยตัองยังไม่ตอบพี่เรื่องนี้” “พี่ก้อง งั้นพรุ่งนี้จอยจะมาให้คำตอบกับพี่ ไปละนะพ่อมารับละ บายค่ะ” โอ้ย กำลังถึงตอนสำคัญทำไมต้องเป็นงี้ทุกทีเลย จาบ้าตาย “ อืม…แล้วพี่จารอ” …………………………………………… วันนี้แล้วสินะที่ผมจะได้รับรู้ความรู้สึกของน้องจอยที่มีต่อผม ผมรู้สึกว่าผมตื่นเต้นมาก แม้ว่าคำตอบของเธอจาไม่เป็นอย่างที่ผมคิดก็ตาม “หวัดดี ก้อง “ ต่าย ต่ายนั่นเองเพื่อนเก่าผมตอนอยู่ ป.6 เธอเข้ามาทักผม “หวัดดี ต่าย เป็นไงบ้างไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” ผมนั่งคุยกับต่าย อย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานานมาก เป็นเวลาพอดีกับที่น้องจอยกำลังเข้ามาหาผม เธอเห็นผมกำลังคุยอยู่กับต่าย “พี่ก้อง พี่ทำอย่างนี้มันสนุกมากหรอ” “พี่มีคนอื่นอยู่แล้วทำไมต้องมาหลอกจอยด้วย” “ไม่ๆๆ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะจอย พี่กับพี่ต่ายแค่เพื่อนกันเท่านั้นเอง” “พอเหอะพี่ พี่ยังหลอกจอยไม่พออีกหรอ ผู้ชายมันก็เลวเหมือนกันงี้ทุกคน” “เราจบกันค่ะพี่” น้ำตาของจอยไหลออกมา เธอร้องไห้ นี่ผมทำให้เธอร้องไห้หรือนี่ เธอคิดว่าผมโกหกเธอมาตลอด ผมกลายเป็นไอ้คนโกหกในสายตาเธอไปแล้ว ทั้งๆที่มันไม่ใช่อย่างนั้น จอยวิ่งออกไปทั้งน้ำตาพร้อมกับความผิดหวังในตัวผม เธอเห็นผมเป็นคนเลวไปแล้ว ………………………………………. จากวันนั้นเป็นต้นมา น้องจอยก็ไม่ยอมคุยกับผม เธอหนีหน้าผมตลอด ผมโทรไปเธอก็ไม่รับสาย เธอโกรธผมมากกับเรื่องที่เธอเห็นในวันนั้น ซึ่งผมก็พยายามที่จะอธิบายกับเธอแล้ว แต่เธอก็ไม่ยอมฟังเหตุผลของผมเลย ถ้าเธอยอมรับฟังเหตผลของผมบ้างก็ดีหรอกนะ ……………………………………… “น้องจอย พี่ขอโทษกับเรื่องเมื่อวันนั้น เรื่องนี้มันไม่ได้เป็นอย่างที่จอยเห็นนะ พี่กับพี่ต่ายเราเป็นเพื่อนกันจิงๆ พี่ไม่ได้คิดจะหลอกจอยเลยนะ แต่ถ้าจอยไม่เชื่อพี่ พี่ก็แค่อยากให้จอยฟังพี่บ้าง พี่ไม่อยากให้เรืาองนี้มันค้างคาใจพี่แบบนี้ตลอดไป ถึงแม้ว่าเราจาจบกัน แต่พี่อยากให้จอยรู้ว่า พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ ในใจพี่มีจอยอยู่คนเดียว พี่รักจอยคนเดียว พี่รักจอยคนเดียว ได้ยินมั้ย พี่รักจอยคนเดียว” ผมตะโกนคำพูดที่ออกมาจากใจผมพวกนี้เพื่อหวังจาให้เธอได้ยิน แต่เธอก็ยังพยายามที่จะหนีผม ผมคิดว่าคราวนี้ผมต้องคุยกับจอยให้รู้เรื่องให้ได้ ไม่ว่าเธอจะหนีผมสักเท่าไรก็ตาม ผมก็จะตามเธอไป ไปจนกว่าเธอจะยอมฟังเหตุผลของผม ทันใดนั้นเอง ขณะที่เธอพยายามจะหนีผม !!!โครม!!! มีรถเก๋งNISSAN สีแดงพุ่งเข้าชนจอยอย่างจัง ผมและคนรอบข้างตกใจมาก ผมได้พาร่างที่ไร้สติของจอย พาไปส่งที่โรงพยาบาลทันที แล้วบอกเรื่องนี้ให้พ่อแม่ของเธอทราบ ผมรู้สึกผิดมากที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้จอยต้องเจอกับเรื่องที่เลวร้ายแบบนี้ ถ้าเธอเป็นอะไรไปผมคงจารู้สึกผิดอย่างให้อภัยไม่ได้ “ขอโทษครับ ใครเป็นญาติคนไข้ครับ” หมอที่ตรวจอาการของจอยเดินออกมาจากห้อง ICU “คือว่า ระบบอวัยวะภายในทั้งหมดของเธอถูกทำลาย เธอจะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน ขอให้ทำใจครับ” หลังจากคำพูดของหมอ พ่อกับแม่ของจอยก็กลั้นน้ำตาแห่งความโศกเศร้าไว้ไม่อยู่ ผมก็เช่นกัน ………..…………………………………… นี่ก็เป็นวันที่3แล้วที่ผมคอยเฝ้าดูแลเธอ ร่างอันไร้สติของเธอ ที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับเครื่องมือแพทย์ที่สวมใส่ตัวเธอ ทุกครั้งที่ผมมองเธอ น้ำตาของผมมันก็จาคอยไหลออกมาตลอดเวลา ผมอยากให้เธออยู่กับผมตลอดไป ผมกุมมือเธอไว้แน่นตลอดเวลา แล้วสิ่งมหัศจรรย์ก็เกิดขึ้น มือของจอยเริ่มขยับ “น้องจอย น้องจอยตื่นมาคุยกับพี่แล้ว” “พี่…ก้..อ..ง….คะ….จอย…ข….อ….โทษ” จอยพยายามที่จาพูดกับผม “จอย…ไ…ม่..มี..เหตุผล…เล…ย…ที่..ไม่ยอม….ฟั..ง...พี่” “จ…อ.ย..อยา..กจะบอกว่…า…..รักพี่คนนี้ที่สุด….จอยรักพี่ดก้องที่..สุ..ด…..เ….ล…..ย…” ติ๊ดๆๆๆตี้ด……………………………………………… ทันทีที่จอยพูดจบ เธอก็นิ่งไปอีกครั้ง เครื่องวัดการเต้นของหัวใจเริ่มอ่อนลงและเป็นเส้นตรงในที่สุด “จอย จอยอย่าจากพี่ไปพี่รักจอย อยู่กับพี่เถอะนะ” ผมปล่อยน้ำตาออกมาอีกครั้ง คราวนี้จอยจะไปจากผมจิงๆแล้ว การไปอย่างไม่มีวันกลับมา ไม่มีอีกแล้วผู้หญิงที่ชื่อจอย …………………………………………….. ตอนนี้ผมอยู่มหาลัยปี2 นี่ก็เป็นปีที่2แล้วที่จอยจากผมไป ถ้าจอยยังอยู่ จอยคงอยู่ ม.6 แล้ว ผมยังคิดเสมอว่าผมได้สูญเสียของที่ผมรักที่สุดไปแล้วและผมเองที่ทำทำให้มันสูญเสียไป ทุกวันนี้ผมยังชอบมานั่งที่สวนหน้าโรงเรียนซึ่งเป็นที่ที่ผมกับจอย ได้มานั่งคุยกันทุกเย็น มาระลึกความทรงจำเก่าๆความทรงจำที่ผมไม่อาจจะลืมได้ “น้องจอยพี่อยากบอกน้องจอยว่า พี่รักน้องคนนี้ที่สุด รักน้องจอยที่สุดเลย แล้วตอนนี้น้องจอยก็อยู่ในใจพี่เสมอ” ………………………………………….END…………………………………………

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×