มหาวิทยาลัยมืด
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเลือกเรียนทีนี่ ไกลบ้าน มีแต่อันตรายรอบด้าน และไม่คุ้นกับภาษาถิ่น ปัญหาเหล่านี้มันสุมอยู่ในสมองจนแทบระเบิด โดยเฉพาะการปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนร่วมหอ คงเพราะมีกรรมเป็นแรงส่ง เราทำกรรมไว้กับคนที่เรารักมาก ผลของกรรมจึงทำให้เราอยู่อย่างไม่มีใคร ในรั้วมหาวิทยาลัยที่มีสีสันแห่งนี้ ความกดดันที่ทวีขึ้น ทำให้เราต้องการใครสักคนที่มาเติมแสงสว่างให้กับหัวใจของเรา ไม่ให้มันมืดมิดอย่างที่เป็นอยู่ เธอคนนั้นเดินเข้ามาหาผม ยิ้มให้ ในวันรับน้องที่แสนจะน่าเบื่อ เช้าแล้วเช้าเล่าผมได้แต่รอคอยเธอ เธอหายไปพร้อมกับการรับน้องที่เพิ่งจะเสร็จสิ้น ผมต้องอยู่คนเดียว ไม่มีอารมณ์ที่จะไปร่วมประชุมเชียร์ ดวงใจของผมมืดมิดยิ่งกว่าเดิม เฮ้อมันช่างเป็นวันที่แย่ที่สุด
เหงา เบื่อ เครียด อารมณ์เหล่านี้มันสลับกันขึ้นมาแสดง แล้วมันก็หายไป มีเกิดแล้วก็มีสูญ ผมเริ่มทำใจได้แล้ว ในเรื่องเธอ
แต่ เรื่องเพื่อนกลับเป็นปัญหาใหม่ที่เข้ามาแทนที่ การเข้ากับเพื่อนใหม่ไม่ได้เป็นปัญหาเรื้อรังที่เริ่มมาตั้งแต่วันแรกแล้ว การไม่ชอบขี้หน้าคนมันช่างทำให้ผมเป็นได้ถึงขนาดนี้ ไม่ยอมสนิทกับเขา กินเข้ากับเขา ไปเที่ยวกับเขา จนกลายเป็นนายโดดเดี่ยว
อคติมันเป็นต้นเหตุทั้งหมด คนบางคนรู้และเข้าใจในสัจธรรม แต่กลับทำไม่ได้ ผมก็เป็นหนึ่งในนั้น
ตอนนี้ผมยังคงเป็นคนเดิม นายโดดเดี่ยว ณ เดียวดาย สันดานยังไม่เปลี่ยน แต่สิ่งที่เปลี่ยนคือความเข้าใจ ผมเข้าใจในสิ่งต่างๆมากขึ้น เข้าใจในสังคมมหาวิทยาลัย ถึงแม้ว่ามันจะดูมืดในสายตาของผมก็ตาม
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น