ความผูกพัน

เนื้อเรื่อง

เป็นเรื่องงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้เก็บหมาที่หลงมาจากไหนไม่มีใครทราบ มันเป็นหมาน้อยตัวสีนำ ้ตาลน่ารัก เธอเลียงมันมานานมาก นานจนเธอเองก็จำไม่ได้ว่าเธอเลี้ยงมันเป็นเวลากี่ปีเล้ว เธอกับมันโตมาพร้อมๆกัน จึงทำให้เธอผูกพันกับมันมาก ทุกวันที่เธอกลับจากโรงเรียนมันจะคอยมารอรับเธอ เมื่อเธอลงจากรถมันก็จะร้องอย่างดีใจ และกระโดดเล่นกับเธออยู่นาน และทุกๆเย็นเธอจะพามันออกไปเดินเล่น พอกลับมาเธอก็จะนำอาหารมาให้มัน เธอทำอย่างนี้อยู่เป็นประจำทุกวัน เธอรักมันมากเพราะในยามที่เธอร้องไห้มันก็จะเข้ามานั่งมองเธอ ยามที่เธอไม่มีเพื่อนมันก็จะคอยมาเลนกับเธอ ด้วยเหตุนี้เธอจึงรักมันมาก แต่แล้ววันหนึ่งเป็นเวลาที่เธอกลับบ้าน เธอลงจากรถก็พบกับสิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจมันไม่มารับเธอเหมือนทุกวัน เธอจึงร้องเรียกมัน และเดินตามหามันรอบๆบ้าน เธอเจอมันแล้วมันนอนอยู่ที่หลังบ้าน เธอเข้าไปดูมัน มันอาการไม่ค่อยดี เหมือนมันจะตาย หายใจช้า ไม่มีแรง เธอทำอะไรไม่ถูกเลย เมื่อเห็นอาการของมันในตอนนั้น เธอได้แต่ร้องไห้และบอกกับมันว่า \" แกต้องไม่เป็นอะไรนะ แกต้องหายนะ \" เธอพูดทั้งนำ ้ตาที่ไหลอยู่เต็มใบหน้า เหมือนมันจะรับรู้คำพูดของเธอ มันกระดิกหาง คล้ายกับจะบอกอะไรกับเธอ ในเวลานั้นไม่มีใครที่จะพามันไปหาหมอได้ เธอจึงได้แต่สวดอ้อนวอนขอให้มันไม่ตาย ในเวลาเช้าเธอตื่นขึ้นมาพบกับสิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ มันดีขึ้น มากกว่าเมื่อวานนี้ หรือว่าคำอ้อนวอนของเธอจะเป็นผล มันอาการดีขึ้นเรื่อยๆ และดูเหมือนว่าจะหายจากโรคที่มันเคยเป็นอยู่ แต่ใครจะรูละ ว่ามันจะลับมาตอนไหน เวลาไหน และจะรุนแรงมากแค่ไหน ไม่มีใครตอบได้เพราะอาการของมันดีขึ้นจนแทบจะบอกได้เลยว่ามันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว เวลาผ่านไปนานมาก นานจนเธอเกือบลืมไปแล้วด้วยซำว่ามันเคยไม่สบายจนอาการอย่างนั้นกลับมาทบทวนความจำของเธออีกครั้ง อาอารของมันเริ่มแย่ลง มันมีเลือดไหลออกมาทางจมูก เธอไม่รอช้าที่จะพามันไปหาหมอ แต่คำตอบที่ได้มาจากปากของหมอคือ \" หมอช่วยไม่ได้จริง อาการมันรุนแรงเกินไปที่จะรักษา \" \" มันเป็นอะไรคะหมอ \" เธอถามหมอด้วยความกังวล \" มันเป็นมะเร็งที่โพรงจมูก เป็นระยะสุดท้ายแล้วรักษาไม่ได่ ถ้ารักษาไปก็ตาย หมอว่าอย่ารักษาเลยนะ \" \" ไม่มีสักทางเลยหรอคะหมอ \" เธอถามหมอ \" ถ้ารักษาอาการก็ไม่ดีขึ้น \" เธอจึงพามันกลับบ้าน มันอยู่อย่างทรมานมาเป็นเวลาหลายเดือน อาการก็ไม่ดีขึ้นเลย มีแต่จะแย่ลงทุกวัน เธอไม่รู้จะทำอย่างไรได้แต่ คอยบอกกับมันให้มันเข้มแข็ง เธอจะบอกกับมันเสมอว่า \" แกจะต้องไม่เป็นอะไรนะ แกจะต้องอยู่กับฉัน อยู่เล่นกับฉัน อยู่ข้างๆเวลาที่ฉันร้องไห้ละ \" เธอจะคอยบอกกับมันอยู่เสมอ แต่แล้ววันหนึ่งวันที่เธอไม่อยากจะให้มันเกิดแต่มันก็เกิดขึ้นจนได้ มันมีอาการแย่ลงอย่างเห็นได้ชัด มันหายใจช้าลง ช้าลง ช้าลงไปเรื่อยๆ เธอคอยนั่งดูมันและบอกกับมันว่า \" แกจะต้องไม่เป็นอะไรนะ แกจะต้องหาย แล้วถ้าแกไปแล้วใครจะมาคอยนั่งเป็นเพื่อนเวลาฉันร้องไห้ละ แกอย่าพึ่งตายนะ แกอย่าไปนะ แกไปแล้วฉันจะเล่นกับใครละ \" เธอพูกกับมัน มันร้องอย่างทรมาน แล้วนำ ้ตาก็ไหลออกมา เธอแปลกใจมาเพราะเธอไม่เคยเห็นมันร้องไห้มาก่อน เธอพูกกับมันว่า \"แกเจ็บมากใช่ไหม ฉันขอโทดที่ฉันช่วยแกไม่ได้ แกต้องหายซิ ลุกขึ้นมาวิ่งเล่นกันนะ แกต้องไม่ตาย \" เธอพูดไปนำ ้ตาก็พลางไหลไป จนมาถึงลมหายใจสุดท้ายของมัน มันมองดูเธอแล้วมันก็จากไป ทิ้งไวเพียงเธอที่นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆศพของมัน \" แกทิ้งฉันไปทำไม แล้วใครจะนั่งเป็นเพื่อนเวลาที่ฉันร้องไห้ละ แกจะปล่อยให้ฉ้นร้องไห้อยู่คนเดียวหรอ แกมานั่งเป็นเพื่อนฉันก่อนซิ \" แต่ก็ไม่มีความหมายมันทิ้งให้เธอร้องไห้อยู่คนเดียวตลอดไป เธอไม่เคยลืมมันได้ในเวลาที่เธอร้องไห้จะมีถาพของมันอยู่ในความคิดของเธอเสมอ และเธอก็ไม่คิดที่จะหาหมาตัวใหม่มาแทนมันเพราะเธอรู้ว่าจะไมมีหมาตัวไหนมาแทนมันได้อีกต่อไป