ความรักที่มิอาจเปิดเผย

เนื้อเรื่อง

มันเป็นเรื่องที่ถูกเก็บมานานแสนนาน และฉันไม่เคยคิดที่จะพูดมันออกไป จนถึงในวันนี้ฉันคิดว่ามันถูกแล้วหรือที่ฉันไม่บอกความจริงที่มีในใจให้เค้าคนนั้นได้ฟังบ้าง แต่ถึงในวันนี้ฉันก้อไม่เคยเสียใจที่ไม่ได้พูดมันออกไป เรื่องมันเกิดขึ้นตอนที่ฉันอยู่ชั้นประถมปีที่6 \"นักเรียนทุกคนคะ นั่งที่และฟังคำสั่งของครูให้ชัดเจนนะคะ มีอะไรสงสัยให้ยกมือและถามได้เลยนะคะ ครูจะแบ่งกลุ่มออกเป็น6กลุ่ม ชาย3หญิง3นะคะ มีอะไรสงสัยมั้ย ถ้าไม่เริ่มลงมือแบ่งกลุ่มภายใน5นาทีนะคะ\" \"น้ำอยู่กับใครดีละ ผู้ชายอีก3คนนะ\"ฝ้ายและตาล เพื่อนสาวสวยน่ารักของชั้นทั้งสองคนเอ่ยขึ้นเมื่อสิ้นเสียงพูดของอาจารย์ประจำชั้น \"น้ำๆอยู่กับเรามั้ย เรามีเพื่อน3คนพอดีเลย\"เสียงของพัทตะโกนมาจากอีกฟากนึงของห้อง ฉันมองหน้าเพื่อนสาวสองคนแล้วจึงตอบตกลง ฉันลืมแนะนำไป ฝ้ายเพื่อนคนแรกที่ฉันเอ่ยถึงเมื่อกี้นี้ เธอเป็นเด็กที่น่ารัก อ่อนหวาน เรียนเก่งแถมที่บ้านของเธอพ่อเธอยังเป็นถึงมหาเศรษฐีซะด้วยสิ มีคนมาฝ้ายมากมายแต่ฝ้ายไม่เคยสนใจใครเลยจนฉันงงๆในตัวเพื่อนคนนี้จริงๆ ตาลเพื่อนสนิทของฉันอีกคนนึง เธอคนนี้ค่อนข้างจะไม่เรียบร้อยนัก แต่เธอหัวดีที่เดียวแหละ เธอคนนี้เคยเป็นเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้ๆบ้านฉันเราจึงสนิทกันเป็นพิเศษ แล้วอีกคนนึงที่ทำให้ฉันหลงรักเค้ามาซะตั้งนานแล้วแหละ พัทนั่นเอง เค้าคนนี้เป็นหนุ่มในฝันของใครหลายคน ทั้งเรียนเก่ง กีฬาดี หล่อ แถมรวยอีกนี่สิ ใครจะไม่อยากได้ให้รู้ไปเลย ฉันกับพัทบ้านอยู่ทางเดียวกันจึงกลับบ้านด้วยกันทุกวันนับตั้งแต่ตอนที่ตาลย้ายบ้านไปนั่นแหละ \"ยัยน้ำนั่งเหม่ออยู่ได้คนเดียว นี่เค้าเริ่มทำงานกันแล้วรู้มั้ย\"เสียงของตาลซึ่งเข้าไปทำลายความคิดที่ฉันกำลังมีความสุขเลยนะเนี่ย \"ตกใจหมด มีไรให้ช่วยบ้างละ\" \"เดี๋ยวให้น้ำวาดรูปก้อได้ น้ำวาดรูปเก่งอยู่แล้วนี่\"พัทพูดขึ้น เค้าคงไม่รู้สิ่งที่เค้าพูดนั้นทำให้ฉันมีความสุขมากแค่ไหน เวลาผ่านไปเร็วเหมือนมันพึ่งไม่ถึงนาทีเอง คงเหมือนที่เค้าบอกกันว่าเวลาที่เรามีความสุขเวลามันมักจะผ่านไปเร็ว \"น้ำจะกลับบ้านกี่โมงละ\"พัทเดินมาหยุดหน้าโต๊ะเรียนของฉัน และยิ้มกว้างด้วยสายตาที่ดูแล้วมีความสุข \"เดี๋ยวพัทเล่นบาสเสร็จน้ำจะไปตามละกันนะ\"พัทพยักหน้าหงึกหงักและเดินจากไป นาฬิกาบอกเวลา6โมงเย็นฉันจึงเดินไปที่สนามบสเพื่อไปตามพัท \"พัทกลับบ้านกันเถอะ\"พัทวิ่งออกมาทันทีเมื่อฉันเรียดเค้า ตอนนี้ฟ้าก้อเริ่มมืดแล้วเราจึงนั่งรถเมไปลงแถวบ้านและใช้วิธีเดินเอาเพื่อจะได้ชมดาวไปด้วยระหว่างทาง \"พัทว่าดาวบนท้องฟ้าจะรับคำอธิษฐานของน้ำมั้ย\"ฉันเอ่ยขึ้นตามอารมณ์และบรรยากาศรอบข้างที่พาไป \"ถ้าน้ำอธิษฐานด้วยความจิงใจดวงดาวก้อคงจะรับฟังมั้ง แต่ว่าน้ำจะขออะไรหรอ\"พัทถามพลางทำหน้าตาขี้เล่น คล้ายจะล้อฉันว่าคิดอะไรเพ้อเจ้อ \"สิ่งที่น้ำจะขอมันคงเป็นไปไม่ได้หรอกพัท เพราะมันมากเกินไปสำหรับดวงดาวจะทำได้\"ฉันมีความรู้สึกเศร้าในจิตใจเพราะถึงฉันจะชอบพัทมากแค่ไหนแต่ก้อไม่เคยที่จะหวังว่าซักวันนึงพัทจะหันมาสนใจฉันบ้าง ฉันขอแค่ได้เป็นเพื่อนที่ดีและเดินเคียงช้างพัทไปอย่างนี้จนกว่าพัทจะเจอคนที่เหมาะสมและคนที่พัทรักจิงๆ ฉันก้อจะมีความสุขไปกับเค้าด้วย \"แค่นี้ก้อบอกไม่ได้นะ\"พัททำหน้างอกับการที่ฉันไม่ยอมบอกกับเค้า \"ไว้ซักวันพัทอาจจะรู้เอง แต่น้ำไม่รู้ว่ามันจะมีวันนั้นรึป่าวนะ\"พัทยิ่งงงเข้าไปใหญ่และพยายามจะถามฉันไปตลอดทางที่เดินกลับบ้าน แต่ยังไงฉันก้อไม่ยอมบอกพัทเลยซักครั้ง จนเวลาล่วงเลยมามากนัก เพราะตอนนี้ฉันอยู่ชั้นมัธยมสามแล้ว แต่ความรู้สึกของฉันที่มีต่อพัทมันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยแม้ซักนาทีเดียว และมันก้อโชคดีมากด้วยที่ฉันได้อยู่ห้องเดียวกับฝ้ายตาลและที่สำคัญพัทด้วย และวันนี้ก้อเป็นวันเปิดเรียนใหม่ \"น้ำดีใจจังที่ได้อยู่ห้องเดียวกันอีก\"ฝ้ายทำสีหน้าดีใจสุดขีดกับเรื่องนี้ เธอยิ้มจนเห็นฟันทั้งปากเลย ในขณะที่ฉันกำลังยืนคุยกับฝ้ายอยู่นั้นมีกลุ่มรุ่นพี่3คนเดินตรงเข้ามาหาฉันด้วยท่าทางแปลกๆ \"น้องน้ำกับน้อยฝ้ายใช่มั้ยครับ พี่อยากคุยกับน้องทั้ง2คนมาตั้งนานแล้วมีเวลาพอที่จะคุยกับพี่มั้ยครับ\"รุ่นพี่ทั้งสามคนยินล้อมฉันกับฝ้ายไว้จนเราสองคนไม่มีทางที่จะหนีได้เลย \"เอ่อเราสองคนกำลังจะไปเข้าห้องเรียนนะคะ ขอทางด้วย\"ฉันทำท่าจะเดินฝ่าออกไปแต่เดินรุ่นพี่คนหนึ่งเข้ามาขวางไว้ พัทอยู่ไหนนะในเวลาแบบนี้ไม่มาช่วยน้ำบ้างเลย และทันใดนั้นพัทก้อเดินมาสะกิดหลังรุ่นพี่คนที่กำลังขวางฉันอยู่ และในขณะที่รุ่นพี่คนนั้นกำลังหันไปพัทก้อฟาดหมัดด้วยแรงที่มีอยู่ของเค้าเข้าไปเต็มหน้าของรุ่นพี่ จนทำให้เพื่อนอีกสองคนของเค้าเข้ามารุมพัททันที แต่พัทก้อยังไม่มีสีหน้าที่แสดงให้เห็นเลยว่าพัทกลัวหรือไม่ พัทยังยืนหยัดสู้อย่างไม่คิดที่จะถอยและพัทก้อโดนรุ่นพี่สั่งสอนซะเขียวไปซะทั้งตัว \"พัทเป็นไงบ้าง พัทเลือดออกทั้งตัวเลย ความจิงพัทไม่น่าที่จะต้องสู้คนเดียวอย่างนี้ก้อได้\"ฉันมองดูทั้งเนื้อทั้งตัวเค้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ที่เห็นคนที่ฉันรักเจ็บไปซะทั้งตัวแบบนี้ เพระฉันแท้ๆเลยพัทถึงต้องเจ็บไปทั้งตัวแบบนี้ ฉันคิดโทษตัวเองอยู่ในใจ \"พัทจะคุ้มครองน้ำให้ได้เลย ไม่ต้องเป็นห่วงพัทหรอก ถ้าพัทโตกว่านี้หน่อยนะน้ำจะไม่โดนใครแกล้งอีกแล้วแหละ ตราบใดที่ยังมีพัทอยู่นะจะไม่มีใครทำร้ายน้ำได้อีกแน่ๆ พัทให้สัญญา\" ทำไมเธอต้องทำให้ฉันคิดด้วยว่าเธอมีใจให้ฉันอยู่บ้าง แต่ความจิงแล้วมันก้อเป้นแค่ความห่วงใยที่เพื่อนมีให้เพื่อนเท่านั้น ทั้งๆที่เธอไม่ได้คิดอะไรแต่ทำไมต้องมาทำดีทำท่าเป็นห่วงเป็นใยฉันขนาดนี้ด้วย ฉันไม่เข้าใจในความรู้สึกของเธอเลยจิงๆ ไม่เคยเลยที่จะรู้ว่าเธอคดอะไรอยู่ \"เดี๋ยวน้ำจะพาพัทไปห้องพยาบาลนะ\" ฉันนั่งอยู่ข้างเตียงที่พัทนอนและมองดูเค้าตลอดเวลาที่เค้าหลับอยู่ จนฉันเผลอหลับไปข้างตัวเค้า \"ยัยน้ำขี้เซา กลับบ้านกันเถอะ\"ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงของพัท จนทำให้พัทหัวเราะออกมา \"ไม่ต้องหัวเราะเลยนะพัท ถ้าไม่เห็นว่าช่วยเค้าไว้นี่ไม่เหลือไปแล้ว\" \"คนเค้าอุตส่าช่วยไว้แท้ๆเลยพูดงี้ได้ไง\" \"ทีหลังก้อไม่ต้องมาช่วยละกัน\"ฉันลุกขึ้นและเดินออกไปนอกห้องทันที และพัทก้อกระวีกระวาดลุกตามฉันมาทันทีจนเดินมาทันฉันและเราก้อเดินกลับบ้านด้วยกัน \"วันนี้ดาวสวยเนอะพัท\" \"วันนี้จะขออะไรดาวอีกรึป่าวเนี่ย\"เค้าทำหน้าขี้เล่นและหัวเราะขึ้น \"คำอธิษฐานของน้ำมีค่าเกินกว่าจะเอามาให้พัทหัวเราะนะ\"ใช่มันมีค่ามากสำหรับคนอย่างฉัน เพราะพัทคงไม่คิดว่ามันมีค่าอะไรมากไปกว่าคำอธิษฐานของเด็กช่างฝันอย่างฉัน เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหกเพราะตอนนี้ฉันอยู่ปี1แล้ว ฉันตั้งใจเรียนอย่างหนักเพื่อที่จะได้อยู่มหาลัยเดียวกับพัท และความพยายามของฉันก้อเป็นผล แต่สิ่งหนึ่งที่มันเปลี่ยนไประหว่างฉันกับพัท พัทมีแฟนสาวสวย ร่างเพรียวบาง ตากลมโตเหมือนตุ๊กตาดูน่ารักมาก และฉันกับพัทก้อห่างกันออกไปเรื่อยๆ ฉันนั่งอยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนในสวนสาธาณะแห่งหนึ่งที่ในทุกๆวันที่ฉันกลับบ้านทุกวันเราต้องมาหยุดคุยและดูดาวด้วยกันเสมอ แต่วันนี้มันเปลี่ยนไปที่ฉันนั่งอยู่อย่างเดียวดายมองดาวที่สุกสกาวบนฟากฟ้าแต่มันแตกต่างกันกับหัวใจของฉันที่มันไม่ได้สว่างเทียบกับดาวบนท้องฟ้าไม่ได้เลยเพราะในใจฉันนั้นมีแต่ความหม่นหมองเท่านั้น ฉันนั่งมองดาวและคราวนี้ฉันคิดที่จะอธิษฐานกับดาวซักครั้งนึง ฉันขอให้ฉันกับพัทกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอีกแม้ว่าความรักที่ฉันมีต่อพัทนั้นไม่เคยมีวันไหนลดลงเลยแต่ฉันก้อไม่เคยคิดที่จะก้าวล้ำเส้นแบ่งระหว่างฉันกับเค้าไปให้ฉันเป็นได้แค่เพื่อนก้อดีแค่ไหนแล้ว \"น้ำทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวละ\"เสียงของพัเอ่ยขึ้นหลังจากที่ฉันอธิษฐานกับดาวพึ่งเสร็จไปเมื่อกี้นี้เอง \"ก้อไม่มีอะไรหรอกแค่เบื่อๆมานั่งเล่นนะ\" \"มาคนเดียวไม่รอเราเลยนะ\"พัททำหน้างอใส่ \"เรามาคนเดียวก้อดีอยู่แล้วแหละ ไม่ต้องรบกวนพัทหรอก\" \"น้ำไม่อากมีพัทเป็นเพื่อนแล้วหรอ\" \"อยากสิทำไมจะไม่อยาก แต่พัทเองนั่นแหละที่ทำให้เราสองคนยิ่งห่างกัน ทั้งๆที่ตอนแรกมันก้อห่างกันมากพออยู่แล้ว ให้พัทรู้ไว้เลยนะว่าน้ำไม่เคยคิดที่จะเลิกเป็นเพื่อนกับพัท และไม่เคยอยากที่จะห่างจากพัทแม้ซักนาทีเดียวเลย แต่ยังไงความเป็นจิงมันแตกต่างจากความฝัน และในซักวันนึงเราก้อต้องห่างกันไปเรื่อยๆจนไม่มีวันที่จะเห็นกันได้อีก แต่ถึงยังไงถึงพัทจะไปไกลซักแค่ไหนแต่น้ำก้อยังจะอยู่ที่เดิมอย่างนี้จนกว่าที่เราจะกลับมาเดินเคียงคู่กันอีกครั้ง ในฐานะเพื่อนคนนึงของพัท และในวันนี้น้ำก้อได้อธิษฐานต่อดวงดาวกับคำขอแรกของน้ำยังไม่รู้เลยว่ามันจะเป็นไปได้รึ่ป่าว คำขอเล็กๆแต่มันมีค่ามากสำหรับน้ำ และน้ำจะไม่มีวันลืมเลยว่าเราเคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน ถึงวันเวลาจะทำให้คนเปลี่ยนแต่จิตใจของคนๆนึงจะไม่มีวันเปลี่ยนไปตามเวลาได้เลยตราบใดที่ยังมีพัทอยู่ในใจน้ำอย่างนี้\"และน้ำใสๆก้อไหลออกมาอย่างยากที่จะหยุดยั้ง ฉันคงพูดเพ้อเจ้อใส่เค้าจนเค้าพูดอะไรไม่ออกและคงคิดว่าฉันเป็นยัยบ้าที่มายินพูดอะไรอยู่ได้คนเดียว แค่คำว่ารักคำเดียวฉันยังไม่กล้าบอกเลยว่ารักเค้า และก้อคงไม่มีวันนั้นที่ฉันจะเอ่ยคำนี้ให้เค้าฟัง คำๆนี้ก้อคงจะถูกเก็บและปิดตายอยู่ในกล่องรูปหัวใจใบสวย นั่นก้อคือหัวใจฉันนั่นเอง \"น้ำขอฝากของสิ่งหนึ่งไว้ที่พัทนะ และไม่คิดที่จะเอาคืนด้วย\"ฉันวิ่งจากเค้าไปพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ยอมที่จะหยุด และก้อจากไปพร้อมกับของสิ่งหนึ่งที่มีค่าฝากไว้ที่เค้า สิ่งที่มีค่าสิ่งนั้นที่เรียกว่าหัวใจ คำอธิษฐานจากดวงดาวดวงไหนคงช่วยน้ำไม่ได้และละ จนถึงวันนี้ฉันนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งอีกไม่กี่ชั่วโมงฉันก้อคงจะหลับตาลงอย่างสงบไปพร้อมกับความลัพที่ถูกปิดบังมาเป็นเป็นเวลานาน และคำพูดนั้นก้อจะตายไปกับร่างกายที่สลายไปกับร่างกายนี้คือคำว่า \"ฉันรักเธอ\" ฉันพูดคำนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนลมหายใจของฉันสิ้นไปฉันก้อมีความสุขที่ได้พูดมันออกมาถึงแม้เค้าจะไม่ได้ยินแต่ใจฉันได้ยินอยู่เต็มทั้งใจ \"ถึงในวันสุดท้ายของชีวิตขอให้พัทรู้ไว้เลยนะว่า น้ำไม่เคยคิดที่จะเลิกรักพัทเลยแม้ซักวินาทีเดียว\"