เรื่องของเด็กข้างถนน

เนื้อเรื่อง อัปเดต 27 ก.ค. 46 / 15:58

เรื่องของเด็กข้างถนน
ผมเป็นใครก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่าชื่ออะไร เกิดวันไหน ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของผมคือใคร
ตอนนี้รู้เพียงแต่ว่า ผมเป็นเด็กข้างถนนคนหนึ่ง
เสื้อผ้าที่ผมกำลังใส่อยู่ตอนนี้ ไม่รู้ว่าได้มาจากไหน รู้แต่ว่า มันชักคับแล้ว และขาดบ้างแล้ว
วันๆ ไม่มีอะไรทำ เนื้อตัวสกปรก มอมแมม ผมชินแล้ว ไม่เป็นไรหรอก
จะเป็นยังไงก็ได้ ขอให้มีข้าวกินไปวันๆก็พอแล้ว
ข้าวที่ผมว่าถึง มาจากไหน ...ก็มาจากถังขยะ
ผมไม่รู้จะไปหาใคร พ่อแม่ของผมอยู่ที่ไหน
เมื่อไม่สบาย ผมก็นอนไออยู่ข้างถนน เดี๋ยวมันก็หายเอง
เมื่อหิว ก็ต้องไปหาถังขยะ ไม่ก็แบมือทำตัวเป็นขอทาน
แล้วผมก็โดนขอทานคนอื่นๆไล่ผมออกมา
บางที ผมก็แอบร้องไห้อยู่คนเดียว
หลบเข้าห้องน้ำชายตามห้าง ไปล้างหน้า ไปกินน้ำ
แต่ก็โดนพนักงานห้างไล่ตั้งแต่ผมจะเดินเข้าห้างแล้ว
ผมเห็นตึกสูงๆที่หนึ่งที่มีรั้วกั้นรอบ มันคืออะไรไม่รู้ เห็นแต่ป้ายใหญ่ๆหน้าตึก เขียนอะไรก็ไม่รู้ ผมอ่านไม่ออก
ข้างในรั้วนั้น เห็นเด็กตัวพอๆกับผม ทั้งผู้ชายและผู้หญิงเล่นกันอยู่ที่กว้างในรั้วนั้น
บางที ตึกนั้นก็เสียงดัง
บางทีตึกนั้นก็เงียบกริบ
เด็กที่เดินออกจากรั้วและตึกนี้ ต่างยิ้มแย้มแจ่มใส
บางครั้งก็ถือถุงขนมออกมา
กินเสร็จแล้ว ก็ทิ้งตามถนน
ผมก็หยิบถุงขนมที่ถูกทิ้งขึ้นมา แล้วกินเศษเหล่านั้น
บางคนกินน้ำ กินไม่หมดก็ทิ้งแก้วลงถังขยะ
ผมก็หยิบขึ้นมาจากถังขยะ แล้วก็กวาดเศษน้ำที่เหลือและน้ำแข็งลงคอ
เวลาที่ไม่มีอะไรทำ ผมก็นอน ไม่ก็นั่งดูรอยแดงๆเล็กๆที่ติดอยู่ที่แขนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ดูฝนที่กำลังตก ดูท้องฟ้าที่กำลังมืด
เรื่อยๆ ชีวิตของผมก็เป็นแบบนี้
มีวันหนึ่ง ผมเจอกับใครก็ไม่รู้
เขาให้พวงมาลัยกับผม แล้วก็บอกให้ผมขาย
เขาบอกว่า แหล่งที่ดีที่สุดคือถนน ตอนช่วงรถติด
เขาสอนผมว่า ไฟจราจรจะเป็นสีอะไรก็ช่างมัน ขอให้รถติดเป็นพอ
ผมขาย พอขายได้ ผมก็ได้รับส่วนแบ่ง
เงินที่ผมได้ ผมเอาไปซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมากิน
วันไหนผมขายไม่ได้ ผมก็ไม่ได้เงิน
วันไหนผมขายได้เยอะ ก็ได้เงินเยอะ
ผมอยากได้เงินเยอะๆ จะได้ซื้ออย่างอื่นนอกจากข้าวเหนียวหมูปิ้ง
ผมอยากซื้อเสื้อใหม่ของผม
ผมกำลังรอเก็บเงินของผมอยู่ จะเอาไปซื้อเสื้อตัวใหม่
เสื้อที่ตลาด ขนาดที่ผมคิดว่าน่าจะพอใส่ได้ แม่ค้าบอกผมว่าราคาเก้าสิบเก้าบาท
กางเกง ขนาดที่ผมคิดว่าน่าจะใส่ได้ ราคาหนึ่งร้อยบาท
ทั้งสองตัวนี้ ขายเป็นชุด ไม่ขายแยก และจะไม่ลดราคาด้วย
ตอนนี้ผมเก็บเงินได้หนึ่งร้อยเก้าสิบแปดบาท
อีกบาทเดียวเท่านั้น
ผมตั้งใจไว้ว่า วันนี้ผมต้องซื้อให้ได้
แต่วันนี้ไม่มีรถติดเลย
ผมยืนรอ อธิษฐานหลายรอบ ขอให้รถติดเสียที แต่รถก็ไม่ยอมติด ทำไมวันนี้รถถึงน้อยอย่างนี้นะ
ผมยืน นั่ง จนผลอยหลับไปในที่สุด
ตื่นมาอีกที ท้องฟ้าก็กลายเป็นสีน้ำเงินเข้มแล้ว
ผมอยากได้เสื้อและกางเกงตัวนั้นในวันนี้
ก่อนที่จะมีใครซื้อไปก่อน
ผมเห็นไฟรถสว่างเข้ามา
ผมไม่สนใจแล้ว ผมรีบวิ่งไปขวางรถนั้น
แต่รถนั้นไม่หยุด รถวิ่งมาชนผม
ตัวผมถลาไปกระเด็นอยู่ริมถนน รถนั้นไม่สนใจผม มันวิ่งหนีผมไป
ผมรู้สึกเจ็บแปลบไปทั้งตัว
ผมลุกขึ้นมาไม่ไหวแล้ว
น้ำสีแดงไหลออกมาเต็มตัวผม
ผมพยายามคลานไปพิงกำแพงริมถนน
ริมถนน ที่กิน ที่นอน ...ของผม
ผมง่วงนอนแล้ว ผมเริ่มบังคับเปลือกตาของผมไม่ได้
นอนไปสักพัก เดี๋ยวมันก็หายเอง
พอหายแล้ว เดี๋ยวผมจะขายพวงมาลัยใหม่ แล้วเอามาซื้อเสื้อกับกางเกงตัวนั้น
ผมอยากได้เสื้อกับกางเกงตัวนั้น
ผมจะซื้อ...เสื้อกับกางเกงตัวนั้น...
********************************************************************************************
หญิงรุ่นใหญ่ คนไฮโซรวยอันดับต้นๆของประเทศ เดินเข้างานศพของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง
ดวงตาที่เคยสดใสบวม เหมือนร้องไห้มาทั้งวัน
สามีของเธอซึ่งยืนอยู่ข้างๆคอยปลอบใจเธอ
เธอ ผู้ใช้เงินหลายล้านในการสืบหาลูกชายของเธอเป็นเวลาสิบเอ็ดปี
ลูกของเธอถูกโจรเรียกข้าไถ่เมื่ออายุสามขวบ เธอแอบแจ้งตำรวจ
ในวันที่ต้องส่งเงิน โจรไหวตัวทัน
ตำรวจจึงรีบยิงโจรผู้นั้น ก่อนที่โจรจะหนีไปไหน
เธอแทบหัวใจลายเมื่อรู้ว่าลูกชายของเธอ ไม่ได้อยู่กับโจรผู้นั้นด้วย
โจรตายแล้ว ก็ไม่รู้ว่าลูกอยู่ไหน
เธอทำความดีสารพัด เพื่อหาลูกของเธอ
ตระเวนตามสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า เด็กพิการ เพื่อตามหาลูก
ประกาศทางหนังสือพิมพ์ ก็ไม่พบ
แต่เธอก็มีความหวัง และแน่ใจว่าลูกยังมีชีวิต
จนมาถึงวันนั้น ที่เธอต้องหัวใจสลายอีกครั้ง เมื่อเห็นข่าวเด็กขายพวงมาลัยถูกรถชนตาย
ภาพถ่ายในหนังสือพิมพ์นั้น เธอเห็นปานแดงที่แขนของเด็กคนนั้น เหมือนลูกของเธอ
ผลตรวจทางแพทย์ บอกว่าเด็กเป็นลูกของเธอจริงๆ
ลูกชายคนเดียวของเธอและสามี ทายาทมรดกกิจการเสื้อผ้าพันล้าน ตายแล้ว
เธอเผาเสื้อผ้าราคาแพงมากมายให้ลูกชายของเธอ
อยากให้ลูกชายของเธอมีความสุข
แต่หารู้ไม่ว่า
เสื้อผ้าที่ลูกชายอยากได้ เป็นเสื้อผ้าในตลาดในสลัมแห่งหนึ่ง
...เท่านั้น