ตายมีค่า

เนื้อเรื่อง

ผมกำลังจะตาย...อีกไม่ถึงหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น ผมรู้ตัว.... \"ขอบใจน้อยที่ให้พี่ยืมเงินนะ แล้วถ้าพี่มีเมื่อไหร่พี่จะคืนให้\"ผมพูดกับคนรักที่นอนอยู่ข้างๆ \"พี่จะมาหาอีกเมื่อไหร่\" น้อยถามผม \"พรุ่งนี้เลยไหมจ้ะ แหมแต่ผัวน้อยจะกลับมาวันไหนล่ะ\"ผมถามเธอ เราเป็นชู้กันมาได้เกือบหกเดือนแล้ว ผมชอบเธอที่เธอน่ารัก และอีกอย่างเธอช่วยเรื่องเงินผมได้เยอะที่เดียว แต่ที่น่ากลัวคือ ผัวของน้อยเป็นนักเลงใหญ่ มีลูกน้องมากมาย น้อยเป็นแค่คนรักสนุกคนหนึ่ง และเป็นหนึ่งในเมียหลายๆคนของมัน ผมเจอกับน้อยตอนไปเที่ยวกลางคืน เธอดูเบื่อหน่ายชีวิตซดเหล้าไปเป็นถัง จนผมได้ทีหามเธอเข้าโรงแรม จากนั้นเราก็นัดเจอกันบ่อยๆ \"พี่ไม่ต้องกลัวหรอก ผัวน้อยไปช่วยเจ้านายเขา อีกสามสี่อาทิตย์กว่าจะกลับ พี่ต้องมาหาน้อยบ่อยๆนะจ้ะ น้อยเหงา\" เธอกระซิบผมเสียงออดอ้อน \"แน่นอนจ้ะ น้อยน่ารักอย่างนี้\" เรากอดกับอยู่บนเตียงอยู่เป็นพัลวัน แต่ทันใดนั้นเอง \"อีน้อย มึงมานอนกกชู้นี่เอง เลี้ยงไม่เชื่อง\" ผัวเธอโผล่เข้ามาพร้อมปืนสั้น ดูน่ากลัว \"พี่สิง!\"น้อยอุทาน ผมตกใจจนหน้าซีด \"พี่เพชร หนีไปพี่!\"ไม่ต้องบอกผมก็รู้หน้าที่ ผมหอบผ้าผ่อนกระโจนลงจากชั้นสอง นายสิงชะโงกหน้าออกมาดูผมแล้วชักปืนยิงผมหลายนัด ผมโดนเข้าตรงหัวไหล่ ผมรู้ว่ามันไม่เอาผมไว้แน่ จากนั้นผมก็ไม่เคยย่างกรายเข้าไปหาน้อยอีกเลย \"อีน้อย บอกกูมา มันอยู่ไหน\"นายสิงจิกหัวเมียตะคอก \"โอ้ยพี่ น้อยไม่รู้ เขามาหาน้อยเองนะ ปล่อยเถอะพี่น้อยเจ็บ\"น้อยพูดน้ำตาซึมด้วยความเจ็บ \"กูต้องรู้ให้ได้ว่ามันเป็นใคร ไอ้เพชร มึงตายแน่\" สิงตาขวางด้วยความอาฆาต \"พี่เพชร ระวังตัวนะพี่ ไอ้สิงมันพลิกแผ่นดินหาพี่จ้าละหวั่นเลย\" น้อยโทรมาบอกผม \"พี่จะหนีไปอยู่บ้านแม่สักเดือน น้อยเองก็ระวังตัวนะจ้ะ\"ผมพูดน้ำเสียงหวาดกลัว \"อีน้อย มึงคุยโทรศัพท์กะชู้ใช่ไหม มาให้กูคุยกะมันหน่อย\" เสียงแสนน่ากลัวกระชากหูโทรศัพท์ไปแล้วตะคอกใส่หูผม \"ไอ้เพชร กูฆ่ามึงแน่\"ผมทนฟังไม่ไหวรีบวางหูไป แล้วเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าใบใหญ่ต่อไป ผมอยู่ที่หมอชิต ผู้คนพลุกพล่าน แต่ไม่มีใครสนใจผม เพราะผมใส่หมวกและแว่นจนดูไม่น่าสนใจ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น \"ไอ้ทองเหรอ\"ผมทักทายน้องชายคนเดียวของผม \"พี่เพชร เกิดเรื่องใหญ่แล้วพี่ มีคนมาหาพี่ที่เนี่ย บอกพี่ไม่เป็นชู้กะเมียเจ้านายมันอ่ะ\"ทองบอกข่าว \"เหรอ มันกลับไปหรือยัง\"ผมแทบสำลักสเลอบี้ที่ดูดเข้าคอไปหยกๆ \"ยังพี่ ดูเหมือนมันจะรู้ว่าพี่จะกลับมานะ\"ผมวางหู หน้าซีดอยู่ที่ท่ารถ ผมจะไปไหนดี เสียงไอ้สิงตามมารังควานผมในหัวสมองเต็มไปหมด \"กูฆ่ามึงแน่ๆๆๆๆ\"ผมได้ยินชัดเจน \"ไอ้เพชร!\"ในที่สุดมันก็ตามผมเจอ ทีแรกคิดว่าหูแว่ว ผมทิ้งกระเป๋าวิ่งสุดชีวิต หูตามันเยอะจริงๆ ผมกลับมานั่งที่ ห้องพักอีกครั้ง ผมมองไปหน้าประตู จดหมายจากทนายความเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ หนี้สินของผมมีมากจนตามใช้กันไม่หมด ผมเคยเป็นนักดนตรีที่เธคแห่งหนึ่ง แต่สุดท้ายก็ยืมเงินเจ้าของร้าน จนต้องหนีมา เพราะผมเล่นพนันบอลจนเสียหมดตัว ผมฟุบหน้าลงกอดเข่าอยู่อย่างนั้น โพยบอล ใบทวงหนี้ และเสียงพูดของไอ้สิงประดังเข้ามาในหัวของผม \"ถ้ากูตายไปได้คงดีใช่ไหม\"ผมรำพึงกับตัวเอง และผมก็นึกขึ้นได้ \"ใช่สิ ตาย\"ผมเริ่มคิดสั้น ผมเอาทองแดงมาขดเป็นตัวยู มือที่สั่นเครือค่อยๆสอดมันเข้าไปในรูปลั้กในห้อง ผมหลับตารอความตาย ทันใดนั้นเอง......ไม่มีอะไรเกิดขึ้น..ไฟไม่มี ผมลองเปิดไฟห้อง ไม่ติด บิลค่าไฟสามซองตกอยู่ที่พื้น ผมค่อยรวบรวมสติ พิงผนังห้อง ถอนใจด้วยความโล่งอก ที่ผมยังไม่ตาย ผมเดินออกมาซื้อบะหมี่สำเร็จรูปที่ร้านค้าแห่งหนึ่ง เจ้าของร้านนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ บ่นพึมพำ \"เจ๊ เอามาม่าห่อนึ่ง น้ำยาล้างห้องน้ำขวดนึง\" เจ๊แกลุกไปหยิบให้โดยวางหนังสือไว้เบื้องหน้าผม ผมมองลงไปเหลือบเห็นข่าว คนตายแบบแปลกๆ เขากินทุเรียนตาย \"เอ้า..สามห้า\"เจ๊ยื่นถุงให้ผม ผมรับมาแล้วยื่นเงินให้เธอครบจำนวน ก่อนจะเดินออกมาจากร้าน \"เฮ้อ ตายทั้งที ทำไมมันตายไร้ค่าอย่างนี้\" เจ๊รำพึงกับผัวแก แต่ผมหยุดฟัง \"ไอ้ที่กิงทุเรียงใช่มะ\"อาโกพูดพลางหัวเราะ \"เอ้อ...เป็นอั้วไม่ได้ ขอตายแบบมีค่าโว้ย\"เจ๊ยังไม่เลิกคุย อาโกหัวเราะ \"ยังไงวะตายมีค่า\" เจ๊เดินไปหยิบน้ำมาเปิดรินใส่ถุงให้ลูกค้าอีกคน \"ก็ตายแบบ ทำความดีตาย หรือ ตายเพื่อชาติไง \"แกพูดให้อาโกได้คิด แกคิดรึเปล่าผมไม่รู้ แต่ผมรู้แล้วว่า ผมจะทำยังไงต่อไป ผมไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ต่อจากนี้ ผมจะทำความดีตาย เหมือนอย่างที่เจ๊แกพูด ผมมองไปรอบตัว หาคนที่เดือดร้อนเพื่อที่ผมจะช่วยเขา \"พี่ครับมีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ\" ผมถามคนขายไข่ปิ้ง \"ช่วยซื้อไงไอ้หนุ่ม\"แกตอบผม \"ผมไม่มีเงิน งั้นผมช่วยแบกคานนี่นะครับ\" ผมยื่นมือไปรับเอาคานมาแบกแทนแก แกทำหน้างงๆ แล้วเดินตามผม เด็กคนหนึ่งกลัวหมาจะกัด เด็กหญิงคนนั้นไม่กล้าเดินต่อไป เธอยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น ผมเห็นจึงรีบวิ่งไปหาเธอ \"โอ๋ไม่ต้องกลัวนะครับ เดี๋ยวพี่อุ้มไปนะ\"ผมอุ้มเธอขึ้นเอว แล้วเดินไปเรื่อยๆ เธอหายร้องไห้ ขอบคุณผม ผมเดินไปส่งเธอจนถึงบ้าน \"น้องข้าว หายไปไหนมาลูก แล้วดูซิ ตาบวม ใครทำอะไรลูก\"แม่ของหนูน้อยเหลือบเห็นผม ผมยิ้ม เด็กน้อยก้มลงกระซิบหล่อน \"ขอบคุณนะคะ แหม ถ้าไม่ได้คุณนี่แกต้องแย่แน่เลยค่ะ หมาตรงนั้นดุมาก\" เธอพูดพลางเดินมาส่งผม ผมก้มหัวยิ้ม หลังจากนั้น ใครเดือดร้อนอะไร ผมต้องเข้าไปช่วย เวลาผ่านมาสองวันแล้ว บางครั้งผมเห็นไอ้สิงเดินผ่านไป แต่มันไม่เห็นผม มันมาตามหาผมจนใกล้ตัวผมเต็มที ไม่ได้การ ผมต้องรีบทำความดี ผมหันกลับไปมองหาผู้เดือดร้อนอีกครั้ง แล้วเข้าไปหาเขาทันที \"รายงานข่าววันนี้ค่ะ มีผู้แจ้งมานะคะ ว่ามีพลเมืองดีคอยช่วยเหลือคนเดือดร้อน จนคนละแวกนั้นจำหน้าได้ วันนี้เรามาที่นี่แล้วค่ะ มาดูกันนะคะ เราจะเจอเขาไหม อ้ะ นั่นไงคะ เราเข้าไปหาเขากันค่ะ\" \"สวัสดีค่ะ\" เธอมาทักผมตอนที่ผมช่วยทำแผลให้เด็กมอมแมมคนหนึ่ง \"ส ส สะ สวัสดีครับ\" ผมอึ้งไปพักใหญ่ \"พี่ชื่ออะไรคะ\" นักข่าวสาวยังคงถามผม \"เพชรครับ\"ผมตอบซื่อๆ \"เรามาจากช่องสี่บางขุนพรหมนะคะ ได้ข่าวว่าพี่ออกช่วยคนมามากมายแล้วใช่ไหมคะ\" เธอถามผม \"ครับ\" ผมตอบ \"ทำไมคะ...\" เธอถามผมแปลกๆ ถ้าผมตอบไปว่าผมต้องตาย จึงรีบทำให้ตัวเองมีค่าล่ะก็ มันต้องดูตลกแน่ๆ ผมนิ่งคิดอยู่นาน \"ตอบได้ไหมคะ ทำไมถึงทำแบบนี้\" เธอย้ำคำถาม \"ผมช่วยเหลือเขา เพราะผมทำแล้วมีความสุขครับ โดยไม่ต้องใช้เงิน แต่ใช้แรง และน้ำใจ\"ผมตอบไปพลางยืดอก นักข่าวคนนั้น มองผมแบบอึ้งไปชั่วครู่ เธอจึงหันกลับไปยังกล้อง \"นี่แหล่ะค่ะ คุณเพชร คนดีของเรา ถ้าเจอคุณเพชรที่ไหน พวกเราช่วยกันให้กำลังใจด้วยนะคะ รายการมากมายเชิญผมไป และผมกลายเป็นคนดังชั่วข้ามคืน ถึงลูกถึงแม่ เชิญผมไปถามว่า ผมทำเพราะหวังชื่อเสียงหรือเงิน ผมมีคิวมากมายก่ายกอง จนลืมนึกถึงไอ้สิงที่ตามฆ่าผม ใบทวงหนี้ต่างๆเริ่มลดลงเพราะผมได้เงินจากรายการต่างๆมามากมาย ผมเริ่มสบายตัวมากขึ้น แต่ตอนนี้ ยังไงถ้าไอ้สิงเจอผม ผมก็ตายอยู่ดี วันหนึ่งในขณะที่ผมช่วยคนงานกวาดถนนอยู่ ไอ้สิงก็เข้ามาประชิดตัวผม \"ไอ้เพชร มึงแน่มากนะ เป็นคนดังนี่หว่า กูทำอะไรมึงไม่ได้ แต่เมื่อไหร่มึงเลิกดังล่ะก็ กูเอามึงแน่\" มันกระซิบข้างหูผม ผมตัวสั่นไปทั้งตัว แล้วไอ้สิงก็เดินข้ามถนนไปอีกฟากหนึ่ง ผมเข่าอ่อนไปหมด ทำไมมันไม่ฆ่าผมไปเลยนะ มาขู่กันอยู่ได้ ทันใดนั้น คู่อริขิงไอ้สิงเดินมาจากอีกทางหนึ่ง มันมองเห็นไอ้สิงที่เกาะกลางถนน ไอ้สิงเริ่มเห็นมันบ้าง ไอ้สิงจึงหันหลังวิ่งกลับมาทางเดิม เสียงปืนดังขึ้น คนแถวนั้นแตกฮือ ไอ้สิงวิ่งเข้ามาใกล้ผม คู่อริของมันเล็งปืนมาทางมัน ยิงไอ้สิงโดนเข้าที่แขน แล้วเซถลามาจับผมไว้ ผมจะช่วยมันดีไหม พวกศัตรูนั่นวิ่งข้ามฝั่งมา ผมคิดอะไรไม่ทันแล้วตอนนี้ ไอ้สิงเอาผมกำบังแน่น มันชักปืนออกมา ผมตกใจ แต่ไอ้สิงเล็งไปที่คู่อริ \"ปังๆ\" ผมไม่รอดแน่ๆ กระสุนเข้ามากลางหลัง ผมขอตาย แทนที่จะพิการดีกว่า ............................................ผมรอด ไอ้สิงตาย มันเอาหน้าผากขึ้นมารับกระสุนปืน วันนี้อากาศแจ่มใส ผมเดินไปที่แผงหนังสือ พาดหัวข่าว ตัวโต \"สิงพลเมืองดี ช่วยพลเมืองดี เอาตัวเข้ารับกระสุนแทน เพชรรอด \" \"ดีใจด้วยนะสิง\" ผมยิ้มให้คนบนฟ้า จบ