แผนก่อการร้าย ที่ได้ผล?

เนื้อเรื่อง

บ้านสีขาว ขนาดใหญ่หลังหนึ่ง ตั้งอยู่ท่ามกลางบ้านหลังอื่น ๆ บ้านหลังนี้ ดูโดดเด่น กว่าบ้านหลังอื่น ๆ ในละแวกนี้มาก อาจเป็นเพราะ ด้วยขนาดที่เรียกได้ว่า มหึมาของมัน หรือบางทีอาจเป็นเพราะ ด้วยความหรูหราของมันก้อเป็นได้ สิ่งเหล่านี้ได้บ่งบอกไว้อย่างชัดเจนถึงฐานะของเจ้าของบ้านหลังนี้ ว่าคงเป็นผู้ที่มีอันจะกินเลยทีเดียว แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด บ้านหลังนี้ถึงได้ดูโดดเดี่ยวยิ่งนัก ยิ่งในเวลากลางดึกอันเงียบสงบ ที่บ้านอื่นๆ ต่างก็เริ่มปิดไฟ และเข้านอนกันแล้ว เหลือเพียงบ้านไม่กี่หลัง ที่ยังพอมีแสงไฟลอดออกมาอยู่ และบ้านหลังนี้ก้อเป็นหนึ่งในนั้น ห้องๆหนึ่งในบ้านหลังนี้ยังคงเปิดไฟสว่างไสว ราวกับพยายามที่จะเรียกร้องความสนใจของผู้คนรอบข้าง เด็กผู้หญิง คนหนึ่ง ในคราบชุดนักเรียน เสื้อสีขาว กระโปรงนำเงิน ผมของเธอผูกเปียไว้สองข้างอย่างปราณีต เธอนั่งอยู่หน้าจอสี่เหลี่ยม ที่เรียกว่า คอมพิวเตอร์ เสียงเพลงดังลอดออกมาจากลำโพงคลอเบาๆ สลับกับเสียง - กร็อก แกร็ก ๆ ๆ ๆ ๆ - ของนิ้วมือที่เคาะลงบนแป้นพิมพ์อย่างชำนิชำนาญ อากาศเย็นสบายจากเครื่องปรับอากาศที่ส่งเสียงอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก เด็กหญิงขยับตัวอย่างสบายอารมณ์ บนหน้าจอคอมพิวเตอร์ที่อยู่ห่างจากหน้าของเด็กหญิงไปเพียงไม่กี่นิ้ว ปรากฎหน้าต่างของโปรแกรม เอ็มเอสเอ็น (MSN)* เด็กหญิงกำลังท่องไปในโลกอินเตอร์เนตอย่างสนุกสนาน และกำลังมีความสุขกับการพูดคุยกับเพื่อนๆของเธอ ในโลกแห่งเทคโนโลยีนี้ - แกร็ก ๆ ๆ กร็อกๆ แกร็ก - เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังขึ้น พร้อมกับข้อความที่ปรากฎบนบนหน้าจอ “ ม่ายช่ายอ่า นั่นมันตั้งนานมาแล้วนี่ “ นิ้วเรียวยาวของเด็กหญิง เคาะลงบนปุ่ม เอ็นเทอร์ (ENTER) ข้อความที่เธอพิมพ์ไว้เมื่อครู่ก้อปรากฎแก่สายตาของคู่สนทนาของเธอ “ อ่าวววววว จิงง่ะ งี้เค้าก้อหลงเข้าใจผิดไปตั้งนานเลยอ่าดิ “เพื่อนคู่สนทนาของเธอตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว “ อืม ก้อคงงั้นอ่ะ “ “นี่ๆ เมื่อวาน ได้ดูทีวีป่าวๆๆ พี่ติ้ก หล่อมากกกกกกกกกกก…ค่า” “ คิก คิก“ เด็กหญิงเผลอหัวเราะออกมาเบาๆด้วยความขันในเพื่อนของตน เธอมีเพื่อนทางอินเตอร์เนตหลายคน และก้อมีอยู่ไม่น้อยเลยในจำนวนเพื่อนๆทั้งหมดเหล่านั้น ที่เธอไม่เคยเห็นหน้า ค่าตา หรือรู้จักกันมาก่อน แต่พวกเขาเหล่านั้นก็กลับมีความสำคัญต่อเธอ พอๆกับเพื่อนๆ ที่โรงเรียนคนอื่นๆ พวกเขาทำให้เธอมีความสุข สนุกสนาน เพลิดเพลินและสบายใจเป็นอย่างมาก ดังนั้น ทุกวันหลังโรงเรียนเลิก เธอจะรีบกลับบ้าน เพื่อนมานั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ท่องไปในโลกอินเตอร์เนต และสิ่งๆนี้ก้อแทบจะเรียกได้ว่าเป็นกิจวัตรประจำวันอย่างหนึ่งของเธอเลย ความสำคัญของสิ่งๆนี้ นั้นแทบจะมากพอๆกับการอาบน้ำหรือแปรงฟันเลยทีเดียว “ พี่ต้ง พี่ติ้ก อารายยยย พี่แดนของฉันหน่ะหล่อกว่าตั้งเยอะ พี่ติ้กเธอหน่ะสู้ไม่ได้หรอก ” เธอพิมพ์ตอบ ใบหน้าฉายรอยยิ้ม อย่างสนุกสนาน “ แหมๆๆ หมั่นไส้ๆๆ แต่ครายจาไปสู้ป๋าเบิร์ดได้ ช่ายมะๆๆ 5 5 5+ “ “ 5 5 5 + ช่ายๆๆ ได้ฟังเพลงนั้นยังๆๆ “ หัวข้อการสนทนาของเธอกับเพื่อนๆ ในโลกไซเบอร์นั้น วนเวียนอยู่เพียงไม่กี่เรื่อง ไม่ ดารา ก้อนักร้อง เพลง ทีวี เสื้อผ้า แฟน ฯลฯ สำหรับใครหลายคนนั้น อาจเห็นว่าสิ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องที่ไร้สาระอย่างยิ่ง แต่สำหรับเด็กหญิงแล้ว มันเปรียบเสมือนน้ำที่คอยหล่อเลี้ยงจิตใจของเธอไม่ให้ห่อเหี่ยวไปกับความเหงา ในยามที่พ่อและแม่ของเธอยังไม่กลับบ้านอย่างนี้ “ อย่างน้อย มันก้อดีกว่าการออกไปเที่ยวนอกบ้านจนดึกๆดื่นๆ หรือเที่ยวไปเดินชอปปิ้งตามห้างอยู่ทุกวี่ทุกวันไม่ใช่เหรอ “ ประโยคนี้เป็นประโยคที่เธอมักจะใช้ตอบเพื่อนๆ เวลาที่พวกเข้าตักเตือนเธอในเรื่องนี้ และมัน ก้อมักจะได้ผลแทบทุกครั้งไป - กึง กึง - - แกร็ก - - แอดดดด ด ด - เสียงประตูหลังบ้านเปิดออก เด็กหญิงที่กำลังนั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างสบายอารมณ์ถึงกับสะดุ้ง “ ว้าย ห้าทุ่ม แล้วเหรอเนี่ย “ เด็กหญิงอุทาน เธอมัวคุยกับเพื่อนเพลินจนลืมเวลา - แกร็ก แกร็ก ๆ ๆ แกร็ก - เสียงกดแป้นพิมพ์ดังขึ้นอย่างรัวเร็ว บ่งบอกถึงอาการเร่งรีบได้อย่างชัดเจน “ นี่ ๆ แม่ฉันกลับมาแล้วแหละ แผนเดิมนะ – เงียบไว้อย่าเพิ่งคุย จนกว่าฉันจะให้สัญญาณ “ เด็กหญิงส่งข้อความให้แก่คู่สนทนา “ โอเค “ เพื่อนของเธอตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว บ่งบอกให้รู้ว่าเข้าใจดี ถึงแผนการ ความจริงแล้ว มันก้อไม่ใช่แผนการจริงจังอะไรนักหรอก หากเพียงแต่เธอและเพื่อนๆ เรียกมันว่า แผนการ หรือ แผนก่อการร้าย ด้วยความสนุกสนาน ก็เท่านั้นเอง เพราะเหตุการณ์เช่นนี้ เกิดขึ้นแทบทุกครั้งที่พวกเขาคุยกัน มือของเด็กหญิงเอื้มไปจับเม้าส์ แล้วกดปิดโปรแกรมที่เปิดไว้ จากนั้นก็เปิดโปรแกรม ไมโครซอฟท์ เวิร์ด (Microsoft Word)** ขึ้นมา เธอเอื้อมมือไปคว้าหนังสือเรียนที่อยู่ข้างตัวมา เปิดวางไว้ข้างๆ อย่างเร่งรีบ และนั่งพิมพ์ข้อความในหนังสือที่เปิดกางอยู่อย่างเงียบๆ พยายามเก็บอาการตื่นเต้น ตกใจเอาไว้ - ครืดด ด - ประตูกระจกหน้าห้อง เลื่อนเปิดออก “ ทำอะไรอยู่ จ๊ะ ลูกรัก ” เสียงสดใสดังขึ้น ใบหน้าของหญิงผู้หนึ่งที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอย่างดี โผล่เข้ามาในห้อง เต็มใบด้วยรอยยิ้ม แม้นัยตาจะมีแววอ่อนล้าเต็มที เด็กหญิงตกใจจนเกือบจะสะดุ้ง เธอหันมามองผู้หญิงที่เพิ่งเข้ามาใหม่ “ สวัสดีค่ะ แม่ เอ่อ หนู… .ทำการบ้านอยู่ค่ะ “ เด็กหญิงพูดตอบ “ แม่ มีอะไรหรือเปล่าคะ” “ เปล่า ไม่มีอะไรหรอกลูก แม่เห็นไฟเปิดอยู่หน่ะ เลยเข้ามาดู การบ้านลูกเยอะอีกแล้วหรือจ๊ะ “ “ ค่ะ ใกล้จะเสร็จแล้ว แม่ไปพักผ่อนเถอะค่ะ ” “ อืม งั้นแม่ไม่รบกวนลูกละหล่ะจะ อย่านอนดึกนักหล่ะ “ “ ค่ะ กู้ดไน้ท์ค่ะแม่ ” เด็กหญิงตอบพลางส่งยิ้มให้กับผู้เป็นแม่ ร่างของหญิงผู้เป็นมารดา เดินออกจากห้องไป เด็กหญิงชะเง้อคอมอง ราวกับให้แน่ใจว่าผู้ที่เป็นแม่ได้เดินจากไปแล้วจริงๆ ก่อนที่จะหันกลับมายังหน้าจอคอมพิวเตอร์ เธอเลื่อนเม้าส์ไปคลิกเปิดโปรแกรมขึ้นมา ก่อนที่นิ้วมือขาวเรียว จะพรมลงบนแป้นอย่างชำนิชำนาญ ส่งเสียงดังแกร็กๆๆ “ ฉลุยยยยย !!!! ^o^ “ ข้อความปรากฏบนหน้าต่างของโปรแกรมที่เธอใช้สนทนากับเพื่อนๆ “ เย้ !!!! แต่ แหมไหงคราวนี้นานกว่าทุกทีหล่ะเนี่ย รอจนจะหลับคาคอมอยู่แล้วนะเนี่ย “ คู่สนทนาตอบกลับมา ทีเล่นทีจริง “ 5 5 5+ ไม่รู้สิ แม่อารมณ์ดีกลับมา เลยคุยกันยาวไปหน่อย “ เด็กหญิงกลับมารู้สึกสบายๆอีกครั้ง หลังจากเหตุการณ์ตื่นเต้น ตกใจได้ผ่านไป “ สำเร็จ เหมือนเดิม? “ “ สำเร็จ “ เด็กหญิงตอบ อย่างน้อยเธอก้อคิดเช่นนั้น ร่างของหญิงวัยกลางคน หยุดยืนอยู่หน้าประตู เธอย้อนกลับมาดูเด็กหญิงอีกครั้ง สายตาของเธอ เหม่อลอย แต่ก็จ้องตรงมายังร่างของเด็กหญิงที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ “ โกหก แม่อีกแล้วซินะ “ * MSN : MSN Messenger เป็นโปรแกรมออนไลน์ ที่ใช้คู่กับอีเมลล์ของ hotmail ?(www.hotmail.com) โปรแกรมนี้ใช้สำหรับพูดคุยออนไลน์กัน ** microsoft word : เป็นโปรแกรมประมวลผลคำ เหมาะสำหรับทำงาน พิมพ์งาน ฯลฯ