แมรี่ โรเจอร์ กับน้ำต้องห้าม

เนื้อเรื่อง

แมรี่ โรเจอร์ กับน้ำต้องห้าม ณ หมู่บ้านวิลเล็จ แมรี่(ญาติห่างๆของแฮร์รี่ พอตเตอร์)สาวน้อยน่ารักที่โตมาด้วยกับครอบครัวที่แสนเหี้ยมแห่งหนึ่ง เธอเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่เสียชีวิต เธออยู่กับครอบครัวแมสลีย์ วันหนึ่ง มีจดหมายมาส่งซึ่งมีส่งให้แมรี่ด้วย ระหว่างที่แมรี่กำลังเก็บจดหมายอยู่นั้น อเล็กซานด้า เด็กตัวแสบที่แมรี่ไม่ค่อยไว้วางใจเท่าไร เห็นว่ามีจดหมายของแมรี่นั้น เลยแย่งจดหมายจากมือของแมรี่ไปให้คุณนายเอโธเปียแม่ของอเล็กซานด้าดู เผอิญว่ายังไม่ทันได้อ่าน จดหมายก็ปลิวว่อนมาทางหน้าต่างบ้าง ทางตู้รับไปรษณีย์หน้าประตูบ้างเต็มบ้านไปหมด แมรี่ยิ้มอย่างดีใจและเธอจึงพยายามหยิบมาอ่านให้ได้ ปรากฏว่าคุณนายเอโธเปียแย่งชิงได้เสียก่อนและขังแมรี่ไว้ในห้องใต้บันได คุณนายเอโธเปียกำลังเผาจดหมายของแมรี่อยู่นั้น คุณชายวาดอร์พ่อของอเล็กซานด้ากำลังจะทำงานพอดี ก่อนออกจากบ้านมีพายุแรงมากและมีเหมือนกับยักษ์บุกมาที่เมืองของตน แมรี่จึงออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ปรากฎว่ามียักษ์แฮร์ริ่ดตัวหนึ่งมาขอรับแมรี่ไปเรียนที่ฮาวายเมืองแม่มดนั่นเอง(แต่เป็นสาขา2 สาขาหนึ่งคือฮอกวอต์ไง) แต่ครอบครัวแมสลีย์ก็ขืนไม่ให้ไปอยู่ดีแต่สุดท้ายแฮร์ริ่ดก็นำร่างน้อยๆของแมรี่ไปจนได้ แฮร์ริ่ดพาแมรี่ไปที่เมืองฮาวายเพื่อไปซื้ออุปกรณ์ แมรี่อ่านกระดาษที่ทางโรงเรียนฮาวายจัดให้ว่ามี “ไม้คาถา นกฮูก ไม้กวาดจะต้องซื้อในอาทิตย์นี้เท่านั้นเพราะว่าเวทมนตร์จะดีกว่า” แฮร์ริ่ดจึงพาแมรี่ไปซื้อ ระหว่างทางพบกับชายขายชาพิเศษ จึงถามว่า “ไง แฮร์ริ่ดพาใครมาน่ะ” แฮร์ริ่ดจึงพูดตอบว่า “พาแมรี่มาซื้อของน่ะ” พอพูดจบทุกคนต่างมามองที่แมรี่และพูดว่า “ยินดีต้อนรับ แมรี่ โรเจอร์” แมรี่จึงพูดว่า “สวัสดีค่ะ พวกคุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไงค่ะ” แฮร์ริ่ดจึงตอบว่า “ก็เป็นเพราะพ่อแม่ของเธอทำความดีไว้แก่พวกเขาล่ะซิ” แมรี่จึงบอกว่า “แม่ฉันถูกรถชนตายน่ะ แล้วจะมาทำความดีที่นี้ได้ยังไงล่ะ” “ใครบอกว่าพ่อแม่เธอถูกรถชนตาย” แฮร์ริ่ดพูด “ครอบครัวแมสลีย์บอกฉัน” แฮร์ริ่ดเสริมขึ้น “พ่อแม่เธอน่ะเป็นแม่มดนะ ถูกพวกนักโทษจากอัซคาบันมาทำร้ายพ่อแม่เธอนั้นเอง” “โธ่..ไม่” แมรี่ร้อง จากนั้นแฮร์ริ่ดจึงพาเธอไปซื้ออุปกรณ์ต่างๆ 1 อาทิตย์ต่อมา ทางโรงเรียนฮาวายครบกำหนดปิดภาคเรียนแล้ว นักเรียนทั้งหลายต่างไปโรงเรียนกัน แมรี่อยู่ห้อง 1 ซึ่งมีเพื่อนไม่มากและไม่น้อย แมรีได้เพื่อนหญิง 1 คนชาย 1 คน ชื่อว่า เฮอไมนี่(น้องสาวเฮอร์ไมโอนี่)และดอน(น้องชายลอน) เขาทั้งสามไปไหนมาไหนก็จะไปด้วยกัน วันหนึ่งทั้งสามเผอิญไปกินน้ำที่ต้องห้ามเพราะความหิวกระหายในการเรียนไม้กวาดผจญภัย ปรากฏว่าทั้งสามมีร่างเป็นคางคกจะต้องโดนศาสดาจารย์ดับเบิ้ลยู (อาจารย์ใหญ่เป็นน้องของศาสดาจารย์ดับเบิ้ลดอร์) ราดน้ำปัสสาวะและให้กินน้ำมูกของสัตว์ประหลาดตัวใดก็ได้ที่เลี้ยงไว้อยู่ในโรงเรียนนั้น ทั้งสามก็ยอมกินเพราะว่าอยากได้ร่างตนคืนมา แต่ปรากฏว่าไม่หายเพราะกินน้ำต้องห้ามเยอะจนเกินไป ทางศาสดาจารย์ดับเบิ้ลยูก็ไม่รู้ว่าต้องใช้ยาอะไรถึงจะแก้พิษได้มีชายลึกลับผู้หนึ่งนำยาสน๊อท (Snot แปลว่าน้ำมูก) มาขายให้กับทางโรงเรียนซึ่งมีสรรพคุณตามที่ศาสดาจารย์ดับเบิ้ลยูกำลังอยากได้พอดีจึงซื้อราคาไม่แพงนัก และให้ทั้งสามคนกินปรากฏว่าหายเป็นคางคกแล้ว แต่มาเป็นเขียดตาดปาดแทน ทั้งสามรู้สึกอึดอัดมากที่ต้องมาสิงห์อยู่ในร่างเขียดตาดปาดอีก ไปไหนคนก็หัวเราะพวกเขา เธอรู้สึกอาย และศาสดาจารย์ดับเบิ้ลยูรู้สึกละอายแทนจึงนำพวกเธอไปไว้ในห้องและให้หยุดเรียนเป็นกรณีพิเศษพวกเธอพูดคุยกันว่า “ในเมื่อเราเป็นยังนี้สักวันเราคงจะกลับคืนร่างเดิมได้ล่ะมั้ง” แมรี่พูดปลอบเพื่อน ดอนเสริมขึ้น “ขอให้มันเป็นจริงเถอะ” ด้วยความหัวดีของเฮอไมนี่จึงพูดว่า “น้ำต้องห้ามนี้วันที่เราไปเรียนไม้กวาดผจญภัยพวกเราเห็นกันอยู่ที่ห้องศิลาอาถรรพ์นี่นา แล้วทำไมมันมาอยู่ตรงที่โต๊ะอาหารได้ล่ะ” “ใช่ๆ” แมรี่พูดต่อ “อาจจะเป็นเพราะว่ามีใครไม่ชอบเราสามคนอย่างนั้นหรือ?” ดอนเสริม ทั้งสามคนนั่งหวนคิดและขำกันเองและไม่นาน พ่อแม่ของแมรี่จึงลงมาจากสวรรค์และเสกให้ทั้งสามกลับเป็นคนเหมือนเดิม ทั้งสามก็เป็นคนเหมือนเดิมและจึงบอกว่า “พวกเจ้าทั้งสามไม่ต้องคิดอะไรมาทั้งนั้นในที่นี้ไม่มีคนเกลียดเจ้าหรอก เพียงแต่พวกเขาหวังดีกับพวกเจ้าต่างหาก” แม่แมรี่พูด แมรี่จึงพูดว่า “แล้วทำไมต้องมาวางไว้บนโต๊ะอาหารล่ะค่ะ” พ่อแมรี่พูดบ้าง “เป็นเพราะว่าระหว่างที่ห้องเจ้าเรียนนั้นห้องอื่นเขาก็ไปเรียนกันที่ห้องศิลาอาถรรพ์อยู่ล่ะซิ” ทั้งสามคนพูดพรอมกันว่า “แล้วเกี่ยวอะไรกันล่ะ” “เพื่อความสนุกในการเรียนพวกเขาไม่อยากให้ห้องพวกเจ้ารู้ล่ะซิว่าตอนนี้เขาเรียนเรื่องน้ำต้องห้ามกันอยู่แต่เผอิญว่าเจ้าทั้งสามรู้ความจริงเสียก่อนจึงเอาน้ำต้องห้ามมาวางไว้ที่โต๊ะอาหารเพื่อจะบอกให้ทุกคนได้รู้ทั่วกันว่าน้ำต้องห้ามนี่มีสรรพคุณอย่างไร แต่ว่าพวกเจ้าไปกินเสียก่อนจึงเป็นเช่นนี้อย่างไรล่ะ” “เข้าใจแล้วค่ะ” แมรี่พูดและโบกมือลาพ่อแม่อย่างยิ้มเศร้าๆและพูดปลอบตัวเองว่า “ยังไงๆพ่อแม่เราก็ตายแล้วยังไงเราก็ควรจะทำดีไว้ดีกว่าแล้วสักวันหนึ่งฉันจะตามพ่อแม่ให้ได้” จากนั้นทั้งสามก็ออกจากห้องและเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ทุกคนฟัง