509 กับสาวคนนั้น

เนื้อเรื่อง

รถเมล์ เหตุเกิดบนรถเมล์อีกแล้วคับท่าน

รถเมล์คันนี้ เป็นรถเมล์สาย 509 บางแค - หมอชิตใหม่ ที่เมื่อก่อนเราๆ ท่านๆ รู้จักกันดีในนามของ ปอ.9 บางแค - นนทบุรี ที่วิ่งจากต้นสายไปจนสุดสาย โดยใช้ระยะเวลาเท่ากับการเดินทางรอบโลก ผ่านการจราจรอันติดขัดของเมืองหลวงที่ผมอาศัยอยู่นี้

แต่ปัจจุบันนี้ ข.ส.ม.ก. (องค์การขนส่งมั่วๆ ทั่งกรุงเทพ) ได้เล็งเห็นถึงปัญหาสำคัญนี้ จึงได้ปรับเปลี่ยนเส้นทางการเดินรถสาย ปอ.9 ให้หดสั้นลง พร้อมกับเปลี่ยนเลขสายเสียใหม่เป็น 509 เพื่อการบริการที่ทั่วถึง และทำให้คำย่อ ข.ส.ม.ก. ได้หมายถึง องค์การขนส่งมวลชนกรุงเทพ มากขึ้น

509 อันเป็นที่เกิดเหตุของผมคันนี้ เป็นคันที่วิ่งสั้นกว่าระยะที่ ข.ส.ม.ก. กำหนด เพราะเป็นรถเสริม (ผมรู้สึกเสียววูบทุกครั้งที่ต้องนั่งรถเสริม กลัวหมอเสริมจะมาร่วมด้วยช่วยตัดร่างผู้โดยสารให้สั้นลง ตามระยะทางที่รถเสริมกำหนดไว้) รถคันนี้วิ่งจากบางแค - อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ที่รู้จักกันดีในนามอนุสาวรีย์ หรือ เสารี ตามที่พนักงานเดินรถเรียกกัน

ผมขึ้น 509 จากป้ายรถเมล์แถวบ้าน นั่นคือจรัญสนิทวงศ์ 31 และเรื่องราวก็เริ่มขึ้นเมื่อผมนั่งเจ้า 509 ไปได้เพียง 2-3 ป้ายเท่านั้น

ผมนั่งเบาะขวา ค่อนไปทางด้านหลัง เบาะสีน้ำเงินเข้มๆ ที่เวลานั่งตอนกลางคืนแล้วทำให้รู้สึกวังเวงนั้น ปรากฏมีหญิงสาวคนหนึ่งขึ้นมานั่งข้างๆ เธอมาในชุดนักศึกษา ติดกระดุมที่บ่งบอกถึงสถาบันแห่งหนึ่งย่านรังสิต ชื่อสถาบันก็เป็นชื่อจังหวัดๆ นี้แหละครับ แต่เธอไม่ได้ใส่เพียงเสื้อนักศึกษา เธอยังใส่เสื้อแขนยาวสีน้ำเงินเข้ม กระโปรงสั้นแค่เข่าของเธอ เมื่อนั่งลง ทำให้ชายกระโปรงเลยขึ้นเหนือเข่าเล็กน้อย เผยให้เห็นเนื้อขาขาวนวล ซึ่งไม่ต่างอะไรกับเรียวนิ้วและแขนของเธอเลย

เธอนั่งข้างผมในระยะประชิด ชนิดหายรดต้นคอจากด้านข้างได้ เมื่อรถแล่นไปได้สักระยะ เธอเริ่มหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากแฟ้มที่เธอถือติดมือมาด้วย ในกระดาษแผ่นนั้นมีเนื้อหาเกี่ยวกับวิชาโฆษณา เขียนด้วยลายมือ ผมไม่แน่ใจว่าเป็นลายมือของเธอหรือเปล่า แต่เท่าที่รู้ ผมเห็นเธออ่านๆๆๆๆ ข้อความที่เขียนด้วยลายมือนั้น และไม่นานผ่านไป ...

\"พลั่ก ...\"

เธอทำแฟ้มหล่นลงไปทางด้านซ้ายของเธอเอง นั่นทำให้เธอต้องก้มลงเก็บ นี่เอง ผมจึงเพิ่งสังเกตเห็นสังกัดของเธอ ... Boardcast ... พร้อมทั้งชื่อมหาวิทยาลัยตัวโตๆ ปักอยู่กลางหลังเสื้อแขนยาวสีน้ำเงินของเธอ

เธอกลับมานั่งท่าเดิมอีกครั้ง ในระยะประชิดเช่นเดิม ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง ที่ดูเหมือนว่าสายฝนจะยึดพื้นที่ไปแล้วทุกตารางนิ้ว เพราะมันได้โปรยปรายมาตั้งแต่เช้า จนสาย เที่ยง บ่าย และจนบัดนี้ก็ยังไม่หยุดพรำ เหมือนหนึ่งโศกครวญไปกับอะไรซักอย่าง

หลุดจากภวังค์แห่งสายฝน ผมเริ่มรู้สึกถึงน้ำหนักตัวของสาวเจ้าที่นั่งอยู่ด้านข้าง อวัยวะซีกซ้ายของผมเริ่มรับสัมผัสทีละเล็กละน้อย ขาขาวนวลที่โผล่พ้นชายกระโปรงเริ่มเอียงมาโดนขาซ้ายของผม พร้อมกับต้นแขนขวาของเธอ ที่เอนมากดแขนซ้ายของผม พร้อมกับใบหน้าของเธอที่ค่อยๆ เอียงลงๆๆ ตามขาและแขนของเธอ

โอ้ พระพิรุณทรงโปรด ฟ้าฉ่ำฝนดลบันดาลเรื่องราวอะไรให้เกิดกับผมเนี่ย

พริ้มพักตร์ขาวใส แก้มแดง ผมสั้น ติดกิ๊บสีส้ม ใบหน้านั้นค่อยๆ เอียงโน้มโถมลงบนไหล่ผม ทีละเล็กทีละน้อย เหมือนสายฝนที่กำลังพรำผืนดินให้ชุ่มชื่นไปด้วยหยดน้ำ ...

\"พลั่ก ...\"

แฟ้มของเธอหล่นลงอีกครั้ง โดยที่ผมไม่สามารถช่วยเธอหยิบขึ้นมาได้ เพราะผมนั่งอยู่ริมหน้าต่าง เธอตกใจตื่นขึ้นมา ก้มลงเก็บมัน แล้ววางไว้บนตัก ก่อนที่จะกลายร่างเป็นเม็ดฝนที่กำลังจะหล่นลงสู่พื้นดินอีกครั้ง

ท่าเดิม เธอเอียงลงบนไหล่ผม ... สลับกันการยกหัวขึ้นตั้งตรง และเปลี่ยนข้างบ้าง เหมือนลมเปลี่ยนทิศ แต่ที่ไม่เปลี่ยนก็คือทิศทางการหล่นของแฟ้มเธอ ที่ยังคงหล่นไปทางด้านซ้ายเป็นครั้งที่ 3

บรรยากาศยามบ่ายที่เคยร้อนอบอ้าว แต่วันนี้ กลับเปลี่ยนเป็นบรรยากาศฉ่ำฝน พร้อมกับหญิงสาวที่ไม่เคยรู้จักคนหนึ่ง ... บนไหล่ของผม ... รถฉ่ำแอร์บนถนนฉ่ำฝนกำลังมุ่งหน้าไปสู่อนุสาวรีย์อย่างเชื่องช้า ผู้โดยสารทั้งคันรถก็มีน้อยกว่าจำนวนเบาะ นับเป็นบรรยากาศอึมครึมให้ครึ้มอกครึ้มใจ

509 คันเดิมแล่นผ่านถึงยังคณะวิทยาศาสตร์ มหิดล เธอเริ่มรู้สึกตัว เพราะทำแฟ้มหล่นเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจทราบได้ เธอหยิบกระดาษแผ่นนั้นสอดเข้าไปในแฟ้ม ผมแอบมองด้วยหางตา ชีทของเธอในนั้น มีตัวหนังสือเขียนอยู่ที่มุมขวาบนว่า \"อ.ปฐมาพร\" ลดสายตาลงมาอีกนิดหน่อย ผมเห็นคำว่า \"Peach\" เขียนด้วยปากกาสีชมพู สีเดียวกับที่เขียนอาจารย์ และนั่นคงเป็นชื่อของเธอ

แต่แล้ว ยังไม่ทันจะสอดกระดาษนั้นเก็บเข้าแฟ้มไป เธอกลับค้างไว้เพียงครึ่งแผ่น นิ้วเรียวๆ ของเธอยังค้างไว้ที่ท่าเปิดแฟ้ม ส่วนมือเล็กๆ ของเธอก็กำลังค้างไว้ที่ท่าการเอากระดาษสอดเข้าไป แต่หน้าของเธอเริ่มกลับมาที่เก่าที่เคยอยู่ ... บนไหล่ของผม

เธอหลับลงอีกครั้ง ทั้งที่ความตั้งใจของเธอยังไม่บรรลุ เธอคงเหนื่อย เพราะเป็นช่วงสอบ เธอคงคร่ำเคร่งกับการอ่านหนังสืออย่างมาก กระดาษแผ่นนั้นคงเป็นโน้ตย่อที่เธอจดไว้อ่าน เตรียมตัวก่อนเข้าห้องสอบ

รถวนรอบอนุสาวรีย์ 1 รอบ เพื่อส่งผู้โดยสารที่ป้าย และรับผู้โดยสารขากลับ ผมลงจากรถ ตามหลังเธอไปติดๆ ขึ้นสะพานลอยเดียวกัน และเมื่อลงจากสะพานลอย ผมก็ปล่อยให้เธอลับตาไปกับฝูงชนอันคราคร่ำ เหลือไว้เพียงใบหน้านั้น ที่เคยอยู่บนไหล่ของผม และได้ย้ายมาอยู่ในความทรงจำของผม ...

เป็นความทรงจำอีกครั้ง ที่จะบอกกับตัวเองว่า ... เธอเป็นอีกคนหนึ่ง ที่ผมไม่รู้จัก แต่จะยังจำเธอได้เสมอ

... Peach ...

ไม่ว่าชื่อนี้จะเป็นชื่อของเธอหรือไม่ ผมขอเรียกเธอด้วยชื่อนี้