Friend Forever

เนื้อเรื่อง

ณเชื่อมั๊ย? แค่คำว่า \"เพื่อน\" คำเดียวเท่านั้น จะสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆ อย่างในชีวิตของคุณได้

ผมเชื่อนะ...เพราะไม่ว่าผมจะพยายามขนาดไหน ผมก็ไม่เคยมีค่ามากไปกว่า \"เพื่อน\" ได้เลย
สำหรับเค้า...เค้าคนที่ผมรัก...รักอย่างสุดหัวใจ...เพียงแค่คำๆ นี้เท่านั้น ที่ทำให้ผมไม่สามารถบอกเค้าได้ ว่าผมรักเค้ามากแค่ไหน หรือเป็นเพราะผมมีเวลาไม่พอที่จะบอกเค้า


++ High School ปี1 ++

\"หวัดดี...นายนั่งตรงนี้หรอ?\"
\"อืม...\"
\"ชั้น Kamenashi Kazuya นะ ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วนาย...\"
\"Akanishi Jin\"
\"อืม...ชั้นขอเรียกนายว่า จิน ได้มั๊ย?\"
\"แล้วแต่...\"

-- นี่คือจุดเริ่มต้นของผม Akanishi Jin กับเค้า...คนที่ผมรัก Kamenashi Kazuya --

ช่วงแรกๆ ที่ผมย้ายมาเรียนที่นี่ ผมไม่รู้จักใครเลยซักคน ไม่มีเพื่อนสนิท ไปกินข้าวก็ไปคนเดียว ชั่วโมงพละผมก็อยู่คนเดียว ก็มีแค่คนๆ นี้แหละ Kazuya ที่คอยมาอยู่เป็นเพื่อนผม คอยชวนผมคุย พาผมเข้าไปในกลุ่มของเค้า จนผมเป็นที่รู้จักของคนในห้อง และก็ได้เข้ามาอยู่ในกลุ่มเดียวกับเค้า เค้าเทคแคร์ผมตลอด คอยดูแลผม เป็นห่วงผม ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยมีเพื่อนคนไหนที่ดีกับผมขนาดนี้เลย

วันเวลาผ่านไป...จากเพื่อนกลายเป็นเพื่อนสนิท จากเพื่อนสนิทกลายเป็นเพื่อนซี้ จากเพื่อนซี้กลายเป็นเพื่อนที่รู้ใจ

\"อ่ะ...วันนี้ชั้นทำข้าวกลางวันมาให้นายด้วยนะจิน\"
\"อ๊ะหรอ...ขอบใจนะคาเมะ.....ว้าวววว ของโปรดชั้นเลยนี่นา นายรู้ได้ไงว่าชั้นชอบกินพาสต้ามาก\"
\"มีอะไรเกี่ยวกับนายมั่งล่ะที่ชั้นไม่รู้...จริงม๊ะ\"

นั่นน่ะสินะ มีอะไรในตัวผมบ้างที่คาเมะไม่รู้ ไม่มีเลยซักนิด ผมชอบกินอะไร ไม่ชอบกินอะไร ผมชอบอ่านการ์ตูนแนวไหน ชอบเพลงแนวไหน... แต่มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เค้าไม่รู้ และคงไม่มีวันรู้ด้วย... ก็คือความรู้สึกของผม... ความรู้สึกที่ถูกเปลี่ยนแปลงไปด้วยความมีน้ำใจของเค้า ความน่ารัก ร่าเริงสดใสของเค้า

ทุกครั้งเค้าจะนึกถึงผมเป็นคนแรกเสมอ

\"คาเมะ...ไปคาราโอเกะเปล่า?\" โคคิถามคาเมะ
\"อ๊ะ...จะไปกันหรอ ไปสิๆ... แล้วจินล่ะ ชวนจินรึยัง\"
\"ยังเลย ไม่เห็นจินเลยอ่ะ\"
\"งั้นเดี๋ยวชั้นไปชวนจินก่อนนะ นายไปก่อนก็ได้แล้วเดี๋ยวชั้นตามไป\"

เวลาผมงอน เค้าก็มักจะมาง้อผมเสมอ ทั้งๆ ที่ไม่เคยง้อใครมาก่อน...

\"คาเมะมันไม่เคยง้อใครเลยนี่นา แล้วทำไมง้อไอจินมันได้วะ ชั้นล่ะงง\" โคคิพูดแล้วเกาหัวตัวเองด้วยความงง
\"นั่นน่ะสิ ชั้นนะ เคยงอนมันแทบตาย รอให้มันมาง้อ หึหึ เป็นอาทิตย์แล้วยังไม่มาง้อเลย จนชั้นต้องไปง้อมันแทนน่ะ งงด้วยคนดิ\" ยูอิจิพูดเสริม
\"ก็สองคนนั้นเค้าสนิทกันมากมั้ง ก็ต้องมีการง้อเป็นธรรมดาแหละ คิดในแง่ดีเข้าไว้สิ\" จุนโนะให้เหตุผล
\"แล้วกะพวกเรามันไม่สนิทด้วยรึไงฟะ ไม่เข้าใจ แต่ก็ช่างมันเหอะ เรื่องนี้คาเมะมันผิดนี่หว่า ก็สมควรง้อจินมันน่ะนะ\" อูเอดะออกความเห็น

ถ้าคุณมีคนที่ทำให้คุณถึงขนาดนี้ คุณจะรู้สึกเหมือนผมมั๊ย? ความรู้สึกที่เข้าข้างตัวเอง ว่าเค้าชอบคุณ...เค้ารักคุณ...


+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
เค้าดีกับผมมากเกินไปหรือเปล่า... หรือเป็นเพราะเค้ามีความรู้สึกดีๆ ให้ผม เหมือนที่ผมมีให้เค้า... แต่ผมก็ไม่เคยทำอะไรให้เค้าเลยซักอย่าง...
คราวนี้แหละ... ผมจะทำให้เค้าบ้าง... ตอบแทนที่เค้าดีกับผมมาตลอด... แล้วบางที เค้าอาจจะรู้ก็ได้... ว่าผมคิดยังไงกับเค้า...


ผมมักจะรอเค้าหลังเลิกเรียน

\"คาเมะ...นายจะกลับบ้านรึยังน่ะ\"
\"อ๋อ...ยังอ่ะ วันนี้ชั้นเป็นเวร จินกลับไปก่อนก็ได้นะ\"
\"อืม...ไม่เป็นไร เดี๋ยวชั้นรอนายก็ได้\"
\"จะดีหรอ บ้านนายอยู่ไกลนี่นา\"
\"ไม่เป็นไรๆ เอางี้...เดี๋ยวชั้นช่วยนายดีกว่า จะได้เสร็จเร็วๆ\"

ผมมักจะทำอาหารที่เค้าชอบมาให้เสมอ ผมชอบท่าทางตอนที่เค้ากินของอร่อยๆ มากเลย รู้สึกมันมีชีวิตชีวาดีนะ ทำให้ผมอิ่มไปโดยที่ไม่ต้องกินอะไรเลยล่ะ

\"คาเมะ...วันนี้ชั้นเอาของโปรดนายมาให้ด้วยนะ\"
\"หา...จริงหรอๆ หูย...ย น่ากินจัง ชั้นกินเลยนะ\"
\"ก็กินไปสิ ใครไปห้ามนายล่ะ แต่ห้ามบ่นว่าไม่อร่อยนะ...\"
\"ค้าบผม\"

ผมมักจะพาเค้าไปส่งที่บ้าน เวลาที่ไปเที่ยวกับเพื่อนๆ แล้วกลับดึกๆ

\"อ่ะ คาเมะๆ ถึงบ้านแล้ว\"
\"หืมมม ถึงแล้วหรอ...อืม...ขอบใจนะจิน\"
\"หลับตลอดทางเลยนะเนี่ย เอ้าลุกๆ\"
\"อืม...เจอกันที่โรงเรียนนะ บ๊าย บาย...\"
\"บ๊าย บาย...หลับผันดีนะ\"


แต่แล้ววันที่ผมไม่อยากจะให้มีก้อมาถึง

\"จิน...มีรุ่นพี่คนนึงเค้ามาขอคบกับชั้นล่ะ\"
\"ใครหรอ?\"
\"รุ่นพี่มาซากิน่ะ\"
\"มาซากิ...ไอบะ?\"
\"อืม...ใช่\"
\"อ๊ะ...ก็ดีไม่ใช่หรอ นายก็ชอบเค้าเหมือนกันนี่นา\"
\"ก็ใช่...แต่ชั้นอายอ่ะ ไม่กล้าบอกเค้า แถมแฟนคลับรุ่นพี่เค้าก็เยอะเหมือนกัน ถ้าชั้นคบกับรุ่นพี่ มีหวังชั้นได้ตายคาเท้าแฟนคลับเค้าน่ะสิ\"
\"ฮ่ะๆๆ รุ่นพี่เค้าคงไม่ปล่อยให้นายโดนแบบนั้นหรอก เชื่อชั้นเหอะ\"
\"จินคิดอย่างงั้นหรอ\"
\"อืม...ชั้นว่ารุ่นพี่เค้าดูใจดีนะ แล้วก็ท่าทางเค้าจะชอบนายมากด้วย มั่นใจหน่อยสิ\"
\"หรอ? ทำไมชั้นไม่เห็นรู้เลยล่ะ\"
\"ไม่รู้แฮะ...\"
\"ขอบใจนะจิน.....อ้อ วันนี้นายไม่ต้องรอชั้นนะ ชั้นอาจจะอยู่เย็นเลยน่ะ\"
\"อ๊ะ...อืมๆ\"

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมไม่ห้ามเค้าไว้ ทำไมไม่บอกเค้าไปว่า \"รัก\" หรือเป็นเพราะว่าเค้าดีเกินไปสำหรับผม ผมดูไม่คู่ควรกับเค้า เค้าต้องคู่กับคนดีๆ perfect อย่างรุ่นพี่มาซากิสินะ เรียนเก่ง กีฬาก็เก่ง ดนตรีก็เก่ง สูง เท่ห์ ดูอ่อนโยน ใจดี ซึ่งผมต่างกับเค้าราวฟ้ากับดิน สวรรค์กับนรก  ผมมันไม่มีดีอะไรซักอย่าง ต่อให้คาเมะชอบผม เค้าก็คงไม่มีความสุขหรอก...

ผมไม่สามารถบอกคำนั้นได้เลย คำว่า \"รัก...รักคาเมะ\" ตั้งแต่เค้าสองคนคบกัน ผมก็กลายเป็นแค่เพื่อนธรรมดาๆ คนนึง ไม่มีความสำคัญสำหรับคาเมะอีกต่อไป ผมไม่ได้โกรธรุ่นพี่หรอกนะ ที่เค้ามาแย่งคาเมะไป แต่ผมแค่อิจฉาเค้าเท่านั้น ที่มีคนดีๆ อย่างคาเมะอยู่ใกล้ๆ


+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
4 July 20xx

\"Happy BirthDay Jin...\"
\"โห...อะไรกันเนี่ย...ขอบใจนะ ขอบใจมากๆ อูเอดะ จุนโนะ โคคิ ยูอิจิ ขอบใจนายมากๆ เลย...\" เค้กช๊อกโกแลตก้อนโต มีเทียน 19 เล่ม ปักอยู่บนหน้าเค้ก ตั้งอยู่ที่โต๊ะด้านหน้าผม แสงไฟจากเทียนเล่มน้อยทั้ง 19 เล่ม รอให้ผมอธิษฐานและเป่า...
\"สุขสันต์วันเกิดนะ...มีความสุขมากๆ\" จุนโนะ
\"เรียนเก่งๆ ขึ้นกว่าเดิมก็ดีนะ ฮ่ะๆ\" ยูอิจิ
\"ขอให้ผอมลงๆๆ โอมเพี้ยงงงงง เอิ๊กๆๆ\" โคคิ
\"ขอให้มีแฟนเร็วๆ น้า...\" อูเอดะ

-- อ๊ะ...คำอวยพรของอูเอดะ ขอให้แฟนที่ว่า เป็นคาเมะได้มั๊ย แล้วชั้นจะดีใจมากเลย --

\"ขอบใจมากๆ ... แล้วคาเมะล่ะ คาเมะไม่มาหรอ?\"
\"ไม่รู้สิ เดี๋ยวคงมามั้ง ไอ้นี่ไม่พลาดอยู่แล้วล่ะ มีของฟรีนี่นา\" ยูอิจิบอก
\"อ่ะแฮ่มๆ นินทาไรอยู่ไม่ทราบฮะ?\" เสียงกระแอมของคาเมะเล็ดลอดมาทางประตูที่กำลังถูกเปิดเข้ามา
\"อ้าว...มาพอดี จินกำลังถามหาอยู่เลย นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว\" อูเอดะบอกคาเมะ
\"ไม่มาได้ไงล่ะ วันเกิด -เพื่อนซี้- ทั้งที  อ่ะ ของขวัญ มีความสุขมากๆนะ จิน\" คาเมะยื่นของขวัญมาให้ผม

-- เพื่อนซี้? แค่เพื่อนใช่มั๊ย ชั้นเป็นได้แค่นั้นใช่มั๊ย? คาเมะ...นั่นน่ะสินะ นายมีรุ่นพี่มาซากิอยู่แล้วทั้งคน เค้าชอบนาย นายก็ชอบเค้า ส่วนชั้น...ชั้นคนเดียวที่ชอบนาย นายไม่เคยมองชั้นในแบบอื่นเลย นอกจาก \"เพื่อน\" --

หลังจากที่งานเลี้ยงเลิกรา ผมกลับมาที่บ้าน เปิดกล่องของขวัญออกดู ผมเปิดของคาเมะเป็นคนสุดท้าย กล่องใบใหญ่ปานกลาง ห่อด้วยกระดาษสีขาว ผูกริบบิ้นสีชมพูสดใส ภายในกล่องมีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ แผ่นนึง

- ชั้นทำเองเลยนะเนี่ย...หวังว่านายคงจะชอบนะ ไว้ถึงเวลานั้นเมื่อไหร่ นายต้องใส่มาให้ชั้นดูด้วย ชั้นจะดีใจมากเลย -

ผมล้วงลงไปหยิบของที่บรรจุมาพร้อมกับกระดาษโน้ตแผ่นนี้...ผ้าพันคอสีดำ แถบขาว ปักตัวอักษรด้านล่าง \" Kame + Jin : Friend Forever\"
มันยิ่งทำให้ผมมั่นใจว่า ผมไม่มีสิทธิ์มากไปกว่านี้อีกแล้ว...ความหวังที่ยังคงหลงเหลืออยู่ภายในใจของผม ไม่มีเลย... เราสองคน ผมกับเค้า เป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น เพื่อนกัน...ตลอดไป.....

ผมลองทบทวนความหลังที่ผ่านมา...ถ้าผมไม่สนิทกับเค้ามากถึงขนาดนี้...ผมคงกล้าบอกว่าผมรักเค้า...แต่นี่ เพราะเราเป็นเพื่อนกัน...เพื่อนสนิท...สนิทกันเกินกว่าที่ผมจะกล้าพูดคำๆ นั้นออกไป ไม่กล้าพูดเพราะเป็นเพื่อนกัน...ไม่กล้าพูดเพราะกลัวจะเสียเค้า...ไม่กล้าพูดเพราะกลัวว่าความสัมพันธ์ของเราจะจบลง มันเป็นทางที่ดีแล้วหรือเปล่า...ที่ผมเลือกที่จะไม่พูดมัน...แล้วถ้าผมพูดมันออกไปล่ะ...มันจะดีกว่านี้ หรือมันจะแย่กว่านี้...ไม่มีทางรู้ได้เลย...


+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
ผ่านมาแล้ว 5 ปี สำหรับความเป็นเพื่อนของผม เค้า และทุกคนในกลุ่ม อูเอดะ จุนโนะ ยูอิจิ และโคคิ  เรายังคงไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ แต่บ่อยครั้งที่คาเมะไม่มาด้วย เพราะเค้าต้องไปกับรุ่นพี่มาซากิ  แต่สำหรับผม แค่คาเมะมีความสุขอยู่กับคนที่เค้ารัก และคนที่รักเค้า ผมก็มีความสุขแล้วล่ะ ไม่ห่วงอะไรอีกแล้ว ผมมั่นใจในตัวรุ่นพี่ ว่าเค้าจะสามารถดูแล ปกป้อง \"เพื่อน\" ที่ดีที่สุด และคนที่ \"รัก\" ที่สุดของผมคนนี้ได้

หน้าหนาวของทุกๆ ปั ผมจะนำผ้าพันคอสีดำแถบขาว ที่คาเมะทำให้ผมในวันเกิดมาใช้ มันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก คาเมะจะใส่ความรักไว้ในผ้าผืนนี้ด้วยหรือเปล่านะ  ผมจับปลายผ้าขึ้นมาจูบ...นึกถึงใบหน้าของคนที่ผมรัก...ขอบคุณมากนะ...คาเมะ.....


+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
\"ผมเสียใจด้วยนะครับ ลูกชายของคุณเป็นเนื้องอกในสมอง ขนาดของมันใหญ่เกินที่ทางเราจะรักษาได้ ผมต้องขอโทษคุณนายด้วยนะครับ\"
\"ฮือๆๆๆ ไม่มีทางเลยหรือคะคุณหมอ ช่วยลูกดิชั้นด้วยนะคะ ฮือๆๆๆ.....\"
\"ทางเราจนปัญญาจริงๆ นะครับ เพราะถ้ารักษาไป เกิดผิดพลาดอะไรขึ้นมา ลูกชายคุณก็...ต้องเสียชีวิตอยู่ดี ทางเราก็ได้ปรึกษากับหมอที่เชี่ยวชาญทางด้านนี้โดยเฉพาะมาแล้ว ท่านก็บอกว่าไม่มีทางรักษาให้หายได้เลยครับ คงต้องรอเวลาอย่างเดียว... ผมขอโทษจริงๆ นะครับคุณนาย...\"
\"ฮือๆๆ ลูกแม่....ไม่นะ...ลูกต้องไม่เป็นอะไร...ฮือๆๆๆ.....\"


+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
- อา.....ท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง แสงอาทิตย์ที่สดใส สายลมอ่อนไหวที่พัดมาช้าๆ ใบไม้สีเขียวสดที่ขยับไปมา...มีความสุขจริงๆ -
- คิดถึงนายจัง...คาเมะ...ตอนนี้นายจะทำอะไรอยู่นะ นายยังคิดถึงชั้นอยู่หรือเปล่า หรือว่านายจะลืมชั้นไปแล้ว...คาเมะ อยากเจอนายจัง นายมาหาชั้นได้มั๊ย? -

ผมค่อยๆ ปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ นึกถึงใบหน้าที่สวยราวกับผู้หญิงนั้นอยู่ตลอดเวลา ทำไมเราต้องเป็นเพื่อนกันด้วยนะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ใหม่ ชั้นจะไม่ขอเป็นเพื่อนกับนาย ไม่ขอสนิทกับนายอย่างตอนนี้ แต่จะขอสนิทกับนายในฐานะที่มากกว่านี้ ฐานะของ \"คนรัก\" ที่ตอนนี้นายยกให้คนอื่นไปแล้ว

\"มีอะไรเกี่ยวกับนายมั่งล่ะที่ชั้นไม่รู้...จริงม๊ะ\"
\"จินไปคาราโอเกะกันมั๊ย...พวกโคคิก็ไปนะ\" \"ไม่ไปอ่ะ\" \"นะนะ ไปหลายๆ คนสนุกดี ไปเหอะๆ ถ้าจินไม่ไปชั้นก็เหงาแย่เลยน่ะสิ\"
\"ชั้นขอโทษน้า...จิน จินหายโกรธเราน้า...ดีกันๆ\"

น้ำตาของผมเริ่มไหลลงช้าๆ ช้าๆ

\"แม่ครับ ช่วยเอาผ้าพันคอให้ผมหน่อยได้มั๊ยครับ\"
\"ได้สิจ๊ะ เดี๋ยวรอแม่แป๊บนึงนะ\"


- คาเมะ ชั้นยังรักษาของๆ นายอยู่นะ รักษาอย่างดี น้ำใจ ความรัก ความหวังดีของนาย ชั้นยังเก็บมันอยู่นะ แล้วนายล่ะ ยังจะเก็บความรักของชั้นไว้อยู่หรือเปล่า? -
ผมนอนกอดผ้าพันคอของคาเมะทั้งคืน ความเหน็บหนาวที่มี กลายเป็นความอบอุ่นเข้ามาแทนที่ คาเมะ...นายเข้ามาในตัวชั้นแล้วใช่มั๊ย ชั้นถึงได้รู้สึกมีความสุขได้ขนาดนี้
นอนกอด...ไม่ยอมปล่อย...อยู่อย่างนั้น...ทั้งคืน................................


\"ฮือๆๆๆ ฮึกๆ.....ฮึกๆ\"
- อ๊ะ! ใครมาร้องไห้แถวนี้นะ - ผมค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นอย่างช้าๆ  คาเมะ...คาเมะมาหาผม...เค้ายังไม่ลืมผมจริงๆ
ผมลุกขึ้นนั่ง...เอามือลูบผมที่นิ่มสลวยเบาๆ อย่างทะนุถนอม... หยดน้ำเล็กๆ ในตาทั้งสองข้างของคนที่อยู่ตรงหน้าผม ไหลลงมาอาบแก้มเป็นสาย.....
ผมเอานิ้วปาดน้ำตานั้นออก เชยคางคนข้างหน้าขึ้น...ก้มลงไปจูบที่ริมผีปากบางสีชมพูนั้นเบาๆ นี่คงเป็นจูบแรก และจูบสุดท้ายสินะ....

- คาเมะ...ชั้นรักนาย... - ผมตัดสินใจพูดคำนั้นออกไป ไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ผมทนที่จะเก็บมันเอาไว้ไม่ไหวแล้ว...

\"ฮือๆๆ จิน...จิน...นายอย่าทิ้งชั้นไปไหนนะ...ฮึกๆ...นายต้องอยู่กับชั้นนะ...ฮึกๆ จิน.....\" คาเมะพูดพร้อมเสียงสะอื้นไห้
\"จิน...พูดกับชั้นสิ...ฮือๆๆ นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของชั้นนะ นายห้ามทิ้งชั้นไปนะ ฮือๆๆๆ จิน.....\" เสียงร้องไห้หนักขึ้น

+-+ เพื่อนที่ดีที่สุด  +-+

ความรู้สึกของผม ไม่มีวัน...ไม่มีวันที่คาเมะจะได้รู้
คำว่า  \"รัก\" จากปากของผม ไม่มีวัน...ไม่มีวันที่คาเมะจะได้ยิน
มันคงเป็นแค่สายลมบางเบา ที่พัดผ่านร่างบางไป โดยที่ไม่มีวันหวนคืน...

ผมไม่สามารถทำอะไรได้อีกแล้ว...นอกจากจะคอยดูแลเค้าอยู่ห่างๆ ปกป้องเค้าอยู่ไกลๆ คอยมาวนเวียนในบางเวลาที่คิดถึง เป็นเพียงแค่สายลมที่แทนกำลังใจของผมยามที่เค้าอ่อนล้า เป็นเพียงแค่สายฝนที่ทำให้เค้าชุ่มฉ่ำเวลาเค้ามีความสุข เป็นเพียงแค่แสงไฟคอยส่องสว่างเวลาที่เค้ามืดมน ไม่เหลือใคร

หลังจากนั้นไม่นาน เพื่อนๆ ของผม รวมทั้งรุ่นพี่มาซากิ คนรักของคาเมะก็มา ทุกคนหน้าตาเศร้าหมอง
- ชั้นขอโทษ...ขอโทษทุกคน ที่ทำให้พวกนายต้องเป็นห่วง พวกนายเป็นเพื่อนรักของชั้น เป็นเพื่อนที่ดีของชั้น ชั้นรักพวกนายนะ -
- รุ่นพี่มาซากิ...ผมฝากดูแลคาเมะด้วยนะครับ คงจะมีแต่รุ่นพี่เท่านั้น ที่สามารถทำให้คาเมะมีความสุขได้ ดูแลเค้าให้ดีนะครับ แทนในส่วนของผมด้วย... ช่วยบอกรักเค้าทุกวัน ช่วยกอดเค้าทุกวัน ช่วยทำให้เค้ามีความสุขทุกวัน ช่วยให้กำลังใจเค้าทุกวัน.....รักคาเมะตลอดไปนะครับ รุ่นพี่... -

ก่อนผมจะไป...ผมเดินอ้อมไปกอดคาเมะจากด้านหลัง...จูบที่ผมสีน้ำตาลเข้มเบาๆ
- คาเมะ...เพื่อนคนนี้จะอยู่กับนายเสมอนะ ชั้นจะอยู่ข้างๆ นายตลอด...ชั้นจะไม่มีวันทิ้งนาย...เพราะเราสองคนเป็น \"เพื่อน\" ที่ดีต่อกัน เพื่อนกันตลอดไป -

\"Kame + Jin : Friend Forever\"  คาเมะหยิบผ้าพันคอที่เค้าทำให้ผมมากอดไว้ พร้อมกับร้องเรียกชื่อผมเบาๆ น้ำตาหยดลงมาบนผ้าผืนนั้น

\"จิน...เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปนะ ชั้นรักนายนะ จิน...\" คำว่ารักที่คาเมะได้พูดออกมา ถึงแม้จะไม่ใช่รักแบบคนรัก แต่ผมก็ดีใจที่อย่างน้อย ผมก็ยังได้รู้ว่าเค้ารักผม
- คาเมะ...ชั้นก็รักนาย...รักตลอดไป....... - ผมจากไปพร้อมสายลมอุ่นๆ ที่พัดเข้ามาจากหน้าต่างห้องนอนที่ผมเปิดทิ้งไว้


\"มีอะไรเกี่ยวกับนายมั่งล่ะที่ชั้นไม่รู้...จริงม๊ะ\"
\"จินไปคาราโอเกะกันมั๊ย...พวกโคคิก็ไปนะ\" \"ไม่ไปอ่ะ\" \"นะนะ ไปหลายๆ คนสนุกดี ไปเหอะๆ ถ้าจินไม่ไปชั้นก็เหงาแย่เลยน่ะสิ\"
\"ชั้นขอโทษน้า...จิน จินหายโกรธเราน้า...ดีกันๆ\"

- ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า หากท่านมีจริง หากลูกมีบุญพอ ชาติหน้า...ขอให้ลูกได้เกิดมาคู่กับคาเมะด้วย ขอให้ลูกได้ทำทุกอย่างเพื่อเค้า...เพื่อเค้าคนเดียวและตลอดไป -