วงโยตอน2 (สนุกสุดๆกับชะอำจ้ะจ๋า)

เนื้อเรื่อง

หลังจากวันแข่งที่สนามศุภ นําตาแห่งความดีใจและเสียใจหายไปพร้อมๆกัน ที่เหลือเป็นอารมณ์ละเมียดในการแพ็คกระเป๋าเตรียมไปชะอำ!!! ว่ะ55555555 ดีใจบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนไปปล่อยผีก่อนกลับมาเรียน เรานัดกันที่โรงเรียนเวลาเช้าพอสมควร ฉันและเพื่อนสามคนไปเดินตามร้านมินิมาร์ทดูของกินของเล่นฆ่าเวลาก่อน เจ้าวิซื้อระเบิดเหม็นมา3-4ถุง มาปล่อยกลิ่นให้ทุกคนกะปรี้กะเปร่าในยามเช้ากันเล่นๆ เมื่อเริ่มใกล้ถึงเวลารวมตัวกัน เพื่อนทั้งสาม..รวมฉันด้วย จึงกลับโรงเรียนอย่างมีความสุข เป็นเช้าที่สดใสเมิกๆๆๆ(ถ้าไม่รวมกับระเบิดเหม็น)แต่ละคนก็ถือถุงขนมถือของเล่นกันเต็มมือ เดินผ่านกับรุ่นน้องในวงซึ่งแต่ละคนก็มีรอยยิ้มเหมือนกัน แค่เห็นหน้าตาทุกคนในวงมีความสุขแค่นั้นฉันก็คิดว่าเป็นวันที่ดีที่สุดแล้ว... เดินลึกเข้าไปเรื่อยๆก็เห็นพวกสตาฟเล่นวอลเล่ย์บอลกันอยู่ ทุกคนหยุดดูอย่างสบายใจ ไม่ใช้สบายใจเพราะว่าเขายังไม่เรียกแถวนะ แต่สบายใจที่เห็นพวกครูrelaxกันได้ขนาดนี้ ดูแล้วสบายใจจริงๆนะ ฉันคิดว่าเพื่อนทั้งสามคนของฉันก็ต้องคิดอย่างนั้นเช่นเดียวกัน พวกเรารู้สึกดีมาก ที่เห็นสตาฟมีรอยยิ้มป้ายเลอะๆอยู่บนหน้าดำๆนั้น และเมื่อถึงเวลาเรียกแถว ก็มีเรื่องให้หนักใจเล็กน้อย..เด็กมาไม่ครบ ไม่เล่าดีกว่า เด๋วหลุดธีมหนุกๆไป เปลืองเนื้อที่... แล้วเราๆก็เดินกันไปนอกบริเวณโรงเรียนเพื่อจะขึ้นรถทัวร์ ฉันมองอะไรก็สวยไปหมด ทั้งพื้นถนน กอหญ้า ก๊อกน้ำ เสาไฟ ที่จอดรถ ทั้งที่ไม่เคยมองมันสวยสักครั้งเดียว แต่ก่อนมีแต่ด่า \"เฮ้ย! น้ำไม่ไหลอีกแล้วว้อยยยยย ก๊อกเ*งซ*ยนี่!!!\" เมือ่เริ่มออกเดินทาง รถทัวร์เริ่มด้วยบรรยากาศเงียบเล็กน้อย ต่างคนต่างคุยกันเองในกลุ่มที่สนิท ยัง...ยัง...ยังไม่เริ่มปาร์ตี้ ..... รอไปอีกครึ่งชม. ...ปาร์ตี้ยังไม่มา.... โอเค....ทนได้น่า ......... และแล้ว สามหน่อเพื่อนฉันก็หลับไป ครึ่งทางรถ ตื่นมาอีกทีก้อมาขอขนมเด็กๆกินกันตายไปก่อน ขอบอกว่าเด็กๆกินเก่งมาก มากแบบที่ว่าเหมือนกระเป๋าเดินทางยัดมาแต่ขนม ไม่มีเสื้อ มีแต่ขนม กินหมดก็ควักออกมาใหม่จากกระเป๋า...สงสัยมีญาติเป็นโดเรม่อน... พอหนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน ไม่! เราจะไม่หลับ เราจะเล่น! เอ่อ........เล่นอะไรก็ไม่รุ จำม่ายได้แล้ว....แต่รู้ว่ามันเป็นการเดินทางที่ดีตลอดทางนั่นแหละ แต่เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ....ข้ามเลยดีกว่า เมื่อมาถึงรีสอร์ทที่เราไปพัก ทางเข้าของที่นั่น มีป้ายใหญ่ๆเขียนตัวโตๆ ลายมือแบบงานวัดนิดๆ เขียนว่า \"ยินดีต้อนรับวง............. และคณะ\" แตกฮาครับท่าน ไม่ใช่แตกฮือ เค้าคงนึกว่าวงเราเป็นวงตลก มีคณะมาด้วย ... เขี๊ยนทำไม? นั่นก็เป็นของสนุกเล็กๆน้อยๆให้คนในวงหัวเราะกันเล่น เพื่อนของฉันคนหนึ่งถามว่า \"คิดว่าข้างในจะเป็นไงมั่ง\" \"รีสอร์ท แอนด์ สปา หรู ให้เด็กเข้าสปาฟรี เพราะเราเหนื่อยมาก\" ฉันบอก ทุกคนพยักหน้ากันหงึกหงัก \"อย่าเพิ่งคาดหวังเลยน่า เด๋วผิดหวังแรงนะ\" แจมบอก เป็นอย่างที่พูดจริงๆ ข้างในไม่ใช้รีสอร์ท แอนด์ สปาหรู มันแค่ รีสอร์ทบ้านไม้! ตึกเตี้ย! เอาน่ะ....ไม่มีใครโห่ เราก็อย่าไปว่าอะไรเลยเนอะ..... เข้าก็เข้าวะ ไม่งั้นก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ไหน เมื่อลงจากรถ สตาฟก็ให้เราไปเก็บกระเป๋าและตามสบายได้เลย แต่ความจริงไม่ต้องพูดก็ได้นะคะ เพราะเด็กวิ่วไปเปลี่ยนชุดกันเรียนร้อยและ ไม่ถึง5นาที เสียงกระโดดน้ำ ตูม!! ก็มายั่วประสาทหูพวกเราจนได้ ไม่ยอม เราต้องรีบไปโดดบ้างงงง ไม่รอช้า เด็กวงโยทั้งหมด80กว่าคนมารวมตัวกันในทะเลเรียบร้อย ฟังเหมือนจมน้ำ...แต่คงจะจมกันบ้างล่ะ มัวแต่หัวเราะสติแตกกลืนน้ำทะเลไปหลายอึก...ไม่ต้องเติมน้ำปลาในข้าวหลายวัน ขออธิบายถึงวิธีการเล่นทะเลของเด็กวงโยหน่อย อยากบอกว่า เป็นวิธีที่สติแตกที่สุด ..กรี๊ดทุกครั้งที่คลื่นมา เล็กก็กรี๊ด ใหญ่ก็กรี๊ด หลังกรี๊ดก็พุ่งไปชนกับคลื่นแรงๆให้คลื่นมันเจ็บเล่นๆ....แต่ไม่รู้ใครเจ็บกันแน่นะ... งานนี้สตาฟก็มาเล่นด้วย มันมีอาถรรพ์นิดหน่อย...เวลาสตาฟอยู่ที่ไหน ที่นั่นจะไม่มีคลื่นเลย เล่นทะเลทั้งวันก็ย้ายที่กันทั้งวัน เล่นทะเลครั้งนี้..ฉันคิดว่ามันเป็นการเล่นที่สนุกที่สุด สนุกกว่าเล่นกับครอบครัว....ฉันยังจำถึงเสียงเฮฮาวันนั้นได้ เสียงแต่ละคนดังเหมือนวัวถูกเชือดผสมผีแบนชี แหะๆรักหรอกจึงหยอกเล่นนะคะ... เราเล่นนําทะเลไปครึ่งวันเริ่มเบื่อจึงเปลี่ยนมาเล่นในสระน้ำแทน เมื่อล้างตัวกันเรียบร้อยก็กระโดดลงสระแรงๆ พอคนเริ่มหายไปเล่นน้ำจืด น้ำทะเลก็เลยต้องนอนหงอยรอไปก่อน สนุกมาก! เด็กเกือบ80คนอัดกันอยู่ในสระน้ำ แต่ขอโทษ สระลึกเกินคำบรรยาย ดังนั้นที่เล่าว่าอัดกันแน่นก็อัดกันตามขอบสระ ใครมีแว่นว่ายน้ำก็ดีหน่อยจะได้ว่ายไปไหนมาไหนได้ บางคนว่ายน้ำไม่เป็นก็ยังบ้าจี้โดดลงสระไปกะเขาด้วย ก็งี้และค่ะ..เด็กวงโย...เต็มที่กับชีวิต ใช้ให้คุ้ม เพราะยังไงพวกเราจะไม่ได้เจอกันแล้วนี่นา.... ฉันและเพื่อนๆสามคนก็ว่ายสลับกันไปมาก็แค่สระน้ำกับทะเลนี่แหละ ไม่มีที่ไหนจะให้ไปนี่ แล้วก็หมดเวลาเล่น ทุกคนขึ้นจากน้ำไปอาบน้ำกันในห้อง ฉันเมาคลื่นเล็กน้อย รู้สึกเหมือนคลื่นยังคงซัดอยู่ตามตัวไม่หยุด...ก็หนุกดีนะ เหมือนอาบน้ำอย่กลางคลื่นทะเล.. เมื่อแต่ละคนจัดการตัวเองเรียบร้อยก็ถึงเวลาลงมาทานอาหาร วันนั้นมีเมนูอะไรบ้างก็จำไม่ค่อย จำได้อย่างเดียวว่ามีขนมตาลหอมๆ นอกนั้น เป็นเมนูสิ้นคิด คงไม่รู้ว่าจะให้เด็กกินอะไรดี เวลาตอนกลางคืนผ่านไปด้วยดี ฉันเอาเวลาที่เหลือไปนั่งจดไดอารี่ เล่าถึงความประทับใจในวันนี้ ฉันนึกภาพต่างๆเท่าที่จะนึกออก ภาพวันนี้และวันแข่ง ฉันรู้สึกว่ามันต่างกันมาก หลังจากที่เหนื่อยกันมาทั้งวันทั้งคืนเต็มที่1ปี ก็ได้มาพักสบายๆตากแอร์เย็นๆ แต่ถ้าให้เลือก...ฉันขอเลือกการซ้อมดีกว่า...เพราะพวกเรายังอยู่ด้วยกัน ยังไม่จากกันไปไหน...ไม่เหมือนวันถัดไปที่เราจะต้องแยกกันแล้วและไม่รู้ว่าจะมาเจอกันอีกทีเมื่อไร ต่อให้เหนื่อยจนเที่ยงคืนแบบตอนซ้อมก็ยอม เหนื่อยแบบหนุกๆยังไงก็ทนไหว วงโยนี่มันสอนอะไรฉันได้เยอะเชียว...สอนแม้แต่เรื่องเล็กน้อยๆจนเรื่องเท่าปลาวาฬ วงโยก็เป็นตัวเปรียบที่ดีให้ฉันได้ว่า ทำอะไรให้อดทนให้แข็งแกร่งเข้าไว้ ความสามัคคีเท่านั้นที่ทำให้ทีมอยู่รอด การอยูวงโยทำให้ฉันรู้สึกว่าความจริงเราไม่ต้องไปสรรหารักมาจากที่ไหนก็ได้ เพียงแค่นึกถึงวันวานของพวกเรา ความรักนั้นก็มาอยู่ในตัวเราแล้ว...ฉันคิดว่า ฉันคงไม่รักใครได้มากกว่าวงนี้อีกแล้ว ก็เหมือนที่แจมพูด ฉันห่วงแต่วง ก็ห่วงจริงๆ ทำไงได้ก็ \"รัก\"อ่ะ สั้นๆแค่นี้ พอเข้าใจมั้ย ฉันคงรักมากกว่าตัวเองด้วยมั้ง ตัวเองช่างมันเหอะ เพราะดูแลเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ถ้าวง ไม่มีใครกลับมาดูแล ฉันกลัวว่าวงจะน้อยใจและจะค่อยๆขนเสื้อผ้าหนีออกจากใจทุกคนไปและหายไปแบบไม่กลับมาอีกเลย ตลอดเวลาที่ฉันฟังเพลง คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ..... ฉันยังคงร้องไห้น้ำตาซึมๆอยู่ เพราะเวลาที่ฟัง ภาพวันแข่งก็มาเองแบบห้ามไม่ได้ การร้องเพลงนี้ทั้งน้ำตา มันได้อารมณ์มากๆ ทางที่ดีลองอ่านบทความอันนั้แล้วเปิดเพลงนั้นไปด้วย ซึ้งสุด.... \"ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันหน่อยว่าเทอคิดถึงกัน ไม่ต้องหวาน..ต้องแหววหรอก อยากถามแค่ให้เทอ ตอบหน่อยได้ไหม ตอบฉันก่อนว่าเทอคิดถึงฉัน อย่างที่ฉัน...มันคิดถึง คอยเทอกลับมา\" ร้องคลอเบาๆ ก็คิดถึงพวกครูแล้วนะคะ.......\"ก็มันคิดถึงเทอ\"