จนกว่าเธอจะรักฉัน

เนื้อเรื่อง

“พิช พิชอย่าเสียใจไปเลยนะ เดี๋ยวซักวันนึงดั๊กมันรู้ว่าไม่มีใครดีเท่าพิช แล้วเดี๋ยวมันก็กลับมาหาพิชแหละ” เอกพยายามปลอบใจพิช ผู้ซึ่งเป็นแฟนของเพื่อนสนิทเค้าอย่างเต็มที่ ทั้งๆที่รุ้อยู่เต็มอกว่าดั๊กไม่ได้รักพิชตั้งแต่แรกแล้ว หลายสัปดาห์ผ่านไป ช่วงที่พิชไม่มีดั๊กอยู่เคียงข้าง เอกพยามยามปลอบพิชมาตลอดว่าอีกไม่นานดั๊กจะกลับมาหาพิช แต่ในใจของเอก ใจนึงก็ไม่อยากให้ดั๊กกลับมาหาพิช เพราะเค้าเองนั้นแอบหลงรักพิชมานานแล้ว แต่อีกใจนึงเค้าเองก็อยากให้ดั๊กกลับมาหาพิช เพราะอยากเห็นพิชมีความสุข แต่เอกก็รู้อยู่ในใจว่าหนุ่มโรแมนติกสุดหล่ออย่างดั๊ก มีผู้หญิงมาชอบเยอะแยะไปหมด เพราะเค้าเป็นถึงประธานนักเรียน และยังเป็นนักกีฬาฟุตบอลที่สาวๆตามกรี๊ดกันไปทั่ว สามสัปดาห์หลังจากดั๊กบอกเลิกกับพิช พิชเริ่มจะทำใจได้เพราะมีเอกมาคอยอยู่เคียงข้างเสมอ แต่แล้วพิชก็ได้ไปเห็นเอาภาพนึงที่ทำให้ธอต้องเสียน้ำตาอีกครั้ง ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเย็นริมแม่น้ำของโรงเรียนานาชาติไบรเจ็ก ดั๊กกำลังหยอกล้ออย่างสนุกสนานกับแอร์ ผู้เป็นลีดเด้อร์สาวสุดสวยประจำชมรมฟุตบอลของเค้า อีกทั้งแอร์คนนี้ยังเป็นเพื่อนรักตั้งแต่สมัยประถมของพิชด้วย พิชวิ่งออกไปจากริมแม่น้ำของโรงเรียนอย่างเร็ว ท่ามกลางฝนที่เริ่มปรอยลงมา เอกวิ่งตามพิชไปทันที “พิช พิชรอเอกด้วยซิ” “ไม่ต้องตามมานะ อย่ามายุ่งกับเค้า ไม่มีใครเข้าใจเค้าหรอก” “เข้าใจซิ เอกเข้าใจพิชนะ” “เอกรู้ว่าพิชรักดั๊กมาก รอหน่อยนะเดี๋ยวดั๊กก็ต้องกลับ” เอกชะงักไป และคิดในใจว่า เปล่าประโยชน์ที่จะบอกว่า ดั๊กจะกลับมาหาพิช เพราะเค้ารุ้ดีว่าเพื่อนสุดหล่อของเค้าคนนี้มีสาวๆมาชอบมากมาย เค้าย่อมไม่มีทางจะกลับมาหาพิช “พิช” เอกเริ่มเปลี่ยนน้ำเสียง “เอกรู้ตัวนะว่าเทียบดั๊กไม่ได้เลย แต่สิ่งหนึ่งที่เอกมั่นใจว่าเอกมีมากกว่าดั๊กก็คือ ใจของเอกที่มีให้กับพิชคนเดียวเสมอมา” “เอก เราเป็นแค่เพื่อนกันก็ดีอยู่แล้วนะ” “พิช เอกจะรอพิชนะไม่ว่านานแค่ไหนเอกก็จะรอ” จะเก็บใจไว้ เก็บเพื่อรอ ขอรอ รอจนกว่า จนกว่าที่ฟ้าจะมีเวลาให้เรารักกัน เก็บคำว่ารักที่ฉันมี ไม่ให้ใครตราบนานเท่านาน ไม่เคยหยุดหวัง วันไหนสักวันจะให้กับเธอ ในความอดทน ไม่เคยลดไป ในความตั้งใจ ไม่เคยสิ้นสุด ในความห่วงใยไม่เคยจะหยุด ในใจที่มีแต่รัก แต่จะนานแค่ไหน และเท่าไร ในหัวใจไม่ท้อ “พิช งั้นวันนี้เอกกลับก่อนนะ พิชรีบเข้าไปหลบฝนนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” ใจจริงเอกอยากจะไปส่งพิชเหมือนกับทุกที แต่คราวนี้เอกไม่อยากให้พิชเห็นน้ำตาของเค้า ประโยคที่พิชพูดขึ้นมาว่า “เราเป็นแค่เพื่อนกันก็ดีอยู่แล้วนะ” ทำร้ายจิตใจเอกมากเกินไป สองสัปดาห์ผ่านไป “พิช วันนี้เราไปดูหนังกันไม๊ วันนี้มีเรื่องใหม่เข้าซะด้วย” “ไม่ได้หรอกเอก วันนี้เค้ามีนัดดูหนังกับโน๊ตแล้ว ว่าจะไปดูเรื่องที่เข้าใหม่นั่นแหละ ขอโทษนะเอก” พิชตอบเอกออกมาโดยที่ไม่สนใจความรู้สึกของเอกเลย “ไม่เป็นไรพิช งั้นเอกกลับบ้านก่อนนะ” ตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เอกพยายามทำตัวเหมือนเป็นแค่เพื่อนของพิช แต่ในใจเค้าไม่เคยคิดแค่เพื่อนเลย เค้ารักพิชหมดทั้งใจที่มี และสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ก็เป็นช่วงเวลาซึ่งพิชเริ่มจะคบหากับโน๊ต ซึ่งก็เป็นเพื่อนสนิทอีกคนนึงของเอก เอกก็รู้อยู่แก่ใจว่าพิชเริ่มจะชอบโน๊ตแล้ว และทั้งสองคนก็กำลังคบกันอยู่ แต่เค้าก็หลอกตัวเองมาตลอดว่าพิชกับโน๊ตก็แค่เพื่อนกัน “เอก ชาญเอก แม่เรียกไม่ได้ยินหรอ ลงมากินข้าวได้แล้ว พี่บอล แม่ แล้วก็พ่อรอแกตั้งนานแล้ว” “ครับแม่เดี๋ยวเอกลงไป” เอกนั่งเฉยๆอยู่บนเก้าอี้โยกในห้องเค้ามา 2 ชั่วโมงแล้ว ซึ่งเป็น 2 ชั่วโมงที่น้ำตาของเค้าไหลเป็นพักๆออกมาตลอด เอกรีบเอามือปาดน้ำตา และเดินลงไปทานข้าวกับพี่บอล พ่อ และแม่ของเค้าข้างล่าง “เอก หมู่นี้แกเป็นอะไร ดูเงียบๆ และก็ไม่เห็นลงมาช่วยแม่เสิร์ฟอาหารข้างล่างเลย” บ้านของเอกเป็นตึกแถว และเปิดร้านอาหารเล็กๆที่ชั้นล่าง ปกติเอกจะมีหน้าที่ประจำคือช่วยเสิร์ฟอาหาร “อ๋อ ไม่มีไรครับแม่ หมู่นี้ใกล้สอบน่ะครับ เลยเรียนหนัก” “เอ่อ ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร แม่เป็นห่วงเฉยๆ” “คงไม่ใช่อกหักเรื่องผู้หญิงหรอกนะ” พี่บอลแหย่เอก “ไม่มีอ่ะพี่ อย่างผมน่ะหรอ” เอกไม่อยากให้คนในครอบครัวรู้ เค้าเก็บเรื่องนี้เอาไว้คนเดียว แม้แต่เพื่อนสนิททั้งสองคนของเค้า เค้าก็ไม่ได้เล่าให้ฟัง เพราะคนนึงคือโน๊ตซึ่งกำลังคบกับพิชอยู่ ส่วนอีกคนก็คือดั๊กผู้ซึ่งเป็นคนทำให้พิชต้องเสียใจ 2 เดือนผ่านไป ตลอด 2 เดือนที่ผ่านมาเอกคุยกับพิชน้อยลงมากๆแต่ในใจของเค้ายังไม่เคยลืมเลือนพิชเลย เค้ายังรักพิชอยู่เสมอ เช้าวันหนึ่งของวันจันทร์ เป็นวันที่ทุกคนกำลังสดใสเพราะได้พักมา2วันเต็มๆ เอกเองก็เดินเข้ามาในโรงเรียนด้วยความสดใส แต่ทันใดนั้นเค้าก็เหลือบไปเห็นพิช กำลังร้องไห้อยู่ “พิช ๆ เป็นอะไรไป” “เอก โน๊ตเค้าไปแล้ว เค้าไปจากพิชแล้ว เค้าไม่ได้รักพิชแล้ว ผู้ชายทุกคนคงเป็นอย่างนี้หมดเลยใช่ไหมเอก” พิชพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเต็มหน้า “ไม่นะพิช ผู้ชายไม่ได้เป็นอย่างนั้นหมดทุกคนนะ” “แล้วทำไมทุกคนทำกลับพิชอย่างงี้” “ไม่นะ พิช อย่างน้อยก็เอกคนนึงแหละที่รักพิช และเอกรักพิชมาตั้งนานแล้วนะ พิช ไม่ว่าอะไรจะเปลี่ยนไปนะ แต่ใจของเอกที่มีให้กับพิชไม่เคยเปลี่ยนไปนะ” “ขอบคุณนะเอก วันนี้เอกช่วยอยู่เป็นเพื่อนเราได้ไหม เราไม่อยากอยู่คนเดียว” “ได้สิพิช” เอกตอบพร้อมกับรอยยิ้ม “แต่เดี๋ยวเอกมานะ เอกขอไปทำธุระแป๊บนึง” “ไปทำไรหรอเอก”พิชถามเอกด้วยความสงสัย “ไม่มีไรหรอก เดี๋ยวเรามานะ” เอกรีบวิ่งไปที่โรงอาหาร โดยมีเป้าหมายอยู่ที่โน๊ต เพื่อนรักของเค้า ทันทีที่เอกมาถึง ก็เห็นโน๊ตกำลังอยู่กับพลอยเพื่อนรุ่นน้องของเค้า เอกเดินตรงรี่เข้าไปหา “โน๊ตทำไมแกทำกลับพิชอย่างงี้ แค่เพราะแกมารักคนอื่นใช่ไหม” “แล้วแกมายุ่งไรด้วยไอ้เอก เราแค่ไม่อยากคบกับมันแล้ว แกเองก็รู้ไว้เหอะว่ามันน่ะไม่ใช่คนดีหรอก” เอกไม่ตอบอะไร แต่เดินกลับไปพร้อมกับในใจที่ไม่พอใจ และอยากจะตะบันหน้าโน๊ต แต่ก็ทำไม่ได้เพราะโน๊ตเป็นเพื่อนที่สนิทกับเค้ามากๆ 4 เดือนผ่านไป ซึ่งเป็น 4 เดือนที่มาพร้อมกับรอยยิ้ม และความสุขของเอก ณ เวลานี้ดูเหมือนเอกกับพิชกำลังคบกันอยู่ และ ณ เวลานี้ที่เป็นเวลาที่เอกมีความสุขมากๆ “พิชมาแต่เช้าเลยนะ”เอกร้องทัก หลังจากเพิ่งมาถึงโรงเรียน โดยที่พิชนั่งรออยู่ก่อนแล้ว “อ่าว เอก มาแต่เช้าเหมือนกันนะ” เอก นั่งลง พร้อมกับนึกอยู่ในใจว่าจะถามคำถามนึงกับพิชดีหรือไม่ มันเป็นคำถามที่ค้างอยู่ในใจเอกมานานแล้ว ตลอดเวลาที่พิชคบกับเอก พิชไม่เคยพูดว่ารักเอกเลย เอกเองก็ไม่กล้าพอที่จะถาม “พิช” เอกตัดสินใจจะถาม “พิชรักเอกไม๊” “รักสิเอก พิชรักเอกนะ” “จริงนะพิช เอกดีใจมากๆเลย”เอกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงยินดีสุดๆ กริ๊งๆๆๆๆๆ เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น “พิช ๆ”เอกรีบวิ่งมาหาเพราะเรียนอยู่คนละตึก “วันนี้เราขับรถมาแหละ กลับกับเรานะ เดี๋ยวเราไปส่ง” “ได้สิเอก” “งั้นไปกันเถอะ พิช” ท่ามกลางความวุ่นวายของถนนยามเย็น แต่ในรถของเอกกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มของเอก “พิชพรุ่งนี้เราไปถ่ายรูปกันไม๊”เอกถามขึ้นมา เอี๊ยดๆๆๆ ตู้ม พิชยังไม่ทันจะตอบ รถของเอกได้ชนกับรถกระบะคันใหญ่เข้าซะก่อน ถ้าใครอยู่ในเหตุการ์ณตรงนั้นจะเห็นว่า รถกระบะที่สวนมาได้ข้ามเลนมายังเลนของเอกด้วยความเร็วสูง โดยที่กำลังจะพุ่งชนด้านที่พิชนั่งอยู่ แต่เอกได้หักหลบอย่างรวดเร็ว ทำให้ด้านที่ตัวเองนั่งอยู่ปะทะกับรถกระบะเต็มแรง ท่ามกลางเสียงชุลมุนวุ่นวาย รถพยาบาลได้นำตัวเอกและพิชไปส่งที่โรงพยาบาล พิชเพียงแค่สลบไปเท่านั้น แต่เอกถึงกับต้องเข้าห้อง ICU เพราะบาดเจ็บสาหัส 6 วันผ่านไป เอกซึ่งอาการดีขึ้นเล็กน้อยได้ย้ายมาอยู่ห้องผู้ป่วยพิเศษ ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตู “ ไงเอก”ดั๊กทักขึ้นมา “พวกเรามาเยี่ยม” ดั๊ก แอร์ โน๊ต พลอย เข้ามาพร้อมกับกระเช้าผลไม้ใบใหญ่ “เป็นไงบ้างวะเอก โน๊ตทักขึ้น” “ ก็ดีขึ้นนิดหน่อยแหละ”เอกตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนเพลีย หลังจากสนทนากันได้ซักแป๊บ โน๊ตก็พูดขึ้นว่า “ ถามจริงเหอะ ไอ้พิชมันมาเยี่ยมแกบ้างไม๊” “ ไม่ได้มาเลย เราว่าสงสัยเค้ายุ่งอยู่”เอกตอบพร้อมน้ำตาคลอ “เค้าไม่ได้ยุ่งหรอก แต่เพราะไอ้บีเอ็มคนที่มันคบอยู่น่ะห้ามไม่ให้มาเยี่ยมแกน่ะซิ ความจริงยังไม่อยากจะพูดหรอกนะ แต่เห็นแกเป็นอย่างงี้ เลยทนไม่ไหวแล้ว” โน๊ตพูดขึ้นด้วยท่าทีโกรธๆ “ ไม่จริงหรอก เค้าคงไม่ว่างแหละ” เอกท้วงด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ “ แอร์จะบอกแกเอง ถ้าเป็นแอร์เพื่อนสนิทพิช แกน่าจะเชื่อบ้างซักนิด” กั๊กสอดขึ้นมา “ เอก ความจริงเราเป็นเพื่อนสนิทพิช เลยไม่อยากจะพูดนะ แต่เห็นพิชทำกับเอกอย่างงี้ และเห็นเอกยอมเจ็บแทนพิชขนาดนี้ เราก็เลยต้องพูดแล้วแหละ พิชมันคบกับบีเอ็มอยู่จริงๆ บีเอ็มเรียนอยู่ห้องเดียวกับเราเอง เค้าก็รู้กันทั้งห้องแหละ” แอร์พูดขึ้นมาบ้าง “แต่ๆ พิชบอกว่ารักเรานะ” เอกยังแย้ง “เอก พิชมันแค่ไม่อยากจะเสียแกไป เพราะแกดีกับมันที่สุด แต่มันไม่ได้รักแก นิสัยมันก็เป็นงี้แหละ เรากับดั๊กถึงได้เลิกกับมันไง เข้าใจได้แล้ว” โน๊ตพูดขึ้นมาบ้าง “ พอๆ ไม่อยากฟังแล้ว” เอกตะโกน ก็อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น “อ่าว ทุกคนหวัดดี”พิชร้องทัก “ดั๊ก แอร์ โน๊ต พลอย ออกไปก่อนนะ เราขอคุยกับพิชหน่อย” เอกพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าแต่จริงจัง “ ได้ซิ” ดั๊กพูดพร้อมชวนคนอื่นเดินออกไป “พิช ทำไมพิชไม่มาเยี่ยมเอกเลย” “พิชติดธุระน่ะเอก ขอโทษนะ” “ พิชติดธุระ หรือว่าบีเอ็มไม่ให้มาเยี่ยม” พิชไม่ตอบ เอกจึงพูดขึ้นว่า “พิช พิชหลอกเรามาตลอดใช่ไหม ที่พิชบอกว่ารักเรา แค่เพราะกลัวจะเสียเราไป กลัวว่าเวลาที่บีเอ็มทิ้งพิชไป แล้วจะไม่มีเราอยู่เคียงข้างอีก” “ เราขอโทษนะเอก แต่เราก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ” “เพื่อนหรอ ออก ออก ออกๆไปจาก” เอกตะโกนยังไม่ทันจบก็สิ้นสติลง ดั๊ก แอร์ โน๊ต พลอย รีบวิ่งเข้ามาดู “หมอ หมอครับหมอ” ดั๊กตะโกนเรียก หมอและพยาบาลกลุ่มใหญ่วิ่งมาพร้อมด้วยเตียงผู้ป่วยฉุกเฉิน เอกถูกนำเข้าห้อง ICU อีกครั้ง 1 ชั่วโมงผ่านไป ท่ามกลางการเฝ้ารอของครอบครัวเอก, กั๊ก แอร์ โน๊ต พลอย หมอเปิดประตูห้อง ICU ออกมา “ หมอได้พยายามสุดความสามารถแล้ว แต่เสียใจด้วยนะครับ คุณเอกได้เสียชีวิตแล้วครับ” “ ความจริงคุณเอกมีเปอร์เซ็นต์รอดน้อยอยู่แล้วเพราะได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองอย่างรุนแรงจากอุบัติเหตุรถชน แต่ทางเราไม่คิดว่าแกจะไปเร็วขนาดนี้ คิดว่าบางทีอาจจะเกิดจากการมีเรื่องให้แกคิดมากแหละค่ะ” พยาบาลพูดขึ้นบ้าง “ไม่จริงใช่ไม๊คะหมอ ลูกฉันต้องไม่เป็นไร” เสียงแม่ของเอกพูดทั้งน้ำตา “ หมอเองก็อยากจะบอกอย่างงั้น แต่หมออยากให้ทุกคนยอมรับความจริงครับ” “เอ่อใครเป็นเพื่อนของผู้ป่วยที่ชื่อพิชคะ คุณเอกฝากจดหมายไว้ให้ บางทีแกอาจรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าแกจะไม่รอด” พยาบาลคนเดิมพูดขึ้น “ฉันเองค่ะ” พิชตอบรับพร้อมกับที่พยาบาลยื่นจดหมายให้ “เอกรักพิชนะ ถึงแม้บางครั้งเอกยังรู้สึกว่าพิชไม่ได้รักเอก แต่เอกคงคิดไปเองแหละ เพราะพิชเคยบอกไว้แล้วนี่ว่าพิชรักเอก เอกเชื่อพิชนะ” นี่คือข้อความในจดหมายของเอก พิชเป็นคนเดียวที่ได้อ่านจดหมายนี้ แต่กลับไม่มีน้ำตาสักหยดจากพิช 3 วันถัดมา งานศพของเอกถูกจัดขึ้น ดั๊ก แอร์ โน๊ต พลอย และเพื่อนๆที่โรงเรียนอีกหลายคนมาร่วมในงานนี้ แต่ไม่มีวี่แววของพิชเลย บางทีหลายคนอาจจะคิดว่าพิชไม่กล้ามาร่วมงานเนื่องจากเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้เอกเสียชีวิต แต่บีเอ็มรู้ดีว่าไม่ใช่ เพราะพิชกำลังรับประทานมื้อเย็นอยู่ที่บ้านของบีเอ็ม และถ้าใครได้เห็นศพของเอกในเวลานี้ ก็จะได้เห็นแววตาที่ดูเหมือนเคียดแค้น ปนเศร้า แต่ปากกลับยิ้มอย่างมีความสุข บางทีมันอาจจะเป็นเพราะว่าเค้าเคียดแค้นในชะตากรรมของตัวเอง แต่ยังมีความสุขที่อย่างน้อยก็ได้รักพิชจนวินาทีสุดท้าย