พ่อจ๋า

เนื้อเรื่อง

ในเย็นวันหนึ่งที่แสนจะสดใส ท้องฟ้ามืดครึ้ม เสียงฟ้าร้องครืนครางดังมาเป็นระยะ ทอมเดินมาส่งดี้ที่บ้าน เสียงฟ้าร้องดังสนั่นดี้กระโดดกอดทอมด้วยความตกใจ ขณะนั้นพ่อของดี้ก็บังเอิญมาเห็นพอดี \"ดี้!\" พ่อร้องเรียกดี้พร้อมกับลากดี้เข้าบ้านไป \"อุ้ย! พ่อหนูเจ็บนะ\" ดี้ร้องโอดโอย แต่เมื่อเธอเห็นแววตาที่แข็งกร้าวของพ่อเธอก็สลดไป \"เขาเป็นใคร\" \"เพื่อน\" ดี้ตอบห้วนๆ \"เพื่อนเขาทำกันแบบนี้หรอ\" พ่อขึ้นเสียง \"แล้วพ่อจะยุ่งอะไรด้วย\" ดี้ตอบกลับไปด้วยความไม่พอใจ แต่เธอหารู้ไม่ว่าพ่อของเธอไม่พอใจยิ่งกว่า เพราะทันทีที่เธอพูดจบ ผัวะ! พ่อตบหน้าดี้ จนเธอหน้าหัน ดี้ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาที่พยายามจะกลั้นไว้ เอ่อล้นขึ้นมาในดวงตา บัดนี้เธอกำลังโมโหถึงขีดสุด เธอเดินจากพ่อไป โดยไม่สนใจเสียงเรียกของพ่อ ความจริงเธอแทบจะไม่ได้ยินเสียงของพ่อเลย ในหัวของเธอตอนนี้มีแต่คำว่า..ทำไม...ทำไม ในใจของเธอกำลังด่าว่าพ่อสารพัด แต่สิ่งหนึ่งที่เธอไม่รู้เลยก็คือ...ตอนนี้พ่อของเธอกำลังหัวใจวาย สองมือวางกุมหน้าอก หัวเข่าค่อยๆทรุดลงกับพื้น พี่กับน้องของดี้รีบวิ่งมาดูด้วยความเป็นห่วง แล้วพ่อก้หมดสติไป ท่ามกลางสายฝนที่เทกระจาดลงมาอย่างไม่ปราณี ราวกับจะกลั่นแกล้งเด็กสาว ดี้เดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายปลายทาง แต่แล้ว หมับ! มือของใครคนหนึ่งยื่นมาจับแขนของเธอจากข้างหลัง ดี้หันไปมอง แล้วก้พบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ก้คือ... \"...อาจารย์...\" ดี้พูดราวกับไม่แน่ใจว่าเธอตาฝาดไปรึเปล่า \"นี่เธอมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ รู้มั้ยว่าคนเขาตามหากันให้ทั่ว ตอนนี้พ่อของเธอเขาอยู่ที่โรงพยาบาลนะ ทุกคนเขาเป็นห่วงเอมากนะ\" อาจารย์พูดออกมาเป็นชุด ทำให้ดี้มึนงงไปหมด นี่มันเกิดอะไรขึ้น? \"พ่อ...\" เธอพุดออกมาเบาๆ น้ำเสียงของเธอสั่นด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าพ่อจะจากเธอไปอีกคนเหมือนกับแม่ของเธอ กลัวว่าตอนนี้เธอจะไม่เหลือใคร ความเหน็บหนาวเข้าโจมตีเธอ ดี้หันไปมองอาจารย์ซึ่งบัดนี้ยืนตัวเปียกปอน แต่แววตาของอาจารย์แฝงไว้ซึ่งความอบอุ่น และความห่วงใย ที่โรงพยาบาล ดี้รีบวิ่งเข้าไปหาพ่อ ซึ่งตอนนี้มีสายระโยงระยางเต็มไปหมด เธอนั่งลงข้างๆเตียง น้ำตารินไหลออกมา เธอค่อยๆเอื้อมมือไปกุมมือพ่อไว้ \"พ่อจ๋า พ่อหนูกลับมาแล้ว หนูอยู่ตรงนี้ แล้วนะพ่อ หนูขอโทษนะคะ พ่อหนูขอโทษจริงๆ\" เธอพูดทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด พ่อยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆแทนการพูด เพราะใส่เครื่องช่วยหายใจอยู่ ราวจะบ่งบอกว่า พ่อไม่ได้โกรธเธอเลยแค่ได้เห็นหน้าลูกสาวคนกลางเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้นก็พอ พ่อค่อยๆเอื้อมมือมาลูบหัวของดี้เพื่อปลอบประโลม ความอบอุ่นจากฝ่ามือของพ่อแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายอันเหน็บหนาวจากสายฝนของดี้ แต่แล้วความเหน็บหนาวก้กลับมาจู่โจมเธออีกครั้งเมื่อลมหายใจเฮือกสุดท้ายของพ่อหมดไป \"พ่อ!\" ดี้ร้องตะโกนสุดเสียง หวังว่าพ่อจะได้ยินแล้วกลับมาอยู่กับเธอ พี่และน้องของดี้วิ่งเข้ามา สามพี่น้องโอบกอดกันร้องไห้ ดี้ยังคงพึมพำโทษตัวเองไม่หยุด คำว่าขอโทษพรั่งพรูออกมาพอๆกับน้ำตาที่กำลังไหลรินอย่างไม่หยุด เมื่ออ้อมกอดคลายออก พี่กับน้องของเธอกำลังยิ้มให้ดี้ ถึงแม้ทั้งสองยังคงร้องไห้ แต่รอยยิ้มนั้นก็ดูจริงใจ \"ไม่เป็นไรหรอกนะพี่\" น้องสาวของเธอปลอบประโลมพี่สาว \"เราจะโกรธเธอลงได้ยังไงล่ะ ตอนนี้เราก็มีกันอยู่แค่นี้แหละ\" พี่สาวของดี้ก็เช่นกัน แต่คำพูดเพียงไม่กี่คำของทั้งสองนั้นก็ทำให้ดี้ยิ้มออกมา เธอโผเข้ากอดทั้งสองเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าพี่น้องของเธอจะหายไปไหน ความรักจากพี่น้องของเขาเข้ามาเติมเต็มความรู้สึกอ้างว้างที่เกิดขึ้น พระอาทิตย์ทอแสงสีทองเข้าจับขอบฟ้าทางทิศตะวันออก เสียงนกร้องต้อนรับวันใหม่ดังอยู่เป็นระยะ บัดนี้ฝนหยุดตกแล้ว ทิ้งไว้แต่เพียงความสดใสของเช้าวันใหม่ ฟ้าหลังฝนที่งดงาม พวกเขากำลังจะเริ่มต้นใหม่ด้วยความสดใส ถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะไร้ซึ่งพ่อ แม่เคียงข้างกาย แต่พวกเขาก้รู้ว่าพวกท่านจะอยู่กับพวกเขาตลอดไป