ตราบาป

เนื้อเรื่อง

ป่านนี้เธอจะอยู่ที่ไหน จนป่านนี้ผมยังเฝ้าถวิลหาเธออยู่ทุกวันคืน และทุกคราที่ฝนเริ่มโปรย น้ำตาของผมพาลจะไหล ใบหน้าของเธอมักผุดขึ้นในหัวของผม เสียงของเธอมักสอดแทรกมาตามเสียงเพลงจากวิทยุตัวโปรด เช่นเดียวกันกับวันนี้ ที่ผมมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง จ้องมองสายฝนที่โหมกระหน่ำ ต้นไม้โบกพลิ้ว อีกครั้งที่เรื่องราวในคืนวันนั้นจะถูกกรอกลับอีกครา “ พีท เธอมันเลว! เธอมันผู้ชายไร้หัวใจ!” เสียงเกรี้ยวกราดของหญิงสาวทำให้สายตาทุกคู่ในร้านอาหารหรูจับจ้องมาที่โต๊ะของเธอกับแฟนหนุ่ม “…โม พีทขอโทษ….” เสียงอ่อยๆของพีท เสมือนดั่งฟืนสุมไฟโกรธของโม จนต้องคว้ากุหลาบช่อใหญ่ที่พีทนำมามอบให้ ขว้างใส่เข้าที่หน้าของเขาอย่างจัง โมปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ ก่อนจะวิ่งออกไปนอกร้าน ทิ้งให้พีท อยู่เพียงผู้เดียวในร้านอาหารสุดหรู ใจกลางเมืองในวันวาเลนไทน์เช่นนี้ เพียงชั่วอึดใจผู้คนนับสิบที่จับจ้องเขาด้วยความสงสัย ก็เบนสายตากลับไปที่คู่เดทตรงข้ามหรือจานอาหารบนโต๊ะของตน ใครๆ คงคิดว่า พีทก็เป็นเพียงชายผู้โชคร้ายคนหนึ่งที่แอบไปมีหญิงอื่น และเมื่อแฟนสาวจับได้ก็ถูกตัดสายสัมพันธ์ ทว่ากรณีของพีท เรื่องราวมันช่างซับซ้อนยิ่งกว่านั้น คืนวันพุธที่ 7 กุมภาพันธ์ พีทกำลังนั่งปรึกษากับเพื่อนชายกลุ่มใหญ่ในบ้านของเขา เกี่ยวกับเรื่องที่ว่าควรจะทำอะไรหวานๆในวันวาเลนไทน์เพื่อแฟนสาวของพวกเขาทั้งหลาย หลายคนบอกว่าอยากจะนำผ้าผูกตาแฟนสาว และพานั่งรถไปที่ร้านอาหารหรู เมื่อเปิดผ้าผูกตาก็ให้พวกเธอตะลึงกับบรรยากาศโรแมนติคภายใต้แสงเทียน แค่นี้ก็น่าจะดีที่สุดแล้ว แต่พวกผู้ชายที่เหลือกลับบอกว่าดอกกุหลาบช่อใหญ่เพียงช่อเดียวก็เพียงพอที่จะทำให้แฟนของตนยิ้มแก้มปริ ทว่าชายหนุ่มนามว่า เฟี้ยต มีความคิดที่แปลกและเหนือชั้นกว่านั้น “ ทำไมเราไม่ลองไปสำรวจที่บ้านแฟนเป็นเวลาหนึ่งคืน ก่อนที่จะผูกตาเธอและค่อยพาไปกินข้าวที่ร้านอาหารหรูๆ ทำยังงั้นไม่ตื่นเต้นกว่าเหรอ” หนุ่มๆที่เหลือได้แต่มองหน้ากันอย่างงุนงงก่อนที่จะหันไปมองเฟี้ยตด้วยสายตาแห่งความสมเพชในความคิดไร้สาระของเขา “ ทำไมเราจะทำยังงั้นกันไม่ได้ล่ะ!? ในเมื่อแฟนของพวกเราทุกคนก็เช่าคอนโดอยู่ตัวคนเดียวอยู่แล้ว อีกอย่างพวกเราทุกคนก็ต่างมีกุญแจห้องของแฟน แล้วถ้าพวกเราจะแอบเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในห้องของพวกเธอก่อนที่เธอจะกลับมา ก็ไม่เห็นจะยากตรงไหน” เฟี้ยตทำหน้าตาขึงขัง ระหว่างที่ทุกคนกำลังครุ่นคิดว่าจะเห็นด้วยกับแผนของเฟี้ยตดีหรือไม่ พีทพลันตะโกนขึ้น” ชั้นเห็นด้วยกับแผนนี้ของไอ้เฟี้ยต ชั้นจะทำ” ตั้งแต่สมัยมัธยมปลายที่ พีท เป็นตัวตั้งตัวตีของกลุ่มมาเสมอ แม้กระทั่งทุกคนจะเรียนจบและแยกย้ายกันไปทำงาน ก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ดังนั้นเมื่อพีทตอบตกลงเห็นด้วยกับแผนการอันท้าทายของเฟี้ยต ทุกคนจึงยอมตกลงทำตาม เช้าวันรุ่งขึ้น พีทนัดพบกับโมตอนเย็นดั่งทุกวัน ตลอดเวลาสองปีที่คบกันมาพวกเขาทั้งสองมักนัดพบกันทานข้าวหลังเลิกงานเสมอ พีทนำโมไปให้พ่อแม่รู้จักที่บ้านเกิดของเขาในประเทศไต้หวันเมื่อปลายปีที่แล้ว และโมก็เคยไปบ้านที่เขาอยู่เพียงตัวคนเดียว และพีทก็หวังว่าอีกไม่นานเธอคงย้ายไปอยู่เป็นเพื่อนเขา “ โม พีทขอกุญแจห้องของโมไว้ได้มั้ย” พีท เอ่ยถามด้วยเสียงเรียบๆ แต่แววตานั้นแพรงวพราว โมอมยิ้มก่อนที่จะควักกุญแจสำรองจากกระเป๋าถือและยื่นให้กับเขา “ อย่าทำหายล่ะ พีท” พีทดีใจจนเนื้อเต้น แต่ก็เก็บอาการไว้เพราะเกรงว่าแผนการของตนจะรั่วไหล เช้าวันถัดมา ขณะที่โมกำลังทำงานตัวเป็นเกลียวในตำแหน่งเลขาส่วนตัวให้กับบริษัทยักใหญ่แห่งหนึ่ง พีทก็ถือโอกาสเหมาะแวะมาดูลาดเลาที่ห้องคอนโดหรูของโม ในตัวเมือง พีทเดินเข้าไปในตัวตึก กดลิฟท์ไปที่ชั้น 25 และรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่จะได้เห็นสภาพความเป็นอยู่ของแฟนสาว เมื่อลิฟท์เปิดออก พีทก็เลี้ยวขวาและเดินตรงไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่หน้าห้อง 255 หญิงสาวผมยาวตรง หน้าตาจิ้มลิ้ม ในชุดเสื้อสายเดี่ยว กางเกงยีนส์รัดรูปกำลังยืนด้อมๆมองๆอยู่หน้าห้อง “ ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครกับเจ้าของห้องนี้รึเปล่า…” พีทเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ ชั้นเมย์ เป็นน้องสาวของพี่โมค่ะ” เสียงของหญิงสาวช่างหวานหู น่าฟังยิ่งนัก “ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผม พีท เป็นแฟนของโม” ทั้งสองยิ้มทักทายกันอย่างมีมารยาท แม้พึ่งพบหน้ากันเป็นครั้งแรกแต่พีทกลับรู้สึกถูกชะตากับเมย์ อย่างบอกไม่ถูก เขาจึงชวนเธอไปานข้าวที่ร้านอาหารภายในคอนโดและเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเขาและความสัมพันธ์ระหว่างเขากับโมให้เธอฟัง เวลาผ่านไปจนถึงเย็นทั้งสองยังคงนั้งคุยกันอย่างถูกคอ เมย์เองก็เล่าเรื่องราววัยเด็กของโม ให้พีทฟังและได้ความว่า เธอพึ่งเรียนจบกลับมาจากอเมริกาและกลับมาเมืองไทยครั้งนี้ก็ยังไม่ได้บอกทางบ้าน เพราะอยากจะเที่ยวซัก 1 อาทิตย์ก่อนที่จะเซอร์ไพรซ์ โม ในวันแห่งความรัก “ พี่พีท สัญญานะคะว่าจะยังไม่บอกพี่โม” เมย์ยื่นนิ้วก้อยเรียวเล็กของเธออกไป ก่อนที่พีทจะเกี่ยวมันไว้เข้ากับนิ้วก้อยของเขา “จ้ะ พี่สัญญาว่าจะยังไม่บอกโมเรื่องนี้” พีทเองก็หลุดปากบอกเล่าถึงแผนการลับที่เขาตระเตรียมไว้เซอร์ไพรซ์โมในวันแห่งความรัก และขอร้องให้เมย์ปิดเป็นความลับ ซึ่งเมย์เองก็สัญญาเช่นกันว่าจะไม่บอกใคร หลังจากวันนั้น พีทก็นัดพบเมย์ที่ร้านอาหารที่เดิม ณ คอนโดของโมทุกๆวันระหว่างที่เธอทำงาน และตกกลางคืนก็จะไปรอพบโมอยู่ที่ห้อง “ พีทคะ อีกสองวันก็จะวันวาเลนไทน์แล้ว เราจะไปฉลองกันที่ไหนดี” โมเขยิบตัวเข้าไปใกล้พีทที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง พีทไม่หันกลับมาและไม่พูดไม่จา “ พีท!!” โมตะโกนเรียกชื่อเขา พีทสะดุ้งจากภวังค์ “ว่าไงจ้ะ โม” “เดี๋ยวนี้พีทชอบเหม่อจังเลยนะ! วิวบนชั้น 25 มันสวยขนาดนั้นเเลยเหรอ!? พีทถึงมองเพลิน จนไม่ได้ยินที่โมพูดเลย” “ขอโทษนะ โม ต่อไปนี้ พีทจะพยายามไม่เหม่ออีกแล้ว” เขาไม่อยากยอมรับกับตัวเองว่า หลายวันมานี้ จู่ๆความคิดของเขาจะล่องลอยไปหาเมย์โดยไม่รู้ตัว หลายครั้งที่เขาเหม่อลอยระหว่างนั่งคุยอยู่กับโม เขาเองก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมน้องสาวของแฟน ที่พึ่งพบกันไม่กี่วันถึงมีความสำคัญกับเขาขนาดนี้ เช้าวันที่ 13 กุมภาพันธ์ พีทก็ออกมาพบกับเมย์ที่ร้านอาหารในคอนโดของโม อีกเช่นเคย แต่คราวนี้เขาไม่พบเธออยู่ในร้านอาหาร พีทตัดสินใจเดินขึ้นไปตามหาเธอที่ห้องของโม และก็พบเธออยู่ในนั้น เมย์นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียว “ เมย์ ไม่สบายเหรอ” พีทถามด้วยความเป็นห่วง พลางเข้าไปประคองเธอให้ลุกจากเตียง “ พีท ไปซะเถอะ เมย์รู้สึกปวดหัว อยากจะนอน” “ ได้ยังไงกัน! เมย์ไม่สบายยังงี้ ใครจะดูแล นอนอยู่ตรงนี้ก่อน พี่จะไปหายามาให้” พีทลุกขึ้นจากเตียง แต่เมย์ก็ดึงมือเขาเอาไว้ จนพีทต้องหันกลับมามอง แววตาของเมย์เปี่ยมไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่เขาเองก็มิอาจรู้ได้ “ คืนนี้พี่โมต้องไปประชุมที่ต่างจังหวัด คืนนี้อยู่เป็นเพื่อนเมย์นะ” เพียงประโยคนั้นที่ทำให้พีท ลืมเรื่องความถูกต้อง ศีลธรรมและความรักอันยิ่งใหญ่ที่เขามีต่อโม ความเคลิบเคลิ้มและอารมณ์เพียงชั่ววูบของเขาจะทำให้ทุกอย่างไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป…. “ เมย์ หนาวมั้ย” พีทหันไปถามเมย์ที่อยู่ข้างๆด้วยความเป็นห่วง เมย์ส่ายหน้าและยังคงมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ที่ไฟตามตึกต่างๆยังคงสว่างไหวท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ พีทรู้ดีว่าท่าทีเย็นชาของเมย์ เกิดมาจากความรู้สึกผิดมหันต์จากอารมณ์ชั่ววูบของเธอ ตราบาปที่เธอได้ทำไว้กับพี่สาว การหักหลัง โม อย่างเลือดเย็นคงทำให้เธอรู้สึกเสียใจจนแทบกระอักเลือด เช้าวันต่อมา พีทไปดูแลงานที่บริษัทเป็นครั้งแรกในรอบหนึ่งอาทิตย์ เขากุมขมับด้วยความเครียด แม้ว่า โม จะไม่มีวันรู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเมย์ ทว่าความรู้สึกผิดที่ทรยศต่อความรักบริสุทธิ์ที่ โม มีให้เมื่อไรจะจางหาย ทำไมเขาถึงเป็นชาย ชาติชั่วเลือดเย็น ที่หักหลังคนที่เขารักและรักเขามากที่สุดได้ลงคอ เย็นวันนั้นพีท พยายามทำใจลืมเรื่องทุกอย่าง และซื้อดอกกุหลาบช่อใหญ่มาให้โมช่อหนึ่ง ในที่สุดเขาก็ไม่ได้ทำตามแผนเซอร์ไพรซ์โม ตามที่ตั้งใจไว้ พีทกดโทรศัพท์มือถือหา โม” โม พีทจองร้านฝรั่งเศสที่โมชอบไว้ คืนนี้เจอกันหนึ่งทุ่มตรงนะ” “ ได้ค่ะ พีท แล้วโมจะรีบไป” น้ำเสียงของโมช่างสดใส เธอคงไม่รู้เลยว่าเมื่อคืน ชายที่ตนเชื่อใจกลับหักหลังเธออย่างเลือดเย็น พีทถอนหายใจเฮือกใหญ่และอดที่จะคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานระหว่างเขากับเมย์ไม่ได้ พีทขับรถบีเอ็มคันโปรดลัดเลาะมาตามถนนสุขุมวิท ที่จราจรติดขัดดั่งเช่นทุกวัน โดยเฉพาะวันแห่งความรักเช่นวันนี้ที่รถยิ่งติดเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ระหว่างรถติด พีทชายตามองไปข้างทางที่เรียงรายไปด้วยดอกกุหลาบสีแดงและขาวซะส่วนใหญ่เพื่อฆ่าเวลา ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังหอบดอกกุหลาบช่อโต และหันไปยิ้มแก้มปริกับแฟนหนุ่มที่เดินด้วยกันอยู่ข้างๆ เมื่อมองไปอีกฝั่ง ผู้ชายคนหนึ่งกำลังยื่นตุ๊กตาหมีตัวโต ให้กับแฟนสาว “ อยากกลับไปมีความรักเด็กๆแบบนั้นบ้างจัง” พีท เอ่ยขึ้นลอยๆ พลางคิดว่าความรักที่จริงจังนั้นมันช่างจืดชืด ผิดกับความรักเด็กที่ดูมีสีสันและรสชาติมากกว่ากันหลายเท่าตัว หลังจากนั่งฟังเพลงเย็นๆไปหลายสิบเพลง สองชั่วโมงต่อมา พีทก็ได้เดินทางมาถึงร้านอาหารฝรั่งเศสสุดหรูที่เขานัดกับโม ไว้ “ ไม่ทราบว่าใช่คุณพีท ที่จองโต๊ะไว้รึเปล่าครับ” บริกรหนุ่มเดินออกมาถาม พีทพยักหน้า และเดินตามบริกรหนุ่มไปที่โต๊ะในสุดของร้าน ที่นั้นเทียนทั้งสองเล่มถูกจุดไว้เรียบร้อยแล้ว และเขาก็แปลกใจที่โม มานั่งรอก่อนแล้ว ผมเผ้าของเธอยุ่งเหยิง ใบหน้ามันย่อง ตาบวมแดงคล้ายคนพึ่งร้องไห้มาอย่างหนัก สภาพของเธอเหมือนไม่ใช่สภาพของหญิงสาวที่เตรียมตัวมาฉลองกับแฟนหนุ่มในวันวาเลนไทน์ ก่อนที่พีทจะถามอะไร เขาก็ตัดสินใจยื่นกุหลาบช่อใหญ่ที่เตรียมมาให้ โมเป็นอันดับแรก เธอมอง พีท ตาขวาง ไม่ยอมรับกุหลาบช่อนั้น พีทรู้ได้ดีว่ามีบางเรื่องไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น เขาวางกุหลาบช่อนั้นไว้บนโต๊ะ และก่อนที่จะเอ่ยปากถามอะไร โมก็พูดขึ้นมาเบาๆด้วยเสียงสั่นเครือ “ พีท รู้มั้ยว่าเมย์ตายแล้ว…..” ตาของพีทเบิกกว้าง ราวกับเวลาหยุดค้างไว้ สมองของเขาหยุดสั่งการ บางทีเขาอาจจะหูฝาดไป จึงตัดสินย้อนถามโม “ เมื่อกี้ โม บอกว่าเมย์ตายแล้วงั้นเหรอ!?” โมไม่พูดอะไรเพียงแต่ยื่นเศษกระดาษเปื้อนเลือดที่เธอกำไว้ในมือให้พีท เขาตัวสั่นเล็กน้อยและไม่อยากที่จะรับเศษกระดาษแผ่นนั้นมา แต่ร่างกายของเขากลับทำงานโดยอัตโนมัติ เขาค่อยๆคลี่กระดาษออกและจับจ้องอ่านตัวหนังสือหวัดๆของเมย์ -พี่โม เมย์รักพี่โมมากนะ ตั้งแต่เล็กๆแล้ว พวกเราสนิทกันมาก เมย์ยังจำได้ ตอนที่พี่โมอยู่ม.ปลาย ตอนนั้นเมย์ไม่ค่อยมีเพื่อน เวลาพี่โมจะออกไปเที่ยวไหนกับเพื่อนก็มักจะชวนเมย์ไปด้วยเสมอ บางทีที่เพื่อนพี่โมพูดจาไม่ดีกับเมย์ เพราะเห็นเมย์เป็นรุ่นน้อง พี่โมก็เป็นปากเป็นเสียงให้ พอเมย์ขึ้นชั้นม.ปลาย ก็ถูกเพื่อนข่มเหงรัง แก เพราะเมย์เป็นคนอ่อนแอ แต่พี่โมก็มารับเมย์ที่โรงเรียนทุกวันและต่อว่ากับพวกที่มาหาเรื่องเมย์ จนไม่มีใครกล้ารังแกเมย์อีก จากนั้นก็มีคนเริ่มเข้ามาคุยกับเมย์ เมย์ดีใจมากที่มีเพื่อน แต่เมย์รู้ว่าพี่โมไปขอร้องให้พวกเขาเข้ามาคุยกับเมย์ เมย์รู้สึกขอบคุณพี่โมมาก แต่ก็อดสมเพชตัวเองไม่ได้ท่ำไม่มีอะไรดีในตัวซักอย่าง ผิดกับพี่โมที่ทั้งสวย เรียนเก่ง เข้มแข็ง เข้ากับคนได้ง่าย มีเพื่อนเยอะ เมื่อพี่โมมีแฟน เมย์ก็แอบใส่ร้ายพี่โมทุกที หาว่าพี่โมเคยเสียตัวให้กับผู้ชายมานักต่อนักแล้ว แต่พวกพี่ๆพวกนั้นก็ไม่มีใครเชื่อเมย์เลยซักคน เพราะพวกเขาเชื่อและรักมั่นในตัวพี่โมกันทุกคน จนกระทั่งมาถึงพี่พีท เมย์ก็ยังหักหลังพี่โม ไปแอบมีอะไรกับเขา เมย์โทรไปเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่โมฟังด้วยความสะใจ แทนที่พี่โม จะโกรธกลับบอกว่าจะยกพี่พีทให้ถ้าเมย์ชอบเขาจริงๆ เมย์ไม่ไหวแล้วค่ะพี่โม เมย์พึ่งรู้ว่าเมย์มันเลว ทั้งๆที่พี่โมคอยปกป้องเมย์ และเป็นคนเดียวที่รักเมย์จริงตั้งแต่พ่อกับแม่ตาย แต่เมย์ก็ยังคอยกลั่นแกล้งใร้ายพี่โมมตลอดด้วยความอิจฉา แต่พี่โมก็ไม่เกลียดเมย์และไม่เคยโกรธเลยซักครั้ง เมย์พึ่งรู้ตัวว่าพี่เมย์เป็นคนดีขนาดไหน ผิดกับเมย์ที่ชั่วขนาดนี้ เมย์หักหลังคนที่เมย์รักและรักเมย์มากที่สุด เมย์คงไม่มีคุณค่าพอที่จะอยู่บนโลกนี้แล้วล่ะค่ะ ตอนพี่โมอ่านจดหมายฉบับนี้ เมย์คงไม่อยู่บนโลกนี้อีกแล้ว เมย์อยากจะบอกว่าจริงๆแล้ว เมย์รักพี่โมมากที่สุดและจะรักพี่โมตลอดไป แม้ว่าเมย์จะตายจากโลกนี้แต่ถ้าวิญญาณมีจริง เมย์จะคอยดูแลพี่โมให้ได้พบกับคนดีๆและจะคุ้มครองพี่โมตลอดไป แต่ตอนนี้เมย์คงต้องไปชดใช้ความผิดในนรกให้สาสมกับความเลวทujเมย์ได้ทำไว้ ลาก่อนนะคะ พี่โม….ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ยกโทษให้เมย์ด้วย…[b].เมย์รักพี่โมมากที่สุดในโลกค่ะ[/b] “ เมย์ กรีดข้อมือฆ่าตัวตาย พอชั้นไปถึงทุกอย่างก็สายไปซะแล้ว……พีท ทำให้เมย์ต้องตาย…คนที่โมรักมากที่สุดในชีวิตต้องมาตายจากไป เพราะพีท!!!!” “ โม พีทขอโทษ” ในสมองของเขาว่างเปล่า คำว่า”ขอโทษ” เป็นเพียงคำเดียวที่ผุดอยู่ในหัว ฝนเริ่มโหมกระหน่ำอีกครั้ง “ พีท เธอมันเลว! เธอมันผู้ชายไร้หัวใจ!” โมขว้างกุหลาบช่อใหญ่เข้าที่หน้าของเขาอย่างจัง และตบหน้าเขาฉาดใหญ่ก่อนที่จะฟูมฟายวิ่งออกไปนอกร้าน เวลาล่วงเลยมาได้เกือบสิบปี ขณะนี้ผมได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ผมตั้งมั่นว่าจะรักไปตลอดชีวิตแล้ว หลังจากเหตุการณ์ในคืนวันนั้น ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับโมอีกเลย หลายเดือนต่อจากนั้นเพื่อนของผมมาบอกข่าวร้ายว่า โมกินยาฆ่าตัวตาย เธอไม่มีแม้กระทั่งจดหมายลาตาย อาจเป็นเพราะว่าเมย์ คือคนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต เมื่อเมย์ตายจากไป เธอจึงไม่มีคนให้เป็นห่วงและรักอีกแล้ว เป็นเพราะผมใช่มั้ย ที่ทำให้ผู้หญิงสองคนต้องมาตายจากไป….. ทุกคนพยายามปลอบใจว่าไม่ใช่ความผิดของผม แต่ผมรู้ดีว่ามันเป็นแค่คำโกหกเพื่อให้ผมสบายใจ แม้ว่าเวลาจะผ่านมาได้สิบปี แต่ความรู้สึกผิดและใบหน้าของเมย์และโมยังคงตามหลอกหลอนผมในความฝันทุกคืน จนผมไม่สามารถจะใช้ชีวิตอย่างปกติต่อไปได้อีก …….. ขณะนี้ เหมียว ภรรยาอันเป็นที่รักของผมกำลังออกไปซื้อกับข้าวนอกบ้าน ผมได้เขียนจดหมายลาตายซึ่งถ่ายทอดความรู้สึกทุกอย่างของผมไว้แล้ว สิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้คือ กรีดมีดนี้ลงไปบนเส้นเลือดใหญ่บนข้อมือ …………….. ทำไมทุกอย่างถึงเลือนลางขนาดนี้ สีแดงเต็มพื้นไปหมด จริงสิผมกรีดลงไปแล้ว….ลาก่อนโลกใบนี้…ขอโทษนะเหมียว…ผมต้องชดใช้กรรมที่ทำไม้กับเมย์และโม…[b]ลาก่อนโลกใบนี้……[/b]