พบรักหนุ่มดีไซด์

เนื้อเรื่อง

ฉันชื่อว่า [b] ซาโอโมโตะ โมนะ[/b] เป็นนักเรียนชั้น ม.5 ของโรงเรียนสตรีแห่งหนึ่ง \" นี่ มายุ จะไปจริงเหรอ \" ฉันถามเพื่อนของฉันซึ่งกำลังลากฉันไปที่[b]เมกุสตูดิโอ[/b]เพื่อไปถ่ายแบบ ที่นั่นเป็นสตูดิโอถ่ายแบบชื่อดัง ถ้างานไปได้สวย อาจได้ไปถึงต่างประเทศเชียวล่ะ \" ก็จริงอ่ะดิ ฉันฝันไว้นานแล้วนะ ว่าอยากเป็นนางแบบชื่อดัง แล้วที่นี่นะ ใครจะลองไปเทสก่อนก็ได้ ถ้าเข้าตาก็ได้ถ่ายแบบเลยล่ะ \" [i]เอ๊ะ! ยัยนี่นี่ยังไงนะ ทำไมต้องลากฉันไปเป็นเพื่อนด้วยล่ะ จะให้ถ่ายแบบน่ะเหรอ ไม่มีวันซะหรอกน่า[/i] ฉันพึมพำ \" เมื่อกี้ว่าอะไรนะ ได้ยินไม่ถนัดเลย \" [b]มายุ[/b] เพื่อนนักเรียนที่สนิทที่สุดของฉันถามขึ้นมา \" อ๋อ ปล๊าววว..... ไม่ได้พูดอะไรซักหน่อย \" ฉันเฉไฉ \" งั้น รีบไปเหอะ \" มายุบอก [i]โอย กรรม ทำไมฉันต้องมาด้วยเนี่ย[/i] ฉันคิดในใจ แล้วรีบวิ่งตามมายุซึ่งเดินนำหน้าฉันไปช้างหน้านู่นแล้ว ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- ฉันไปถึงที่ [b]เมกุสตูดิโอ[/b] แล้ว [i]จะว่าไปที่นี่ก็สวยดีดหมือนกันนะเนี่ย แถมยังกว้างอีกต่างหาก[/i] \" อ้าว มายุจัง ทางนี้ \" ชายคนหนึ่งตะโกนเรียก [i]นายนี่สงสัยจะรู้จักกับยัยมายุละม้าง แต่ก็หล่อดีเหมือนกันนะเนี่ย[/i] \" อ้าว นั่นวายะซังนี่นา ป้ะ โมนะ ฉันจะพาเธอไปรู้จักเขานะ เขาทำงานที่นี่น่ะ \" \" นี่ ซาโอโมโตะ โมนะ เพื่อนชั้นเอง ส่วนนี่ คุรูมากิ วายะซัง เขาเป็นญาติฉันเอง \" \" ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ / ยินดีที่ได้รู้จักฮะ \" \" วายะซัง ถ่ายแบบอ่ะ ถ่ายแบบ \" มายุถาม \" อ๋อ ทางนี้เลย ทางนี้ \" วายะพาเราทั้งสองมาที่ห้องแต่งตัว ที่นั่นมีเสื้อผ้าเต็มไปหมดเลยล่ะ มีแต่สวย ๆ ทั้งนั้นเลย ว่าแล้ว ฉันกับมายุก็ไปเดินเลือกเสื้อที่จะลองใส่ทันที เมื่อได้แล้ว ฉันก็สวมแล้วไปดูที่กระจก [i]เอ๊ะ! ก็ใช้ได้เหมือนกันนี่เรา ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะสวยขนาดนี้[/i] (ออกจะชมตัวเองไปหน่อย) มันเป็นเสื้อแขนกุดสีขาว ออกแนวจีน เห็นสะดือนิดหน่อย ส่วนกระโปรงเป็นสีชมพูอ่อน ปลายกระโปรงเฉียงจากเข่าลงมาถึงกลางน่อง ดูพลิ้ว แล้วก็เข้ากันมาก \" โมนะ โมนะ ช่วยรูดซิบหน่อยสิ คับจังอ่ะ \" ฉันช่วยรูดซิบชุดให้มายุ แต่รูดเท่าไหร่ก็รูดไม่ขึ้น [i]แน่ล่ะ จะรูดขึ้นได้ไง ก็คุณเธออวบขนาดนี้ แถมยังสรรหาของกินไป[b]เขมือบ[/b]อีก จะรูดซิบขึ้นได้ไง[/i] [b]แคว๊ก!!!!!![/b] ในที่สุดเสื้อผ้าก็ขาดจนได้ แต่แค่นิดเดียวเอง ไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง \" นี่ พวกเธอ ทำอะไรกัน ดูสิเสื้อผ้าขาดหมดแล้ว \" หนุ่มดีไซด์เนอร์คนหนึ่งเปิดประคูเข้ามา ท่าทางเขาจะตกใจเอามาก ๆ ด้วย \" แต่มันขาดแค่นิดเดียวเองนะคะ \" ฉันบอกเขา \" พวกเธอออกไปเลยนะ เธอนะไม่รู้จักการรักษาเสื้อผ้าหรอก \" นายดีไซด์เนอร์คนนั้นว่า \" ก็ได้ นึกว่าฉันอยากมานักงั้นเหรอ \" ฉันกำลังจะออกไปจากที่นี่แล้ว แต่ว่า \" เดี๋ยว นี่เธอใช้ได้นี่ มาเป็นนางแบบให้ฉันเถอะ \" อีตาดีไซด์เนอร์คนนั้นจับข้อมือฉันไว้ [i]เจ็บนะยะ ฮึ หน้าตาก็ดี แตชอบทำร้ายผู้หญิง[/i] \" ไม่มีทาง \" ฉันตอบโดยไม่ต้องคิด แล้วรีบเดินออกจากที่นั่นพร้อมกับมายุที่ร้องไห้เป็นเผาเต่า ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- วันต่อมา \" นี่ โมนะ จะดีเหรอ ไปทำเขา ไม่ขอโทษ แล้วยังไปต่อปากต่อคำกับเขาอีก \" มายุกล่าว \" ช่างเขาสิ ฉันไม่แคร์อยู่แล้ว \" ฉันตอบซื่อ ๆ ของฉัน \" แต่ฉันแคร์ \" อีตาดีไซด์เนอร์คนนั้นไม่รู้โผล่มาจากไหน แถมยังมาถึงโรงเรียนอีก \" ไปสตูดิโอกับฉันเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะให้เธอเป็นนางแบบของฉัน \" [i]นายคิดว่านายเป็นใครสั่งฉันน่ะหา[/i] \" [b]NO WAY[/b] เข้าใจใช่มั้ย ทีนี้นายกลับไปได้แล้ว แบร่!!!!! \" \" งั้นต้องนี่เลย เล่นตัวดีนัก \" [i]เฮ้ย นายจะทำอะไรของนายนะ ว้าย!!!! ปล่อยฉันนะ อีตาบ้านี่[/i] เขาแบกฉันขึ้นบนบ่า ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด เลยต้องจำใจไปที่สตูดิโอกับตาดีไซด์เนอร์นี่ เขาฉันให้ลองชุดราตรีสีฟ้า ที่เป็นเกาะอก \" [b]ยัยก้นใหญ่[/b] \" \" นายว่าอะไรนะ \" ฉันฉุนขึ้นมาทันที \" ก็อย่างที่ได้ยินนั่นแหละ \" [i]อุตส่าห์ยอมมาก็บุญแล้ว นี่ยังมาว่าฉันอีก ดี จะได้กลับเลย[/i] ว่าแล้วฉันก็กลับไปดื้อ ๆ อย่างนั้นเลย \" เดี๋ยวเธอ หยุดก่อน STOP \" ดีไซด์เนอร์คนนั้นเรียกไว้ \" ขอโทษละกันนะ ฉันแค่จะให้เธอลดน้ำหนักนิดหน่อยเอง นะ นะ \" [i]เอ๊ะ !นายนี่พูดดี ๆ ก็เป็นแฮะ เฮ้อ ก็ได้ แบบว่าสงสารอ่ะนะ[/i] \" ก็ได้ ว่าแต่นายชื่ออะไรล่ะ \" \" ฉันชื่อ [b]วาตานาเบะ โชตะ[/b] ยินดีที่ได้รู้จัก \" \" ฉัน ซาโอโมโตะ โมนะ ยินดีที่ได้รู้จัก \" ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- วันต่อมา ฉันก็ไม่กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า [i]โอย หิวจังเลย ม่ายหวายแล้ว[/i] [b]ตึง!!!!!!![/b] \" ซาโอโมโตะ ซาโอโมโตะ \" [i]เอ๋ อะไรเหรอ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย[/i] \" หา มีอะไรเหรอ \" \" ก็เธอเป็นลมไปนะสิ \" สีหน้าเขาดูเป็นห่วงฉันมากเลย \" จริงด้วย ก็นายให้ฉันลดน้ำหนักไม่ใช่เหรอ ฉันก็เลยไม่กินข้าวเลยอ่ะ \" ฉันก็บอกเขาไปอย่างนี้ [b]โป๊ก!!!!!!!! โอ๊ย เจ็บอ่ะ[/b] เขาเขกหัวฉันอย่างแรงเลย อะไรอ่ะ คนพึ่งฟื้นแท้ ๆ \" ยัยบ๊องเอ๊ย ฉันให้เธอไปออกกำลังกาย ลดการกินขนมหวานหน่อย ไม่ได้ให้เธออดอาหารซะหน่อย \" \" อ๋อ เหรอ แฮ่ แฮ่ \" \" ไปเริ่มงานได้แล้วไป \" เขาสั่ง แต่ฉันยังหิวข้าวอยู่เลย \" เดี๋ยวดิ ตอนนี้ฉันหิวอ่ะ พาไปกินข้าวหน่อยดิ \" ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- พอกินข้าวเสร็จแล้ว เราก็มาที่สตูดิโอเพื่อทำงานต่อ ฉันเริ่มเข้าใจเขามากขึ้น เขาเป็นคนที่รักเสื้อผ้ามาก จนดูเหมือนกับว่าเขาเป็นคนจู้จี้เรื่องเสื้อผ้ามาไปหน่อย ความจริงเขาก็เป็นคนดีคนหนึ่งเลยล่ะ ช่างตัดเสื้อสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาแกะแขโชตะแล้วพูดว่า \" นี่ โชตะซัง เสื้อผ้าที่ให้ไปตัดน่ะ ยากมากเลยนะ แต่ฉันก็ทำเสร็จแล้ว พาไปเลี้ยงข้าวหน่อยสิ \" โชตะมองเสื้อผ้าแค่แป๊ปเดียว เขาก็เอากรรไกรต้ดเสื้อผ้าขาดหมด [b]ว้าย!!!![/b] ช่างตัดเสื้อสาวร้องเสียงดังลั่น \" นี่เธอตัดผิดจากแบบที่ฉันให้ไปตั้ง 2 มิลฯ นะ ตัดเสื้อผ้าผิดแค่นิดเดียว มันก็ทำให้เสื้อผ้าเปลี่ยนรูปแบบไปเลยนะ \" พอโชตะตะโกนใส่หน้าช่างตัดเสื้อสาวคนนั้น พอได้ยินอย่างนั้นช่างตัดเสื้อคนนั้นก็ร้องไห้โฮแล้ววิ่งออกไปเลย [i]จะว่าไป ก็น่าสงสารช่างตัดเสื้อคนนั้นเหมือนกัน[/i] \" นายไปว่าเขาอย่างนั้นแล้วเราจะเอาช่างตัดเสื้อมาจากที่ไหนล่ะ ฉันอุตส่าห์ก้มหัวขอร้องเขามานะเนี่ย งานก็ใกล้เข้ามาแล้วด้วย ฉันจะไม่อดทนแล้ว ฉันจะไม่ทำงานร่วมกับนายอีก เชิญนายทำคนเดียวเหอะ \" เพื่อนร่วมงานเริ่มต่อว่าเขา แล้วเดินออกไปเลย \" ไม่เป็นไรหรอก ฉันจะตัดเสื้อคนเดียวเอง แล้วให้เธอเป็นนางแบบของฉัน \" เขาบอก แล้วฉันก็ตกลง ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ คืนนั้น ฉันก็ไปค้างคืนกับโชตะ แล้วเราก็เป็นของกันและกัน พอตื่นเข้าขึ้นมา ฉันก็ได้ยินเสียงเย็บจักร ใช่แล้ว เขากำลังเย็บชุดให้ฉัน แล้วให้ฉันลองใส่ [i]ว้าว!!!!! สวยจังเลย เขาตัดโดยไม่ต้องวัด ใช้ความรู้สึกของร่างกายวัด[/i] \" สวยมาก \" เขาชม \" คุณเก่งจังเลย \" \" ผมตัดให้ นางฟ้าของผม \" เขาบอก ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- วันต่อมา เป็นวันงานเดินแบบ ฉันต้องเดินแบบคนเดียว ตื่นเต้นยังไงก็ไม่รู้ \" ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก ผมจะเป็นกำลังใจให้ \" โชตะบอก พวกคนดูเริ่มอารมณ์เสีย \" ทำไมช้าจัง มีแค่ชุดเดียวเหรอ ไหนว่าเป็นคลอเล็กชั่นเลยไง \" ฉันเริ่มเดินขึ้นไปบนเวที พร้อมกับชุดที่เขาตัดให้ พวกคนดูตื่นเต้นกันใหญ่ บอกว่าไม่เสียแรงที่มาดู ชมว่าชุดสวย ฯลฯ พอเสร็จแล้ว ฉันก็วิ่งไปบอกเขาที่ยืนอยู่หลังเวทีว่า คนดูตื่นเต้นกันใหญ่ เขาประสบความสำเร็จแล้ว \" ช่างเขาสิ แต่ตอนนี้ เรามาสนุกกันต่อดีกว่า \" เขาบอกแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ \" ไม่เอาคุณต้องขึนไปบนเวทีนะ คนดูเขารออยู่ \" \" ปล่อยเขารอไปเถอะ \" \" ว้าย ไม่เอา ในที่อย่างนี้เนี่ยนะ กรี๊ด!!!!!! \" ในที่สุดก็........จนได้ แล้วฉันก็กลายเป็นสาวน้อยที่มีความสุขที่สุดในโลก [b]จบ[/b]