ใคร่ คือ ละคร

เนื้อเรื่อง

“ เธอ คือ คนที่ฉันใฝ่ฝัน หรือ เธอ คนที่อยู่ข้างฉันตลอดมา.. ใครกันนะ “ “ อึ๋ย !!! ใครเขียนบทเนี่ย เน่าสุด ๆ เลย “ “ นี่ยัยข้าวปั้น !! ใครเขียนแล้วจะทำไมย่ะ เธออ่ะมีหน้าที่ซ้อมบท ก็ซ้อมไป วิจารณ์อยู่ได้ !! “ “ แต่เรา !! ซ้อมจนเหนื่อยแล้วนะ ขอพักเดี๋ยวนะผู้กำกับคนสวยขาาา “ ไม่ทันที่จะได้รับคำอนุญาต ข้าวปั้นสาวน้อยนางเอกของเรื่องก็รีบเผ่นหนีก่อนแล้ว …………….. “ น่าเบื่อชะมัด “ “ บ่นอะไรกันครับ น้องข้าวปั้น “ ชายหนุ่มร่างสูง เดินเข้ามาข้างหลังก่อนที่จะนั่งข้าง ๆ หล่อน “ อ่ะ พี่โอม มาตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ “ “ มานานพอ ๆ กับเห็นบางคนวีนแตก หนีกองละครโรงเรียนแล้วแหละ “ “ ใครวีนแตก ? ข้าวปั้นแค่เบื่อกะบทละครเน่าๆ เนี่ย ดูซิพี่โอม นางเอกทำเป็นสองใจ ไม่รู้จะเลือกใครดี….แต่สุดท้ายนางเอกก็ตาย ยังไม่ทันบอกรักใครซักคนเลย เฮ้ออออ…..“ หญิงสาวเบ้ปากด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยพอใจกับแผ่นกระดาษที่กองอยู่ตรงหน้า “ เอาเถอะนะ เค้าให้เราแสดงอะไรก็ทำให้เต็มที่แล้วกันนะ “ เขาเอื้อมมือมาลูบผมข้าวปั้นอย่างอ่อนโยน เสมือนกำลังบอกอีกว่า ‘ พี่จะเป็นกำลังใจให้นะ ข้าวปั้น ‘ …………….. “ พี่ดรีมมมมมม ข้าวปั้นซื้อข้าวมาให้แล้วนะ “ “ อืม วางไว้ตรงนั้นก็ได้ thank มาก ๆ จ๊ะ “ ข้าวปั้นนอนทอดกายลงบนเตียงนุ่มๆ ก่อนจะกลิ้งไปมาพลางบ่น “ เฮ้ออออออ บทก็เน่า ซ้อมก็หนัก แถมอีกไม่กี่วันพี่โอมก็จะไปแล้ว จะมีเรื่องสนุกๆ ให้ทำอีกมั๊ยน๊า “ “ เป็นไรมาอีกเรา บ่นหยั่งกะยายแก่ “ “ พี่ดรีม !! วันนี้พี่นัสโทรมาหาข้าวปั้นรึเปล่าค่ะ “ สาวน้อยรีบเปลี่ยนอริยาบถด้วยท่าทีที่สนใจ “ โทรมา 2 ครั้งแล้วหล่ะ ข้าวปั้นไม่ได้เอามือถือไปด้วยหล่ะซิ “ ดรีมผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องยื่นโทรศัพท์ ให้ผู้เป็นเจ้าของ “ ลืมค่ะ เอ้.. นี่ก็สองทุ่มแล้ว พี่เค้าทานข้าวยังนะ “ สายตาของข้าวปั้นยังคงจับจ้องมองที่โทรศัพท์ด้วยความหวังว่า คนที่เค้ารอคอยจะโทรกลับมา… “ ตื๊ด ตื๊ด ตื๊ด “ …………… “ เฮ้อ พี่นัส ยิงอีกแล้วนะ “ หล่อนบ่นไปพลาง “ ฮัลโหล พี่นัสทานข้าวยางงงง เหรอ เค้าทานแล้วหล่ะ ตะกี้พึ่งซ้อมละครเสร็จ พี่ไม่มาดูเค้าเหรอ แล้วพี่จะมาหาเค้าวันไหน….อะไรนะ !! มาแล้วเหรอ แล้วทำไมข้าวปั้นไม่รู้เรื่องหล่ะ “ พี่ลืม “ พูดอย่างงี้เลย อืม….ค่ะ เข้าใจแล้ว “ “ ตื้ดดดดดดดดดดด “ ……. “ ข้าวมีอะไรกันรึเปล่า “ ดรีมทักขึ้นหลังจากเห็นหน้าน้องถอดสี ไม่ทันที่ดรีมจะได้คำตอบ อุปกรณ์สื่อสารก็ถูกขว้างลงเตียง “ พี่ดรีม…ทำไมเค้าถึงไม่เห็นเราสำคัญขึ้นมาบ้าง ให้ข้าวสำคัญขึ้นมามากกว่าคำว่า คนธรรมดา ไม่ได้เลยเหรอค่ะ…. “ ….. แก้มสีชมพูเริ่มแดงระเรื่อเห็นได้ชัด น้ำใสๆ พรั่งพรูออกมาจนข้าวปั้นต้องพยายามหลับตาให้มันไหลกลับไป แต่กลับกลายเป็นว่ามันยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ “ มีอะไรข้าวววว นัสมันพูดอะไร “ ดรีมรู้สึกร้อนรนเมื่อเห็นน้องสาวของตน “ ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ ข้าวจะไม่ยอมเสียน้ำตาให้คนที่ไม่รู้จักคุณค่าในตัวเราหรอก !!!! “ …… “ ใครโทรมาว่ะ มีอะไรกันไอ้นัส “ “ เอ่อ ข้าวปั้นโกรธกูแล้วว่ะ “ ชายหนุ่มหน้าตี๋ทำหน้ายุ่ง “ มึงไปพูดอะไรกับน้องเค้าหล่ะ รึมึงบอกว่ามึงกลับบ้านแล้วไม่ได้ไปหาข้าวอ่ะ “ “ เอ่อใช่ ……. กูไม่ได้ตั้งใจ “ เขาเริ่มหัวเสียขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อเพื่อนสนิทยิ่งถามซักไซ้เข้า “ งั้นมึงก็โทรไปง้อซิว่ะ ยากอะไรกะอิแค่เด็กคนเดียว กูว่ามึงบริหารได้อยู่แล้ว “ สิ้นเสียงเพื่อน นายนัสยืนนิ่งสักพักก่อนที่จะกดเบอร์โทรออก “ ข้าว…พี่ขอโทษ หายโกรธพี่นะ ….. นะ ๆ ๆ ๆ หายโกรธยังงงง ถ้าไม่ง้อเธอ จะให้ไปง้อใคร มีแต่เธอเท่านั้น นอกจากนั้นไม่มีใคร…. “ “ ……. “ “ …………ค่ะ “ ‘ ทำไมเราถึงโกรธพี่เค้าไม่ลง โกรธซิ ข้าวปั้นโกรธ โกรธซะที ทำไมทำไม่ได้ ‘ ………………………………..วันต่อมา……………………………………………………. ……………………… “ พี่โอม ข้าวปั้นขอโทษนะค่ะ “ “ ขอโทษพี่เรื่องอะไรกันค่ะ “ จะว่าไปแล้วโอมเป็นหนุ่มที่อาจจะดูกะล่อนมาก แต่ก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอที่ทำให้ข้าวปั้นเลือกที่จะคบหา ถึงแม้จะไม่ใช่คนแรกที่ทำให้ข้าวรู้จักคำว่า “ รัก “ แต่โอมอาจจะเป็นคนแรกที่ทำให้ข้าวรู้จักคำว่า “ รักแท้ “ ก็เป็นได้ “ ข้าวอยากจะบอกอะไรพี่โอม… “ สายตาจริงจังครั้งแรกที่โอมเคยเห็นเริ่มปรากฏ ต่อหน้าเขา “ จะบอกรักพี่แล้วเหรอ “ “ บ๊าซิ… “ ข้าวปั้นค้อน “ มีอะไรเหรอครับ จะบอกพี่ว่าข้าวมีแฟนใหม่ หรือมีกิ๊กใหม่อีก 10 คนกันหล่ะ “ เขายังคงเล่นเหมือนเด็ก ๆ ต่างกับคนที่อยู่ตรงหน้ายังคงนิ่งเงียบ “ ถ้าข้าวบอกพี่ว่า…ข้าวรักพี่ไม่ได้ พี่จะยัง…. “ เสียงที่กว่าจะผ่านออกมาได้ ดูสั่น และไม่มั่นใจที่จะพูด ดังขึ้น ภายใต้ร่างที่ยืนสั่นเทาตรงหน้าชายหนุ่ม “ พี่เข้าใจหล่ะ ข้าวยังลืมเค้าไม่ได้ “ ประโยคสุดท้ายทิ้งท้ายไว้เบื้องหลังของชายหนุ่ม ทิ้งไว้จนเขาเดินหนีหายจนลับตา…….‘ นี่เราทำอะไรอยู่เนี่ย…’ “ เราไม่ได้ข่าวพี่โอมเลย…หายไปไหนนะ ป่านนี้คงลืมเราได้แล้วมั้ง แล้วพี่นัสหล่ะ…??? เราถูกพันธะอะไรให้ผูกมัดกับพี่เค้า เมื่อไหร่เราจะลืมคนๆ นี้ซะที…. “ ข้าวปั้นปิดหน้าสมุดไดอารี่สีชมพูพลางเงยหน้าขึ้นมา…… “ พี่โอม… เมื่อไหร่พี่โอมจะกลับมานั่งฟังข้าวบ่นอีกนะ “ หล่อนรำพึงกับตัวเอง ………” ตื้ด ๆ ๆ “………..” พี่ดรีมค่ะ ข้าวขอโทษนะค่ะที่ไม่ได้บอกพี่ก่อนที่จะออกมา “ “ อะไรกันจ๊ะ ข้าวปั้นอยู่ไหนตอนนี้ “ “ ข้าวมาหาพี่โอมค่ะ ข้าวอยากจะขอโทษพี่เค้า “ “ ฮ๊าา !! ไปคนเดียวได้ยังไง แล้วรู้ที่อยู่โอมเหรอ “ ……….. “ ต้องรู้ซิค่ะ “ “ แต่ศุกร์นี้ ข้าวปั้นต้องขึ้นแสดงละครแล้วนะ “ “ แล้วข้าวจะกลับมาให้ทันค่ะพี่ดรีม “ ……“ตื้ดดดดดดดดดด “ …………. เวลาผ่านไปหลายวันแล้ว ข้าวปั้นพยายามเสาะหาที่อยู่โอมด้วยตัวเขาเอง แม้มันอาจจะเป็นเรื่องยากที่จะหาใครคนหนึ่งในกรุงเทพ แต่ข้าวปั้นก็ยังคงมีความหวัง “ พี่โอมเคยบอกว่ามีบ้านแถวลาดพร้าวนี่นา… ซอยอะไรนะ “ หญิงสาวสะพายเป้ใบใหญ่เดินลัดเลาะไปมาข้ามถนนหลายต่อหลายครั้งจนเป้าหมายแคบลง “ น่าจะอยู่แถวนี้นะ “ แค่พริบตาที่ข้าวปั้นเงยหน้าขึ้นมอง “ … พี่โอมมมมมมมมม “ หญิงสาวตะโกนสุดเสียง เมื่อเห็นเป้าหมายคนนั้น.. ใช่จริงด้วย แต่ทว่าเขาไม่ได้ยินเสียงนี้เลย กลับขับรถออกห่างไป “ พี่โอมมมมมม รอเค้าด้วยยย “ หญิงสาวเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น …………………………. “ เอี๊ยดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ปั๊งงงงงงงง “ ร่างอันบอบบางลอยเคว้ง ก่อนจะตกกระแทกกับพื้น….เสียงผู้คนต่างแตกตื่น “ มีอะไรกันเหรอครับ “ ชายหนุ่มร่างสูงจอดรถถามเหตุการณ์ที่อยู่ข้างหลัง ก่อนจะลงจากรถมาดูที่เกิดเหตุ…. “ คนโดนรถชน ผู้หญิงด้วย น่าสงสาร ไม่รู้มีใครเรียกรถพยาบาลรึยัง “ ……….. โอมเดินแทรกฝูงชนเข้าไปใกล้จุดเกิดเหตุ…..ทันทีที่เห็นภาพปรากฏอยู่ตรงหน้า “ …ข้าววววววววววววววววววววววว “ เขาแทบทรุดลง แต่ก็พอมีสติรีบวิ่งเข้าไปอุ้มร่างที่ไร้สติของข้าวปั้นขึ้นรถ เพื่อนำส่งโรงพยาบาล “ พี่ขับรถให้ผมที “ “ ข้าวปั้น..ตื่นซิ ลืมตามองพี่นะ พี่ ๆ พี่โอมเองนะ ข้าววววววววว “ ชายหนุ่มโอบกอดหล่อนไว้พลางเรียก …. “ พี่โอมม…… “ หล่อนค่อย ๆ ลืมตามอง “ ทำไมต้องเป็นข้าวด้วย “ โอมเอื้อมมือลูบผมข้าวอย่างที่เคยทำ… “ พี่โอม..ข้าวมาขอโทษ…วันนั้น…... “ “ ไม่ !! ถ้าข้าวทิ้งพี่ไป พี่ไม่ยกโทษให้ข้าวแน่ !! “ “ จริงซินะ พี่โอม…ข้าวเป็นนางเอกที่เล่นสมบทบาทมากเลย ว่ามั๊ย “ หล่อนฝืนยิ้ม ประโยคนี้ทำเอาชายหนุ่มใจหาย ราวกับว่ามันจะแตกสลายไปขณะนั้น….. …… “ บทละคร !! ไม่ พี่ไม่ยอมให้ข้าวเล่นเรื่องนี้แล้ว “ “ แต่ เค้า…… “ เสียงใสๆ ของหล่อนค่อย ๆ เลือนหาย “ ข้าวฟังพี่นะ พี่จะไม่ยอมให้ฉากจบของนางเอกต้องทิ้งพี่ไป พี่จะกำกับแก้ไขมันเอง “ “ พี่โอ ม … วั นนี้ข้า วรักพี่ได้มั๊ยค่ะ “ “ ข้าวรักพี่วันนี้ไม่ได้ “ “ ทำ ไม หล่ ะ “ “ ข้าวต้องรักพี่พรุ่งนี้ มะรืนนี้และวันต่อ ๆ ไป สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน พี่โอมรักข้าวปั้นนะ“ ………………………………………………… “ ………CuT !!!!!!!! …….. “