ทำไมกัน.....เป็นเพราะเรางั้นเหรอ.....เราเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้เค้าหายไปใช่มั้ย....เราไม่น่าไปสารภาพรักกับเขาเลย....เขาหายไปไหนกันแน่....ทำไม...ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดกับเราด้วย....
\" คาวาซากิซัง คาวาซากิซัง!! มัวเหม่ออะไรอยู่!!\" เสียงของชายหนุ่มวัยกลางคนซึ่งเป็นครูประจำชั้นของรินดังขึ้นทำให้รินต้องตื่นจากฝันที่ทำให้รินรู้สึกปวดร้าวใจมาตลอด ซึ่งถือว่าอาจารย์ปลุกได้ทันเวลามาก เพราะรินกำลังจะนึกโทษตัวเองอีกว่าเป็นเพราะเธอทำให้มินามิต้องหายไป
\"อะ.... มีอะไรคะ อาจารย์\" รินถามอาจารย์ของตนด้วยน้ำเสียงที่ยังหลงเหลือความรู้สึกปวดร้าวอยู่
\"ครูให้เธอออกมาแก้โจทย์น่ะ เธอไม่ได้ยินเหรอ\"อาจารย์ถามริน
\"อะ.... ขอโทษค่ะ จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ\"รินพูดพร้อมกับรีบลุกออกไปหน้าชั้นเรียนเพื่อนแก้โจทย์ที่อาจารย์บอกทันที
\"อืม...ถูก คราวหน้าอย่าเหม่ออีกล่ะ\"อาจารย์กล่าวขึ้นหลังจากที่รินแก้โจทย์เสร็จ
\"คะ...ค่ะ\"รินรับคำก่อนจะเดินกลับไปนั่ง
เที่ยงวันนั้น
\" นักเรียนทุกคนฟังทางนี้ ครูขอคนไปช่วยงานกิจกรรมหน่อยนะ เอาล่ะคนที่มีรายชื่อต่อไปนี้ตามครูมา คาวาซากิ ริน คุโรคาดะ มาริ โคริคุจิ ทามาคิ โมรุนิ ซาคุ เอาล่ะตามครูมา\" อาจารย์คนเดิมพูดขึ้นก่อนที่จะเดินอกไปนอกห้อง
\"เฮ้อ.... ทำไมต้องเป็นพวกเราด้วยล่ะ รินรู้มั้ย\" โคริคุจิถามรินซึ่งตั้งหน้าตั้งตาเดินตามอาจารย์ไป
\".......\" รินไม่ตอบเพียงแต่เดินต่อไป
\"ไรกันยัยคนนี้ เรารึอุตส่าห์สงสารเห็นว่าไม่มีเพื่อน กะว่าจะเป็นเพื่อนให้ซะหน่อยดันไม่ยอมอีก\" โคริคุจิพูดขึ้นทำเอารินต้องหันหน้ามามองพร้อมกับพูดว่า \"ช่างชั้นเถอะ ชั้นไม่ต้องการเพื่อนหรอก\"
\"เธอนี่มัน....\"โคริคุจิพูดพร้อมกับเงื้อมือขึ้นเพื่อนจะตบหน้าริน
\"นี่พวกเธอ เงียบๆกันหน่อยสิ มาทางนี้เด้วย มายกของไปที่โกดังเร็วๆเข้าล่ะ\"อาจารย์พูดขึ้น
“ค่ะ/ครับ”เด็กทั้ง4คนรับคำอย่างง่ายดาย
“ฮึ้ย รอดนะคราวนี้ ถ้าไม่มีอาจารย์ล่ะก็เธอเสร็จแน่”โคริคุจิส่งสายตาเคียดแค้นมาให้รินก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับลังใส่ของขนาดพอดีๆ
“
”รินก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเช่นเดิมเพียงแต่ยกลังใส่ของไปที่โกดังตามที่อาจารย์สั่ง
“โอ๊ย!! หนักจัง ให้ตายสิทำไมมันถึงได้หนักขนาดนี้นะ อาจารย์ยัดอะไรลงไปเนี่ย” รินบ่นเสียงดัง
“เฮ้ เธอน่ะ ยกลังขนาดนั้นไม่หนักแย่เหรอ ให้ฉันช่วยมั้ย” เสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นทำเอารินเกือบจะทำลังที่ถืออยู่ตก
“ว้ายๆๆๆ “ รินร้องขึ้นเพราะลังที่ถือกำลังจะตก
“เฮ้ย! “ เด็กหนุ่มคนที่พูดกับรินร้องขึ้นพร้อมกับรีบวิ่งไปรับลังและรินไว้
“โอ๊ย
. เจ็บจัง”รินพูดขึ้นพร้อมกับเอามือจับแขนตัวเองที่ดูเหมือนจะถลอกเล็กน้อย
“นี่เธอ เธอไม่คิดจะลุกออกไปจากตัวฉันเลยใช่มั้ยเนี่ย” เด็กหนุ่มที่ถูกรินทับขณะที่รับลังและรินไว้บอกริน
“อ๊ะ!! ขอโทษค่ะ “รินกล่าวขอโทษพร้อมกับลุกขึ้นทันทีที่รู้ตัวว่านั่งทับเด็กหนุ่มคนนั้นอยู่
ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่เจ็บหรอก เธอชื่อ
. ริน!!” เด็กหนุ่มตะโกนขึ้นดังๆจนรินสะดุ้งสุดตัวพร้อมกับมองหน้าของเด็กหนุ่มที่ช่วยเหลือตน ซึ่งทำให้รินรู้ว่าเขาคือคนที่รินรักมาตลอดและเป็นคนที่ทำให้รินโทษตัวเองมาตลอดเช่นกัน
“มินามิคุง!!! ไม่จริงหรอกก็มินามิคุงหายตัวไปนี่” รินก็งงเช่นเดียวกับมินามิ
“ไม่ๆๆ ไม่จริง เธอไม่ใช่ริน รินที่ฉันรู้จักไม่ใช่คนที่เงียบเหงาแบบนี้” มินามิพูดพร้อมกับมองดูรินอย่างพินิจพิจารณาว่าเธอคือคนที่ตนรู้จักจริงรึเปล่า
“มินามิคุงก็ไม่ใช่คนที่จะมาบอกอะไรตรงๆแบบนี้เหมือนกัน” รินมองมินามิเช่นกัน
“ฉันชื่อ คุโรคาวะ มินามิ เธอชื่ออะไร ใช่คาวาซากิ ริน รึเปล่า” มินามิถามรินที่จ้องหน้าตัวเองอยู่
“ ชั้น คือคาวาซากิ ริน คนที่เคยสารภาพรักกับมินามิคุงไงล่ะ”รินหน้าแดงมากที่พูดออกไป
“ทะ
.เธอคือ รินแน่เหรอ ไม่จริงหรอก รินคนที่ฉันชอบไม่ใช่คนแบบนี้นะ” มินามิก็หน้าแดงเช่นกัน
“มินามิคุงชอบชั้นเหรอ” รินถาม
“ชะ
.ใช่ แต่เธอไม่ใช่รินที่ฉันรู้จัก รินที่ฉันร็จักน่ะ จะปล่อยผม แต่เธอไม่ปล่อย” มินามิพูด
“ใจมินามคุงจะไม่ให้ชั้นรวบผมเลยรึไง”รินถามพร้อมดึงยางมัดผมสีดำออกมาถือไว้ ทำให้ผมที่เธอรวบไว้ถูกปล่อยออกมาปลิวไสวอยู่ข้างๆตัว
“ริน
.เธอใช่รินจริงๆด้วย”มินามิพูดพร้อมกับกอดรินเอาไว้
“มินามิคุง”รินหน้าแดงมากๆที่ถูกมินามิกอด
“ฉันรักเธอ”มินามิกล่าวขึ้น(หน้าแดงมากๆ)
“ชั้นก็รักมินามิคุงนะ”รินก็พูดกับมินามิเช่นกัน
จบจ้า
..
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น