ไดอารี่ของคิโนะ

เนื้อเรื่อง

ห้องนอนที่มืดสนิท ไร้ซึ่งสัมผัสของสิ่งมีชีวิต ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆเลยแม้แต่เล็กน้อย น่าแปลก ทั้งๆที่เจ้าของห้องก็นอนอยู่บนเตียงที่อยู่ในนี้แท้ๆแต่มันกลับไม่ให้ความรู้สึกที่เกี่ยวข้องกับสิ่งมีชีวิตเลย ร่างของ[b]คิโนะ[b]เด็กชายที่นอนอยู่บนตียงนั้นเริ่มเคลื่อนไหว เป็นสัญญาณที่ดูเป็นสิ่งมีชีวิตมากที่สุดแล้วในห้องนี้ ท่ามกลางความมืด คิโนะลงจากเตียงแล้วเดินไปเปิดไฟที่อยู่ตรงประตู ท่ามกลางความมืดมิด คิโนะไม่ได้เดินสะดุดสิ่งของที่เขาวางระเกะระกะเอาไว้เลยราวกับว่าจะมองเห็นมัน คิโนะเดินไปที่โต๊ะข้างเตียงแล้วหยิบไดอารี่ของเขาออกมาจากในลิ้นชักแล้ววางลงบนโต๊ะ คิโนะเอื้อมมือไปหยิบปากกาที่ตกอยู่ข้างๆโต๊ะขึ้นมาก่อนที่จะบรรจงลากปากกาลงไปบนหน้ากระดาไดอารี่วันที่ 14 พ.ค. วันที่ 14 พฤษภาคม ไดอารี่ วันนี้ก็คงต้องรบกวนนายเหมือนเดิมล่ะนะ วันนี้ ชั้นก็ไม่มีอะไรมากหรอกนะ ก็เหมือนๆกับทุกๆวันนั่นแหละ เพียงว่า...ชั้นเจอเพื่อนใหม่ที่จะมาปฏิบัติภารกิจร่วมกับชั้นด้วยล่ะ อ้อ นายไม่รู้สินะว่าภารกิจนั้นคืออะไร รู้สึกว่ามันจะเป็นปฏิบัติการที่ต้องไปเอาโอปอลจากหนองน้ำแข็ง บลิซซาร์ดริเวอร์มาน่ะ อาจารย์ใหญ่บอกว่า จะเอาไปช่วยแม่ชั้นน่ะนะ ...... คิโนะหยุดเขียนไปครู่หนึ่ง ก่อนจะจรดปากกาเขียนอีกครั้ง แต่ว่า...ชั้นจำเป็นต้องไปช่วยแม่ด้วยเหรอ แม่ไม่เคย...มาหาชั้นเลยนี่นา ชั้น...ทำไมล่ะ...คือ... คิโนะหยุดลากปากกาอีกครั้งพลางนึกถึงความขมขื่นในวัยเด็กทั้งวันที่ถูกแม่แท้ๆทอดทิ้งตั้งแต่เกิด กลายเป็นคนไร้ความรู้สึก มีแต่คนที่เสแสร้งทำเป็นดีด้วยเพียงเพราะเขาหน้าตาและหัวดีเท่านั้นเอง ไม่เคยมีใครจริงใจด้วย คิโนะคิดเช่นนั้น คิโนะเขียนต่อ ช่างเถอะ เรื่องนั้นนายคงฟังจนเบื่อแล้วนี่เนอะ มันก็แค่เรื่องเก่าๆนี่นา เออ พูดถึงเรื่องภารกิจเถอะ ชั้นคงไม่ได้รบกวนนายซักอาทิตย์นึงนะ แต่ภารกิจเนี้ย ไม่ชอบเลย ต้องกลับไปที่ไอ้ป่าเฮงซวยนั่นอีกแล้ว ป่านั้นน่ะ ชั้นเห็นจนเบื่อแล้วนี่ แต่อาจารย์ใหญ่บอกว่าภารกิจนี้อันตรายน่าดูเลยล่ะ เพราะถ้าเราถือโอปอลออกมาไม่ดูตาม้าตาเรือล่ะก็ มีหวังเอเลเมนทอล เกทถล่มแหงๆ แต่เรื่องเพื่อนใหม่นี่นะ ชั้นว่าแต่ละคนพิลึกน่าดูเลยแฮะ ทั้งคุณดาเนะ ก็แปลกๆ เป็นผู้หญิง รู้สึกว่าจะบ้าการ์ตูน ตัวที่ชื่อคุราปิก้าล่ะมั้งนะ แต่เค้าเป็นคนดีนะ เข้าใจง่ายขวานผ่าซากนิดๆด้วยล่ะ ส่วนอีกคนนะ ชื่อคินะมาจิ เบียคุยะล่ะนี่ก็ผู้หญิงเหมือนกันนะ คนนี้ดูเป็นปกติขึ้นมาหน่อยนะ แต่ก็บ้าการ์ตูนเหมือนคุณดาเนะแหละ ดูท่าจะตั้งชมรมอะไรด้วยน่ะ อีกคนนึงชื่อคุณโทบะ ชื่อเต็มโทบะ มายะ คนนี้แหละเป็นปกติที่สุดแล้ว แถมน่ารักด้วยล่ะ ดูเป็นผู้หญิงเรียบร้อยที่สุดด้วยนะ แต่อีกคนที่ชั้นไม่ชอบเลยเนี่ย คิโนะหยุดนึกด้วยความโมโห ยัยคานางาวะ ฮิเดโยะน่ะสิ แต่งตัวเหมือนผู้ชาย พูดฮะ,ครับ แบบผู้ชายอีกต่างหาก ไม่น่ารักเลยซักนิด แถมด่าชั้นซะสารพัดเลย หาว่าชั้นหน้าเหมือนผู้หญิงอีก คิโนะหยุดเขียน โกรธจนในหัวปวดตุ้บๆ แต่เมื่อคิโนะจะเขียนต่อ จู่ๆเขาก็คิดขึ้นมาได้ ...จริงสิ...เราก็หน้าเหมือนผู้หญิงจริงๆนี่นา...แถมที่ยัยนั่นด่ามามันก็ถูกนี่...ว่าเราเป็นผู้ชายแท้ๆ...แต่กลับใช้สมองอย่างเดียว อย่างน้อย...ก็น่าจะเคยชกต่อยบ้างนี่นา แต่นี่เราดันไม่เคยเลย คิโนะลงมือเขียนต่อ แต่...มันก็จริงของเขานะ ชั้นคงไม่เรียกเขาว่า \'ยัย\' ไม่ได้แล้วล่ะ เรียก \'คุณ\' ดีกว่าเนอะ ไดอารี่ คิโนะหยุดเขียนพลางเงยหน้ามองนาฬิกา คิโนะเขียนต่อ อ๋า เที่ยงคืนแล้วนี่นา มิน่าถึงง่วงนัก งั้นคืนนี้ก็ราตรีสวัสดิ์นะ ไดอารี่ คิโนะปิดไดอารี่ลงแล้วเก็บปากกาและไดอารี่ลงในลิ้นชักเช่นเดิมก่อนจะเขานอน คิโนะ...คนที่จะไม่เสแสร้ง...อย่างที่ลูกหวัง...มาถึงแล้ว เสียงกระซิบที่ดังแว่วผ่านหน้าต่างห้องนอนที่ดังแผ่วเบาราวสายลม ลอยผ่านร่างของคิโนะไป และมุ่งหวังให้คิโนะ อยู่เป็นสุข...ชั่วกาลนาน... *มันห่วยอ่ะ อย่าสนเลยนะ ช่วยๆกันอ่านหน่อยเถอะ สงสารเด็กม.1ตาดำๆ(แต่งห่วยด้วย)