The Shadow Of Werewolf

เนื้อเรื่อง

ท้องฟ้าสีครึ้ม และผู้คนที่ดูขวักไขว่ เสียงหวูดรถไฟดังขึ้นซึ่งเป็นสัญญาณเตือนให้ผู้โดยสารที่หลงเหลืออยู่ในชานชาลาขึ้นรถไฟและเสียงจอแจของเด็กดังมากๆ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ชายคนหนึ่งที่แต่งตัวมอซอ ผมสีน้ำตาลแซมด้วยสีเทาดูยุ่งเหยิง ใบหน้าที่ดูซูบผอมยังคงแสดงความเป็นหนุ่มได้ แต่เพียงเล็กน้อยเท่านั้น ตื่นขึ้นมาเลย ลูปินขยับตัวไปมาบนเก้าอี้พร้อมกับเสียงครืดของประตู “นายว่าเขาเป็นใครน่ะ”เสียงกระซิบของเด็กผู้ชายดังขึ้น พร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลง “ศาสตราจารย์อาร์. เจ. ลูปิน” คราวนี้เป็นเสียงเด็กผู้หญิง ลูปินเผยอเปลือกตาขึ้นเพียงเล็กน้อย พอมองเห็นได้ว่านอกจากตัวเขาเองแล้ว ยังมีเด็กอีก 3 คน เด็กผู้ชายผมแดง และเด็กผู้หญิงที่หันหลังให้ ผมของเธอเป็นสีน้ำตาลฟูฟ่อง แต่สิ่งที่ทำให้เขาสนใจมากที่สุดคือเด็กผู้ชายผมสีดำดูยุ่งเหยิง ดวงตาสีเขียวสดใส สวมแว่นตาที่เลนส์มีแต่รอยปุปะ แต่ตอนนี้ลูปินทนความง่วนงุนไม่ไหวจึงจมดิ่งสู่นิทราอีกครั้ง โดยเสียงพูดกระซิบที่ดูเคร่งเครียดของเด็กทั้งสามยังคงดำเนินต่อไป... ลูปินสะดุ้งตื่น เมื่อได้ยินเสียงโครมครามอันเนื่องมาจากสัมภาระหล่นจากตู้อื่น เขาพบว่าตัวเขาตกอยู่ในความมืดสนิท เกิดเสียงขู่ฟ่อขึ้นมา ตามมาด้วยเสียงครืดของประตู และเสียงของเด็กๆที่ฟังดูแล้ววุ่นวายเอาการ “เงียบๆ”ลูปินกล่าว ทุกคนเงียบกริบ มีแต่เพียงเสียงหวีดหวิวเบาๆของลมที่ดังมาจากนอกตู้รถไฟ “ลูมอส”เขาพึมพำ ยื่นไม้กายสิทธิ์ที่ส่องสว่างออกไปข้างหน้า เสียงเปิดประตูดังขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ซึ่งสวมเสื้อคลุมโผล่เข้ามาให้เห็น ลูปินจับจ้องอยู่ที่แฮร์รี่ที ผู้คุมวิญญาณที่ยื่นมืออันเปื่อยเน่าและตกสะเก็ดที ก่อนลูปินจะพูดด้วยเสียงดังชัดเจน “เราไม่ได้ซ่อนซิเรียส แบล็กไว้ในเสื้อคลุมหรอก ออกไปได้แล้ว”ลูปินกล่าวพลางชำเลืองมองแฮร์รี่ที่หมดสติไป ร่างนั้นยังคงยื่นนิ่ง ลูปินกัดริมฝีปากแน่น ก่อนจะเงื้อไม้กายสิทธิ์ “เอกซ์เปกซ์โตร พาโตรนุม!!!!!” ผู้พิทักษ์สีเงินระเบิดออกจากไม้กายสิทธิ์ มันกระโจนขับไล่ผู้คุมวิญญาณ ลูปินหอบเล็กน้อย เขายังจำได้ ก่อนผู้คุมจากไป เขาเห็นภาพ ภาพนั้น...ภาพอันน่าสะพรึงกลัวนั่น...มันหลอกหลอนจิตใจของเขา...นานแสนนาน... ................................................................................................................................................................................... ลูปินก้าวขาลงจากรถไฟ ฝนไม่มีทีว่าจะหยุดตก แต่มันกลับตกหนักขึ้นเรื่อย ลูปินเดินเตร่ไปที่รถม้า ตบขนแผงคอเธสตรอลอย่างรักใคร่ มันร้องเบาๆอย่างพอใจ ดวงตาสีขาวขุ่นราวไข่มุกของมันทอแสงท่ามกลางคืนที่ฝนตกหนัก เขาก้าวขึ้นรถม้าไป ราวกับระบบอัตโนมัติ รถม้าเคลื่อนเข้าสู่ปราสาททันทีเมื่อประตูรถม้าปิดลง “สวัสดี”ลูปินทักเสียงอ่อนให้กับเด็กปี2 สองคนท่าทางขี้กลัว รถม้าจอดเข้าสู้สนามหญ้าโรงเรียนที่เปียกชื้นและเต็มไปด้วยโคลน เขาก้าวลงมาจากรถม้าอย่างระมัดระวัง มองไปรอบๆราวกับเขากำลังระลึกถึงความหลัง เสียงโต้เถียงดังขึ้นลอยเข้าหูลูปิน เขาก้าวเท้าไปยังกลุ่มที่โต้เถียงกัน “มีอะไรกันเหรอ”เขาถามเสียงอ่อน “อ้อ ไม่มีอะไรฮ่ะ-เอ่อ-ศาสตราจารย์” ลูปินใช้สายตาสีฟ้ามองเด็กชายหน้าเสี้ยนเพียงแว่บเดียวก็รู้ทันที “พวกมัลฟอย” ................................................................................................................................................................................... “เร็ว โรมิวรัส เร็วเข้าสิ”เด็กผู้ชายผมสีน้ำตาลอ่อนคนหนึ่งกำลังลากเด็กอีกคนซึ่งดูแวบเดียวว่าต้องเป็นน้องชายของเขา “เดี๋ยวตามไม่ทันหรอก”เด็กผู้ชายพูดพลางหันไปหาน้องชายของเขา จู่ๆเขารู้สึกอะไรบางอย่างสั่นไหวและได้ยินเสียงคำราม เด็กคนนั้นเอี้ยวตัวกลับไป มนุษย์หมาป่าตัวเท่าหมียักษ์ยืนอยู่ตรงหน้าคนทั้งสอง!!!!!!!!!!! ลูปินสะดุ้งตื่น ดวงตาเบิกกว้าง เหงื่อออกท่วมตัว หัวใจเต้นถี่ ลูปินยันตัวขึ้นนั่งบนเตียง เขาควานหาไม้กายสิทธิ์ในความมืด มีเพียงพระจันทร์รูปเคียวสาดแสงเข้ามาเท่านั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับที่ลูปินหาไม้กายสิทธิ์ที่หล่นอยู่ข้างเตียงเจอ ลูปินเดินไปเปิดประตูที่ส่งเสียงเอี๊ยดอ๊าดเบาๆ “สวัสดีรีมัส เป็นการรบกวนเธอรึเปล่าที่มาหาเธอกลางดึกแบบนี้”ลูปินยิ้มให้กับสายตาแทงทะลุของดัมเบิลดอร์ที่เขารู้จักดี “ไม่หรอกครับศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์”ลูปินกล่าวเสียงอ่อน “เธอยังดูอิดโรยอยู่เลยน่ะ มีอะไรคาใจอยู่หรือ รีมัส”ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าว “ไม่มีครับ”ลูปินพูดเบาๆ ก้มหน้าหลบสายตาดัมเบิลดอร์”มีครับ”จู่ๆลูปินเงยหน้าขึ้นมองดัมเบิลดอร์ที่มีท่าทีแปลกใจน้อยๆ “เข้ามาข้างในก่อนครับศาสตราจารย์”ลูปินเชื้อเชิญดัมเบิลดอร์ให้นั่งบนโซฟาที่เก่าง่อนแง่น แล้วลูปินก็ลากเก้าอี้ไม้ที่มีปลวกกินมานั่งอีกด้านหนึ่ง “คือ...เมื่อกี้ ก่อนที่จะตื่น....”ลูปินกล่าวเสียงแผ่วเบา “เธอฝันอีกแล้วใช่ไหม”ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าวราวกับรู้ล่วงหน้า ลูปินมองอย่างทึ่งๆอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรับคำ “อย่าให้ความกลัวมาครอบงำความคิด ลูปิน เดินหน้าอย่าท้อแท้ ต้องกล้า อย่ายอมแพ้ ทิ้งความกลัวให้หมดไป”ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าวอย่างเคร่งขรึม “สิ่งที่ไม่ดี และชอกช้ำในอดีต บางครั้งมันก็เป็นประสบการณ์ของเรา แต่ในทางกลับกัน ถ้าเรายังหวาดกลัวเพียงแค่อดีตที่ผ่านมา เธอก็คงยังอยู่แค่นั้นแหละ ลูปิน”ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้ลูปินครุ่นคิดอยู่ในความมืด สับสน...และงุนงง เขานึกถึงตอนนั้นครั้งล่าสุดที่เขา... ในคืนหนึ่ง ร่างของชายคนหนึ่ง ในสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งมีเพียงพระจันทร์กลมโตดวงหนึ่ง ซึ่งสาดแสงเข้ามาทางหน้าต่าง ร่างของชายผู้นั้นเริ่มชักเกร็ง หลังของเขางองุ้มลง ขนสีน้ำตาลเริ่มงอกยาวขึ้นตามตัว เขาคำรามเบาๆทีนึงก่อนจะแทรกตัวอยู่ในห้องมืดมิด ดวงตาที่เป็นวาววับมีน้ำตาเอ่อคลอขึ้นมาทันใด ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไร...ไม่มีแม้แต่คนเดียว ................................................................................................................................................................................... “พวกเธอตามฉันมา”ลูปินกล่าวพลางกวาดสายตาเหล่าเด็กนักเรียนปี3 สายตาของเขาหยุดที่แฮร์รี่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนำออกเดินไปสู่ห้องพักครู “มีใครบอกได้บ้างว่าบ็อกก็าร์ตคืออะไร” “สิ่งที่เปลี่ยนรูปร่างเป็นสิ่งที่เราหวาดกลัวที่สุดค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบฉะฉาน มือเธอชูหรา ลูปินยิ้มให้กับท่าทางของเฮอร์ไมโอนี่ ทำให้เขานึกถึงเธอ...เธอคนนั้น...คนที่เขาอยากจะลืม...แต่ลืมไม่ลง... “เอาล่ะตอนนี้เราได้เปรียบบ็อกการ์ตมากเพราะอะไรแฮร์รี่”ลูปินหันไปถามแฮร์รี่ที่ยืนอยู่ข้างๆรอน ดวงตาสีเขียวสดใสทำให้เขานึกถึงเพื่อนที่สนิทที่สุด เจมส์......ซิเรียส.... ................................................................................................................................................................................... เสียงจ้อกแจ้กที่ดังขึ้นเรื่อยๆๆ ลูปินเผยอเปลือกตาขึ้นช้าๆ ตัวของเขามอมแมมราวกับลูกหมา เหล่าผู้คนจ้องมองดูเขาอย่างไม่วางตา แทบทุกคนมีสีหน้ารังเกียจ ทันทีที่เขาลับดับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้ ลูปินผุดลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะวิ่งไปยังร่างโชกเลือดที่อยู่ตรงหน้า เขาคุกเข่าลงตรงหน้า ดวงตามีน้ำเอ่อคลอ “ฟิโอล่า”เขาพูดอย่างแผ่วเบา ใช้มือแตะที่แก้มที่เปื้อนเลือดของเธอเบาๆ ก่อนจะโหยหวนเสียงดังราวกับหมาป่า... ลูปินสะดุ้งตื่น เหงื่อท่วมตัวหัวใจเต้นแรง เขาผุดลุกขึ้นนั่ง สีหน้ากุมขมับ “ฝันอีกแล้ว”เขาพึมพำ ก่อนจะเดินไปหยิบเหยือกน้ำเพื่อดับความกระหาย ลูปินเทน้ำ ก่อนจะเพ่งสายตาผ่านหน้าต่างไปยังสนามสีเงินยวง ดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองลูปินเขม็ง ลูปินลดแก้วที่อยู่ในมือลง เขากระพริบตาอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นก็หายไปราวกับล่องหน ลูปินขมวดคิ้ว ................................................................................................................................................................................... “นายดูเสื้อคลุมเขาสิ เหมือนเอลฟ์แก่ๆที่บ้านฉันเลย”มัลฟอยกล่าวอย่างดูถูก แล้วมองเสื้อคลุมที่มอมแมมและมอซอของลูปิน ลูปินเดินผ่านไปโดยไม่ได้สนใจอะไร “หุบปากอันโสโครกของนาย แก...ไอ้ปีศาจ”เฮอร์ไมโอนี่พึมพำในลำคอ ดวงตามีน้ำเอ่อคลอด้วยความโกรธจัด เสียงคิกคักของเด็กสลิธิรินชอนไชเข้าสู่ตามเส้นเลือดที่เต้นตุบๆด้วยความโกรธจัด เฮอร์ไมโอนี่ทำเสียงประหลาดออกมาในลำคอ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง รอนกับแฮร์รี่ได้แต่มองตามไปอย่างงงัน... ................................................................................................................................................................................... ลูปินทอดถอนหายใจ มองไปยังทะเลสาบเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย ท้องฟ้าเบื้องบนยังคงมีสีเทาบ้าง เสียงสวบสาบดังขึ้นทำเอาลูปินสะดุ้ง “อ้อ มิสเกรนเจอร์นี่เอง มีอะไรรึ”ลูปินทักเสียงอ่อน ก่อนจะตบพื้นหญ้าข้างตัว”มานั่งก่อนสิ” เฮอร์ไมโอนี่นั่งลง ก่อนที่จะกล่าวด้วยเสียงแทบจะเป็นเสียงกระซิบ “หนูอยากจะคุยกับอาจารย์ เรื่องเกี่ยวกับตัวอาจารย์ค่ะ” ลูปินเลิกคิ้วหันมามองเฮอร์ไมโอนี่อย่างแปลกใจ “ยังไงล่ะ”ลูปินกล่าว “คือ....คือ”เฮอร์ไมโอนี่อิดออด”อาจารย์เป็นมนุษย์หมาป่าใช่ไหมค่ะ” ลูปินไม่ได้สะดุ้งหรือผงะ เขาเพียงแต่พยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะกล่าวเสียงอ่อน “เธอรู้ไหมว่าครูเป็นมนุษย์หมาป่าได้อย่างไร” เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหน้า ลูปินสูดลมหายใจก่อนจะเริ่มเล่า “...มันเกิดขึ้นตั้งแต่ครูเป็นเด็ก ถ้าครูไม่บ้าระห่ำขนาดนั้น ครูก็คงไม่ได้เป็นมนุษย์หมาป่าและน้องชายของครูก็ไม่ตาย...” เฮอร์ไมโอนี่เบิกตากว้าง ยกมือขึ้นปิดปาก แต่ลูปินยังคงเล่าต่อไป “ตอนนั้นครูกับโรมิวรัส น้องของครู ได้พบฮิปโปกริฟฟ์แถบชายป่าข้างหมู่บ้าน มันน่าแปลกใช่ไหมล่ะที่มีฮิปโปกริฟฟ์อยู่ตรงชายป่า เพราะปกติจะอยู่ในป่าลึก แล้วครูกับน้องก็ตามมันไป... ตามมันจนลึกมากแล้วครูก็พบกับมนุษย์หมาป่า”ถึงตรงนี้เสียงลูปินก็เริ่มสั่น”มันฆ่าน้องของครูทันที และครูก็บาดเจ็บสาหัส โชคดีที่มีพวกล่าฮิปโปกริฟฟ์ผ่านมาจึงช่วยครูไว้ได้...” “แต่อาจารย์ก็ไม่เคยฆ่าใครใช่ไหมค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ถาม “ถ้าเมื่อก่อนครูก็มั่นใจว่าครูไม่ได้ฆ่าใคร แต่ก่อนที่ครูจะเข้าสอนที่นี่ ครูก็รู้ว่าครูได้ฆ่าคนที่ครูรักไปคนนึง” “แล้ว...อาจารย์...อาจารย์”เฮอร์ไมโอนี่พูดละล่ำละลั่ก “ก่อนที่ครูจะมาสอนที่นี่ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ได้มาที่บ้านครู แล้วก็บอกกับครูว่า...” “รีมัส”ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าว”ถ้าฉันจะบอกว่ามีสิ่งเลวร้ายที่สุดเกิดขึ้นกับเธอโดยที่เธอไม่รู้ เธอจะยอมรับมันไหม” “ตอนนั้นครูก็แปลกใจว่ามันคืออะไร แต่เรื่องที่ครูเป็นมนุษย์หมาป่ามันก็เลวร้ายอยู่แล้วใช่ไหม”ลูปินกล่าว”แต่ครูก็ยอมรับที่จะรู้” “ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์จัดการกู้ความทรงจำของครู”ลูปินกล่าวต่อ”แล้วครูก็ได้รับรู้ว่ามันเลวร้ายกว่าที่ครูคิดไว้มาก” “หลังจากที่ครูเสียน้องชายไปแล้ว ครูก็มีเพื่อนคนหนึ่ง เธอเปรียบเหมือนน้องสาวของครู เธอชื่อ ฟิโอล่า”ลูปินกล่าว “เธอก็เหมือนกับมิสเกรนเจอร์แหละ ทั้งน่ารัก ฉลาด (ถึงตรงนี้เฮอร์ไมโอนี่ก้อหน้าแดงเล็กน้อย) เธอเล่นเป็นเพื่อนกับครูทุกวัน ทั้งที่ไม่มีใครอยากเล่นกับครู เพราะว่าครูเป็นมนุษย์หมาป่า”ลูปินพูดด้วยน้ำเสียงขมขื่น “แต่วันหนึ่ง เมื่อเธออยากรู้อยากเห็นว่า ครูป่วยจวนจะเจียนตายอยู่แล้ว ครูออกไปในป่าทำไม เธอตามครูไป”เสียงลูปินเริ่มสั่นขึ้นมาอีกครั้ง”เมื่อเธอพบครูในร่างมนุษย์หมาป่า เธอจำครูได้และพยายามเกลี้ยกล่อมครู แต่ครูก็ไม่สามารถจะคุมสติของตนเองได้อีก ครูจึงพลั้งมือฆ่าเธอไปที่ชายป่า” เฮอร์ไมโอนี่กัดริมฝีปากแน่นมองอาจารย์ลูปินด้วยความสงสารจับใจ “ต่อจากนั้นครูเกือบจะถูกฆ่าเพราะชาวบ้านที่โกรธแค้น แต่พ่อแม่ฟิโอล่าไม่เอาความ ครูจะต้องถูกขับไล่ออกมา” “แล้วอาจารย์ก็ได้พบกับศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์”เฮอร์ไมโอนี่ต่อ “ใช่ แล้วครูก็ได้เรียนต่อที่นั่น และ....” แต่ลูปินเล่ายังไม่ทันจบ เสียงจ้อกแจ้กก็ดังขึ้น “ครูว่าเค้าเลิกเรียนแล้ว เธอไปได้แล้วน่ะมิสเกรนเจอร์ แฮร์รี่กับรอนคงตามหาตัวเธอแทบแย่”ศาสตราจารย์ลูปินกล่าว เฮอร์ไมโอนี่ลุกขึ้นยืน โบกมือให้ลูปิน ก่อนจะออกวิ่งเข้าสู่ตัวปราสาท “...และครูก็ได้เจอเพื่อนที่สนิทที่สุดสามคน” ลูปินลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินเข้าสู่ตัวปราสาท ทั้งที่ดวงตายังมีน้ำเอ่อคลอ The End