แม่จ๋า - แม่จ๋า นิยาย แม่จ๋า : Dek-D.com - Writer

    แม่จ๋า

    กาลเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน วันนี้คุนอาจยางสามารถเดินได้แต่พรุ่งนี้คุนอาจนอนอยู๋ไนโรงพยาบาล เปนเรื่องจิงนะคะลองอ่านดูคะ

    ผู้เข้าชมรวม

    538

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    538

    ความคิดเห็น


    13

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  ซึ้งกินใจ
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  8 พ.ค. 47 / 15:51 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      ในอดีตเรา2คนยังเคยไปไหนมาไหนด้วยกันยางคุยกันกอดกันทุกวัน แต่ไนเวลานี้แม่ของแพรได้ไปสู้สวรรค์แล้ว เช้าวันหนึ่งรพ.ได้โทรศัพท์มาเรียกพ่อไปรพ.ด่วน พ่อกลับมาบ้านด้วยสีหน้าที่ผ่านการร้องไห้อย่างหนัก พ่อ::แพร ไหม ป่าน มานี้ซิลูก ไหม::พ่อเปนไรคะแม่ละ พ่อ::ลูกทำใจดีๆนะ แม่เสียแล้วลูก พวกเรา3คนได้แต่อึ้งที่แม่อันเ)็นที่รักของครอบครัวได้เสียไปแล้วจากพวกเรา แม่เสียชีวิตเนื่องจากโรคมะเร็งสมองซึ่งเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในเวลาเพียง3เดือนเท่านั้นแม่เริ่มล้มป่วยลงและได้ไปรักษาตัวที่รพ.แห่งหนึ่ง มันเวลาที่พวกเราทำไรไม่ถูกหมอบอกว่าแม่ป่วยเพราะคุยโทรศัพท์มากเกือบ10ปีที่แม่ไช่โทรศัพท์มือถือพวกเราไม่เคยเอะไจเลยซักนิด แม่ต้องทำกานผ่าตัดนำก้อนเนื้อที่เรียกว่ามะเร็งออกไห้เร็วที่สุด เมื่อการผ่าตัดครั้งแรกผ่านไปแม่เริ่มดีขึ้นจนเกือบเปนปกติอาทิดก่อนที่จามีเอเปก แม่ได้ขอไห้่อพาแม่กลับไปอยู่บ้านซึ่งพวกเราคัดค้านเพราะถ้าแม่อยู่ที่รพ.จามีนางพยาบาลคอยดูแลตลอดมานจาไม่เสี่ยงอันตรายมากแต่แม่ก็ไม่เชื่อพ่อ จึงยอมพาแม่กลับบ้านเราคอยดูแลแม่ไนเวลา1อาทิดอย่างไม่ค่อยติดไรมากนักหารู้ไม่ว่าแม่จาอยู่กับพวกเราแค่เพียงอาทิดเดียว แม่เริ่มมีอาการอีกครั้งจึงรีบพาส่งรพ.และเมื่อกานผ่าตัดอีกครั้งเส็จสิ้นแม่ซึ่งไม่รู้ศึกตัว ยางนอนอยู่ไนห้องไอซียูโดยไม่มีการตอบรับไดไดทั้งสิ้นหมอบอกแม่คงหมดหวังที่จามีชีวิดต่อไปอาการแม่ทรุดลงเรื่อย จนถึงคืนที่19พย. พ่อเล่าว่าเมื่อพ่อไปถึงรพ.เมื่อประมานตี4กว่าาาชีพจรแม่เหลือประมาน70หมอบอกว่าแม่รอพ่ออยู๋ เมื่อพ่อบอกแม่ว่า พ่อ::เรากลับไปอยู่บ้านกันนะไปอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา5คนพ่อ แม่ลูกงัย เมื่อพ่อพูดจบชีพจรแม่เริ่มลดลงจาก70 60 50 .........จนเหลือ0 แม่ได้จากพวกเราไปแล้ว จนถึงวันเผาแม่พวกเราร้องไห้ไม่หยุด พ่อ::ร้องไปเถอะลูกถ้ามันทำไห้เราสบายไจขึ้นร้องไปเถอะ พวกเราเสียไจมากที่เราไม่สามารถทามอารัยที่อยากทำกับแม่จนแม่เสัยไปจากเราอย่างไม่มีวันหวนกลับ แพร::พี่ไหมแพรเคยคิดนะว่าทำไมถึงต้องมีโรคพวกนี้ด้วย มานทำไห้เราต้องแยกออกจากกันถ้าแม่ไม่ไช่โทรศัพมากแม่คงไม่ตายไช่ไหมพี่ไหม ไม่มีเสียงตอบจากผู้เปนพี่มีแต่นำ้ตาที่ไหลเต็มหน้าของทั้งพี่น้องที่แสดงอาการเจ็บปวดที่สูญเสียคนสำคัญไปจากชีวิดอย่างไม่มีวานหวนกลับไม่มีวันเลย ถึงตอนนี้แพรอยกจาบอกแม่เหลือเกินคำพูดที่แพรไม่เคยได้พูโไห้แม่ได้รู้เรยซักนิดคำพูดที่จาไม่มีแม่ไห้ฟังอีกแล้ว ไม่ว่าตอนนี้ไม่ว่าแม่จาอยู่ที่ไหนแพรอยากไห้แม่รู้ไว้ว่า\"แพร พี่ไหม ป่าน พ่อ และทุกๆคนยังรักและคิดถึงแม่อยู่เสมอ\" \"คิดถึงตักที่เคยหนุน คิดถึงเพลงที่ได้ยินมาแต่เด็กๆ คิดถึงคนที่อุ็มปลอบเมื่อเราร้องห้ายท้อแท้ คิดถึงคนที่บอกไห้เราต้องสู้ต้องอดทน คิดถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นที่ตื่นขึ้นมาจาพูดว่า\"ตื่นแล้วหรอลูก\" \"ฝันดีนะคะ\" แม่รักลูกนะ\" และทุกๆอย่างที่มิอาจบอกเปนคำพูดได้ ปล.ไม่รู้ซึ้งกันหรือป่าวแต่เปนเรื่องจิงที่อยากบอกกล่างกับทุกๆคนว่าจาทำอารัยไห้คนที่เรารักก็ควรจารีบทำก่อนที่จาไม่มีโอกาศนะคะเปนเรื่องแรกด้วย ขอบคุนคะ

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×