ไม่อยากไปอ่ะ!!

เนื้อเรื่อง อัปเดต 22 ต.ค. 46 / 15:28

\"แม่  ก็หนูไม่อยากไปหนิ  จาอยู่บ้านเล่นแชทกับเพื่อน\"  มิกิเด็กสาววัย 16 ปี  เป็นเด็กที่เรียนในโรงเรียน มิคิโด  ไฮสคูล  เธอพึ่งเข้าเรียนได้ 7 วัน  เธอก็เป็นเด็กที่ป๊อปมาก
     \"ต้องไปนะ  เล่นแชทตั้งนานแล้ว  ไปๆเร็ว  รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้นะ\"  \"อย่าให้แม่โมโหนะ\"  แม่ของมิกิพูดอย่างหัวเสีย
     \"ก็ได้\"  มิกิต้องยอมไปกับแม่
    
     \"เร็วสิจ้ะ  ขึ้นรถ\"  แม่ตะโกนเรียกมิกิ
     วันนี้มิกิโดนแม่บังคับให้ใส่กระโปรงยีนสั้น   กับเสื้อแขนสั้นมีฮูด  
     \"ค่าๆแม่\"  มิกิค่อยๆเดินขึ้นรถ  \"แล้วแม่จะให้หนูไปไหนอ่ะ\"  มิกินึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้เลยว่าแม่จะพาไปไหน
     \"ไปงานแต่งงานรุ่นน้องแม่อ่ะ\"  แม่มิกิพูด
     \"งานแต่งงานอีกแล้ว  จะแต่กันไปทำไมเนี่ย  หนูไปงานแต่งงานเป็นสิบรอบแล้วนะ\"  มิกิเซ็งมาก  เมื่อรู้ว่าไปงานแต่งงาน
     \"น่า  นั่งไปเถอะ\"
    
     หน้างาน
     \"เพื่อนก็ไม่มี  น่าเบื่อก็น่าเบื่อ\"  มิกิอารมณ์เสียมาก   \"แม่เดี๋ยวหนูนั่งอยู่นี่นะ  ขี้เกียจเข้าไป\"  มิกิพูด  แล้วก็นั่งที่ม้านั่ง
     \"เข้าไปแป๊ปเดียว  เดี๋ยวมิกิค่อยออกมาข้างนอกนะ\"  แม่บอก
     \"ก็ได้  ก็ได้  แป๊ปเดียวนะ\"  มิกิเน้น
     แล้วมิกิกับแม่ก็เดินเข้าไปในงาน  
     \"อุ้ยนั้นลูกคุณหรอค่ะ\"
     \"น่ารักจังเลยค่ะ\"
     \"ไม่นึกเลยนะค่ะว่าโตขึ้นมาจะสวยขนาดนี้\"
     \"ขอบคุณค่ะ   เดี๋ยวขอเดินเข้าไปในงานหน่อยนะค่ะ\"  แม่มิกิตัดบทของคุณน้าๆป้าๆทั้งหลาย  ที่รุมชมมิกิกัน  เพราะหวังว่าจะขอให้มิกิเต่งงานกับลูกชายของตนบ้าง  ต่างๆนานา
     10 นาทีผ่านไป
     \"แม่เดี๋ยวหนูออกไปข้างนอกหน่อยนะ  ไม่อยากอยู่ในนี้เลย\"  มิกิพูดแล้วก็เดินออกไป
     ระหว่างที่มิกิเดินออกไปนั้น
     ปึ้ง
     มิกิเดินชนคนเข้าแล้ว  
    พอมิกิเงยหน้าขึ้นมา   ก็เจอกับเด็กผู้ชายคนหนึ่ง  รุ่นราวคราวเดียวกันมิกิ  มิกิจำได้ว่าคนนี้เรียนอยู่ที่เดียวกันกับมิกิ
    \"เป็นอะไรมั้ยครับ\"  เด็กผู้ชายถามก่อน
    \"ไม่เป็นไร\"  มิกิตอบปัด  แล้วก็จะเดินออกนอกประตู  แต่เด็กผู้ชายก็ฉวยมือมาจับที่ข้อศอกของมิกิ
    โอ้ย  มิกิถึงกับร้องออกมา
    \"เห็นมั้ยเนี่ยว่าคุณเป็นแผล\"  เด็กผู้ชายผู้ต่อ
    \"มันเรื่องของฉัน\"  แล้วมิกิก็ทำท่าจะเดินออกไปข้างนอกให้ได้  แต่คราวนี้เด็กผู้ชายไม่ได้ฉวยมือมิกิ  แต่ปล่อยให้มิกิเดินออกไป  แล้วเด็กผู้ชายก็เดินตามออกไป
    มิกิไปนั่งที่ชิงช้าตัวหนึ่ง  แล้วก็ดูแผลตัวเอง
    \"เป็นไรมากมั้ยครับ\"  เด็กผู้ชายถามขึ้น
    \"ใครใช้ให้คุณตามฉันมาเนี่ย\"  มิกิตกใจเมื่อเห็นเด็กผู้ชายเดินตามมา
    \"ผมขอแนะนำตัวก่อนนะครับ  ผมชื่อ \"ทาเคชิ\"  อยู่โรงเรียนเดียวกับคุณ\"  
    \"ฉันรู้แล้วหล่ะ\"  มิกิก็ยังก้มดูแผลอยู่
    \"ให้ผมช่วยทำแผลนะ\"  ทาเคชิเข้าไปดูแผล  แล้วก็เอาปลาสเตอร์  ออกมาจากกระเป๋า  แล้วก็มาติดที่แขน
    \"คุณพกปลาสเตอร์ด้วยหรอ\"  มิกิถาม
    \"ครับ  แต่ผมเป็นพวกชอบเล่นกีฬา  ก็เลยต้องพกไว้อ่ะครับ\"\"คุณเป็นเด็กใหม่ใช่มั้ยครับ\"  ทาเคชิถาม
    \"ค่ะ พึ่งย้ายมาค่ะ\"  มิกิพูด  ตอนนี่เธอก็เริ่มญาติดีกับ ทาเคชิบ้างแล้ว
    \"บ้านคุณอยู่แถวไหนหรอครับ\"  ทาเคชิถาม
    \"ก็แถวนี่หล่ะค่ะ\"  มิกิตอบ
    \"ผมก็อยู่แถวนี้หล่ะครับ\"   ทาเคชิตอบ
    \"มิกิ อยู่ไหนลูก\"  เสียงแม่มิกิ
    \"ฉันไปนะ  แม่เรียกแล้วหล่ะ  เจอกันที่โรงเรียนนะ
    \"ครับ  บายครับ \"  ทาเคชิตะโกนตามหลังไป
    \"ทำไมเธอน่ารักอย่างนี้นะ\"  ทาเคชินึก  แล้วก็จะเดินกลับบ้าน  แต่ก็เห็นว่ามิกิทำสร้อยตกไว้  ก็เก็บไว้  กะว่าจะเอาไปคืนให้ที่โรงเรียน

    วันรุ่งขึ้น
    \"มิกิ จ๋า\"  โยโกะเรียก  โยโกะเป็นเพื่อนสนิทกับมิกิ
    \"มีไรหรอ\"  มิกิถาม
    \"มีคนเค้าอยากเจอเธออ่ะ\"  โยโกะพูดแล้วก็ยิ้มมีเลศนัย
    \"เราก็ไม่ได้รู้จักใครมากมายเลยนะ\"  มิกิพึมพำ
    \"แหม่ๆ ก็เธอออกจะป๊อป  ซะขนาดนี้  เธอไม่รู้จักอ่ะไม่เป็นไร  แต่คนที่รู้จักเธอสิ เยอะ\"  โยโกะได้ยินที่มิกิพึมพำ  จึงตอบให้  \"นั้นไง  คนนั้นอ่ะ\"  โยโกะชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่ง  \"หล่อด้วยนะ\"  
    มิกิจำได้ว่าเป็นทาเคชิ   จึงเดินเข้าไปคุยด้วย
    \"นี่นายมีอะไรหรอ\" มิกิเริ่ม
    \"ก็เธอทำสร้อยตกไว้อ่ะ\"  ทาเคชิหยิบของออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
    \"หรอ  ขอบใจนะที่เก็บมาให้\"  มิกิขอบคุณ
    \"ไม่ทราบมิกิอยู่ห้องไหนหรอ\"  ทาเคชิถามมิกิ
    \"เราอยู่ห้อง 1\"  มิกิตอบ
    \"งั้นก็อยู่ห้องเดียวกันสิครับ\"  ทาเคชิ  อยากจะกระโดดด้วยซ้ำ  แต่ก็เก็บอารมณ์ไว้
    \"หรอ\"  \"งั้นเดี๋ยวเจอกันทีห้องนะ  บาย\"
    
    \"มิกิใครหรอ  หล้อหล่อ  ไม่รู้ทานอะไรเข้าไป\"  โยโกะถาม
    \"อ๋อ  เรารู้จักที่งานแต่งงานรุ่นน้องแม่อ่ะ\"  มิกิตอบ
    \"แล้วไม่ทราบคุยอะไรกันซะนานเชียว\"  โยโกะล้อเลียน
    \"ไม่ต้องเลยนะ  เราไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อย  ก็วันงานเราทำของตกอ่ะ  เค้าก็เลยเก็บมาให้\"  มิกิรู้ทันโยโกะ
    \"ล้อเล่นน่า  แหม่ๆ  อิอิ\"  โยโกะเห็นหน้ามิกิแล้วก็ขำ

    ปิ๊ง ป๊อง ปั๊ง โป๊ง (เสียงอ็อด)
    นักเรียนทะยอยกันเข้าห้องเรียน
    \"นักเรียนทุกคน  อาจารย์ขอแนะนำเด็กใหม่อย่างเป็นทางการนะจ้ะ\"  อาจารย์โคชิบะ  พูด
    \"สวัสดีค่ะ ชื่อ มิกิ  ยูกิโกะ ค่ะ\"  มิกิพูด
    \"เอ้า  มิกิเธอนั่ง แถว 2 นะ\" \"ข้าง ทาเคชิหน่ะ\"  อาจารย์บอกมิกิแล้วก็ชี้ที่นั่งให้ดู
    ระหว่างที่มิกิเดินจะไปนั่งที่ก็มีแต่เสียงแซวกันหนาหู
    \"สวัสดีครับ\"  ทาเคชิทักทาย
    \"เจอกันอีกแล้ว\"  มิกิพูด
    \"อ้าว  เบื่อผมแล้วหรอ\"  ทาเคชิเสียงเศร้า
    \"เปล่าๆ   นะ  เราไม่ได้เบื่อทาเคชิซะหน่อย\"   มิกิหัวเราะ   เพราะว่าเธอแกล้งทาเคชิเล่น

    ปิ๊ง ป๊อง ปั๊ง โป๊ง  ถึงพักแล้ว
    มีแต่นักเรียนมาคุยกับมิกิ  ทาเคชิยังแทบไม่ได้คุยกับมิกิเลย
    แต่เมื่อคนเริ่มทะยอยลงกันแล้วทาเคชิก็เลยเดินไปหามิกิ
    \"ไปทานข้าวด้วยกันมั้ย\"ทาเคชิชวน  
    \"ไปซิ  วันนี้ยายโยโกะ  จะไปทำงานชมรมอ่ะ\" \"เราเอาข่าวกล่องมาอ่ะ  ไปทานด้วยกันมั้ย\" มิกิชวน
    \"ไปซิครับ\"  
  
    ทั้งสองคนไปนั่งทานที่ใต้ต้นไม้
    ระหว่างนั้นเอง
    \"อุ้ย  ทาเคชิอยู่นั้นเอง  พวกเรา\"  เสียงมาจากกลุ่มเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่ง
    แล้วทาเคชิก็ถูกกลุ่มผู้หญิงกลุ่มนั้นล้อม
    มิกิเห็นเช่นนั้นก็เลยเดินออกมา  
    \"ทำไมเราถึงรู้สึกร้องผ่าวอย่างนี้นะ\"มิกิถามตัวเอง\"เราก็ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย  แล้วทำไมเราต้องหงุดหงิดที่มีคนอื่นมายุ่งกับทาเคชิด้วยนะ

    ทาเคชิพึ่งรู้ว่ามิกิเดินไปแล้วก็รีบผละจากกลุ่มผู้หญิงนั้นเสีย  แต่ก็หามิกิไม่เจอ
    พอถึงเวลาเรียนก็แทบไม่ได้คุยกันเลย  เวลาเรียกมิกิ มิกิก็ไม่หัน

    เวลาเลิกเรียน
    \"เดี๋ยวเราไปธุระนะมิกิ กลับบ้านเองได้ใช่มั้ย\"  โยโกะถามด้วยความเป็นห่วง
    \"ได้สิ  แหม่โตแล้วนะ\"  มิกิตะโกนไป
    \"แต่เดี๋ยวก็ไม่ได้กลับคนเดียวแล้วหล่ะ\"  โยโกะตะโกนกลับมา
    มิกิงงอยู่ได้ซักพัก  จะตะโกนถามว่า หมายความว่ายังไง  แต่โยโกะก็ขึ้นรถเมล์ไปแล้ว
    \"มิกิครับรอผมด้วยครับ\"  ทาเคชิตะโกนมา
    มิกิรู้แล้วหล่ะว่าโยโกะ  หมายถึงอะไร  \"หน่อย  ยายโยโกะตัวแสบ\"  มิกิคิด
    \"กลับบ้านด้วยกันนะครับ  นะครับ  นะคร้าบ\"  ทาเคชิชวน
    \"ได้สิ\"  มิกิกลับบ้านกับทาเคชิ
    แล้วทั้งสองคนก็เดินไปด้วยกัน
    \"ถึงบ้านมิกิแล้วหล่ะค่ะ\"  มิกิบอก
    \"ครับ งั้นผมไปนะครับ\"  ทาเคชิพูด
    \"ค่ะ\"  \"บายนะค่ะ\"
    \"ครับ บายครับ\"
    แต่ก่อนที่ทาเคชิจะเดินไปไหนได้  แม่มิกิก็ตะโกนเรียกมิกิ
    \"มิกิจ๋า  มาดูซิว่าใครมา\"  
    \"ค่าแม่\"  แล้วมิกิก็รีบวิ่งไปเปิดประตูบ้าน
    \"ชายะหรอ  ดีใจจังที่มานะ\" มิกิพูดขึ้นเมื่อเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตู  เธอดูมีความสุขมากเป็นพิเศษ
    ทาเคชิที่ยืนอยู่นั้นเห็นท่าทางของมิกิแล้ว  ก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา  แต่ก็ทำอะไรไม่ได้  จึงเดินจากไป
  
    วันรุ่งขึ้น
    วันนี้ทาเคชิพยายามหลบหน้ามิกิตลอด  มิกิอยากรู้ว่าทาเคชิเป็นอะไร  แต่ก็ไม่เจอเจ้าตัวซักที
    \"โยโกะเป็นทาเคชิบ้างมั้ย\"  มิกิเดินไปหาโยโกะ
    \"เราก็ไม่เห็นนะ\"  
    มิกิไม่รู้จะทำยังไงก็เขียนจดหมายทิ้งไว้ที่ใต้โต๊ะของทาเคชิ
    \"เราอยากเจอเธอนะ  วันเสาร์นี้ให้ไปเจอกับเราที่ร้านอาหารในซอยบ้านเรานะ  เราอยากคุยด้วย\"
    เมื่อทาเคชิอ่าน  ก็เลยไปตามนัด
  
    วันเสาร์
    ทาเคชิเดินมาเห็นมิกินั่งรออยู่แล้ว
    \"มีอะไรหรอมิกิ\"  ทาเคชิถาม
    \"เธอเป็นอะไรหรอ  ทำไมเดี๋ยวนี้พยายามหลบหน้าเรา\"  มิกิถาม
    \"ไม่มีอะไรหรอก\"  ทาเคชิพยายามหลบสายตามิกิ
    \"เราไม่เชื่ออ่ะ\"
    \"ไม่มีอะไรจริงๆครับ\"
    \"อืมงั้นก็ไม่เป็นไรแล้วนะ\"
    \"มีเรื่องคุยแค่นี้หรอ\"  ทาเคชิถาม
    \"อืม\" \"เดี๋ยวเราไปเดินเล่นกันต่อมั้ย\"  มิกิชวน \"นะนะ\"
    \"ได้ครับ\"

    ทั้งสองเดินไปด้วยกันแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
    ทาเคชิสังเกตมิกิว่า  เธอเหมือนจะร้องไห้
    \"เป็นนั่งเล่นที่ส่วนหย่อมมั้ยครับ\"
    \"ดีค่ะ\"
    \"คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่า\"  ทาเคชิถามก่อน
    \"เปล่าค่ะ\"  แต่มิกิก็กลั่นน้ำตาไม่ไหว  เธอเอามือมาปาดน้ำตาออก
    \"คุณเป็นอะไรบอกผมได้นะครับ\"  ทาเคชิเห็นไม่ค่อยดี
    มิกิเอามือมาปิดหน้าแล้วก็ร้องไห้
    \"มิกิเป็นอะไรครับ\"  ทาเคชิรู้สึกเป็นห่วงเข้าไปอีก
    มิกิยิ่งร้องไห้ไปอีก
    ทาเคชิค่อยเอามือมาจับตัวของมิกิ  แล้วก็เอามิกิมากอดไว้
    \"มิกิ มีอะไรก็บอกมาเถอะครับ  ผมพร้อมจะรับฟังทุกอย่างนะครับ\"
    มิกิไม่ได้ตอบ  แต่ก็ยังร้องไห้ในอ้อมกอดของทาเคชิ
    \"มิกิผมอยากบอกคุณว่า ผมรักคุณนะ แต่ผมก็คนสู่กับพี่ชายะของมิกิไม่ได้หรอกนะ\"
    \"เรากับพี่ชายะไม่ได้ชอบกันนะ\"  มิกิพยายามพูดไม่ให้เสียงสั่น
    \"อ้าว  หรอครับ\"  ทาเคชิตตกใจมาก  \"แล้ว...\"  แต่มิกิตัดหน้าก่อน
    \"คนที่เรารักหนะ  ก็อยู่ตกหน้าเราแล้วไง\"  มิกิพูด  \"ที่เราร้องไห้เพราะว่าเดี๋ยวนี้นายไม่สนใจเราเลย\"
    \"ก็ผมนึกว่าคุณไม่ได้รักผมหนิ\"  \"ผมจะไม่ทำให้คุณเสียใจอีกแล้ว  เชื่อผมนะครับ\"
    \"ค่ะ\"  แล้วมิกิก็โผเข้ากอดทาเคชิอย่างมีความสุข
    เธอไม่เคยมีความสุขอะไรเท่านี้อีกแล้ว  และเธอก็รู้ว่าเธอรักทาเคชิที่สุด
-------------------------นี่ก็อีกเรื่องนะค่ะของ debbie_cute นะค่ะ ช่วยลงความคิดเห็นหน่อยค่ะ  ขอบคุณสำหรับทุกความคิดเห็นค่ะ  จะแต่งเรื่องใหม่ๆเร็วๆนี้ค่ะ  ขอบคุณนะค่ะสำหรับการติดตาม----------------------------------------------------------------------------------------