“ สวัสดีตอนเช้านะอาร์ท ” เสียงของนิดเอ่ยทักผมเหมือนทุกๆวัน ก่อนที่เธอจะเดินมานั่งตรงเก้าอี้ที่อยู่ข้างหน้าผม
“ อืม.. สวัสดี ” ผมตอบไปแบบปัดๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก เนื่องจากตอนนี้ภายในห้องเรียนคุณครูยังไม่เข้ามาสอน.. ผมจึงเอาหนังสือขึ้นมาอ่านไปพลางๆก่อน(หนังสือการ์ตูนน่ะ)
“ เอ่อ.. เมื่อวานไปซื้อขนมมา เราเอามาฝาก ” นิดพูดขึ้นพร้อมกับยื่นขนมคุ้กคี้ยี่ห้อหนึ่งที่มีราคาแพงพอสมควรมาให้ผม
“ ขอบใจนะ ” ผมเงยหน้าขึ้นบอกพร้อมกับยิ้มให้ตามมารยาท พลางรับคุ้กคี้มาจากมือของเธอ
“ ไม่เป็นไร ” เธอบอก ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองกระดานตามปกติ
ผมกับนิดเราเป็นเพื่อนกันครับ.. จริงๆเราก็ไม่สนิทกันมากนัก แต่เธอก็พยายามทำตัวเป็นมิตรกับผมเสมอ.. ถึงแม้คนอื่นชอบบ่นประจำว่าผมเย็นชาและไม่ค่อยเป็นมิตรก็เถอะ แต่นิดก็ไม่สนใจ.. เธอยังคงทักผมทุกๆเช้าเหมือนทุกๆวัน คอยถามเวลาผมไม่สบายใจ หรือไม่ก็ชอบจู้จี้ในบางเรื่อง บางครั้งในความรู้สึกของผม.. ผมว่าเธอน่ารำคาญเหมือนกัน แต่เธอก็เป็นคนยิ้มง่ายและขี้เล่นด้วย อันนี้ก็เป็นข้อดีของเธออย่างหนึ่ง...
และแล้ว.. วันที่ทำให้ความเป็นเพื่อนระหว่างผมและเธอต้องแตกสลายก็มาถึง.. เพื่อนสนิทของเธอมาบอกกับผม... ว่านิดแอบชอบผมมานานแล้ว ผมรู้สึกแปลกๆเนื่องจากผมไม่เคยถูกใครชอบมาก่อน... ผมจึงตอบเพื่อนสนิทของเธอไปว่า.....
“ ฝากบอกนิดด้วยนะ.. ว่าเราไม่เคยคิดจะชอบเขาเลย ในสายตาเราเขาเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น ” ผมบอกเมย์ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของนิดไป ก่อนจะหันไปเล่นเกมส์กับเพื่อนต่อ
วันรุ่งขึ้น.. นิดยังคงร่าเริงเหมือนเดิม.. และทักผมเหมือนทุกๆวัน แต่ผมกลับรู้สึกแปลกๆ ผมไม่ทักเธอตอบ.. ไม่คุยกับเธอเลยแม้แต่คำเดียว เธอพยายามชวนผมคุยครั้งแล้วครั้งเล่า... แต่ในตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนอยากให้เธอออกไปจากชีวิตของผม สิ่งที่ผมทำมันอาจจะดูโหดร้าย.. แต่ทำไงได้ล่ะ ก็ผมชอบเมย์ซึ่งเป็นเพื่อนของนิดอยู่นี่นา ในตอนนั้นผมไม่สนใจหรอกว่าเธอจะรู้สึกยังไง เพราะว่าผมไม่ได้รักเธอซักหน่อย....
หลังจากวันนั้น.. ความพยายามของนิดที่จะคุยกับผมก็เริ่มน้อยลงๆเรื่อยๆจนหมด เธอไม่คุยกับผมอีกต่อไป.. เช่นเดียวกับผม ที่รู้สึกเหมือนว่าเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ ไม่มีตัวตนอีกต่อไป......
ในที่สุดวันสอบเลื่อนชั้นก็มาถึง... ผมรู้สึกดีใจมากเป็นพิเศษ หวังว่าเปิดเทอมใหม่ผมคงไม่ได้อยู่ใกล้ๆเธออีกแล้วนะ ผมจะได้หายอึดอัดซักที ถ้าเลือกได้ผมก็อยากจะไปนั่งใกล้ๆเมย์ ผมคงจะมีความสุขมากๆเลยล่ะมั้ง... หลังจากที่สอบวิชาสุดท้ายและออกมาตั้งแถวเตรียมกลับบ้าน ผมก็เดินไปขอเบอร์เมย์ทันที โดยอ้างว่าจะหาเพื่อนคุย.. เมย์ให้เบอร์โทรศัพท์ผมอย่างง่ายดาย ผมจึงรีบหยิบปากกาแล้วจดเบอร์ของเธอไว้บนมือของผม.. สีหน้าของผมดูดีใจเป็นพิเศษ ทั้งๆที่ผมก็รู้ดีว่านิดแอบมองผมกับเมย์อยู่ห่างๆ แต่ผมก็ไม่สนใจหรอก.. ยิ่งอยากให้เธอเห็นเต็มๆตาด้วยซ้ำไป เธอจะได้เลิกชอบผม... ในตอนนั้นผมคิดอย่างนั้นจริงๆ
ในช่วงปิดเทอม.. ผมโทรไปหาเมย์แค่ครั้งเดียวเอง ผมรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นตึกตักๆ ตลอดเวลา ผมตื่นเต้นจนพูดติดอ่างไปเลย.. หลังจากคุยโทรศัพท์กับเธอเสร็จผมก็ยิ้มออกมาคนเดียว... ปิดเทอมนี้ช่างมีความสุขเสียนี่กระไร
และแล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง.. วันเปิดภาคเรียนใหม่นั่นเอง ผมดีใจมากๆที่จะได้เจอเมย์อีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เห็นหน้าเธอมา 2 เดือนกว่าๆ แน่นอนว่าผมเลือกที่นั่งใกล้ๆเมย์... ส่วนนิดไปนั่งด้านหลังกับเพื่อนคนอื่น.. แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอก ก็ผมได้นั่งใกล้ๆเมย์แล้วนี่นา...
เมย์คุยเก่งมาก.. เธอปล่อยมุขเด็ดๆเล่นเอาผมขำจนท้องแข็ง.. ผมเป็นคนร่าเริงกว่าแต่ก่อน ผมช่างคุยมากๆ จนบางทีเพื่อนต้องบอกให้หุบปากเลย.. การที่ได้อยู่ใกล้ๆกับเมย์ทำให้ผมสนุกมาก แต่หัวใจผมก็เริ่มรู้สึกแปลกขึ้นมาอีกครั้ง.. ผมเริ่มรู้สึกว่าเมย์เป็นเพียงแค่เพื่อนผมคนนึงเท่านั้น คุณเคยได้ยินประโยคที่ว่า “ เราจะรู้คุณค่าของสิ่งหนึ่ง ก็ต่อเมื่อเราสูญเสียสิ่งนั้นไปแล้ว ” มั้ย?? ผมคิดว่าผมกำลังเผชิญอยู่กับสิ่งนี้แล้ว.. หัวใจของผมมันร่ำร้องทุกวันทุกคืน.. นิดกลับเข้ามาอยู่ในความทรงจำของผมอีกครั้ง.. ผมพยายามบอกตัวเองว่าคนที่ผมชอบคือเมย์ไม่ใช่เหรอ? แต่หัวใจของผมมันก็ยังยืนยันว่าเป็นนิดอยู่ดี.....
หลังจากวันนั้น.. ทุกครั้งที่นิดเดินมาคุยกับเมย์ ผมรู้สึกว่าใจเต้นตึกตักตลอดเวลา.. ผมแอบมองนิดบ่อยๆ บางครั้งเธอก็รู้ตัว.. แต่บางครั้งเธอก็ไม่รู้ตัว ผมเริ่มรู้สึกว่าเวลาที่ได้สบตากับเธอ.. ผมมีความสุขอย่างประหลาด จนผมยอมรับกับตัวเองว่า.. [b]ผมชอบเธอเข้าซะแล้ว!![/b]
ตอนนี้นิดเป็นคนเก่งในสายตาของทุกๆคน.. เธอสอบได้ที่หนึ่ง และนอกจากเธอจะเป็นมิตรกับคนทุกคนแล้ว เธอยังมีน้ำใจอีกด้วย.. เพื่อนๆผมหลายคนชอบเธอ นิดกลายเป็นคนป๊อบปูล่าของห้องไปซะแล้ว... ส่วนผม ผมก็ยังคงเป็นคนธรรมดาเหมือนเดิม แต่ผมก็มีเพื่อนมากขึ้น.. เพราะว่าผมไม่ค่อยเย็นชาและเงียบๆเหมือนไม่ก่อน แต่ระหว่างผมกับนิด.. ก็ดูเหมือนจะยิ่งห่างออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั่งวันหนึ่ง.. นิดขอคุยกับผมเป็นการส่วนตัว.. หลังจากที่ไม่ได้คุยกันเสียนาน ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก.. แต่สิ่งที่ผมทำไว้กับเธอมันอาจจะไม่สามารถทำให้เธอยกโทษให้ผมก็ได้.. ผมไม่รู้ว่าจะมีโอกาสถูกเธอรักเหมือนก่อนรึเปล่า..?
“ เอ่อ...” นิดก้มหน้า ท่าทางเหมือนไม่กล้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
“ คือเราอยากรู้น่ะ.. อาร์ทโกรธอะไรเราเหรอ? ถึงไม่ยอมคุยกับเราเลย ” นิดถามออกมา ผมนิ่งไปชั่วขณะ
“ เอ่อ.. เราขอโทษนะนิด มันเป็นแค่เรื่องไร้สาระน่ะ เรากลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้งได้ไหม? ” ผมกลั้นใจถามออกไป นิดมองหน้าผมอย่างแปลกใจ่อนจะยิ้มออกมา
“ ได้สิ.. เรารอฟังคำนี้มานานแล้วนะ ” นิดพูดยิ้มๆ ดูเหมือนน้ำตาเธอจะเริ่มซึมออกมาแล้ว
“ งั้นเดี๋ยวเราไปคุยกับเพื่อนก่อนนะ ” ผมรีบขอตัวเพราะทำตัวไม่ถูกแล้ว ตอนนี้ผมขนลุกไปทั้งตัวเลย
“ อื้อ ” นิดพยักหน้า ผมยิ้มให้เธอก่อนจะเดินไปหาไอ้เคนเพื่อนคนสนิทของผม
“ เฮ้ยเคน.. ข้ามีเรื่องอยากจะระบายว่ะ ” ผมบอกเพื่อนยิ้มๆ ตอนนี้โลกทั้งใบของผมราวกับเป็นสีชมพูแล้ว
“ เรื่องอะไรของเอ็งวะ? เอ้า.. เล่ามา ” เคนถามด้วยท่าทางงงๆ แต่มันก็ยอมฟังแต่โดยดี
ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้เคนฟัง.. พร้อมกับขอร้องให้เคนช่วยอะไรผมซักอย่างหนึ่ง.. หากว่าเป็นผลสำเร็จ ผมก็ตัดสินใจจะสารภาพรักกับนิดทันที.....
“ ได้ๆ ช่วยเต็มที่ ” เคนตอบพร้อมกับยิ้มให้ ผมยิ้มตอบ.. ตอนนี้ได้แต่คอยลุ้นว่าจะสำเร็จหรือไม่...
เย็นนั้น... เคนมาเล่าให้ผมฟังว่ามีหวังๆ ผมจึงกลับบ้านไปด้วยความดีใจ.. และหวังว่าพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันศุกร์ คงจะเป็นวันฤกษ์งามยามดีสำหรับผมที่จะบอกรักเธอแน่ๆ หลังจากกลับถึงบ้านผมแทบนอนไม่หลับ... อยากจะให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆซักที.....
และแล้ววันรุ่งขึ้นก็มาถึง.. ผมเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อว่าเมื่อไรนิดจะมาซักที แต่รอแล้วรอเล่าเธอก็ยังไม่มาโรงเรียน จนกระทั่งเวลาเข้าเรียน นิดก็ยังไม่มา.. จนกระทั่งครูประจำชั้นของผมมาแจ้งข่าวให้นักเรียนทุกๆคนทราบ.. ว่านิดประสบอุบัติเหตุรถยนต์ชนเมื่อวานนี้... ทันทีที่ผมได้ยินผมนิ่งอึ้งไปเลย วันนั้นผมเรียนไม่รู้เรื่องทั้งวัน ความรู้สึกของผม.. ผมก็ยังไม่ได้บอกเธอเลย....
หลังจากเลิกเรียนแล้ว.. ผม เคน และเมย์ไปเยี่ยมอาการของนิดที่โรงพยาบาลด้วยกัน... เมื่อผมเข้าไปในห้องคนไข้ผมก็ต้องตกใจ เพราะบนตัวของนิดมีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด.. หมอบอกกับแม่ของนิดว่าเธอมีกาสรอดเพียง 50 : 50 แม่ของนิดร้องห่มร้องไห้จนตาบวม.. ในขณะเดียวกับที่ผมบังเอิญเหลือบไปเห็นสมุดของเธอพอดี.. ในระหว่างนั้นเองที่แม่ของนิดเดินออกไปข้างนอก ผมจึงตัดสินใจเปิดไดอารี่ขึ้นมา
“ นี่.. จะทำอะไรน่ะ? นายทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะรู้มั้ย? ” เมย์ทำหน้าไม่พอใจใส่ผม
“ ก็อยากรู้นี่นา ” ผมพูดจบก็อ่านไดอารี่โดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของเมย์และเคนเลย...
และแล้วความจริงในไดอารี่เล่มนั้น.. ทำให้น้ำตาลูกผู้ชายของผมต้องไหลออกมา.. นิดยังไม่เคยเปลี่ยนใจจากผมเลย เธอยังคงรอผมอยู่เสมอ.. ถึงแม้ว่าผมจะเคยทำให้เธอเสียใจก็ตาม... และในหน้าสุดท้ายเธอเขียนเกี่ยวกับเรื่องที่เคนไปพูดกับเธอว่าผมชอบเมย์ เธอเสียใจมากๆจึงคิดว่าจะเลิกชอบผมอีกต่อไป... และเพราะเรื่องนี้เองที่ทำให้นิดไม่ทันระวังรถยนต์ที่พุ่งเข้ามา... และในบริเวณนั้นก็มืดๆด้วย.. ทำให้รถคันนั้นเหยียบเบรกช้าเกินไป นิดจึงมีสภาพเป็นอย่างที่เห็น.......
“ นิด.. ฉันขอโทษ ” ผมพูดกับร่างที่ไร้สติของเธอ พร้อมกับร้องไห้ออกมา
“ ได้โปรด.. ตื่นขึ้นมาสิ ฉันมีเรื่องสำคัญที่อยากจะบอกเธอนะ.. นิดๆ ตื่นขึ้นมาสิ!! ” ผมพูดเหมือนคนที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว ทั้งเมย์และเคนต่างก็ตกใจเช่นกัน
“ เฮ้ย!! เป็นบ้าไปแล้วรึไงวะ?? ” เคนพูดขึ้นพลางดึงผมออกมา เขาจับตัวผมไว้แน่น
“ ปล่อย!! ” ผมตวาดพร้อมกับสะบัดตัวออก ก่อนจะเดินไปจับมือนิดขึ้นมา
“ นิด.. เรารักนิดนะ อย่าทิ้งเราไปได้มั้ย? ” ผมพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา เมย์และเคนเดินเข้ามาปลอบผมอย่างเห็นใจ
“ กลับเถอะ.. นิดต้องปลอดภัยแน่ ” เคนแตะบ่าผม ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันหน้ามาหานิด
“ เราจะรอจนกว่านิดจะหายนะ.. เราจะรอจนกว่าจะได้บอกรักนิด.. เราสัญญา ” ผมพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป..
หลังจากนั้น 2 อาทิตย์.. 2 อาทิตย์เต็มๆที่ผมไม่ได้เจอนิด.. ทุกๆคนเลิกพูดถึงนิดอีกเพื่อไม่ให้ผมเศร้า ผมกลายเป็นคนเย็นชาอีกครั้ง.. ทุกๆวันที่ผมเหนโต๊ะเรียนของเธอ ผมก็รู้สึกปวดใจทุกๆครั้ง.. ตอนนี้ทุกๆคนคิดว่านิดหายไปจากโลกใบนี้แล้ว... เธอไม่ติดต่อหรือแจ้งข่าวอะไรมาเลยตลอด 2 อาทิตย์ แต่ผมก็ยังหวังลึกๆนะ ว่าวันนึงผมจะได้เห็นรอยยิ้มของเธออีกครั้ง.......
“ อาร์ท.. ทำอะไรอยู่น่ะ ” เสียงที่ฟังดูคุ้นหูดังขึ้น แต่ผมไม่อยากจะหวังหรอกว่าจะเป็นเสียงของนิด.. ผมเงียบไปและไม่ตอบสนองต่อเสียงนั้น......
“ ทำไมไม่พูดล่ะ? ” เสียงนั้นเข้ามาใกล้ผมอีก ผมหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลังของผม
“ นิด!?! ” ผมยืนอึ้งไปเมื่อเห็นเธออีกครั้ง.. พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาอย่างดีใจสุดๆ
“ เป็นอะไรน่ะ? ร้องไห้ทำไม? ” เธอถาม แต่ผมไม่ตอบ.. สิ่งแรกที่ผมทำก็คือคว้าตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น..
“ อาร์ท.. เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ” นิดถามอย่างแปลกใจ
“ เราขอโทษนะ.. เรารักเธอ ” ผมรีบบอก นิดยิ้มๆก่อนจะก้มหน้าลง
“ จริงนะ ” เธอถาม ผมพยักหน้า
“ จริงๆ ขอโทษนะที่เคยทำให้เสียใจ ” ผมบอกอย่างไม่ค่อยสบายใจ
“ ไม่เป็นไรหรอก ” เธอยิ้มให้อย่างเช่นเคย ถึงแม้แผลฟกช้ำยังคงเหลืออยู่ แต่เธอก็ยังน่ารักเช่นเคย
“ เรารักนิดนะ ” ผมพูดอย่างจริงจัง
“ เราก็รักอาร์ทนะ ” นิดตอบพร้อมกับยิ้มให้อีกเช่นเคย.. ผมยิ้มตอบ
“ รู้มั้ยเราตกใจมากนะที่นิดถูกรถชน ” ผมพูดขึ้น
“ ถ้าเราถูกรถชนแล้วอาร์ทรักเรามันก็คุ้มนะ ” นิดพูดพร้อมกับหัวเราะ
“ อย่าพูดแบบนั้นสิ.. เราจะไม่ยอมให้นิดจากไปไหนอีกแล้ว ” ผมพูดขึ้น
“ จริงนะ? ” นิดถามยิ้มๆ
“ จริง.. เราสัญญา ” ผมพูดพร้อมกับจ้องตาเธอ เธอยิ้มให้ผม.. จากนี้ไปผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุด.. เพราะเธอคือ.. [b]คนที่ผมรักมากที่สุด[/b]
+*+*+*+*+ จบบริบูรณ์ +*+*+*+*+
นี่เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่เราแต่งนะคะ.. ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ต้องขออภัยด้วยนะค้า --kinomoto
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น