เพิ่งเข้าใจ.. - เพิ่งเข้าใจ.. นิยาย เพิ่งเข้าใจ.. : Dek-D.com - Writer

    เพิ่งเข้าใจ..

    เขา.. คนที่ไม่เคยคิดจะรักเธอเลย.. และเธอ.. คนที่ยังรอเขาอยู่เสมอ.. แล้วเรื่องทั้งหมดจะลงเอยอย่างไรล่ะ??

    ผู้เข้าชมรวม

    905

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    905

    ความคิดเห็น


    16

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  ซึ้งกินใจ
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  7 พ.ค. 47 / 08:47 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      “ สวัสดีตอนเช้านะอาร์ท ” เสียงของนิดเอ่ยทักผมเหมือนทุกๆวัน ก่อนที่เธอจะเดินมานั่งตรงเก้าอี้ที่อยู่ข้างหน้าผม “ อืม.. สวัสดี ” ผมตอบไปแบบปัดๆ อย่างไม่ใส่ใจนัก เนื่องจากตอนนี้ภายในห้องเรียนคุณครูยังไม่เข้ามาสอน.. ผมจึงเอาหนังสือขึ้นมาอ่านไปพลางๆก่อน(หนังสือการ์ตูนน่ะ) “ เอ่อ.. เมื่อวานไปซื้อขนมมา เราเอามาฝาก ” นิดพูดขึ้นพร้อมกับยื่นขนมคุ้กคี้ยี่ห้อหนึ่งที่มีราคาแพงพอสมควรมาให้ผม “ ขอบใจนะ ” ผมเงยหน้าขึ้นบอกพร้อมกับยิ้มให้ตามมารยาท พลางรับคุ้กคี้มาจากมือของเธอ “ ไม่เป็นไร ” เธอบอก ก่อนจะหันหน้ากลับไปมองกระดานตามปกติ ผมกับนิดเราเป็นเพื่อนกันครับ.. จริงๆเราก็ไม่สนิทกันมากนัก แต่เธอก็พยายามทำตัวเป็นมิตรกับผมเสมอ.. ถึงแม้คนอื่นชอบบ่นประจำว่าผมเย็นชาและไม่ค่อยเป็นมิตรก็เถอะ แต่นิดก็ไม่สนใจ.. เธอยังคงทักผมทุกๆเช้าเหมือนทุกๆวัน คอยถามเวลาผมไม่สบายใจ หรือไม่ก็ชอบจู้จี้ในบางเรื่อง บางครั้งในความรู้สึกของผม.. ผมว่าเธอน่ารำคาญเหมือนกัน แต่เธอก็เป็นคนยิ้มง่ายและขี้เล่นด้วย อันนี้ก็เป็นข้อดีของเธออย่างหนึ่ง... และแล้ว.. วันที่ทำให้ความเป็นเพื่อนระหว่างผมและเธอต้องแตกสลายก็มาถึง.. เพื่อนสนิทของเธอมาบอกกับผม... ว่านิดแอบชอบผมมานานแล้ว ผมรู้สึกแปลกๆเนื่องจากผมไม่เคยถูกใครชอบมาก่อน... ผมจึงตอบเพื่อนสนิทของเธอไปว่า..... “ ฝากบอกนิดด้วยนะ.. ว่าเราไม่เคยคิดจะชอบเขาเลย ในสายตาเราเขาเป็นได้แค่เพื่อนเท่านั้น ” ผมบอกเมย์ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของนิดไป ก่อนจะหันไปเล่นเกมส์กับเพื่อนต่อ วันรุ่งขึ้น.. นิดยังคงร่าเริงเหมือนเดิม.. และทักผมเหมือนทุกๆวัน แต่ผมกลับรู้สึกแปลกๆ ผมไม่ทักเธอตอบ.. ไม่คุยกับเธอเลยแม้แต่คำเดียว เธอพยายามชวนผมคุยครั้งแล้วครั้งเล่า... แต่ในตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนอยากให้เธอออกไปจากชีวิตของผม สิ่งที่ผมทำมันอาจจะดูโหดร้าย.. แต่ทำไงได้ล่ะ ก็ผมชอบเมย์ซึ่งเป็นเพื่อนของนิดอยู่นี่นา ในตอนนั้นผมไม่สนใจหรอกว่าเธอจะรู้สึกยังไง เพราะว่าผมไม่ได้รักเธอซักหน่อย.... หลังจากวันนั้น.. ความพยายามของนิดที่จะคุยกับผมก็เริ่มน้อยลงๆเรื่อยๆจนหมด เธอไม่คุยกับผมอีกต่อไป.. เช่นเดียวกับผม ที่รู้สึกเหมือนว่าเธอเป็นเพียงอากาศธาตุ ไม่มีตัวตนอีกต่อไป...... ในที่สุดวันสอบเลื่อนชั้นก็มาถึง... ผมรู้สึกดีใจมากเป็นพิเศษ หวังว่าเปิดเทอมใหม่ผมคงไม่ได้อยู่ใกล้ๆเธออีกแล้วนะ ผมจะได้หายอึดอัดซักที ถ้าเลือกได้ผมก็อยากจะไปนั่งใกล้ๆเมย์ ผมคงจะมีความสุขมากๆเลยล่ะมั้ง... หลังจากที่สอบวิชาสุดท้ายและออกมาตั้งแถวเตรียมกลับบ้าน ผมก็เดินไปขอเบอร์เมย์ทันที โดยอ้างว่าจะหาเพื่อนคุย.. เมย์ให้เบอร์โทรศัพท์ผมอย่างง่ายดาย ผมจึงรีบหยิบปากกาแล้วจดเบอร์ของเธอไว้บนมือของผม.. สีหน้าของผมดูดีใจเป็นพิเศษ ทั้งๆที่ผมก็รู้ดีว่านิดแอบมองผมกับเมย์อยู่ห่างๆ แต่ผมก็ไม่สนใจหรอก.. ยิ่งอยากให้เธอเห็นเต็มๆตาด้วยซ้ำไป เธอจะได้เลิกชอบผม... ในตอนนั้นผมคิดอย่างนั้นจริงๆ ในช่วงปิดเทอม.. ผมโทรไปหาเมย์แค่ครั้งเดียวเอง ผมรู้สึกว่าหัวใจมันเต้นตึกตักๆ ตลอดเวลา ผมตื่นเต้นจนพูดติดอ่างไปเลย.. หลังจากคุยโทรศัพท์กับเธอเสร็จผมก็ยิ้มออกมาคนเดียว... ปิดเทอมนี้ช่างมีความสุขเสียนี่กระไร และแล้ววันที่ผมรอคอยก็มาถึง.. วันเปิดภาคเรียนใหม่นั่นเอง ผมดีใจมากๆที่จะได้เจอเมย์อีกครั้ง หลังจากที่ไม่ได้เห็นหน้าเธอมา 2 เดือนกว่าๆ แน่นอนว่าผมเลือกที่นั่งใกล้ๆเมย์... ส่วนนิดไปนั่งด้านหลังกับเพื่อนคนอื่น.. แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอก ก็ผมได้นั่งใกล้ๆเมย์แล้วนี่นา... เมย์คุยเก่งมาก.. เธอปล่อยมุขเด็ดๆเล่นเอาผมขำจนท้องแข็ง.. ผมเป็นคนร่าเริงกว่าแต่ก่อน ผมช่างคุยมากๆ จนบางทีเพื่อนต้องบอกให้หุบปากเลย.. การที่ได้อยู่ใกล้ๆกับเมย์ทำให้ผมสนุกมาก แต่หัวใจผมก็เริ่มรู้สึกแปลกขึ้นมาอีกครั้ง.. ผมเริ่มรู้สึกว่าเมย์เป็นเพียงแค่เพื่อนผมคนนึงเท่านั้น คุณเคยได้ยินประโยคที่ว่า “ เราจะรู้คุณค่าของสิ่งหนึ่ง ก็ต่อเมื่อเราสูญเสียสิ่งนั้นไปแล้ว ” มั้ย?? ผมคิดว่าผมกำลังเผชิญอยู่กับสิ่งนี้แล้ว.. หัวใจของผมมันร่ำร้องทุกวันทุกคืน.. นิดกลับเข้ามาอยู่ในความทรงจำของผมอีกครั้ง.. ผมพยายามบอกตัวเองว่าคนที่ผมชอบคือเมย์ไม่ใช่เหรอ? แต่หัวใจของผมมันก็ยังยืนยันว่าเป็นนิดอยู่ดี..... หลังจากวันนั้น.. ทุกครั้งที่นิดเดินมาคุยกับเมย์ ผมรู้สึกว่าใจเต้นตึกตักตลอดเวลา.. ผมแอบมองนิดบ่อยๆ บางครั้งเธอก็รู้ตัว.. แต่บางครั้งเธอก็ไม่รู้ตัว ผมเริ่มรู้สึกว่าเวลาที่ได้สบตากับเธอ.. ผมมีความสุขอย่างประหลาด จนผมยอมรับกับตัวเองว่า.. [b]ผมชอบเธอเข้าซะแล้ว!![/b] ตอนนี้นิดเป็นคนเก่งในสายตาของทุกๆคน.. เธอสอบได้ที่หนึ่ง และนอกจากเธอจะเป็นมิตรกับคนทุกคนแล้ว เธอยังมีน้ำใจอีกด้วย.. เพื่อนๆผมหลายคนชอบเธอ นิดกลายเป็นคนป๊อบปูล่าของห้องไปซะแล้ว... ส่วนผม ผมก็ยังคงเป็นคนธรรมดาเหมือนเดิม แต่ผมก็มีเพื่อนมากขึ้น.. เพราะว่าผมไม่ค่อยเย็นชาและเงียบๆเหมือนไม่ก่อน แต่ระหว่างผมกับนิด.. ก็ดูเหมือนจะยิ่งห่างออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง.. นิดขอคุยกับผมเป็นการส่วนตัว.. หลังจากที่ไม่ได้คุยกันเสียนาน ผมรู้สึกตื่นเต้นมาก.. แต่สิ่งที่ผมทำไว้กับเธอมันอาจจะไม่สามารถทำให้เธอยกโทษให้ผมก็ได้.. ผมไม่รู้ว่าจะมีโอกาสถูกเธอรักเหมือนก่อนรึเปล่า..? “ เอ่อ...” นิดก้มหน้า ท่าทางเหมือนไม่กล้าพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกมา “ คือเราอยากรู้น่ะ.. อาร์ทโกรธอะไรเราเหรอ? ถึงไม่ยอมคุยกับเราเลย ” นิดถามออกมา ผมนิ่งไปชั่วขณะ “ เอ่อ.. เราขอโทษนะนิด มันเป็นแค่เรื่องไร้สาระน่ะ เรากลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้งได้ไหม? ” ผมกลั้นใจถามออกไป นิดมองหน้าผมอย่างแปลกใจ่อนจะยิ้มออกมา “ ได้สิ.. เรารอฟังคำนี้มานานแล้วนะ ” นิดพูดยิ้มๆ ดูเหมือนน้ำตาเธอจะเริ่มซึมออกมาแล้ว “ งั้นเดี๋ยวเราไปคุยกับเพื่อนก่อนนะ ” ผมรีบขอตัวเพราะทำตัวไม่ถูกแล้ว ตอนนี้ผมขนลุกไปทั้งตัวเลย “ อื้อ ” นิดพยักหน้า ผมยิ้มให้เธอก่อนจะเดินไปหาไอ้เคนเพื่อนคนสนิทของผม “ เฮ้ยเคน.. ข้ามีเรื่องอยากจะระบายว่ะ ” ผมบอกเพื่อนยิ้มๆ ตอนนี้โลกทั้งใบของผมราวกับเป็นสีชมพูแล้ว “ เรื่องอะไรของเอ็งวะ? เอ้า.. เล่ามา ” เคนถามด้วยท่าทางงงๆ แต่มันก็ยอมฟังแต่โดยดี ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้เคนฟัง.. พร้อมกับขอร้องให้เคนช่วยอะไรผมซักอย่างหนึ่ง.. หากว่าเป็นผลสำเร็จ ผมก็ตัดสินใจจะสารภาพรักกับนิดทันที..... “ ได้ๆ ช่วยเต็มที่ ” เคนตอบพร้อมกับยิ้มให้ ผมยิ้มตอบ.. ตอนนี้ได้แต่คอยลุ้นว่าจะสำเร็จหรือไม่... เย็นนั้น... เคนมาเล่าให้ผมฟังว่ามีหวังๆ ผมจึงกลับบ้านไปด้วยความดีใจ.. และหวังว่าพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันศุกร์ คงจะเป็นวันฤกษ์งามยามดีสำหรับผมที่จะบอกรักเธอแน่ๆ หลังจากกลับถึงบ้านผมแทบนอนไม่หลับ... อยากจะให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆซักที..... และแล้ววันรุ่งขึ้นก็มาถึง.. ผมเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อว่าเมื่อไรนิดจะมาซักที แต่รอแล้วรอเล่าเธอก็ยังไม่มาโรงเรียน จนกระทั่งเวลาเข้าเรียน นิดก็ยังไม่มา.. จนกระทั่งครูประจำชั้นของผมมาแจ้งข่าวให้นักเรียนทุกๆคนทราบ.. ว่านิดประสบอุบัติเหตุรถยนต์ชนเมื่อวานนี้... ทันทีที่ผมได้ยินผมนิ่งอึ้งไปเลย วันนั้นผมเรียนไม่รู้เรื่องทั้งวัน ความรู้สึกของผม.. ผมก็ยังไม่ได้บอกเธอเลย.... หลังจากเลิกเรียนแล้ว.. ผม เคน และเมย์ไปเยี่ยมอาการของนิดที่โรงพยาบาลด้วยกัน... เมื่อผมเข้าไปในห้องคนไข้ผมก็ต้องตกใจ เพราะบนตัวของนิดมีรอยฟกช้ำเต็มไปหมด.. หมอบอกกับแม่ของนิดว่าเธอมีกาสรอดเพียง 50 : 50 แม่ของนิดร้องห่มร้องไห้จนตาบวม.. ในขณะเดียวกับที่ผมบังเอิญเหลือบไปเห็นสมุดของเธอพอดี.. ในระหว่างนั้นเองที่แม่ของนิดเดินออกไปข้างนอก ผมจึงตัดสินใจเปิดไดอารี่ขึ้นมา “ นี่.. จะทำอะไรน่ะ? นายทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะรู้มั้ย? ” เมย์ทำหน้าไม่พอใจใส่ผม “ ก็อยากรู้นี่นา ” ผมพูดจบก็อ่านไดอารี่โดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของเมย์และเคนเลย... และแล้วความจริงในไดอารี่เล่มนั้น.. ทำให้น้ำตาลูกผู้ชายของผมต้องไหลออกมา.. นิดยังไม่เคยเปลี่ยนใจจากผมเลย เธอยังคงรอผมอยู่เสมอ.. ถึงแม้ว่าผมจะเคยทำให้เธอเสียใจก็ตาม... และในหน้าสุดท้ายเธอเขียนเกี่ยวกับเรื่องที่เคนไปพูดกับเธอว่าผมชอบเมย์ เธอเสียใจมากๆจึงคิดว่าจะเลิกชอบผมอีกต่อไป... และเพราะเรื่องนี้เองที่ทำให้นิดไม่ทันระวังรถยนต์ที่พุ่งเข้ามา... และในบริเวณนั้นก็มืดๆด้วย.. ทำให้รถคันนั้นเหยียบเบรกช้าเกินไป นิดจึงมีสภาพเป็นอย่างที่เห็น....... “ นิด.. ฉันขอโทษ ” ผมพูดกับร่างที่ไร้สติของเธอ พร้อมกับร้องไห้ออกมา “ ได้โปรด.. ตื่นขึ้นมาสิ ฉันมีเรื่องสำคัญที่อยากจะบอกเธอนะ.. นิดๆ ตื่นขึ้นมาสิ!! ” ผมพูดเหมือนคนที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกแล้ว ทั้งเมย์และเคนต่างก็ตกใจเช่นกัน “ เฮ้ย!! เป็นบ้าไปแล้วรึไงวะ?? ” เคนพูดขึ้นพลางดึงผมออกมา เขาจับตัวผมไว้แน่น “ ปล่อย!! ” ผมตวาดพร้อมกับสะบัดตัวออก ก่อนจะเดินไปจับมือนิดขึ้นมา “ นิด.. เรารักนิดนะ อย่าทิ้งเราไปได้มั้ย? ” ผมพูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา เมย์และเคนเดินเข้ามาปลอบผมอย่างเห็นใจ “ กลับเถอะ.. นิดต้องปลอดภัยแน่ ” เคนแตะบ่าผม ผมพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันหน้ามาหานิด “ เราจะรอจนกว่านิดจะหายนะ.. เราจะรอจนกว่าจะได้บอกรักนิด.. เราสัญญา ” ผมพูดเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป.. หลังจากนั้น 2 อาทิตย์.. 2 อาทิตย์เต็มๆที่ผมไม่ได้เจอนิด.. ทุกๆคนเลิกพูดถึงนิดอีกเพื่อไม่ให้ผมเศร้า ผมกลายเป็นคนเย็นชาอีกครั้ง.. ทุกๆวันที่ผมเหนโต๊ะเรียนของเธอ ผมก็รู้สึกปวดใจทุกๆครั้ง.. ตอนนี้ทุกๆคนคิดว่านิดหายไปจากโลกใบนี้แล้ว... เธอไม่ติดต่อหรือแจ้งข่าวอะไรมาเลยตลอด 2 อาทิตย์ แต่ผมก็ยังหวังลึกๆนะ ว่าวันนึงผมจะได้เห็นรอยยิ้มของเธออีกครั้ง....... “ อาร์ท.. ทำอะไรอยู่น่ะ ” เสียงที่ฟังดูคุ้นหูดังขึ้น แต่ผมไม่อยากจะหวังหรอกว่าจะเป็นเสียงของนิด.. ผมเงียบไปและไม่ตอบสนองต่อเสียงนั้น...... “ ทำไมไม่พูดล่ะ? ” เสียงนั้นเข้ามาใกล้ผมอีก ผมหันไปมองคนที่อยู่ข้างหลังของผม “ นิด!?! ” ผมยืนอึ้งไปเมื่อเห็นเธออีกครั้ง.. พร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆไหลออกมาอย่างดีใจสุดๆ “ เป็นอะไรน่ะ? ร้องไห้ทำไม? ” เธอถาม แต่ผมไม่ตอบ.. สิ่งแรกที่ผมทำก็คือคว้าตัวเธอเข้ามากอดไว้แน่น.. “ อาร์ท.. เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ” นิดถามอย่างแปลกใจ “ เราขอโทษนะ.. เรารักเธอ ” ผมรีบบอก นิดยิ้มๆก่อนจะก้มหน้าลง “ จริงนะ ” เธอถาม ผมพยักหน้า “ จริงๆ ขอโทษนะที่เคยทำให้เสียใจ ” ผมบอกอย่างไม่ค่อยสบายใจ “ ไม่เป็นไรหรอก ” เธอยิ้มให้อย่างเช่นเคย ถึงแม้แผลฟกช้ำยังคงเหลืออยู่ แต่เธอก็ยังน่ารักเช่นเคย “ เรารักนิดนะ ” ผมพูดอย่างจริงจัง “ เราก็รักอาร์ทนะ ” นิดตอบพร้อมกับยิ้มให้อีกเช่นเคย.. ผมยิ้มตอบ “ รู้มั้ยเราตกใจมากนะที่นิดถูกรถชน ” ผมพูดขึ้น “ ถ้าเราถูกรถชนแล้วอาร์ทรักเรามันก็คุ้มนะ ” นิดพูดพร้อมกับหัวเราะ “ อย่าพูดแบบนั้นสิ.. เราจะไม่ยอมให้นิดจากไปไหนอีกแล้ว ” ผมพูดขึ้น “ จริงนะ? ” นิดถามยิ้มๆ “ จริง.. เราสัญญา ” ผมพูดพร้อมกับจ้องตาเธอ เธอยิ้มให้ผม.. จากนี้ไปผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุด.. เพราะเธอคือ.. [b]คนที่ผมรักมากที่สุด[/b] +*+*+*+*+ จบบริบูรณ์ +*+*+*+*+ นี่เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่เราแต่งนะคะ.. ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ต้องขออภัยด้วยนะค้า --kinomoto

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×