ความทรงจำตลอดไป

เนื้อเรื่อง อัปเดต 22 ก.ค. 46 / 18:01

“ เป้ ! รอด้วย  แน็ทเดินไม่ไหวแล้ว “  เสียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนบอกเพื่อนเธอ
เป้ :  “ เดี๋ยวหยุดพักก่อนก็ได้ “
แน็ท :  “ เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย  ร้อนก็ร้อน  ไกลก็ไกล  ไม่มาแล้วภูกระดึงเนี่ย  …เฮ้ย ! เป้  ดูกลุ่มนั้นสิ  น่ารักจัง  คนที่ใส่แว่นน่ะ “
เป้ : “  ไหนๆ  ไม่จริง  เสื้อลายน่ารักกว่า  แต่ว่าไปก็น่ารักยกกลุ่มเลยนะเนี่ย “
แน็ท : “ ใช่ๆ  รีบเดินกันดีกว่า  จะได้ถึงข้างบนพร้อมกลุ่มนี้ “
    
แน็ทกับเป้เดินขึ้นไปเรื่อยๆ  อีกประมาณ 2 กิโลจะถึงที่พักได้มั้ง  พวกเราก็เริ่มเหนื่อย  
ชายแปลกหน้า :  น้อง ๆ เป็นไรรึเปล่า  หน้าซีดเหมือนจะเป็นลมเลย  พี่ว่านั่งพักก่อนดีกว่า  พี่ไปก่อนนะ “
แน็ทกับเป้ได้แต่ยิ้ม และมองชายแปลกหน้าเดินขึ้นภูไปกับแฟน  เราสองคนจึงเริ่มหาที่พักนั่งกันบนก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่ง  แต่แล้วก็มีชายคนใหม่เดินเข้ามาพร้อมกับยื่นสำลีชุบแอมโมเนียให้
“  อ่ะน้อง  พี่ให้  เดี๋ยวเป็นลม “ เสียงเค้าพูด
แน็ท : “  ขอบคุณค่ะ “
แน็ทกับเป้ผลัดกันดมสำลีก้อนนั้น  พอมีแรงก็รีบปีนบันไดขึ้นตามพี่ผู้ชายที่ยื่นแอมโมเนียให้
“  อ้าว…ไหวแล้วเหรอ  “   เค้าถาม
“  ไหวแล้วค่ะ “  แน็ทตอบ
“ เรียนอยู่ไหนเนี่ย “ เค้าถาม
“ ราชโบริกาค่ะ “ แน็ทตอบ
“ ใช่กลุ่มเดียวกับกลุ่มนั้นเปล่า  ที่มาจากราชบุรีน่ะ “ เค้าถามเหมือนจะบอกเป็นนัยๆว่า เค้าเดินตามจีบน้องผู้หญิง 2 คนนั้น  ( ความจริงก็คือน้องจอยกับน้องปอย  อดีต 3.2 เก่าจ้ะ )
“ ใช่ค่ะ “  แน็ทบอกไป
“ ม.ไหนแล้วเนี่ย “ เค้าถาม
“ ม.4 ค่ะ วิทย์-คณิต “ แน็ทตอบ
“ เบื่อจังเด็กเก่ง  พี่อยู่ม.5นะ  ศิลป์ – คำนวณ “ พี่เค้าพูดพร้อมกับยิ้ม  
“  แล้วพี่อยู่โรงเรียนไหนคะ “  แน็ทตามด้วยเสียงอยากรู้เต็มที่
“ สว. 3 ครับ “  เค้าตอบ
( อะไรวะ  ไม่เห็นเคยได้ยินเลย  คิดในใจนะ )
“ อยู่ไหนคะ ไม่เห็นเคยได้ยินเลย“ แน็ทถาม
“  อยู่กรุงเทพ  ก็สตรีวิทยา 3 ไง “ เค้าตอบก่อนเดินจากไป

    แน็ทกับเป้เริ่มงงหนัก  มีด้วยเหรอ  สตรีวิทยา 3  ไม่เห็นเคยได้ยินเลย  แต่ในมือแน็ทก็กำสำลีชุบแอมโมเนียก้อนนั้นไว้แน่น  ในใจก็คิดว่าคนๆนี้ดีจัง  ช่วยเราด้วย
“  อีก 1 กิโล ถึงที่พัก “ เสียงเป้บอกอย่างดีใจ
อ.ดวงใจ :  “  ไอ้เป้ ไอ้แน็ท กินข้าวกันก่อน  เดี๋ยวไม่มีแรงเดิน  กว่าจะกินอีกที่ก็เย็นเลยนะ “
แน็ทกับเป้ก็รับปากค่ะๆ
เป้ :  “  กินไรดี  แพงๆทั้งนั้นเลย “
แน็ท : “ ข้าวไข่เจียวค่ะ “  ( ก็มันถูกที่สุดแล้วนี่นา คิดในใจ )
เป้ : “ ข้าวผัดค่ะ “

    หลังจากแน็ทกับเป้กินข้าวเสร็จก็ค่อยๆเดินขึ้นไปจนถึงป้าย ครั้งหนึ่งในชีวิต  ข้าฯคือผู้พิชิตภูกระดึง ตอนนั้นเองที่เราสองคนได้พบกับกลุ่มพี่น่ารัก  
เป้ : “  แน็ทๆนั่นไง  กลุ่มนั้นไง  ใช้กล้องไฟเบอร์ชอตด้วย  หรูจัง “
แน็ท : “ ใช่ๆแต่รีบเดินเถอะ  เฮ้ย ! นั่นวุฒิ หญิงกับรุ่งนี่  เดินไปด้วยกันเลยดีกว่า “

    พวกเราทั้งห้าก็เริ่มเดินไปตามกลุ่มหน้า  เพราะคิดว่าคงไปที่พักเหมือนกัน  เดินอยู่นาน  เชื่อมั๊ย ว่าเดินจนไม่มีใครให้เห็นเลย  เหลือกันอยู่แค่ห้าคนเอง

    บรรยากาสเริ่มมืดลง  จนในที่สุดพวกเราถึงได้รู้ว่าหลงทาง  แน็ทกับเป้พยายามโทรติดต่อเพื่อน  แต่ก็ไม่มีสัญญาณเลย  ดีที่ได้วุฒิเป็นผู้นำ  วุฒิแก้ไขสถานการณ์ได้ดีมาก  วุฒิติดแผนที่มาด้วย  จึงทำให้พอเดาๆทางไปได้บ้าง
แน็ท : “ เมื่อไหร่จะถึงอ่ะวุฒิ “
วุฒิ : “เดี๋ยวๆก็ถึง ….นั่นไง  ข้างหน้ามีคนมาด้วย “

    วุฒิเริ่มเดินเข้าไปหา  แน็ท  หญิง  เป้และรุ่ง  หยุดอยู่กับที่  ในใจแน็ทกลัวมาก  ใครก็ไม่รู้  โจรป่ารึเปล่าเนี่ย  ใส่หมวกไอ้โม่ด้วย  น่ากลัวมากๆ
“ มีอะไรกันรึเปล่าเนี่ย “ เด็กหนุ่มหนึ่งในนั้นถาม
“ มีครับ  คือพวกเราหลงทางหาทางกลับที่พักไม่ถูกน่ะครับ “  วุฒิตอบ
พี่หนึ่งในนั้น :  “  เดินตรงไปนะ  เลี้ยวซ้ายจะเจอสระน้ำ  ตรงไป แล้วจะเจอที่พักเอง “
วุฒิ : “ ขอบคุณครับ “

    ทันทีที่เดินสวนกัน  ได้เห็นหน้าพี่เค้าใกล้ๆ  โห…น่ารักทุกคนเลย  ตี๋  ขาว  เหมือนญี่ปุ่นเลยอ่ะ  คิดในใจนะ  ไม่กล้าบอกใคร  

    หลังจากนั้นพวกเราก็ถึงที่พักกันด้วยสภาพอิดโรย  พวกเราต้องนอนเต้นท์กัน  เต้นท์ของพวกเรามี แนน  เป้  ลูกตาล  หญิง  รุ่ง และแน็ท
แนน : “ เป้ !  ดูคนนั้นสิ  เหมือนพี่ฟี่เลย “
เป้  : “  ไหนๆ  โอ๊ย…ฟี่ 2 “
แน็ท : “ แหม..น่ารักยกกลุ่มเลยเนอะ “
เป้  : “ โห…หน้าอย่างเนี่ย  ม.กรุงเทพชัวร์ ๆ “ ( แต่ในความเป็นจริงคือเด็กวิศวะ  จุฬา  ที่รู้ก็คือเป้ไปเห็นรูปหนึ่งในกลุ่มพี่เค้าติดที่เรียนพิเศษภาษาอังกฤษ  นายพันธุ์วิช  บุญมาพจร  กรุงเทพคริสเตียน  100 คะแนนเต็ม  วิศวะ  จุฬา  ที่เหลือก็น่าจะเป็นเด็กจุฬาใช่มะ  ไม่งั้นก็อดีตเด็กกรุงเทพคริสเตียนล่ะน่า )    

    หลังจากนั้นแน็ทก็คิดถึงพี่แอมโมเนีย  จึงชวนเพื่อนๆออกไปตามหา  ชื่อก็ไม่รู้หรอก  ลืมถาม  เรียกแต่แอมโมเนีย  สตรีวิท 3 อยู่ไหน  ในใจก็เศร้านะ  ไม่เจอนี่นา  จึงกลับเต้นท์กัน

    พอกลับถึงเต้นท์  ที่เต้นท์ข้างๆซึ่งเป็นเต้นท์ของมินต์กับเน็ทได้มีการดูหมอกัน  หมอดูก็ไม่ใช่ใคร  เป็นพ่อหมอนี้ท  ลูกชายอาจารย์โรงเรียนราชนั่นเอง

    หลังจากนั้นทุกคนก็ทยอยกันไปอาบน้ำ  แล้วก็เข้านอน  เพื่อเตรียมตัวที่จะเดินทางไกลในวันพรุ่งนี้            
“ มองๆเธอมาแสนนาน ฉันไม่กล้า  ต้องคอยหลบตาเธอเสมอ  กลัว สักวันหนึ่งถ้าเธอ……..ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไหร่  ยิ่งอยากจะเผยใจ  เมื่อสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว……….”
“  ได้ยินเปล่า  กลุ่มพี่ฟี่ 2  เค้าร้องเพลงกันด้วย “  แนนถาม
ทุกคนหันมามองหน้ากัน  พร้อมกับร้องเพลงกลับไปว่า
“ อยากจะบอกเธอว่ารัก  แต่มันคงจะเร็วไป  เธอคงไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันมีตอนนี้………”

    ในคืนนั้นพวกเราทุกคนนอนหลับกันอย่างสบาย  ก็เพราะเสียงเพลงขับกล่อมจากกลุ่มพี่ฟี่ 2 นี่เอง
“ ตื่นเร็ว  ไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน “ ลูกตาลปลุกทุกคน

    มีเพียงแค่ลูกตาล  หญิงและรุ่งเท่านั้น  ที่ไปดูพระอาทิตย์ขึ้น  ส่วนแนน  เป้  แน็ท ยังคงนอนอยู่อย่างสบาย  ตื่นอีกทีก็ใกล้ๆกินข้าวเช้าละมั้ง ( วันนี้ ลูกตาลได้ถ่ายรูปคู่กับพี่เพชรด้วยนะ  น่าอิจฉาเนอะ )
เป้  : “ เดินทางไกลเหรอ  กระจอก  เมื่อวานสำรวจทางให้แล้วนะ  เรียบร้อยดี “
แนน :  “ หลงมากกว่าละมั้ง “

    พวกเราเดินทางไกลกันอย่างสนุกสนาน  เดินแยกกลุ่มกันบ้าง  เดินด้วยกันบ้าง  แต่พวกเราก็ได้มิตรภาพของคำว่าเพื่อนกลับมา  จนมาหยุดพักจริงๆก็ตอนที่ต้องดูพระอาทิตย์ตกดินนี่แหละ
แน็ท : “ เป้  ไปซื้อหนมกัน  หิวอ่ะ “
เป้ : “ ไปสิ  แน็ทๆ ใครน่ะ  นั่งคุยโทรศัพท์ใต้ต้นไม้น่ะ  น่ารักจัง “
แน็ท : “ จริงด้วย  แนน ๆ  มานี่เร็ว “  ( แนนเงียบ  ไม่พูดได้แต่มอง  น่ารักมากจริงๆนะ  )
แน็ท : “ เช่ามือถือหน่อยดิเป้  ของแน็ทไม่มีคลื่นเลย “
เป้  : “ เอาไป “

    แน็ทคุยกับแอ้มประมาณ 2 นาทีกว่าๆได้มั้ง  แน็ทจำประโยคสุดท้ายได้ คิดถึงนะ  แต่วันนั้นเราคุยกันไม่รู้เรื่องเลย  ช่วงนั้นเราทะเลาะกันบ่อยมาก  เราดูเข้ากันไม่ได้เลย  แต่ต่างคนต่างฝืนมากกว่า  แน็ทฝืนเพราะแน็ทรู้สึกดีๆกับแอ้ม  แต่แน็ทไม่รู้ว่าแอ้มฝืนเพราะอะไร  

    หลังจากดูพระอาทิตย์ตกดินเสร็จ  พวกเราก็เดินกลับที่พัก  อากาศตอนนั้นเริ่มเย็นมาก  ทุกคนพยายามแย่งกันเดิน  ทางก็แคบมาก  คงกลัวมืดแล้วมองทางไม่เห็นน่ะ

แน็ท : “ คิดถึงพี่คนนั้นจังเลย “
เป้ : “ ใครอ่ะ  เห็นมีตั้งหลายคน “
แน็ท : “ ก็คนที่ให้แอมโมเนียไง “
เป้ : “อ๋อ…แต่เป้ว่าสนเต้นท์ตรงข้ามดีกว่า “
    
แน็ทกับเป้และเพื่อนๆอีกหลายคนเริ่มคิดชั่วๆ  พวกเราเขียนใส่เศษกระดาษว่า  “ คืนนี้…หลับฝันดีนะคะ “ แล้วนำไปแปะหน้าเต้นท์พี่เค้า   เท่านั้นแหละ ได้เรื่องเลย  พอเค้ากลับมาเค้าก็เอาแต่ช่องไฟฉายมาที่กลุ่มพวกเรา  เหมือนเค้ารู้ว่าพวกเราทำ  พวกเรากลัวมาก แต่ก็ดีที่ได้พี่เพชร  พี่กอล์ฟ  พี่จิ  พี่อ้น  พี่แซมและพี่โอมมาช่วยเดินหน้าเต้นท์  เหมือนจะประกาศว่า แกอย่าทำอะไรน้องข้านะ  มีเรื่องแน่ !
    
เช้าแล้วเหรอ  วันนี้ต้องกลับแล้วนี่นา  ไม่อยากกลับเลย  ต้องเดินลงภูอีกแล้ว  น่าเบื่อที่สุดเลย  ก่อนกลับ แน็ทกับเป้แวะไปเก็บใบเมเปิ้ล  ( ตอนแน็ทเก็บ ไม่ได้เวอร์นะ   แน็ทอธิษฐานขอให้เจอพี่แอมโมเนียอีกครั้ง  ครั้งเดียวก็พอ )   แน็ทกับเป้ลงจากภูเป็นคนสุดท้ายของกลุ่ม  ต้องเดินแบกกระเป๋าไปชั่งน้ำหนัก  โชคร้ายมากเลย  เจอกลุ่มพี่ฟี่ 2 ก็เริ่มเปิดศึกกันเลย  พูดกระทบกันไปกระทบกันมา  จนแน็ทกับเป้หมั่นไส้  เลยเรียกกลุ่มพี่ฟี่ 2 ว่า กลุ่มคูโบต้า  ( ควายเหล็ก )    แต่พวกเราก็ไม่ได้เจอกลุ่มคูโบต้าอีกเลย  คงจะพลัดหลงกัน  โล่งหูมาก  แต่ก็เหงาๆเหมือนกันนะ  ไม่มีใครให้พูดโต้วาทีเลย
แน็ท : “ นั่นกลุ่มเน็ทนี่  เดินลงภูด้วยกันเลยดีกว่า  ดีมั๊ยเป้ “
เป้ : “ เอาสิ จะได้มีเพื่อนเดินเยอะๆ “

    ตอนนี้เลยกลายเป็นมีพี่โอม  พี่กอล์ฟ  พี่แซม  แน็ท  เป้  มินต์  กิ๊ฟ  แล้วก็เน็ท  เดินลงภูมาด้วยกัน
เน็ท : “ เหนื่อย  กินน้ำแข็งใสกัน “

    แน่นอนทุกคนก็เหนื่อยเหมือนกัน  ไม่มีใครปฏิเสธคำชวนของเน็ทเลย  
แน็ท : “ นั่น  พี่แอมโมเนียนี่นา “

    ทุกคนเริ่มหันไปมองเป็นตาเดียวกัน  ( คำอธิษฐานของแน็ทเป็นจริงเหรอเนี่ย  ดีใจจัง )  ต้องขอบคุณพี่แซมมากๆ  ที่เป็นหน่วยกล้าตาย  เดินไปถามชื่อพร้อมกับยื่นเบนโตะให้  ( เบนโตะเนี่ย  แน็ทแบกมาจากบ้านเลยนะ )  จนได้ความว่าชื่อป๋อม  อยู่ชมรมดาราศาสตร์  ลงมาเคลียร์ทางให้น้องๆในชมรม  
    กลายเป็นว่าคราวนี้เลยมีพี่ป๋อมเดินลงมาด้วยกัน  ( แน็ทน่ะ ดีใจสุดๆเลย )  ระหว่างทางก็ขอแอมโมเนียจากพี่ป๋อม  แน็ทไม่ได้แกล้งทำหล่นนะ  มันหล่นเอง ( ตอนนี้  แอมโมเนียทุกก้อน  แน็ทยังเก็บไว้อยู่เลย  แต่กลิ่นหายหมดแล้วแหละ  เหลือแค่ความทรงจำเท่านั้นเอง )  
“ พี่ป๋อมเล่น internet มั๊ย “ แน็ทถาม
“ เล่นครับ “ พี่ป๋อมตอบ
“ ขออีเมลล์ได้มั๊ย “  แน็ทถาม ( ในใจคิดว่า ไม่ได้แน่นอน  เพิ่งรู้จักกันใครจะให้ )
พี่ป๋อม : “ ได้สิ  _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ [email protected] ครับ “
    หลังจากวันนั้นแน็ทก็เมลล์ไปคุยกับพี่ป๋อม ค่อนข้างบ่อยเหมือนกัน  เราสองคนติดต่อกันทางเมลล์ได้ประมาณ เดือนเดียวมั้ง  แน็ทก็ต้องไปเรียนพิเศษที่กรุงเทพ  แน็ทจึงเมลล์ไปหาพี่ป๋อม

    “ แน็ทอาจไม่ได้เช็คเมลล์นานนะคะ  แน็ทต้องไปอยู่หอ  ไปเรียนพิเศษที่กรุงเทพน่ะ  พี่ป๋อมโทรหาแน็ทได้นะ 06- _ _ _ _ _ _ _
                   คิดถึงเสมอ
                         แน็ท “

    หลังจากวันนั้นแน็ทกับพี่ป๋อมก็ไม่เคยได้ติดต่อกันอีกเลย  แต่แน็ทไม่เคยลืมพี่ป๋อมเลยนะ  วันหนึ่งของเดือนเมษา แน็ทกำลังดูทีวีเพลิน ๆ  ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  ในใจก็งงๆ  ใครเนี่ย  02 ด้วย  
แน็ท : “ สวัสดีค่ะ “
“ แน็ทเหรอ  จำได้มั๊ยว่าใคร “ เสียงผู้ชายที่ไม่คุ้นหูถาม  ( ใครจะไปจำได้อ่ะ  เริ่มคิดในใจ )
“ พี่ป๋อมนะ   ทำไรอยู่ “ พี่ป๋อมถาม
“ จริงอ่ะ  ใครแกล้งเนี่ย  บอกมานะ “ แน็ทเริ่มงงๆ
“ พี่ป๋อมจริงๆ “ พี่ป๋อมตอบ

    เราคุยกันได้สักพัก  แต่ก็ไม่นานมาก เพราะพี่ป๋อมหยอดตู้โทรมา
“ อยู่ไหนเนี่ย “ พี่ป๋อมถาม
“ ดอนเมืองค่ะ “ แน็ทตอบ
พี่ป๋อม : “ ทำไมอยู่ดอนเมืองล่ะ “
แน็ท : “ มาเรียนพิเศษ  เลยมาอยู่บ้านแม่ “
พี่ป๋อม : “ ดีเลย  มีเบอร์บ้านปะ  เดี๋ยวโทรไปหา “
แน็ท “ ไม่มีค่ะ  เอาเบอร์บ้านพี่ป๋อมมาดีกว่า  เดี๋ยวโทรไปหา “
พี่ป๋อม  “ ได้  จดนะ 02-_ _ _ _ _ _ _ ”  
แน็ท  : “ จริงอ่ะ  มั่วเปล่า “
พี่ป๋อม : “ จริงๆ เหรียญหมดแล้วนะ  หวัดดีคับ “
แน็ท : “ สวัสดีค่ะ “
    หลังจากวันนั้นพอหลังเลิกเรียนพิเศษ  แน็ทก็จะโทรไปหาพี่ป๋อมเป็นประจำ  ตอนนั้นแน็ทยอมรับว่าแน็ทแย่มาก  ในใจแน็ทน่ะประทับใจพี่ป๋อมมาก  ยิ่งเวลาทะเลาะกับแอ้ม  แน็ทก็จะยิ่งโทรหาพี่ป๋อม  คุยกันจนรู้ว่าพี่ป๋อมเพิ่งเลิกกับแฟน  ( อ้าว ! เหมือนกันเลย  แน็ทก็เพิ่งเลิกกับแอ้มเหมือนกันนี่นา  ความรู้สึกดีๆทุกอย่าง  แน็ทเลยให้พี่ป๋อมไปหมดเลย  )

    ทุกครั้งเวลาแน็ทโทรไปเหมือนพี่ป๋อมจะรู้ทัน  พี่ป๋อมชอบถามว่า  “ ถามจริงดิ  โทรหาพี่มีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงรึเปล่าเนี่ย “  
แน็ท : “ ไม่มี  แค่อยากคุยด้วยเฉยๆ  ทำไมพี่ป๋อมเลิกกับแฟนล่ะ  แล้วไม่คิดจะมองคนอื่นเหรอ “
พี่ป๋อม : “ ที่แน่ๆ พี่ไม่มองแน็ทแน่นอน “ ( อึ้งเลย  เจอประโยคนี้ )

    เราเริ่มคุยกันมากขึ้น  จนวันสุดท้ายก่อนที่แน็ทจะกลับราชบุรี  แน็ทโทรไปหาพี่ป๋อมที่บ้านอีกครั้ง
พี่ป๋อม : “ ฮัลโหล “
แน็ท  : “ พี่ป๋อมเหรอ  (จำเสียงได้ )  พรุ่งนี้แน็ทกลับราชบุรีแล้วนะ “
พี่ป๋อม : “ โชคดีครับ “
แน็ท : “ ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ “
พี่ป๋อม : “ ไม่นี่  ทำไมเหรอ “
แน็ท : “ พี่ป๋อมมีหัวใจสีฟ้ามั๊ย “
พี่ป๋อม : “ อะไร  งง “
แน็ท : “ พี่ป๋อมเป็นดอกหน้าวัว “
พี่ป๋อม : “ อะไรเนี่ย  ยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่เลย “
แน็ท : “ ถ้าแน็ทอธิบายแล้ว วางสายเลยนะ “
พี่ป๋อม : “ ตกลง “
แน็ท : “ สีฟ้าคือสีที่แน็ทชอบ  และเปรียบเหมือนตัวแน็ท  ส่วนดอกหน้าวัวคือดอกไม้ที่แน็ทชอบ “

    ในใจก็คิดนะว่า พี่ป๋อมจะเข้าใจมั๊ยเนี่ย  เจตนาคือจะถามว่าพี่ป๋อมชอบแน็ทบ้างมั๊ย  แล้วรู้มั๊ยว่าแน็ทชอบพี่ป๋อม  ก็แค่นี้เอง

    หลังจากแน็ทกลับมาราชบุรี เราก็ติดต่อกันทางเมลล์เหมือนเดิม  ลืมบอกไปว่าก่อนกลับพี่ป๋อมให้เบอร์เพื่อนเค้ามา  ชื่อพี่ใหม่  บอกว่าโทรไปหาได้  แต่พอเอาเข้าจริงๆ  กลับอยู่คนละห้องกัน  แล้วจะได้คุยกันมั๊ยเนี่ย  ทำไมต้องหลอกแน็ทด้วย  

    บ่ายวันจันทร์ มีเบอร์แปลกๆยิงเข้ามา  แน็ทจึงโทรกลับไป  คือตอนนั้นมีตังค์อ่ะ  ตอนแรกๆก็ทะเลาะกันนะ  คุยไม่รู้เรื่องเลย  จนถามไปถามมาจึงรู้ว่าเป็นเพื่อนพี่ป๋อม ชื่อพี่เป้  พอได้มีโอกาสคุยกับพี่ป๋อมจึงถามว่ารู้จักพี่เป้มั๊ย  พี่ป๋อมจึงบอกว่าเป็นรุ่นพี่ที่กลับมาจาก AFS แล้วต้องมาเรียนม.6  เพื่อ ent น่ะ

    วันนี้ก็เป็นอีกวันที่แน็ทโทรหาพี่ป๋อม  เราคุยกันเรื่องนู้นเรื่องนี้  จนมาหยุดที่
แน็ท : “ พี่ป๋อมคบใครอยู่ “ ( พูดเร็วมาก  กะจะพูดแค่พอผ่านๆไป )
พี่ป๋อม : “ คบคนในห้องอยู่ “  ( เพล้งเลย  เจ็บ จุก อึ้ง งง  ไม่จริงอ่ะ )
แน็ท : “ ชื่อไรเหรอ “
พี่ป๋อม : “  ไม่บอก  ยังไงเราก็เป็นได้แค่พี่น้องกันอยู่ดี “
แน็ท : “ แค่นี้นะ ปวดฟัน “  ตอนนี้น้ำตาเริ่มคลอแล้ว
พี่ป๋อม : “ แต่พี่จำเบอร์โทรแน็ทได้นะ “  ( จะบอกทำไม  จำได้ก็ไม่ได้แปลว่าชอบนี่นา )
แน็ท : “ แค่นี้นะ สวัสดีค่ะ “  แน็ทก็วางสายไปเลย  แน็ทร้องไห้อยู่นาน

    ใครยิงมาให้โทรกลับเนี่ย  จะหลับอยู่แล้ว ดูเบอร์ อ้าว…พี่ป๋อมนี่นา  มีไรเนี่ย  ( คือบ้านพี่ป๋อมโทรออกไม่ค่อยได้อ่ะ  แม่พี่เค้าว่า  ยิ่งโทรเข้ามือถือยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย  พ่อพี่เค้าทำงานคนเดียวอ่ะ  อยู่องค์การสหประชาชาติ  ตรงสนามหลวง )
แน็ท : “ พี่ป๋อมเหรอ  มีไร “
พี่ป๋อม : “ เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย “

    อยู่ดีๆแน็ทก็ร้องไห้  ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน
แน็ท : “ ทำไมพี่ป๋อมไม่เปลี่ยนเลย “
พี่ป๋อม : “ ต่อไปพี่อาจจะเปลี่ยนก็ได้นะ “
แน็ท : “ มั่ว  ยังไงก็ไม่มีทาง  แค่นี้ยังไกลกันไม่พอใช่มั๊ย “
พี่ป๋อม : “ ร้องไห้เปล่าเนี่ย “
แน็ท : “ เปล่า  แค่นี้นะ  พรุ่งนี้มีสอบ   สวัสดีค่ะ“    
พี่ป๋อม : “ สวัสดีครับ “  หลังจากวางสาย แน็ทก็ร้องไห้อีกแล้ว  

    ใครส่งข้อความมาเนี่ย  เบอร์ไม่คุ้นเลย

“ หวัดดี  นี่พี่ป๋อมนะ  แน็ทจะโทรหรือส่ง smg มาที่เบอร์นี้ได้นะ  เป็นเบอร์เพื่อนที่นั่งติดกับพี่เอง “
( พี่ป๋อมไม่มีมือถือนะ )  แน็ทดีใจมากที่พี่ป๋อมส่งข้อความมาให้  แน็ทก็เลยส่งกลับไปว่า

“ อยากให้พี่ป๋อมรู้ไว้เท่านั้นเองว่าคนๆนี้จะมั่นคงไม่เปลี่ยนแปลง “ มันอาจจะเน่าสำหรับใครๆ  แต่มันเป็นความรู้สึกจริงๆของแน็ทเลยนะ

    แล้วเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก  จนวันหนึ่ง  แน็ทได้รับเมลล์จากพี่ป๋อม

“ พี่บอกตรงๆว่าพี่อึ้งกับแน็ทมาก  พี่ไม่เคยเจอใครเหมือนแน็ทเลย  ตั้งแต่แรกที่เมลล์  จนโทรมาหา จะไกลแค่ไหน  แน็ทก็ยังโทร   แน็ทจะเมลล์หรือโทรหาพี่ได้นะ  พี่ไม่ว่า  เน็ตพี่จะหมดแล้ว
                   พี่ป๋อม “

    คำว่ารักแน็ทอยากบอกพี่ป๋อมนะ  แต่แน็ทกลัวพี่ป๋อมจะเปลี่ยนไป  พี่ป๋อมชอบย้ำว่าเราเป็นพี่น้องกันดีกว่า  เจ็บนะ  คำๆนี้น่ะ  แน็ทผูกพันกับพี่ป๋อมมากนะ  ก็เหมือนที่พี่ป๋อมชอบถามว่า “ ทำไมไม่มองคนอื่น “
คำตอบที่แน็ทเคยตอบไป  วันนี้มันก็ยังไม่เปลี่ยน  “  กับคนอื่นก็น่ารักดี  ก็มอง  ก็ชม  แต่ไม่ได้เก็บมาคิดอะไร “  แต่พี่ป๋อมเป็นคนที่อยู่ในใจ  ความรู้สึกคนเราเปลี่ยนกันยากนะ  

    ถึงแน็ทจะหายไปจากชีวิตพี่ป๋อม   พี่ป๋อมก็คงไม่รู้สึกอะไร  ยิ่งแน็ทคุยกับพี่ป๋อม  แน็ทก็ยิ่งผูกพัน  ต่อไปแน็ทจะพยายามห่างๆจากพี่ป๋อม  เพราะยังไงเราก็คงไม่มีวันได้รักกัน