เจ้าหญิงน้อยกับปราสาททราย

เนื้อเรื่อง

[u][b]เจ้าหญิงองค์น้อยกับปราสาททราย[/b][/u] ๑. หาดทรายสีขาวแลดูระยิบระยับราวกับเพชรเม็ดน้อยกำลังเรียง รายอยู่บนผืนทรายแห่งนั้นกำลังถูกคลื่นเบา ๆ ที่ซัดขึ้นมาพัดพา ไปกับน้ำทะเล แสงแดดอ่อน ๆ ในยามเช้าทอลงมากระทบกับ ผืนน้ำสีคราม ดูเป็นประกาย งดงามอย่างบอกไม่ถูก เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งกำลังเพลิดเพลินกับปราสาททราย และน้ำทะเลที่ใช้มือน้อย ๆ ตักขึ้นมาดูครั้งแล้วครั้งเล่า แล้วก็ถูก ขัดจังหวะขึ้นด้วยเสียงของใครคนหนึ่ง “เธอกำลังทำอะไร?” น้ำเสียงที่ถามปนไปด้วยความสงสัยและใคร่รู้อย่างยิ่ง เด็กหญิงหันไปหาต้นเสียงนั่นแล้วก็พบเด็กชายอายุรุ่นราวคราว เดียวกันเดินมาด้อม ๆ มอง ๆ ปราสาททรายที่ก่อไว้ “อย่ายุ่งกับปราสาทของเรานะ!” เสียงตวาดกลับไปอย่างหงุดหงิด ...ก็ไม่เคยมีใครแตะต้องของของ เราเลยสักคน แล้วเธอมีสิทธิ์อะไร?!... เด็กชายสะดุ้งเมื่อเสียงตวาด ถึงหูของเขา ผงะออกมาเพียงก้าวเดียวแล้วก็ถามต่อ “ปราสาทนี่เธอทำเองเหรอ?” ความสงสัยของเด็กไม่เคยเลิกรา ถ้าไม่ได้คำตอบจากปากเจ้าของ ทว่าไม่มีคำอธิบายออกจากปากของเธอแม้แต่น้อยนิด กลับเพลิด- เพลินกับน้ำทะเลใสดังเดิม แต่ก็ไม่เกินสิบวินาที เธอก็พยักหน้า เล็ก ๆ ให้ได้เห็น ๒. “แล้วเธอจะเอาปราสาทไปทำอะไร?” แน่ะ... ยังจะซักต่ออีก เด็กหนอเด็ก ช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย “ก็ปราสาทมีไว้อยู่ นี่ปราสาทของเรา เราก็จะอยู่ในปราสาทของ เรา” แต่คราวนี้เด็กหญิงตอบทันทีที่เขาถาม เธอยิ้มเล็ก ๆ กับความ ภูมิใจของปราสาททรายที่ภายในดูแกร่งดั่งหิน “อะไร? ทำไมต้องสร้างปราสาทเอง? ไปอยู่ที่ปราสาทเราสิ ใหญ่ กว่านี้ตั้งเยอะ เราไม่ได้สร้างเองด้วย” เด็กหญิงสบตากับเพื่อนคุย ตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่ดีนัก ออกจะหน้างอเสียด้วยซ้ำ! “ก็เราดีใจ เราสร้างปราสาทเอง ไม่เหมือนเธอนิ! ...อีกอย่างเราเป็น เจ้าหญิงที่สวยที่สุดในโลกด้วย!” เว้นช่องว่างไว้หายใจสักนิดก่อนจะพูดประโยคสุดท้าย ...โอ้! เด็กหญิงอายุแปดขวบกำลังบอกว่า เธอเป็นเจ้าหญิง... เจ้าหญิงที่งามที่สุดในโลก! “เราควรหัดทำอะไรเป็นบ้าง แม่ของเราบอก” เธอต่อประโยคของ เธอจนจบ แล้วมันก็สร้างความสงสัยในตัวเด็กชายเป็นที่สุด “แม่เราก็บอกว่า เราเป็นเจ้าชายที่สง่าที่สุดเหมือนกัน เธอรู้ไหม สง่าแปลว่าอะไร? สง่า.. คือเมื่อโตขึ้นเราต้องทำตัวให้เหมือนกับ พ่อของเรา ปกครองคนในเมืองของเรา แล้วทำหน้าที่ของเรา” คนที่บอกว่าตนเป็นเจ้าชายที่สง่าที่สุด พร่ำยาวแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ เจ้าหญิงองค์น้อย ๆ สะดุดกับการฟังแต่อย่างใด ๓. “เธอจะอยู่ในปราสาทนั่นยังไง?” เจ้าชายองค์น้อยไม่วายที่จะถามคำถามจำนวนมากที่เก็บไว้ในใจ “อยู่ได้สิ เราอยู่ในนั้นมาหลายปีแล้วนะ” คิ้วที่ขมวดขึ้นทำให้เธอ จำต้องอธิบายต่อ “เราไม่ได้อยู่ในนั้นจริง ๆ หรอก แต่ใจของเราอยู่ในนั้น เราอยู่กับ พ่อของเราในนั้น และพ่อของเราก็มักจะเล่านิทานให้เราฟังเสมอ พอหลับไป ตื่นขึ้นมาพ่อของเราก็ไปไหนแล้วไม่รู้” เด็กหญิงใช้ มือทั้งสองข้างกอบน้ำทะเลให้ได้มากที่สุดมองขึ้นไปยังท้องฟ้าสี คราม หลับตา ราวกับส่งกระแสจิตหาใครบางคน “พ่อของเธออยู่บนนั้นเหรอ?” เจ้าชายชอบซัก ถามขึ้นอย่างลอย ๆ เสียง ‘อืม’ ที่ตอบในลำคอทำให้เด็กชายอดที่จะทำตามอย่างเธอ ไม่ได้ “เราทำบ้างสิ พ่อของเราก็อยู่บนนั้น” ๔. เจ้าหญิงองค์น้อยลืมตาขึ้น เห็นภาพคนที่อ้างเป็นเจ้าชายที่สง่าที่สุด ในมือน้อย ๆ กอบน้ำทะเลที่ร่วงหล่นไปตามซอก กำลังอธิษฐาน อะไรบางอย่างอยู่ “เธออธิษฐานอะไร?” “เราบอกว่า อยากให้พ่อเราอยู่ในปราสาทของเราบ้าง” เจ้าชายตอบอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ ..ก็คงหมายความยังงั้นจริง ๆ “ทำเหมือนเราสิ ..ปราสาทนั่นไง” เจ้าหญิงเสนอความเห็น แล้วก็พบคิ้วที่ขมวดเป็นโบว์ขนาดเล็ก แต่ คิ้วที่ขมวดอยู่นั้นก็ต้องคลายเมื่อได้คำอธิบายตรงช่วงท้าย สองชั่วโมงต่อมา... ปราสาทสองหลัง ก็ตั้งอยู่เคียงข้างกัน ทั้งสองหลับไปข้าง ๆ โขด หิน นิทานวันนั้นสนุกเกินไป แต่ก็เอาชนะความง่วงไม่ได้ จนทั้ง เจ้าหญิงและเจ้าชายองค์น้อยผล็อยหลับไปท่ามกลางผืนทรายที่ ขาวสะอาดแห่งนั้นไปในที่สุด จินตนาการของเด็ก บางครั้งสูงเกินกว่าจะคาดคิด บางครั้งก็เร็วไปจนตามไม่ทัน และบางครั้งก็สอนให้คนอย่างฉันจดจำคำนั้นได้อย่างดี สง่า... ราวกับภูผาที่ดูมั่นคง และหนักแน่น งาม... งามอย่างจิตใจที่งดงาม สูงส่ง สวย... สวยดั่งเพชรที่ดูแกร่งจากภายใน <จบ>