บาดแผลในใจ

เนื้อเรื่อง

เรื่องนี้มันเกิดขึ้นนานแล้ว สมัยที่ฉันยังอยู่ม.ต้นอยู่เลย ตอนนี้เมื่อฉันได้หันกลับไปมองเหตุการณ์ที่เป็นความผิดพลาดอย่างร้ายแรงของฉัน ที่ไม่อาจให้อภัยได้เลย เพราะอะไรน่ะ ฉันถึงได้ว่าเขา เพราะอารมณ์ใจร้อนของฉันหรือเปล่า หรือเพราะฉันไม่ได้ชอบเขา ฉันถึงได้ว่าเขาด้วยคำพูดที่มันไม่ได้กรั่นกรองออกจากสมองของฉันก่อนที่จะพูดอะไรออกไป ในตอนนั้นฉันยอมรับว่าฉันยังเด็กมาก แต่ฉันก็มักจะคิดก่อนพูดเสมอ แต่ทำไมทีเขาที่แสนจะดีกับฉันมาตลอด ฉันกลับใจร้ายกับเขาได้ถึงเพียงนี้ ชีวิตในรั้วโรงเรียนของฉัน เป็นชีวิตที่มีความสุขมาก สดใส ร่าเริง และมีเธอไงที่คอยเป็นเพื่อน เป็นคนคอยให้กำลังใจในยามที่ฉันท้อถอย แต่ฉันก็จะบอกกับเธอเสมอว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันน่ะ และฉันในตอนนั้นก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว เขาเป็นดาวของโรงเรียนเลยก็ว่าได้ และเขามักจะยิ้มให้ฉันเสมอ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เธอเดินออกมากับฉันเพื่อมาส่งฉันขึ้นรถกลับบ้านตามปกติ แล้วช่วงนั้นชายในฝันของฉันก็เดินตามมาอยู่ข้างหลัง ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้หรือเปล่าว่าฝันชอบคนคนนี้ เธอถึงได้ดึงกระเป๋าฉัน และให้ฉันมาเดินคู่กับเธอ ฉันรู้สึกไม่ชอบใจเธอมากที่ทำอย่างนี้ ฉันกลัวว่าชายในฝันของฉันจะเข้าใจผิด คิดว่าเธอว่าเป็นของฉัน แต่ฉันรู้ว่าเธอคิดอย่างไรกับฉัน แต่ฉันก็ไม่กล้าพูดอะไรเด็ดขาดกับเธอ เพราะฉันกลัวว่าจะเสียเพื่อนที่ดีที่สุดไป เพื่อนที่ดีที่สุดและมีค่าที่สุดของฉัน จนเพื่อนทั้งในห้อง นอกห้องต่างล้อว่าฉันเป็นแฟนเธอ ฉันรู้สึกไม่ดีเลยที่ทำไมความสนิทของเราจะต้องโดนคนอื่นมองในแง่ของชู้สาวด้วย เธอมักจะโทรมาหาฉันเกือบทุกวัน แต่ส่วนมากจะไม่ค่อยได้คุยกันหรอกเพราะเธอจะเจอพ่อฉันรับสายเสียมากกว่า และเธอจะโดนว่ากลับไปแทบทุกครั้งที่เจอเลย มีอยู่ครั้งหนึ่งฉันสอบได้เกรดแย่มาก ฉันโดนพ่อดุด้วย เธอก็ไม่รู้หรอก แต่พอเธอโทรมาหาฉันเหมือนทุกครั้งคราวนี้ฉันบอกเธอไปว่าฉันอยากฆ่าตัวตาย ฉันเศร้าใจมาก แต่เธอก็พูดติดตลกให้ฉันฟัง ให้กำลังใจฉัน ฉันไม่รู้หรอกน่ะว่าเธอในตอนนั้นจะโทรมาเรื่องอะไร หรือจะโทรมาบอกว่าว่าเทอมนี้เธอได้เกรดดี เธอไม่ได้พูด เธอรับฟังแต่ปัญหาของฉันและให้กำลังใจฉันเพียงอย่างเดียว เธอรู้ไหมว่าฉันในตอนนั้น รู้สึกดีกับเธอมากมันมากกว่าคำว่าเพื่อนน่ะ แต่ตอนนั้นฉันยังไม่รู้ใจตัวเอง คงกลัวที่จะต้องรับความเปลี่ยนแปลงจากคำว่าเพื่อน เป็นอย่างอื่นมาก เธอเคยแกล้งโกรธฉัน ฉันก็ไม่เป็นสุขเลย แต่พอถึงวันเกิดฉันเธอแกบเซอร์ไพส์ฉันด้วยการซื้อของขวัญมาให้ฉัน รู้ไหมว่าฉันดีใจมาแค่ไหน แต่ฉันเป็นคนมีฟอร์มมาก...มากเหลือเกิน จนฉันไม่เคยแสดงความรู้สึกของฉันให้เธอได้รับรู้เลย จนถึงวันสุดท้ายที่ฉันแสดงนิสัยที่ไม่น่าให้อภัยเลย ฉันว่าเธอเพราะเพื่อนล้อฉันกับเธอมาก เดินไปที่ไหนก็มีแต่คนถามว่าฉันเป็นแฟนกับเธอหรือเปล่า ฉันไม่ชอบเลย ฉันจึงไปลงกับเธอ ฉันพูดใส่หน้าเธอว่า อย่ามายุ่งกับฉันอีก อย่ามาเดินตามฉัน มันเจ็บมากน่ะ แต่ฉันกลับพลั้งปากพูดสิ่งที่ไม่ตรงกลับใจเลย ฉันรูว่าเธอเสียใจมาก เธอหลบหน้าฉันตลอด ฉันอยากจะขอโทษเธอมากแต่แก้วที่ร้าวแล้วมันไม่มีวันที่จะติดเหมือนเดิมได้อีกต่อไปแล้ว วันปัจฉิมฉันให้ของขวัญเธอเหมือนอย่างที่เธอเคยให้ฉันในวันเกิด แต่เธอคงจะเจ็บแค้นฉันมาก.......เพราะเธอไม่รับมัน ฉันจึงวางมันไว้ และไม่หันกลับไปสู่อดีตที่ฉันเคยมีเธออีก ฉันในตอนนั้นรู้แล้วว่าฉันได้เสียเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันไปแล้ว.....เพราะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะตัวฉันเองที่เป็นคนทำลายมันกับมือ มิตรภาพที่สวยงามมันได้จบลงไปเพราะอารมณ์ใจร้อนของฉันนี่เอง