กลอนแหว่งๆ แต่งให้เจ็บ เหน็บนิดๆ

เนื้อเรื่อง

ไม่เข้าใจ ทำไม ใจต้องสั่น หวนนึกถึง คืนวัน กรรมสนอง เคยทำร้าย เธอไห้ น้ำตานอง ตอนนี้ต้อง ทนเศร้า อดีตงำ สุดท้ายล้น น้ำนัยน์ตา คิดทำไม ผ่านไปแล้ว คิดใหม่ มันน่าขำ ลืมซะลืม สิ่งเลวร้าย อย่าไปจำ ขอจงทำ รักนี้ ให้ยืนยง ขอร้องโปรด อย่าทำ ให้ฉันเจ็บ เพราะฉับเก็บ ล้ำลึก รวดร้าวเหลือ มีคนอื่น ให้เธอทำ อีกเหลือเฟือ อย่าทำฉัน เพียงเพื่อ เธอสะใจ หากเธอทำ แล้วปล่อย ไว้อย่างนี้ ทั้งชีวี ทุกข์ตรม ระทมไหม้ มีเพียงแผล กรีดรอยย้ำ ซ้ำข้างใน เหลือเอาไว้ เพียงร่าง ตายทั้งเป็น ภาพอดีต รุกล้ำ มาหลอกหลอน เสียงเห่าหอน โหยหวน รบกวนฉัน เหตุใดเธอ จึงต้อง ทำร้ายกัน มีอะไร กับมัน น่าเกลียดจริง ผิวกายเธอ คงสัมผัส โดนผิวมัน ของชายเธอ ล่วงล้ำมัน ที่เป็นหญิง เธอโอบกอด ระดมจูบ ไม่ประวิง เธอทำฉัน เหมือนสิ่ง ที่ทำมัน กลิ่นกายเธอ คงติด กลิ่นกายมัน แต่ตัวฉัน กลับได้กลิ่น เป็นซากผี เห็นหน้ามัน ฉันขยะแขยง เสียสิ้นดี นี่หรือมัน ที่เธอใช้ เป็นนางบำเรอ น่าอดสู ขอดูหน้า หน่อยได้ไหม นี่หรือคน ได้ชื่อว่า เป็นผู้หญิง เที่ยวเร่ของ แจกนาไร่ ให้ระวิง ไม่เกรงคำ ติติง ของสังคม หากชายรัก คงถนอม เป็นหนักหนา ดูเวลา สถานที่ ให้เหมาะสม ใช่โรงแรม ตัวแร้ง แมงดานิยม สมอารมณ์ ก็เลยเมิน มันให้ฟรี หันมาบอก เหล่าชาย หวั่นเกรงบ้าง ไม่ใช่ช่าง เห็นง่ายดี เลยอยากได้ หากเกิดพลาด พลั้งท้อง ติดโรคไป ได้ดั่งใจ สมน้ำหน้า กรรมพาซวย มีผู้หญิง ดีดี อีกมากนัก แม่ของลูก หายาก กว่าถูกหวย อย่าเห็นแก่ หมูเน่าๆ นอนในอวย แล้วจะม้วย หมดอาลัย ตายทั้งเป็น คนที่รัก เขาต้อง ระทมหนัก ถ้ารู้ว่า เธอหักหลัง แล้วทำเฉย ใช่เสแสร้ง แกล้งไม่รู้ แล้วละเลย หรือฉันแค่ คนเคย เหมือนอย่างมัน แสนจะเกลียด เกลียดมัน เป็นหนักหนา ผู้หญิงบ้า สิ้นไร้ จรรยาบรรณ หรือสังคม เห็นเป็นเล่น เรื่องน่าขัน แค่ทำกัน เหมือนหมา ดูเพลินๆ ใช่ว่าจะ คิดมาก หรืออย่างไหน อยากระบาย ออกไป ไม่อยากเก็บ แค่เรื่องจ้อย ผ่านไปแล้ว แค่เศษเล็บ ถึงจะเจ็บ คงไม่จด จะไม่จำ ให้เธอไป ครั้งนี้ ไม่ถือสา ใช่ว่าไม่ เคยทำ เธอต้องช้ำ ครั้งนี้ถือ ว่าเรา นั้นหายกัน ถ้ามีอีก ขอให้จำ ก็แค่ตาย อยากจะเหน็บ ให้เธอเจ็บ แต่ใจหาย อยากทำลาย ให้มันพัง กลั้นอดเหลือ อยากจะกรีด ร้องดังดัง น้ำตาเจือ สุดจะเบื่อ ยากจะทน รันทดใจ สุดท้ายคง ทิ้งได้ และปล่อยวาง เปิดใจให้ สว่าง อย่ามัวหมอง คงไม่โง่ งี่เง่า น้ำตานอง แค่อยากลอง ช่างมัน ยกให้เธอ จากวันนี้ ขอให้จบ ลบทุกสิ่ง เหมือนเจอปลิง ครั้งหลัง จะไม่เผลอ ไม่เสียเลือด โลหิตไหล ตื่นละเมอ หากต้องเจอ คงต้องจ้อง พร้อมไฟลน ท้ายคงเตือน เหล่าวัยร้าย ทั้งชายหญิง อย่าได้ชิง สุกก่อนห่าม มันไม่สวย ครั้นชายแตะ หญิงข่มใจ อย่าระทวย หรืออยากม้วย ด้วยกัน ก็ตามใจ คงจักมี มารหัวขน ได้ชมหน้า ญาติมิตรพา ทับถม ให้หมกไหม้ พ่อแม่ต้อง ทนเศร้า สังเวชใจ ทำกันได้ คุมให้เป็น จะเย็นทรวง