กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ

เนื้อเรื่อง

บางที.. อาจไม่จำเป็น..เสมอไป ที่ความรัก..จะต้องจบลง ด้วยการ..ได้เป็น..คนรัก * * * บนเตียงเล็กๆ.. ในบ้านอบอุ่น..หลังหนึ่ง แดดยามเย็น..ทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง หญิงชรา..อายุราวๆ 70 ปี นอนซม..อยู่บนเตียง เธอรู้ว่า...นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแล้ว ..แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ..เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมา เธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่น แม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม 10 ปี แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต เพื่อน-ที่เธอรักที่สุด.. ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้ มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง..ทุกคราว * “หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก” เธอ..เอ่ยบอกกับเขา ... เพื่อนชรา..ที่รู้จักกับเธอมา..แต่ครั้งยังเด็ก “ฉันรู้” ชายชรา..พยักหน้ารับ “เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ” หญิงชรา..มองหน้าชายชรา “ใช่..ก็ฉันส่งเธอ..มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ..ขาดไปอย่าง..คงไม่ครบ” ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางๆ “ตอนเด็กๆ..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น.. บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก..” เธอ..รำลึกความหลัง “แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน” ชายชราบอก “ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน ..จนเพื่อนๆล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน” หญิงชราพูดขึ้น “สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป” เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ “ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่นแหละ” เธอเย้ายิ้มๆ “แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... จนต้องเลิกกับแฟน..ไม่ใช่รึ” ชายชรา..ทวนความหลัง เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยๆ ว่า..ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว.. เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา.. แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ “โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอ-มาก่อนตั้งนาน ..ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน” นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้-ไม่ลืม ..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้ว..ก็ตาม.. เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้ วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย ..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่ พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ .. พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ... พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า... เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา “กลับบ้านเอง..เดินดีๆ นะ” …และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ * เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับมาบ้าน.. เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี ..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน ..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน “มัน..นอกใจเธอ” เขาบอกเรียบๆ.. แต่..เธอไม่เชื่อ วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..จึงหาเรื่องชกต่อย ..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นคนถูก ..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่..พ่อของเขา “มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ..เห็นว่ามีธุระด่วน ..ไม่รู้อะไร” * เธอส่งจดหมายไปขอโทษ ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆ ..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ-คำเก่า \"กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ\" เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นๆ นั้น ..เขาพูดอะไรออกมา..มากมายขนาดไหน.. เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า.. เธอจะแต่งงาน.. เขา..มองหน้าเธอ.. เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร ..ดีใจ? ..เสียใจ? และเมื่อเธอถามเขาตรงๆ ..เขาก็ตอบว่า.. “..เราใจหาย..” * แต่ก่อนหน้านั้น.. ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก.. ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี ..และรักเธอจริง “เรา-ผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก” ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด ..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก .. วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า.. “ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ ..ไม่ต้องห่วง” เขามองเธอนิ่งๆ..พยักหน้าน้อยๆ.. ไม่ตอบคำ ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย ..แต่พูดกับสามีเธอ..เพียงสั้นๆ ว่า.. “ฝากด้วยนะ..” * เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา เธอ..ก็มีครอบครัว..ของเธอ มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกๆปี ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ น้อยกว่า..อยู่ใบนึง.. เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน.. บางที ..เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่า..คนรักของเธอเสียอีก หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่แม้แต่ระแคะระคาย.. และก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย ..ที่เขาฝากไว้ที่เธอ..เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ.. * * “คิดอะไรอยู่?” เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ “เรา..กำลังนึกแปลกใจ” เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด “ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน?” เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน ”เราสนิทกันมาก..มั้ง” เขาว่า “นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่” เธอว่า “เธอ..ถามยากไปนะ” เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิดอีก..อยู่ครู่ใหญ่ “ไม่ยากหรอก ..ลองคิดเล่นๆ สิว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ?” แววตาเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิง..ครั้งกระโน้น “อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย” เขาพูดขึ้น เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ.. “ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม-เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน” เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน ”แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม-เราถึงไม่รักกันน่ะ” เขาเว้นช่วง “ฉันก็จะตอบว่า -- ฉันว่า..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย” เธอหลับตาลง.. คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายๆ..อย่างนี้เอง “นั่นสินะ ..เราไม่ได้-ไม่รักกัน..ซะหน่อย” เธอตอบ..ทั้งๆที่หลับตาลง ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขา..ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้ “กลับบ้านเอง..เดินดีๆนะ..” และนั่น.. คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน…