ณ วันนั้นที่ฉันพบเธอ

เนื้อเรื่อง

ฉับ ฉับ ฉับ ฉันเดินอย่างรวดเร็วเข้าโรงเรียน ฉันเปลี่ยนโรงเรียนแล้ว หลังจากเรียนชั้นประถมอยู่นาน ดีใจจาง ^_^ วันนี้ฉันต้องมาเรียนภาษาอังกฤษเสริมเพื่อเตรียมที่จะเรียนม.1 (ก็ฉันเรียนภาคภาษาอังกฤษหนิ ต้องเตรียมตัวกันหน่อย) ถึงเวลาเรียนแล้วหละ เกือบสายแหนะ ระหว่างเดินเข้าห้องสายตาของฉันสอดส่องไปทั่วๆห้อง ว่าเพื่อนใหม่ในห้องนี้จะมีใครบ้างน๊า จะมีเพื่อนที่โรงเรียนเก่าบ้างรึเปล่า (ฉันกังวลเรื่องนี้ตั้งแต่สอบเข้า) เพื่อนผู้ชาย นิดเดียวเอง.. ฉันพึมพำกับตัวเอง แต่ไม่มีใครได้ยิน ฉันกวาดตามองไปเรื่อยๆ และแล้ว.... เอะ ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงได้นั่งท่ามกลางผู้หญิงหละ แต่ดูท่าทางดีนะ เป็นผู้ชายที่แมนทีเดียว แต่ฉันก็ไม่สนใจอะไรมากนัก แล้วฉันก็เจอเพื่อนเก่า \"เฮ้ เป็นไง ไม่นึกว่าจะเข้าที่นี้ด้วยนะ ดีใจจังที่ได้เจอแกน้ำ แกด้วยก้อย\" ฉันว่า \"อืมม คนน้อยเนอะ แต่ก็ดีแหละนะ คิคิ\" \" อืม ดีใจจังที่เจอแกแก้ว\" ก้อยพูด เรา 3 คนสนทนากันจนเกือบจะไม่ได้เรียนเชียวหละ จนกระทั่ง เลิกเรียน \"เฮ้ๆๆ เดี๋ยวสิแก้ว จะกลับแล้วเหรอ นั่งคุยกันหน่อยสิ\" \"ได้สิน้ำ\" \"เมื่อกี๊ตอนเข้าห้องอะ เธอพูดเสียงดังมากเลยแหละ\" \"จิงเหรอ ขายหน้าจัง\" ปี๊ด ปี๊ด \"แก้วเราไปแล้วนะ พ่อมารับแล้ว บายพรุ่งนี้เจอกัน\" \"จ้าๆ บาย\" นี่ฉันต้องนั่งอยู่คนเดียวเหรอ .... แล้วจะกลับบ้านยังไงอะ แต่ยังมีเพื่อนๆนั่งกันอยู่เลย แล้วก็ เห็นผู้ชายคนนั้นด้วย แล้วเค้าไม่มีเพื่อนผู้ชายเลยเหรอ น่าสงสารจัง ฉันเห็นเค้าเดินไปคุยกับเพื่อนกลุ่มนึงที่อยู่ใกล้ๆ ฉันแอบฟังด้วยหละว่าเค้าพูดอะไรกัน \"หวัดดี เราชื่อแพน ยินดีที่ได้พบ\" จึก จึก ง่ะ ทำไม ทำไมเสียงเค้าถึงเป็นแบบนั้น เหมือน..... ตุ๊ดเลยย โอะ รับม่ายด้ายเจงๆ อะไรกันเนี๊ยะ หน้าตาออกจะดี แต่ทำไมเป็นตุ๊ดหละ ว่าแล้วถึงไม่นั่งกะพวกผู้ชาย เฮ้อออ น่าเสียดายนะ\" ฉันเรียนแบบนี้เป็นประจำจนกระทั่งเปิดเทอม แล้วทุกคนในห้องก็สนิทสนมกันเป็นกลุ่มๆ วันเปิดเทอม....... วันนี้มาแต่เช้า เปิดเรียนวันแรก จริงๆไม่ต้องมาก็ได้ แต่เป็นเด็กดีคะ แหะๆ พลักประตูเข้าไป.... แพนหันมามองหน้าฉัน แต่เราไม่ค่อยสนิทกัน เลยไม่สนใจ ฉันก็มีกลุ่มนะ มี น้ำ ก้อย และฉัน เรา 3 คนซี้กันมาก ก็เพื่อนเก่าหนิ ส่วนเพื่อนคนอื่นๆ ก็คุยด้วย แต่ไม่ค่อยอะไรมากนัก..... 1 ปีผ่านไป ไวเหมือนโกหก...... เรา 3 คน แตกคอกัน แล้วฉันก็ออกจากกลุ่มไป ฉันเบื่อหน่าย ที่ 2 คนนี้เป็นเพื่อนที่แย่ (เศร้าจัง Y_Y) ในวันหยุด.... \"ต้องออกกำลังกายกันก่อนนะ ถึงจะเล่นบาสได้\" แก้มบอกเพื่อนๆทุกคน ที่นัดไว้ว่าจะมาเล่นบาสกัน (เป็นเพื่อนอีกกลุ่มนึง) วันนั้นฉันก็ไปด้วย ไปกับก้อย (ถึงแม้ฉันจะออกจากกลุ่ม แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกัน) ฉันนั่งอยู่บนสนามหญ้า กับ ผึ้ง ฉันนั่งหน้าหงอย ผึ้งเห็นว่าฉันผิดปกติ จึงถามว่า \" เป็นอะไรรึป่าวแก้ว แกดูอ่อนแอจัง มีอะไรไม่สบายใจรึป่าว บอกเราได้นะ เราไม่บอกใครหรอก\" \"เฮ้อออ ผึ้ง คือเราออกจากกลุ่ม น้ำกะก้อยน่ะ เราเหงามากเลย ขออยู่กลุ่มผึ้งได้มั๊ย\" \"อ้าววว ว่าแล้วถึงเป็นแบบนี้ ปกติแก้วก็ร่าเริง เรื่องแค่นี้เอง ไม่ต้องคิดมาก ยังไงก็มีเราอยู่นะ\" น้ำตาของฉันไหลออกมา ทำให้ผึ้งตกใจ ฉันบอกขอบใจเค้า .... ตั้งแต่นั้น ฉันก็เริ่มสนิทกับผึ้งมากขึ้น ทำให้ฉันเริ่มรู้จักแพนไปด้วย กลุ่มใหม่นี้มีกัน 8 คน รวมฉันก็เป็น 9 คน รักกันมากเลยย แต่พอทำงานกลุ่ม ฉันต้องไปอยู่กลุ่ม ก้อย กะน้ำ เหมือนเดิม ถึงจะทะเลาะกันบ้าง แต่เราก็ต้องทำ ........ ในวันงานของภาคเรียนของฉัน \"ในที่สุดก็จบม. 2 แล้ว เร็วจัง เดี๋ยวก็ม.3 แล้วสิ ไม่รู้จะเรียนรอดรึป่าว แล้วอีกอย่าง พวกเราก็ต้องจากกันไปด้วยนะ\" \"อย่าเพิ่งพูดสิแก อีกตั้งปีนะ พูดมากเดี๋ยวต่อยเลย\" \"อย่านะ ไม่อยากให้ถึงวันนั้น เราคงต้องจากกัน เศร้าตายเลย\" เพื่อนๆในห้องต่างออกความเห็นกัน พูดเสียงดังด้วย รวมทั้งฉัน พูดไปมันก็เศร้าจริงๆอะแหละ พวกเราผูกพันธ์กันจะได้ จะให้แยกได้ไง เที่ยวก็เที่ยวด้วยกัน กินก็กินด้วยกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน สามัคคี แต่อีก 1 ปี ต้องจากกันแล้ว............. และแล้ว ก็เปิดเทอม ม.3 อีกครั้ง ฉันเริ่มเรียนพิเศษวิทยาศาสตร์ ฉันชอบวิชานี้โดยส่วนตัวอยู่แล้ว มันสนุกมาก ยิ่งเรียนยิ่งสนุก หลังเลิกเรียน ฉันขึ้นรถเพื่อจะไปเรียนพิเศษ เมื่อฉันก้าวขาออกจากรถ ฉันเจอเพื่อนเก่า เพื่อนเก่าห้องเดียวกัน ที่ฉันแอบชอบมาตั้งแต่ ป.6 เค้าชื่อปอม จริงๆฉันจะบอกเค้าแล้วว่าฉันแอบชอบเค้า ถ้ามันไม่เกิดเรื่องขึ้น เค้าแอบชอบเพื่อนสนิทของฉัน.... นุช และเขียนใส่เศษกระดาษไว้ เพื่อนอีกคนดันมาค้นเจอ เรื่องเลยเกิด วันนั้น วันที่ฉันตั้งใจจะบอกเพื่อนสนิทคนนั้นว่าฉันชอบปอมหลังจากเลิกเรียน พอฉันได้ยินข่าว ฉันตกใจมาก แต่ก็เอาเรื่องไปบอกนุชว่า \"ปอมชอบเธอนะ\" \"จริงเหรอ เราก็ชอบปอมเหมือนกัน\" \"อ้าว ไม่เห็นบอกกันเลย\" \"ก็... ไม่อยากบอกหนะ เขิลล @^_^@\" \"เหรอ... งั้นดีใจด้วยนะ มีแฟนสะที\" หลังจากนั้น เค้า 2 คนคบกัน หลังจากจบป.6 ฉันไม่ได้ข่าวคราวเรื่องของเค้า 2 คนอีกเลย และฉันก็ไม่ได้คิดมากด้วยที่อกหัก จนถึงวันนี้ วันที่ฉันเจอปอมอีกครั้ง เค้ายิ้มให้ฉัน แต่ฉันทำเป็นไม่สนใจ กลัวว่าตัวเองจะกลับไปรักเค้าอีก เค้าพยายามจะทักทายฉัน เค้าปาน้ำแข็งใส่ฉันไม่รู้กี่ครั้ง ฉันทำเป็นไม่สนใจ .... เมื่อเลิกเรียน เค้ารีบลงมาทักทายฉัน โดยที่ฉันหลีกเลี่ยงไม่ได้ ฉันถามเค้าถึงนุช ว่ายังคบกันอีกรึป่าว เค้าบอกว่าเลิกแล้ว เลิกตั้งแต่ม. 1 ~ จริงเหรอ ~ ฉันคิด \"อ้าว ทำไมหละ ทะเลาะกันเหรอ\" \"ไม่รู้สิ อย่าพูดเลย เออ ขอเบอร์หน่อยสิ จะได้โทรไป มีมือถือใช่ป่าว\" \"อืม xx-xxxxxxx ไปแล้วนะ บาย\" \"แล้วจะโทรไป บาย ^_^\" (เค้ายิ้มให้ฉันใจสั่นอีกแล้วว) วันต่อมาเราเจอกันที่เรียนพิเศษอีก เค้าแกล้งฉัน เค้าเลื่อนเก้าอี้มาดักขาฉัน แถมยังเอาชีท + แฟ้มฉันไปซ่อน แต่ฉันไม่สนใจ ฉันเลยเอาชีทของเค้าไปบ้าง ในที่สุดฉันยอมแพ้ เอาชีทเค้าคืน ฉันขอแฟ้มกลับมา เค้าให้แต่แฟ้ม แต่ไม่ยอมให้ชีท ฉันเรียนไม่ได้ไปพักนึง เพราะฉันไม่ชอบง้อใคร เดี๋ยวเค้าคงคืนให้เอง คุณครูเริ่มเดินตรวจชีท เค้าจึงคืนชีทฉันจนได้ คืนนั้น เค้าโทรมา เราคุยกันไม่นาน แต่ฉันรู้สึกดี ฉันบอกเค้าไปว่าเมื่อป.6 ฉันแอบชอบเค้า แต่ฉันไม่บอก ตั้งแต่นั้นเค้าโทรมาทุกวัน ฉันดีใจมาก ฉันยิ่งรักเค้ามากขึ้นๆ โดยไม่รู้สึกตัว ในที่สุดฉันบอกรักเค้า เค้าขอเวลาคิด ฉันคิดมากทั้งวัน เพราะที่ผ่านมาเค้าดีกับฉันมาก คิดไปเองว่าเค้าคงชอบเราด้วยจึงบอกไป ผ่านไปสัปดาห์กว่าๆ เค้าบอกฉันว่าจะให้เค้าชอบฉันรึป่าว ฉันบอกว่าแล้วแต่ ในที่สุด เรา 2 คนก็คบกัน เค้าขอฉันเป็นแฟน ฉันดีใจที่สุดเลย จากนั้นทุกๆวัน ฉันร่าเริงกว่าที่เป็น แต่ยังไงฉันก็รักเพื่อนๆมากกว่า พวกเรายิ่งสนิทกันมากขึ้น รู้สึกว่าทุกเวลาต้องทำให้มันมีค่ามากที่สุด (ไม่เว่อร์นะ แต่มันคือเรื่องเจง) ปีนี้ฉันจะได้กลับบ้านด้วยตัวเองด้วยหละ แต่ไม่รู้จะกลับกะใคร ฉันนั่งบ่นกับเพื่อนในกลุ่ม แพนจึงเสนอความเห็น \"กลับกะเราก็ได้นะ แล้วยังมีอีกตั้งหลายคนที่กลับเองน่ะ ไม่ต้องห่วงๆ\" \"ขอบใจนะ งั้นวันนี้กลับด้วยกัน\" \"ได้เล้ย แต่ตอนเที่ยง ยืมตังค์นะ แหะๆ เราไม่มีตังค์กินข้าวน่ะ\" \"OK\" พักเที่ยง แพนกับฉัน เดินไปเลือกร้านข้าวด้วยกัน แล้วก็แย่งกันต่อแถว แต่แพนได้ก่อน ฉันเลยต่อว่า \"เฮ้ยยย ให้ผู้หญิงก่อนเดะ\" \"ไม่ได้ๆ ใครเร็วกว่าก็ได้ก่อนนะ 55\" \"อ่อ เราลืมไป ว่าแกเป็นตุ๊ด ไม่ใช่ผู้ชายสะหน่อย ไม่เป็นไร ให้แกซื้อก่อนก็ได้\" \"อาราย ว่าเราเหรอ งั้นให้ก่อนก็ได้\" \"อืม ดีๆ\" เราทะเลาะกันเรื่องนี้เกือบทุกวัน หลังอาหารก็จะไปซื้อแอปเปิ้ลมากิน ทั้งๆที่แบ่งกันได้ แต่เค้าก็ไม่เอา ไม่เข้าใจเหมือนกัน ปกติเค้าจะแย่งขนมของทุกคนที่ซื้อมากินเป็นประจำ ไม่ยอมให้เงินตัวเองเสียไปสักบาท แต่มีไม่กี่สิ่งที่เค้าจะยอมเสียเงินนั่นคือ หนังสือเกม หนังสือการ์ตูน เกม ขอเล่นทั่วไป คิดดูเค้าโตแล้วนะ แต่ยังมาซื้อของเล่น ฉันไม่ค่อยเข้าใจเค้านักหรอก แต่ก็รับได้ที่เค้าชอบอะไรแบบนี้ เพราะเค้าชอบชวนฉันไปซื้อทุกครั้งที่ไปหาดใหญ่กัน และวันนี้เป็นอีกวันที่นัดกันจะไปหาดใหญ่ พร้อมกับเพื่อนๆอีกเกือบ 10 คน ไปดูหนังกัน เรื่องแฟนฉัน ปอม ก็ไปด้วย ฉันชวนเค้าน่ะ ดีใจที่เค้ามาด้วย แต่แพนก็คอยมาชวนฉันไปนู้นไปนี่ เหมือนไม่อยากให้ฉันเดินกับปอมเลย แต่ถือว่าเป็นเพื่อนฉันเลยเดินกับแพน ไปดูหนังแพนขอให้ฉันนั่งกับเค้า แต่ก้อยคิดว่าไม่ดี ก้อยเลยนั่งคั่นกลางระหว่างฉันกับแพน แล้วให้ฉันไปนั่งคู่กับปอม ฉันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร เหมือนว่าตั้งแต่ฉันคบกับปอม แพนเริ่มห่างหาย เค้าไม่ค่อยคุยกับเรามากเหมือนแต่ก่อนแล้ว ฉันเสียใจอยู่ลึกๆ ก็เพื่อนรักหนิ 7 เดือนผ่านไป ฉันกับปอมเริ่มทะเลาะกัน มีปัญหามากมายจนแก้ไขไม่ได้ ฉันอยากจะบอกเลิกเค้านัก แต่ทำไม่ได้ ฉันร้องไห้ทุกวัน แม้อยู่ที่โรงเรียนบางครั้งฉันก็แอบไปร้องไห้ในห้องน้ำ แพนไม่รู้หรอกว่าฉันกำลังจะเลิกกับปอม แล้วฉันก็บอกแพน แพนบอกให้ฉันเลิก โดยให้ฉันบอกเลิกปอมก่อนเพื่อจะได้ไม่เสียหน้า เหมือนเราเหนือกว่าไง เค้าพูดเล่นอย่างตลก แต่ฉันไม่ตลกด้วยเลย .... จนกระทั่งถึงวันที่ 23 มีนาคม ปีนี้ ฉันจำวันนี้ได้ดี เวลา 3 ทุ่ม ฉันโทรไปคุยกับปอมให้รู้เรื่อง ฉันถามเค้าว่าเค้ายังรักฉันบ้างรึป่าว เค้ากลับพูดว่า \"เราสงสารแก้วมากกว่านะ จริงๆแล้วไม่ได้รัก เป็นเพื่อนกันได้มั๊ย\" ฉันร้องไห้ยกใหญ่ ร้องจนพูดไม่ออก จริงๆแล้ว เค้าจะพูดกับฉันว่า อย่าร้องไห้นะ เราเป็นห่วง แต่วันนี้กลับไม่มีแม้แต่คำขอโทษหลุดออกจากปาก ฉันอึ้งมากกับคำตอบของเค้า ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ จะว่าดีใจก็ไม่ใช่ ฉันรู้สึกเจ็บใจมากกว่า แต่ก็ทำอะไรไม่ถูก หลังจากเราเลิกกัน ฉันว่าจะโทรไปหาแพน แต่นึกขึ้นได้ว่าดึกแล้วแพนคงหลับไปแล้วหละ ฉันเลยโทรไปหาเพื่อนคนอื่นๆในห้องที่คิดว่าเค้ายังไม่หลับ หลังจากวันนั้นฉันเงียบไป ไม่มีรอยยิ้มมากสักเท่าไหร่ แพนสงสัยมาก เราคุยกัน แพนปลอบใจฉัน ฉันร้องไห้ด้วยความดีใจ และเสียใจไปพร้อมๆกัน เพื่อนๆต่างพากันล้อว่าแพนชอบฉัน ฉันรู้สึกดีกับแพนเหมือนกัน แต่เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่ฉันคิดว่าไม่สามารถที่จะคบกับเค้าได้ ฉันคิดเสมอว่าแพนอาจจะชอบ เรน (เพื่อนที่บ้านอยู่ใกล้แพน)ก็ได้ เพราะฉันเห็นเค้าสนิทกันมาก ก่อนที่ฉันจะมารู้จักกับแพนเสียอีก ฉันล้อเค้าอยู่บ่อยๆ เฟิน บอกกับฉันอยู่เสมอว่า แพนน่ะชอบฉัน แต่ฉันก็บอกว่า ไร้สาระหน่า ไม่ใช่หรอก แพนชอบเรนต่างหากหละ เฟินบอกว่า ทุกครั้งที่ทำอะไร แพนจะตามใจฉัน แต่ฉันว่าเราออกจะทะเลาะกันบ่อยไป ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องทั้งหลาย ฉันจึงไม่ได้คิดมากเรื่องนี้ แต่ก็รู้สึกมีความสุขที่มีแพนอยู่ เค้าทำให้ฉันยิ้มได้เสมอ แม้เวลาที่เศร้าสุดชีวิตก็ตาม ฉันคิดว่ามันเป็นความผูกพันธ์มากกว่า วันนึงฉันโกรธแพน ฉันจึงย้ายที่นั่งในขณะเรียน เพื่อนๆหันมามอง แม้กระทั่งครู ทุกคนตกใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร แพนพยายามสื่อสารกับฉันว่า \"เราขอโทษนะ\" ฉันได้ยินที่เค้าพูด ฉันร้องไห้ รู้สึกเสียใจที่เค้าทำให้ฉันร้องไห้ หลังเลิกเรียน เค้าเดินมาที่ฉันบอกว่า \"เราขอโทษนะ อย่าโกรธเรานะ\" ด้วยความโมโหที่ยังไม่หายไปฉันตะโกนใส่หน้าเค้าว่า \"หุบปากนะ แล้วอย่ามาพูดกันอีก\" แล้วฉันก็เดินออกจากห้อง และกลับบ้านไปคนเดียว ... ฉันรู้สึกไม่ดีเอามากๆ ส่วนเค้าน่ะเหรอ ตระเวนหาคำตอบหน่ะสิ ถามเพื่อนทุกคนในห้อง \"แก้วโกรธเรามากรึป่าว ทำยังไงดีให้แก้วหายโกรธ\" จนเพื่อนๆมาบอกฉัน แต่ฉันว่ามันสนุกดีเลยไม่พูดกับเค้าไปพูดกัน 1 อาทิตย์ แพนรู้สึกเงียบๆไป อย่างเห็นได้ชัด แต่มันก็สนุกดีสำหรับฉัน เฟินจึงเข้าใจว่าแพนชอบฉันจริงๆ แต่ฉันก็คิดว่าไม่อยู่ดี 1 อาทิตย์ผ่านไปเราดีกันเหมือนเดิม อย่างนึงที่แพนชอบทำ คือไปบ้านฉัน เพราะแถวบ้านฉันมีของกินขายเยอะมาก วันนึงเค้าชวนเพื่อนๆไปกินข้าวแถวบ้านเรา น้ำจึงถามแพนว่า นี่ แกชอบไปบ้านแก้วจัง หรือว่าแกชอบแก้วเหรอ เราได้ยินตกใจมากเลยแก้ตัวให้ว่า อืมมันชอบ แต่ไม่ใช่ชอบเราหรอก มันชอบของฟรี เพราะทุกครั้งที่ไปบ้านเรา เราจะเลี้ยง แพนก็เออออ ไปด้วยเพราะไม่อยากให้เพื่อนๆพูดกันไปมากกว่านี้ (ฉันไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร เค้าถึงเป็นแบบนี้) บางครั้งฉันก็คิดมาตลอดว่าเค้าแอบชอบฉันอยู่ ก็มันอดคิดไม่ได้หนะจนบัดนี้ จะขึ้นม.4 แล้วฉันยังพิสูจน์ไม่ได้ว่าเค้าชอบฉันรึป่าว ได้แต่คิดไปเอง บางครั้งฉันถือว่าเค้าเป็นตุ๊ด คงไม่มีทางคบกันได้ แต่ในใจของฉัน คิดว่าฉันชอบเค้าอยู่เหมือนกัน แต่สัญญากับตัวเองไว้ว่าจะไม่บอกใครหน้าไหนทั้งนั้น ไม่ว่าจะอึดอัดแค่ไหน ม.4 นี้ เค้าอยู่คนละห้องกับเรา จริงๆเค้าตั้งใจจะอยู่ห้องเดียวกับฉันแล้ว แต่มีเหตุบังเอิญ จึงเป็นไปไม่ได้ ทั้งที่ฉันตั้งใจเลือกเรียนที่โรงเรียนเดิม (ไม่รู้ว่าคิดว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกับเค้า ได้เจอหน้าเค้ารึป่าว เราจะได้สนิทกันมากขึ้น) บางทีเค้าหรือฉัน อาจจะรู้ใจตัวเอง ใน 3 ปีข้างหน้า ถ้าฉันรู้ว่าเราอาจไม่ได้สนิทกันอีก ฉันคงไปเลือกอยู่โรงเรียนอื่นที่ดีๆ ที่รอฉันอยู่ข้างหน้าแล้วก็เป็นได้ ตอนนี้ฉันสับสนในตัวเองมาก ไม่รู้ว่าตัวเองคิดอย่างไร อีก 3 ปีข้างหน้า หรือวันต่อๆไป ฉันคงไม่อาจเป็นเพื่อนซี้ของแพนได้อีก เราอาจจะต้องจากกันโดยที่ ใจตรงกัน แต่ไม่ได้พูดออกมา ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันคงเสียใจที่ไม่ได้พูดไป _______________________________________________________________________________ คนที่อ่านจบขอชมว่าเก่งมากเลยคะ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน เพิ่งเขียนเป็นเรื่องแรกในชีวิตเลย ให้กำลังใจหน่อยนะคะ ถ้าเขียนไม่ดี ก็ขอโทษด้วย ช่วยติชมด้วยคะ จะได้ปรับปรุง