สายไปป่าว

เนื้อเรื่อง

คงไม่สายเกินไปใช่มั้ยสำหรับฉันที่ไม่สามารถหาโอกาสบอกความในใจที่มีต่อเข้าได้อย่างชัดเจน เมื่อเวลาได้ผ่านพ้นไปตามกาลเวลา ความรู้สึกที่มีต่อเธอยิ่งมีมากขึ้นจนไม่สามารถเก็บเอาไว้คนเดียวได้ แต่ก็ต้องแกล้งเป็นเพื่อนไปซะยังงั้น แนน - หวัดดี ติม ติม - ไง แนน แนน -ไรเนี่ย เราต้องอยู่ห้องเดียวกับติมตั้ง 3 ปีเลยหรอน่าเบื่อแย่เลยตั้งเจอหน้ากันทุก วัน ติม - เออ จิงด้วย เราว่าเราน่าจะต้องเป็นคนที่พูดว่าเบื่อมากกว่าที่แนนจะพูดน่ะ แนน – โห่ ทามไมเป็นเอาจิง พูดเล่นด้วยแค่นี้ต้องโกรธกันด้วย ไม่สมเป็นติมเลย ติม - เออ มันไม่สมกับเป็นเรานี้ เรามันไม่ดี ไคจะไปเหมือนเอกล่ะ ที่ดีไปหมดทุกอย่าง เรียนก็เก่ง กีฬาก็ดี แถมยังหล่ออีก เราสู้ไม่ได้หลอกน่ะ แนน - ติม เป็นไรมากกว่าป่าว อยู่ดีๆก็เอาเอกมาเปรียบเทียบด้วยอะ ติม - ช่างเหอะ ไม่ต้องสนใจ แล้วติมก็เดินไปหาเพื่อนโดยไม่สนใจคำพูดของแนนเลย แนนทำหน้างงอย่างบอกไม่ถูก ซึ่งเธอสงสัยว่าติมเป็นอะไร 2 เดือนต่อมา แนน - ติม เรามีเรื่องจาขอร้อง ติม - ไรอะ แนน - วันนี้ไปที่เรียนพิเศษกับเราได้ปะ ติม - ไปทามไมอะ แนน - คือเรากลัวอะ แล้วช่วงนี้เรารู้สึกว่าถูกตามไงก็ไม่รู้ แล้วเรื่องนี้เราไม่กล้าบอกไคอะ แต่เราไว้ใจติมน่ะเราเลยบอก ติม - เออ ไปด้วยก็ได้ จาไปส่งถึงบ้านเลย แนน - ขอบใจน่ะติม แล้วตอนเย็นแนนกับตอมก็ไปด้วยกัน ติมสังเกตดูคนรอบข้างแต่ก็ไม่มีอะไร พอถึงตอนที่จะต้องไปส่งแนนที่บ้าน ติมพึ่งรู้ว่าซอยบ้านแนนเปลี่ยวมาก เดินต่อไปเรื่อยๆ อยู่ดีๆก็มีคนโรคจิต 3-4 คนก็โผล่ออกมาจากก่อหญ้า แนน - ติม พวกนี้อะที่คอยตามเรา ติม - จิงดิ แล้วพวกโรคก็จับแนนกับติมแยกออกจากกัน แต่ติมไม่ยอม เลยสู้เผื่อที่จาได้ให้แนนอยู่ในที่ที่ปลอดภัย พอติมจัดการพวกนั้นได้แล้วก็ไปหาแนนซึ่งกำลังจาถูกข่มขื่น แต่ติมก็ไปช่วยได้ทันที แล้วอีก2 คนที่จะข่มขื่นติมก็ก็มากระโดดถีบติมที่ข้างหลัง ทำให้ติมล้ม ติมบอกให้แนนไปตามคนมาช่วย แนนรีบวิ่งไปหาคนมาช่วยแต่ก็เจอคนอีกคนนึงล๊อกคอ แต่แนนก็พยายามช่วยตัวเองและจะพยายามช่วยติมที่โดนรุมอยู่ แนนคิดขึ้นได้เลยกัดแขนคนที่ล๊อกคอเลยหลุด แนนรีบไปตามคนมาช่วย ส่วนติมก็โดนรุมอยู่แต่พอติมเริ่มตั้งตัวได้ คนๆนึงที่มีมีดก็แทงเข้าที่หน้าอกของติมมิดด้าม ทำให้เสียเลือดมาก พอแนนมาถึงเจอติมโดนแทง ทำให้ตกใจมากรีบวิ่งเข้าไปหา คนที่มาช่วยก็ได้เรียกรถพยาบาล แนนนอนประคองติมอยู่ที่พื้น แนน - ติมอย่าเป็นไรน่ะ ติม - เรา…..ไม่….เป็นไร…ง่ายๆหรอก แต่ในความเป็นจิงนั้น ติมไม่มีสิทธิ์รอดเลย พอรถพยาบาลมาถึง พยาบาลก็รีบพาติมขึ้นรถทันที แนนก็ขึ้นไปด้วย แนนร้องไห้และคอยบอกติมว่าอย่าเป็นไรน่ะ อยู่เป็นเพื่อนเล่นกันก่อน แนนพูดซ้ำไปซ้ำมาทั้งอย่างนั้นอยู่ตลอดเวลา พอถึงโรงพยาบาล หมอได้พาตัวติมไปห้องฉุกเฉินทันที 2 ชั่วโมงผ่านไป แนน - หมอ ติมเป็นยังไงบ้างค่ะ หมอ - หมอเสียใจด้วยน่ะ แต่คนไข้คงจะอยู่ได้อีกไม่นาน แนน - หมอค่ะ ขอเข้าไปหาได้ไหมค่ะ หมอ - ตามสบายครับ พอแนนเข้าไป เห็นติมนอนโดยที่เหมือนคนที่ไม่มีกำลังจะทำอะไรแล้วแต่พอติมรู้สึกเหมือนแนนมาก็ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ติม - …….แนน..ติมไม่….เป็นไรหรอก….เชื่อติมน่ะ…แนน แนน - อืม เราเชื่อติม ติมก็อย่าเป็นไรน่ะ หายแล้วมาเล่นด้วยกันอีกน่ะ….( แนนร้องไห้ไปด้วย) ติม - อืม…แนนเรา…มีเรื่องจา…บอกแนน..มาตั้งนาน..แล้ว แนน - บอกมาเลย เรารอฟังอยู่ตลอดเวลาเลยน่ะ เราจาฟังที่ติมบอกทุกอย่าง ติม - เรานะ…รัก….แนนมากน่ะ….แล้วเราก็จา…รักแนนตลอดไป…ไม่มีวันเปลี่ยน ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แนน - ติม ติม ติม อย่างเพิ่งเป็นไรน่ะ ติม เรายังไม่ได้บอกติมเหมือนกัน แนน - หมอค่ะ หมอช่วยติมด้วยน่ะ ฮืออออออออออออ ซักพักหมอก็เดินออกมาจากห้อง แนน - หมอ ติมอาการดีแล้วใช่มั้ยค่ะ แนนขอเข้าไปคุยกับติมต่อน่ะค่ะ หมอค่ะ ๆ หมอพูดอะไรบ้างซิค่ะ หมอ ฮืออออออออออ แล้วแนนก็เข้าไปหาติม แนน - ติม เราอะน่ะรักติมมาตั้งนานแล้วน่ะ แต่ติมทำท่าจะเป็นคู่กัดเราอย่างเดียวเราเลยไม่รู้ว่าติมรู้สึกยังไงกับเรา จนเราไม่สามารถบอกติมได้ว่าเรารักติมมากน่ะ ฮือออออออออออ แล้วแนนก็กอดติมอยู่นานมากจนพยาบาลต้องมาบอกให้ออกไปข้างนอก แนนทำใจไม่ได้เลยไม่ได้ไปเรียนอยู่ 3 วันไม่กินอะไรเลย จนทำให้ร่างกายของแนนไม่ค่อยแข็งแรง พอถึงวันเผาติม แนนไม่สามารถทำใจได้ เลยเป็นลมไประหว่างงาน แนนฝันว่า ติมมาบอกว่า แนนไม่ต้องห่วงเรื่องเราน่ะ ยังไงเราจาคอยดูแลแนนอยู่ห่างๆ ตลอกเวลา รักแนนมาก จากเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้มีการจักโครงการความปลอดภัยทางการเดินทางขึ้น เพื่อเป็นอนุสรณ์ให้แกติมเพื่อระลึกว่าเป้นคนที่เสียสละเพื่อคนอื่น ซึ่งแนนเป็นคนจัดตั้งขึ้น