อย่ามองขึ้นไปข้างบน

เนื้อเรื่อง

ครั้งนี้ผมไปเที่ยวต่างจังหวัดอีกครั้ง และผมก็ได้ไปพักที่โรงแรมแห่งนึง (คราวนี้เป็นโรงแรมใหม่) ผมเข้าไปเช็คอินได้ห้องเบอร์ 303 พนักงานบอกว่าห้องนั้นแอร์เสียอยู่ พอผมเข้าไปก็ได้กลิ่นแปลกๆเหม็นๆแต่ผมก็ไม่เอะใจ แล้วก็ออกไปเที่ยวต่อ กลับมาก็ 5 ทุ่มแล้วกลับมาถึงพนักงานก็บอกว่าแอร์ซ่อมเสร็จแล้ว พอถึงห้องผมก็ยังได้กลิ่นเหมือนเดิมแต่คราวนี้มีน้ำหยอดมาจากช่องแอร์ด้วย แต่ผมก็ไม่สนใจผมก็เข้าไปอาบน้ำแล้วเข้านอนก่อนนอนผมได้เปิดแอร์ไว้ เข้านอนได้สักพักกลิ่นนั้นก็หายไป ประมาณเที่ยงคืนผมตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียง “อือๆ...ช่วยด้วย...” เสียงนั้นลงมาจากช่องแอร์ เป็นเสียงผู้ชายร้องอย่างโหยหวน เสียงนั้นทำให้ผมขนลุก และก็ได้ยินเสียงเคาะตะแกรงของช่องแอร์ แต่เสียงนั้นก็ยังโหยหวนต่อไป ผมเอาเก้าอี้มายืนเปิดช่องแอร์ดูว่าข้างในมีอะไร แต่สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าผมคือผู้ชายในเครื่องแบบสีขาว (ผมแทบช๊อค) ที่จริงเค้าก็คือคนซ่อมแอร์นี่เอง จากนั้นผมก็รีบโทรเรียกรถพยาบาลมารับเค้า หลังจากเค้าหายดีผมก็รู้ความจริงทั้งหมด คือ เค้าขึ้นไปซ่อมแอร์แล้วออกมาไม่ได้เพราะตะแกรงมันปิดแน่น แล้วกิ่นที่ผมได้กลิ่นก็คือกลิ่นเหงื่อของคนซ่อมแอร์ แต่ที่กลิ่นหายไปเพราะผมเปิดแอร์ทำให้ตัวเค้าแห้ง ที่เค้าเคาะตะแกรงก็เพื่อขอความช่วยเหลือเพราะเค้าหนาว