สายลมพัดพาเอาละอองคลื่นสีขาวพัดผ่านร่างของหญิงสาวที่อยู่ในชุดวันพีชสีชมพูอ่อน ผมยาวสลวยสีน้ำตาลปะบ่าถูกปล่อยให้พัดไปกับสายลม ผสมกับกลิ่นของดอกกุหลาบสีขาวที่จัดเป็นช่ออย่างสวยงามอยู่ในมืออันเรียวเล็กและบอบบางของหญิงสาว เธอมองออกไปในทะเลกว้าง ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงอีกครั้งวันเวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน เธอคิดแล้วก็เดินช้าๆไปผ่านชายหาดสีขาวสะอาดตา จนมาสุดที่หน้าผาสูงชัน สายลมแรงขึ้นจนผมของเธอสะบัดอย่างแรงจนดูยุ่งเล็กน้อยแต่ก็ยังเป็นทรงอยู่ เธอมองทะเลที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย
“ผมรู้ว่าคุณต้องมา” เสียงทุ้มลึกของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นมาจากข้างหลังของหญิงสาว ไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ หญิงสาวไม่รู้สึกตัวเลย
“ทุกครั้ง”เขาหยุดพูดแล้วก็เดินเข้าไปหาหญิงสาว
“คุณจะมาพร้อมกับช่อดอกกุหลาบสีขาว”เขาหยุดยืนอยู่ห่างจากหญิงสาวพอประมาณแล้วก็พูดต่อ
“หึ แล้วก็เหมือนทุกครั้งที่ผมคุยกับคุณ”เขายิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก แต่หญิงสาวยังมีอาการที่นิ่งเงียบ
“วันนี้อากาศดีนะ คุณว่าไหม”เขาชวนคุย
“ทะเลสวยเชียว”สายตาที่เย็นเยียบของชายหนุ่มมองออกไปที่ทะเลกว้าง น้ำทะเลสะท้อนแสงระยิบระยับเมื่อแดดกระทบ
“น่าลงไปเล่นจัง”เขายิ้มแล้วก็ชวนหญิงสาวขึ้นมาดื้อๆ
“แต่ไม่ดีกว่า เดี๋ยวชุดวันพีชตัวใหม่ของคุณจะเปียกเปล่าๆ”เขาเปลี่ยนใจเมื่อยังเห็นท่าทีนิ่งเงียบของหญิงสาวที่อยู่ในชุดวันพีชสีชมพูเบื้องหน้า
“จริงสิ สีชมพูเป็นสีที่คุณชอบมากนี่นา”เขาพูดเหมือนนึกขึ้นมาได้
“คุณถามผมตั้งหลายครั้งว่าทำไมไม่มอบดอกกุหลาบสีชมพูให้คุณซักที”เขาคิดขึ้นมาแล้วก็ยิ้ม
“ให้แต่ดอกกุหลาบขาวทุกวัน ‘ฉันเบื่อแล้วนะ’ คุณพูดแบบนั้นเสมอหลังจากได้ดอกกุหลาบสีขาวจากผม” เขาพูดเลียนเสียงของหญิงสาวในตอนนั้นพลางยิ้มที่มุมปาก
“หึ พูดแล้วก็ตลกเนอะ ทุกครั้งที่คุณถาม ผมก็ไม่เคยบอกเหตุผลให้คุณเลยว่าทำไม ต้องเป็นดอกกุหลาบสีขาว
”น้ำเสียงทุ้มลึกอ่อนลง
“ร้องไห้อีกแล้วสินะ ขี้แยจริงๆเลย”เขาพูดขึ้นเมื่อสังเกตเห็นว่าเธอก้มหน้าลงกับช่อกุหลาบ ไหล่น้อยๆเริ่มไหวตามแรงสะอื้น
“ไหนว่า
เข้มแข็งแล้วไง เห็นบอกกันทุกที”เขาพูดเสียงสั่นๆน้ำใสๆเริ่มเอ่อรอบๆดวงตาที่ร้อนผ่าว
“โกหกใช่ไหม!!”เสียงตะโกนดังก้องออกมาจากปากของชายหนุ่ม
“ที่จริงยังอ่อนแอ!! ยังร้องไห้อยู่!! ยังนอนไม่หลับใช่ไหม!! ยังไม่ยอมเผชิญกับความจริงใช่ไหม
..”เขาร้องตะโกนออกมาแล้วอ่อนลงในตอนท้ายพร้อมกับวิ่งเข้าไปกอดหญิงสาวจากด้านหลัง น้ำตาลูกผู้ชายไหลอาบแก้ม เขากอดเธอแน่นแม้ว่าหญิงสาวยังนิ่งอยู่เหมือนเดิมไม่มีกิริยาตอบสนองจากร่างบอบบางเลย
“ยังรักนะ” คำพูดนี้ออกมาจากปากที่สั่นเพราะแรงสะอื้นของชายหนุ่ม
“ขอร้องล่ะ อย่ามาอีกเลย”น้ำตาไหลเป็นทางจากดวงตาที่เศร้าหม่นของเขามันมากมายเหลือเกินเหมือนกับว่ามันไหลมาจากจิตใจที่บอบช้ำมานาน
“ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นคุณร้องไห้
อีกซักกี่ครั้ง”เขาพูดต่อ แล้วกอดหญิงสาวแน่นขึ้นอีก
“มันเจ็บ
. คุณรู้ไหม”น้ำเสียงเจ็บปวด
“เจ็บ
.จนพูดไม่ออก” ชายหนุ่มปล่อยหญิงสาวออกจากอ้อมกอดแต่ก็ยังซบหน้าอยู่กับไหล่ของหญิงสาว
“คุณต้องเข้มแข็ง อย่าอ่อนแอ เพื่อตัวคุณเอง
.และผม”เขาพูดแล้วก็ถอนหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาแห่งความโศกเศร้าจากไหล่บอบบางของร่างที่ยังนิ่งอยู่
“จำไว้ว่า เมื่อใดที่คุณอ่อนแอผมจะเป็นกำลังใจให้คุณ คุณจะยังอยู่ในใจผม และผมยังอยู่ในใจของคุณ”เขาถอยออกมาจากร่างของหญิงสาว
หญิงสาวปาดน้ำตาแล้วก็ก้มตัวลงวางช่อดอกกุหลาบสีขาวลงบนหน้าหลุมศพที่มีเพียงหลุมเดียวบนหน้าผาแห่งนี้
“สตีฟ กุหลาบสีขาวที่คุณชอบไงล่ะ”หญิงสาวพูดแล้วก็ยิ้ม
“ฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัยแพทย์ได้แล้วนะ ดีใจกับฉันรึเปล่า”หญิงสาวนั่งลงพูดกับหลุมศพโดยที่ไม่สนใจผู้ที่อยู่เบื้องหลัง
“ต่อไปฉันก็จะเป็นหมอ แล้วก็จะได้รักษาคนที่เป็นโรคหัวใจเหมือนคุณไง คนพวกนั้นจะได้ไม่เจ็บปวดเหมือน
เรา”หน้าตายิ้มแย้มตอนแรกของหญิงสาวสลดลง พลางใช้มือที่บอบบางลูบไร้ชื่อที่สลักอยู่บนแท่นหิน ‘สตีฟ แมคฟอร์ด’
“ฉันจะไปเรียนต่อที่อเมริกา
อวยพรให้ฉันด้วยนะ”คำนี้ทำให้คนที่อยู่เบื้องหลังสะอึก แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เขาคิด พูดจบหญิงสาวก็ยืนขึ้นแล้วเดินจากไป
“รู้ไหมเหตุผลที่ผมไม่ให้ดอกกุหลาบสีชมพูกับคุณ แต่กลับให้สีขาวแทน”เขาหยุดพูดนิดนึงแต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม เพียงแค่หันมองไปทางหญิงสาวที่เดินจากไปเท่านั้น
“เพราะว่าสีขาวเป็นสีที่แทนความรัก ดวงใจและดวงวิญญาณของผมที่จะเป็นของคุณคนเดียว
ตลอดกาล
ลอเรนซ์
..”เสียงสุดท้ายของชายหนุ่มผ่านไปกับสายลมทำให้หญิงสาวหยุดยืนนิ่งแล้วก็หันหลังกลับไปแต่ก็พบกับความว่างเปล่า ไม่มีร่างของชายหนุ่มคนนั้น เขาหายไปและอาจหายไปจากใจของหญิงสาวด้วย
“สตีฟ”เสียงครางสั่นๆออกมาจากริมฝีปากบาง เสียงสตีฟ มันเป็นเสียงของเขา หญิงสาวยังจำได้ดีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มอีกครั้ง เหมือนกับว่ามันจะไม่มีทางสิ้นสุด
“สตีฟ!!!!!!!!!”เสียงตะโกนก้องไปทั่วหน้าผา ร่างบางทรุดลงกับพื้นหญ้า เสียงนั้นยังก้องอยู่ในโสตประสาทนาน..เท่า
นาน..และถูกกลืนกินไปกับเสียงคลื่น
..
The End
..
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น