ถึงเธอ...ผู้เป็นดวงใจ

เนื้อเรื่อง

ที่รัก...ฉันยังเรียกเธอแบบนี้ได้รึเปล่า....
ฉันยังจำได้ทุกอย่างว่าเรารู้จักกันได้ยังไง   วันที่เพื่อนของเราแนะนำให้รู้จักซึ่งกันและกัน  เราก็ตกหลุมรักกันและกันโดยทันที  ฉันเคยคิดเสมอว่าคงจะไม่มีอะไรที่จะพรากหัวใจรักไปจากเราได้   ที่รัก...แม้แต่ในตอนนี้ฉันก็ยังจำคำพูดของเธอได้
    “ อัคคะ..ถ้าวันนึงมีคนมาเอาตัวโรสไป  อัคจะทำไงคะ “  อยู่ๆ ฉันก็คิดถามคำถามนี้ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
เธอหัวเราะเบาๆ  “ ไม่ต้องกลัว  ยังไงผมก็ต้องตามคุณกลับมาให้ได้  ผมสัญญา  นอกจากว่า.... “ เธอเว้นคำพูดไป  “  โรสเต็มใจที่จะไปน่ะ “ เธอตบท้ายด้วยเสียงงอนๆ
ฉันหัวเราะ  เธอกระชับมือฉันแน่นเข้าเป็นการยืนยันคำสัญญา  ฉันเชื่อเสมอว่าเราจะได้อยู่ด้วยกัน  จนถึงวันนั้น...
“ แม่คะ  หนูเลือดกำเดาไหลอีกแล้ว  เยอะด้วย  “  ฉันร้องขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง  ฉันอ่อนเพลียเหลือเกินในช่วงนี้  หน้ามืดอยู่บ่อยๆ  แต่ฉันก็ไม่เคยสงสัยอะไร
“ ไหนลูก  แม่ว่าไปหาหมอดีไหม  “  แม่มองฉันอย่างเป็นห่วง  ฉันรู้สึกไปเองรึเปล่านะ  ทำไมในแววตาแม่เหมือนกับมีบางอย่างที่ดูหวาดกลัว
“ ไม่ค่ะ  แม่ก็รู้ว่าหนูไม่ถูกกับหมอ “ ฉันกอดแม่เพราะรู้ว่าแม่กังวลกับฉันเสมอ  เรามีกันอยู่แค่ 3 คนพ่อแม่และลูก  เธอก็คงจะรู้   ฉันพยายามอดทนกับสิ่งที่เป็นกับร่างกายฉันในตอนนี้   และฉันก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป....
ฉันจำได้แค่ว่า  ตัวเองวูบไป  มารู้สึกตัวอีกที  ก็เห็นหน้าพ่อและแม่แล้ว  ฉันจะบอกเธอยังไงดี   การที่ฉันต้องตื่นขึ้นมารับรู้ว่า  ฉันเป็นลูคีเมียเหมือนที่ยายเคยเป็น  มันเหมือนกับถูกฉุดลงเหว  ไร้ซึ่งสิ่งใดๆ  ให้หวังอีก  เสียงที่แม่พร่ำถามหมอราวกับใจจะขาดยังดังก้องอยู่ในหู  ก่อนการรักษาฉันจะเริ่มขึ้น  ฉันขอเวลาแม่แค่วันเดียวเท่านั้น  ... เธอคงจะจำได้ดีที่สุดว่าเพื่ออะไร
ฉันได้พบเธอเป็นครั้งแรกตั้งแต่วันที่เข้าโรงพยาบาล  ฉันได้ข่าวว่าเธอแทบคลั่ง  ตามหาฉัน  พยายามติดต่อทุกทางแต่ก็ไม่สามารถพบฉันได้  จนวันที่ฉันโทรให้เราไปพบกัน ......
“ โรส...คุณทำให้ผมแทบบ้า  “  เธอวิ่งเข้ามาถึงตัวฉัน  เอื้อมมือจะมากอด  แต่ฉันเบี่ยงตัวออก   “  คุณผอมจัง  ไม่สบายใช่ไหม  ทำไมไม่มีใครบอกผมเลย \"  แววตาเธอสงสัย “ คุณมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า “
ฉันสะท้อนใจนัก  ดูเถิด  แม้ฉันจะทำให้เธอกังวลสักแค่ไหน   เธอก็ยังเอื้ออาทรไม่เปลี่ยน
“ ฉันมีธุระมาบอกคุณแค่เรื่องเดียว “ ฉันฝืนทำเสียงเย็นชากับเธอ
เธอนิ่ง  นิ่งจนน่ากลัว  เพราะฉันไม่เคยคุยกับเธออย่างห่างเหินแบบนี้  “ เรา...จบกันแค่นี้เถอะ “  ฉันยังเอ่ยวาจาเชือดเฉือนเธอออกไป  ซึ่งเธอรู้ไหมว่ามันเป็นการเชือดหัวใจตัวฉันเองด้วย
“ โรส “ เธอจับมือฉัน “ ผมจะไม่ถามว่าทำไม  แต่ก่อนที่คุณจะพูดคำนี้ออกมา  คุณมองตาผมก่อนได้ไหม   มอง...แล้วบอกผมสิว่าคุณสิ้นรักผมแล้ว  คุณไม่เคยรักผมเลย  งั้นเหรอ “
ฉันเกือบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่   “ ใช่  ฉันไม่เคยรักคุณเลย  ไม่เคยแม้สักวินาที  “  ฉันมองตาเธอไม่หลบ  ก่อนที่จะผละมือออกและหันหลังให้ทันที
ฉันรู้  เธอเจ็บปวดเหมือนที่ฉันเจ็บ  เธอไม่ถามอะไรอีก  เดินออกไปอย่างเงียบงัน  และในที่สุดก็เหลือแต่ฉันที่ยืนน้ำตาร่วงรินเพียงเดียวดาย.....

                  I would rather hurt myself
               Than to ever make you cry
               There’s nothing left to try
               Though it’s gonna hurt us both
               There’s no other way than to say …goodbye
ใช่ ฉันยินดีที่จะทำร้ายเธอตอนนี้  เธอจะได้พบคนอื่น  หากเธอรู้  เธอจะจมอยู่กับฉัน  ให้เธอเข้าใจว่าฉันไม่รักเธอ  ดีกว่าให้เธอต้องยอมรับว่า  ต่อไปฉันจะไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้อีก
การรักษาเป็นไปอย่างหมดหวัง  ฉันผ่าตัดปลูกถ่ายไขกระดูกไม่ได้  ทุกครั้งที่ฉันเจ็บปวด  สิ่งเดียวที่ฉันคิดถึงคือเธอ   เพื่อนๆมาเยี่ยม  ฉันห้ามขาดไม่ให้เขาบอกเธอโดยเด็ดขาด   นั่นคือสิ่งที่ฉันขอร้อง
   ขณะที่ฉันเขียนจดหมายฉบับนี้อยู่  ฉันรู้ว่าเธอไปเมืองนอกแล้ว  ฉันคงไม่มีโอกาสที่จะอธิบายหรือพูดอะไรกับเธออีก  ฉันอยู่ที่บ้านพักริมทะเล  รอเงามรณะที่กำลังจะมาถึง  ฉันพยายามที่จะเขียนด้วยลมหายใจที่ยังเหลืออยู่  ฉันรู้....ที่รัก  ฉันทำให้เธอเจ็บปวด  แต่ฉันจะเจ็บปวดยิ่งกว่าที่เห็นเธอทุกข์เพราะเธอไม่อาจช่วยฉันได้  สิ่งที่กำลังจะมาเอาตัวฉันไปจากเธอ  คือ ความตายที่เธอยับยั้งไม่ได้  หวังว่าเธอคงเข้าใจ...
ฉันเหนื่อยจัง  ทรมานนะ   สิ่งที่เป็นหลักให้หัวใจฉัน   คือ เธอ....

     “ ลาก่อนค่ะ  ตอนนั้นที่โกหกอัคไป  ขอให้ลมพัดเอาความจริงนี้ไปบอกอัคที....โรสรักอัคเสมอ และไม่เคยเอาหัวใจคืนมาจากอัคเลย  หากความตายเป็นการหลับใหลในความฝันอันยาวนาน  โรสจะตื่นขึ้นมาในวันที่อัคไม่มีใคร  เพียงเพื่อจะบอกว่า  โรสรักคุณ..และจะคอยมองหาคุณจากบนฟ้า....โรสไปละนะ...ลาก่อน.....”


มือที่ถือจดหมายสั่นระริก   และเสียงร้องที่เปล่งมาจากความเจ็บปวดในใจก็ดังขึ้น   อัครภาคย์ได้กลับมาทันเห็นเพียงกุหลาบที่วางอยู่บนหลุมศพเท่านั้น
หมดโอกาสที่จะเห็นหน้าเธออีก.....เธอผู้ที่รักเขายิ่ง  และยินดีจะเดินสู่ความตายอย่างเลือดเย็นโดยปราศจากคนที่เธอรักอยู่เคียงข้าง  หากเพียงตอนนั้น เขาดื้อดึงที่จะคว้าเธอกลับมา....แค่เขาใจเร็วไปนิดเดียว  ทุกสิ่งกลับพังอย่างไม่เหลือดี  สิ่งที่เหลืออยู่ในมือเขาตอนนี้  กลับเป็นแค่เพียงความจริงในลมหายใจสุดท้ายของเธอ  ที่เขาไม่มีโอกาสได้ยิน....สายเสียแล้วใช่ไหม
                                          รอผมนะ ..... ผมจะไปตามคุณอย่างที่สัญญาไว้  ไปบอกคุณว่าผมขอโทษเช่นกัน.....
เสียงลมทะเลพัด  คลื่นรุนแรง  หากมีใครสังเกต  จะเห็นเงาร่างหนึ่งเดินเข้าไปและค่อยๆจมลงเป็นหนึ่งเดียวกับพื้นทะเลอันมืดมิด.....