f@shiOn freEstYle วัยเลิฟ

เนื้อเรื่อง

ณ ถนนเลียบรั้วโรงเรียนแห่งหนึ่งเช้าวันจันทร์อย่างนี้ ทุกคนย่อมรู่ดีว่าเป็นวันที่รถติดมหาโลกาวินาศพอๆกับเย็นวันศุกร์ ด้วยเหตุนี้เด็กหลายคนที่กัวว่าจะผ่านเข้าประตูโรงเรียนสายจนดดนทำโทษ พยายามวิ่งแข่งกับเข๊มนาฬิกาสุดริดและสองในยี่สิบคนที่ทำท่าจะสายด้วยก็มีนายทอฟฟี่และยายโม เด็กม.สี่ แต่อยู่คนละห้องรวมอยู่ด้วย
  \"เฮ้ย รีบวิ่งกันเร็วไม่ทันแล้วโว้ย\" เสียงหนุ่มคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาในหมู่ผู้ร่วมชะตากรรมที่ตั้งหน้าตั้งตาจ้ำกันอยู่ทั้งผู้ยและผู้หญิงต่างก็วิ่งไม่คิดชึวิตเลยทีเดียว แต่สุดท้ายแม้ว่าจะใส่อุ้งตีนสุนัขหมดฟาร์มแค่ไหนก็มีเพียงไม่กี่คนที่รอดพ้นคำว่า\"สาย\"ไปได้ ในแถวที่แยะต่างหากของเด็กมาสาย(เพื่อรอคิวจดชื่อหักคะแนน)ยายโมกับนยทอฟฟี่ยืนหอบแฮ่กๆแข่งกันลิ้นห้อย \"เธออีกแล้วหรอ มาสายบ่อยนะ และนี่!หยิบเสื้อผ้าได้ก็ตาตาเหลือกออกจากบ้านเรยใช่มั้ย ดูซิหัวเหอก็ยังไม่หวี ชายเสื้อก็ยังไม่ใส่ในกางเกง คอปกก็พับให้มันดีดี ตั้งมาเป็นจิ๊กโก๋เชียว เชือกรองเท้าก็หลุด วิ่งมาเนียะไม่กลัวหกล้มหัวแตกบ้างรึงัย\" อาจารย์เวรทำหน้าระอาขณะใช้ไม้เรียวตีแปะๆไปตามตัวของนายทอฟฟี่ผู้ซึ่งไม่ได้ห่วงเรื่องความหล่อมาแหนแต่ไรแล้ว \"นี่ดูตัวอย่างเพื่อนคนนี้สิผมเผ้าก็เรียบร้อย เสื้อผ้าก็ตึเปียะรองเท้าถึงเท้าก็ดูไม่มีที่ติ\" อาจารย์เวรดึงหัวนายทอฟฟี่ให้หันมาเผชิญกับคุณหนูผู้รักสวยรักงามอย่างนายโม เมื่อเธอถูกยอกก็เลยบืดตัวตรงหลังแนโดยอัติโนมัต อ้อ! สำหรับยายโมน่ะ วันนี้เพิ่งจะมาสายเป็นครั้งแรกในชีวิตเลยล่ะ สาเหตุเพราะว่ามัวแต่รอซื้อกล้วยปิ้งฝากเพื่อนอยู่ \"อะโด่เอ๊ย! ไม่มีที่ติซะที่ไหน ก็มาสายเหมือนกันละว้า\"นายทอฟฟี่ก้มลงมองจากเท้าไล่ขึ้นไปบนใบหน้าของยายโมด้วยความทึ่งเล็กๆเหมือนกัน แต่ก็อดไทได้ที่จะแขวะให้เธอได้ยิน ซึ่งเธอไม่อยากต่อปากต่อคำด้วยเพราะเห็นสภาพของเพื่อนต่างห้องคนนี้รู้สึกไม่ถูกชะตามาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เมื่อต่างงคนต่างโดนจดชื่อและโดนเทศก์จนหูเยินกันไปตามระเบียบแฃ้ว ก็พากันเดินขึ้นตึกเรียน นายทอฟฟี่ได้เดินข้างหลังยายโมโดยบังเอิญ \"เธอๆใส่เสื้อซะตึงเปรียะขนาดนี้ กลัวคนเค้าไม่รู้หรอว่า ใหญ่กว่าฝาขนมครกนิดเดียว\" นายทอฟฟี่สะกิดยายโมแล้วก็พูดเสียงค่อนข้างดัง นักเรียนชายที่อยู่ใกล้ๆแถใน้นพากันจ้องมาที่หน้าอกของเธอแล้วหัวเราะกนกระจาย โชคดี่อาจารย์ยืนอยู่ไกลเลยไม่ได้ยินวาจาสุนัขของนายทอฟฟี่นะเนียะ ไม่งั้นอาจเพิ่มเป็นสามเท่าก็ได้ \"ไ อ้บ้า\"ยายโมหันมาด่านายทอฟฟี่ด้วยความโมโหแต่อายมากกว่าอย่างอื่น แล้วเอากระเป๋าหนังสือขึ้นมาปิดช่วงอกก่อนวิ่งขึ้นห้องตัวเอง \"เกิดมาไม่เคยมีใครหยามขนาดนี้เลยนะเนียะ ฝากไว้ก่อนเหอะฉันต้องเอาคืนนายให้ได้แน่ๆ\" เธคิดแค้นตี๋หล่อมาดเซอร์เกินเหตุอย่านายทอฟฟี่ไปตลอดทั้วันทั้งคืนเชียวแหละ บ่ายวันเสาร์ที่ร้านขายซีดีแห่งหนึ่งบนห้องดัง ยายโมมาเป็นเพื่อนยายจิ๊กเพื่อนซี้ซื้อซีดีเพลงนักร้องเกาหลีสุดฮ๊อต และไม่ต้องบอกก็รู้ว่ายายโม ออกจากบ้านทุกครั้งต้องเริ่ดอยู่แร้ววันนี้เธอมาในชุดการ์ตูนสีชมพูเจิดจ้าสวมด้วยแจ๊กเก็ตสีขาว กระโปงสั้นโชว์เรียวขายาวๆ รองเท้าหุ้มข้อส้นตึกกับถุงเท้าสู้งถึงหน้าแข้ง ถ้าไม่ติดว่าพูดภาษาไทยได้ชุดแจ๋ว ชาวบ้านเค้าคงคิดว่าเธอมาจากญี่ปุ่นแหงๆ อ้าว!คุณตึงเปรียะ กระเด็นมาจากหนังสือแฟชั่นญี่ปุ่นรึงัย เดินมานี่หมาเห่ากันปากเบี้ยวเลยสิ\" ผีป่าช้าไหนไท้ดลใหนายทอฟฟี่มาซื้อซีดีที่ร้านเดียวกับเธอ โลกมันกลมเจงๆ \"ไม่เมหือนนายหรอก ต่อมแฟชั่นอักเสบรึงัย เสื้อที่เขียนว่าโสด เนียะแถวบ้านชั้นเค้าเอาไปทำผ้าขี้ริ้วกันแล้ว แล้วกับกางเกงเก่าทั้งเยินซะไม่มี ใส่เดินเข้ามาในห้องได้ไง แหวะ!\" ครายนี้ยายตึงเปรียะ เอ๊ย! ยายโมโต้กลับบ้าง หลังจากที่แลกวาจาแสบๆคันๆเจ็บจี๊ดๆใส่กันอีกหลายประโยค สุดท้ายคุณเธอก็เดินไปที่เคาเตอร์จ่ายเงิน \"เฮ้ย ชั้นลืมเอาบัตรสมาชิดมาอ่ะ อย่างงี้ก็ไม่ได้ลดเปเซนนะสิ\"ยายโมผู้ซึ่งแท้จริงถูกชวนมาเพราะมีประโยชน์ตรงที่มีบัตรลดเอ่ยเซงๆ ยายจ๊กเลยเตรียมควักเงินเท่าราคาเต็ม \"อ่ะนี่ บังเอิญเราเอาติดมา \" นายทอฟฟี่ยื่นบัตรลดส่งให้พนักงานหร้อมซีดีที่ตัวเองเลือกไว้ ไม่วายทำท่ากวนๆอย่างเป็นต่อโดยการมองสองสาวตั้งแต่หัวจรดเท้า ที่จริงยายโมกับยายจิ๊กก็ไม่อยากจะรับความช่วยเหลือจากอริอย่างนายทอฟฟี่หรอก แต่ด้วยคามงกที่ฝังตัววอยู่ในสมองสั่งการให้ปิดปากเฉยไม่ปฏิเสด เมื่อจ่ายเงินเส็ดทั้งสามก็กำลังจะหันกลับออกจากร้าน โดยลืมรับบัตรสมาชิกคืน \"น้องครับ เพื่อนน้องลืมบัตรสมาชิก\"พนักงานยื่นบัตรให้ยายโมแล้วชี้ไปที่นายทอฟฟี่ทอยู่ใกล้ๆ \"อ๋อไม่ใช่เพื่อนหรอกค่ะ คนใช้ที่บ้านน่ะ\" ยายโมพูดประชดดังๆกะให้นที่พูดถึงเจ็บใจทั้งๆที่จิงๆไม่ได้มีเจตนาอะไร แต่ก็ได้ผลเพราะนายทอฟฟี่รีบวิ่งตามมาติดๆ \"นี่ มันจะมากไปแล้วนะมาหาว่าเราเป็นคนใช้ เธอตัดสินคนเฉพาะที่การแต่งตัวแค่นั้นอะเหรอ ตอนแรกเราก็อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอนะ แต่ตอนนี้แม้ต่ศัตรูยังไม่อยากเป็นเลย รู้ไว้ซะด้วย นายทอฟฟี่ใส่เป็นชุดด้วยความโมโหก่อนจะเดินฉับๆออกไป เล่นเอายายโมหน้าซีดจ๋อยลิ้นไก่เป็นอัมพาตไปเลย วันจันทร์ถัดมา ในแถวของเด็กมาสายขาประจำอย่างนายทอฟฟี่ยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่หัวแถวตามเคย \"ทอฟฟี่ๆชั้นขอโทษนะ\" ยายโมอุตส่าห์ลงทุนยอมมาสามชะโงกหน้ามากระซิบบอกกับนายทอฟฟี่ แต่นายทอฟฟี่สะบัดหน้าหนีทำไม่สนใจ \"นี่นายชั้นไม่เคยขอโทษผู้ชายคนไหนเลยนะเมื่อไหร่นายจะยกโทให้ฉันซะทีล่ะ\" เช้าวันอังคารเธอก็มาสะกิดบอกนายทอฟฟี่อีก และผลที่ได้ก็เหมือนเดิม สรุผคือตลอดทั้งห้าวันเธอเพียรพยายามลดความเป็นคุณหนูของตัวเองมาขอโทษนายทอฟฟี่ตลอด ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องใส่ใจอะไรกับนายคนนี้ด้วย จริงๆแล้วไม่มีใครรู้ดีเท่านายทอฟฟี่หรอก เพราะตั้งแต่ยายโมพยายามมาสายเพื่จะตื้อขอโทษเค้าน่ะ บางวันเค้าก็แอบสังเกตว่ายายโมผู้สวยเริ่ดเชิดหยิ่งคนนี้ผมกระเซิงเป็นรังนกเพราะผ่านการวิ่งกระหืดกระหอบมาไกล หรือบางทีก็ไม่รู้ว่าแอบไปกินอะไรระหว่างทางทำให้มีซอสติดอยู่ที่แก้ม ซึ่งอาการหลุดๆพวกนี้นายทอฟฟี่รู้เริ่มรู้สึกว่าคุณหนูคนนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน เพียงแต่ที่เค้าไม่ให้อภัยง่ายๆก็เพราะอยากแกล้งยายโมเท่านั้นเอง \"นี่เธอสองคนเนียะ นัดกันมาสายรึงัยห๊า มาสายได้ทุกวี่ทุกวันเนอาทิตย์แล้วนะ ถ้าจันทร์หน้ามาสายอีกจะให้วิ่งรอบสนาม ยี่สิบ รอบเลย คอยดูสิ\"อาจารย์เวรมองทั้งสองอย่างจีบผิดนิดๆด้วยล่ะ ก็จะไม่แปลกได้ไงล่ะ ก็ยายโมผู้ที่แทบไม่คยมาสายเลย เล่นเปลี่ยนพึดติกำซะขนาดนี้ เช้าวันจันทร์ซึ่งนายทอฟฟฟี่เห็นว่าอาจารย์คาดโทษว่าจะให้วิ่งรอบสนามก็เลยรีบมาแต่เช้าและเข้าแถวเคารพธงชาติกับเพื่อนๆทัน ตอนแรกเค้าคิดว่ายายโมคงรีบมาเหมือนกันแต่กลายเป็นว่าคิดผิดเพราะขณะที่เค้ากำลังจะเดินแถวขึ้นห้อง ยายโมกำลังวิ่งรอบสนามหร้อมกับคนที่มาสายติดต่อกันอีกสองถึงสามคน \"นี่โม ทำไมเธอยังมาสายอีกทั้งๆที่อาจารย์เค้าบอกไว้แล้ว นายทอฟฟี่เดินมาพูดกับเธอระหว่างงพักเบรค \"ก็ชั้นคิดว่านายคงต้องมาสายอีกอ่ะสิ ไม่นึกว่านายกลัวโดนวิ่งรอบสนามด้วยนี่\" \"ถามหน่อยเหอะ เธอทำแบบนี้ทำไม\"นายทอฟฟี่ถามทั้งๆที่พอจะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว แถมเป็นเพราะเค้าใจอ่อนลงมากและอยากจะยุติเรืองไว้แค่นี้ ถึงเวลาแล้วที่ควรพูดกันให้เป็นเรื่องเป็นราวซะที \"ชั้นกก็แค่อยากจะให้นายยกโทษให้ ชั้นรุ้ตัวว่าพูดจาเหมือนดูถูกนายเกินไป ก็จริงของนายที่ไม่ควรมองใครที่ภายนอกอย่างเดียว น่าจะดูที่จิตใจมากกว่า แล้วอีกอย่างชั้นก็ว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้อย่างที่นายว่า\" \"แต่เราไม่อยากจะเป็นเพื่อนกับเธอแล้วล่ะ...ขอเป็นอย่างอื่นได้มั้ย\" นายทอฟฟี่หน้าแดงตอนที่พูดคำนี้ออกมา เพิ่งจะเป็นครั้งแรกที่ขอคบกับผู้หญิงที่ไม่รู้ด้ยซ้ำว่าชอบตั้งแต่เมื่อไหร่ \"หา!นี่นายไม่ได้อำชั้นเล่นใช่มั้ย นายจะจีบชั้นหรอ\" \"จีบได้มั้ยล่ะ หรือว่าเธอรังเกียจผู้ชายเซอร์ๆอย่างชั้นหรอ\" \"ไม่ปะติเสดดีก่า เพราะชั้นก็อยากรู้เหมือนกันว่าจริงๆแล้วนายเป็นคนอย่างไง แต่ก่อนอื่นชั้นว่าเราคงต้องปรับเร่องรสนิยมในการแต่งตัวกันก่อนมั้ย ไม่งั้นมีหวังเดินคงกันคงตลกแย่\" วันเสาร์ทั้งคู่นัดเดทกันเป็นครั้งแรก นายทอฟฟี่มากดออดหน้าบ้านของยายโมเพื่อจะมารับออกไปดูหนังเรื่องใหม่ล่าสุด แต่ทันทีที่ต่างฝ่ายต่างเห็นกันก็ต้องหัวเราะจนท้องแทบแตก เพราะนายทอฟฟี่มาในชุดหล่อเนี้ยบทรงผมใส่เจลทรงเท่สุดๆ ตรงข้ามกับยายโมที่ใส่เสื้อยืดสีขาวธรรมดาๆกับกางเกงสีต่นผมก็หวีไว้ง่ายๆ เท่านั้นไม่ได้จัดทรงเก๋ไก๋เหมือนทุกที แต่ถึงยังไงก็น่ารักตามแบบธรรมชาติดีเหมือนกันนะ เฮ้อ!!! กว่าจะปรับตัวให้เข้ากันได้พอดีคู่นี้เค้าก็ใช้เวลาพอสมควรเหมือนกันล่ะ แต่เพื่อความรักแล้ว เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหาอยู่แล้วเนอะ