[Memory Of YoU]

เนื้อเรื่อง

[Memory Of YoU]

บรรยากาศวันเปิดเทอมพลุกพล่านไปด้วยผู้คน ที่ต่างพูดคุยกันอย่างไม่หยุดปาก เหมือนไม่ได้พบกันมาเป็นสิบกว่าปี  ทั้งๆที่ปิดเทอมแค่ 2 เดือนเท่านั้นเอง...
วันเปิดเทอมนี้อาจธรรมดาสำหรับใครหลายๆคน แต่สำหรับ ซายน์ มันสำคัญกว่านั้นเพราะ...
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมชั้นม.4ของเธอ!
“ในที่สุดเราก็ได้เป็นนักเรียนม.ปลายซักที” ซายน์คิดอย่างสุขใจ ขณะเดินเข้าโรงเรยน
“เฮ้ย!ซายน์ มัวแต่ฝันหวานอะไรอยู่วะ”มิ้มเพื่อนสนิทของซายน์ถาม
“อ้าว!ซายน์มาโรงเรียนแล้วหรอ คุณนายสายเสมอ”ฟ้าแซว
“แหม!เปิดเทอมวันแรก ก็ต้องมาเช้าหน่อยเซ่”ซายน์ตอบ
“เออ ว่าแต่จะไปเข้าแถวกันรึป่าวเนี่ย ฮึ”โก้ที่เดินผ่านมาพูดขึ้น พลางขยี้ผมของซายน์ไปด้วย
“ไปน่ะไปแน่ แต่ก่อนไปขอแก้แค้นก่อน”ซายน์ว่าก่อนจะเขกหัวโก้เข้าให้ทีนึง แล้วรีบวิ่งหนีไปเข้าแถว
@@@@@@@@@@@@
ห้องม.4/6
“ว้า!ปีนี้ต้องนั่งข้างโก้อีกและ”ซายน์บ่นเบาๆแต่โก้ยังอุตส่าห์ได้ยิน
“ก็อยากเลขที่ติดกับฉันเองนี่”โก้พูดยิ้มๆ
ตลอด4ปีที่ผ่านมาโก้กับซายน์ก็ได้นั่งข้างกันตลอด ความใกล้ชิดทำให้ทั้งคู่ตกหลุมรักกันและกันโดยไม่รู้ตัว…
@@@@@@@@@@@@
ที่เรียนพิเศษ
“อ้าว!ซายน์จะกลับแล้วหรอ จะให้เราข้ามไปส่งมั้ย?”ป้ายรถเมล์อยู่ฝั่งตรงข้ามกับที่เรียนพิเศษ
“โห!สงสัยวันนี้หิมะตกกลางทะเลทรายซาฮาราแน่ โก้เนี่ยนะจะข้ามไปส่งเรา ไม่เอาอ่ะ ไม่น่าไว้ใจ”
“โธ่!คนอุตส่าห์หวังดี กลัวจะเป๊อะป๊ะโดนรถชนเข้า”โก้พูดลอยๆโดยหารู้ไม่ว่าสิ่งที่พูดนั้นจะเกิดขึ้นกับตัวเอง!
@@@@@@@@@@@@
ห้องม.4/6
“เฮ้ย!ไอ้โก้มันไม่มาโรงเรียน3วันแล้วนะเว้ย โทรไปก็ไม่มีใครรับ ปกติมันไม่เคยขาดเรียนนานขนาดนี้นี่นา”เคนเพื่อนสนิทของโก้ตั้งข้อสังเกตขึ้น ก่อนที่จะมีใครตอบ ครูปราณี ก็เข้ามา…
“นักเรียน ครูมีเรื่องไม่สู้ดีนักจะแจ้งให้ทราบ”
“ขออย่าให้เป็นอย่างที่เราคิด ขออย่าให้เป็นอย่างที่เราคิด”ซายน์ภาวนาในใจ
“ตอนนี้นายศุภกิจ…เอ่อ ถูกรถชนตอนนี้อยู่ในห้องICU ร.พ.Y”ครูพูดช้าๆ
“ศุภกิจ…ไม่ ไม่จริง… โก้”ซายน์คิดในใจ ในขณะที่น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว…
@@@@@@@@@@@@
ร.พ.Y
“โก้…โก้”ซายน์ร้องไห้ไม่หยุด
“หนูซายน์จ๊ะ ก่อนที่โก้เค้าจะ…จะ…”แม่ของโก้ร้องไห้โฮออกมา
“ก่อนที่โก้เค้าจะเข้าห้องไอซียู…เค้าบอกว่าให้เอานี่ให้หนูจ้ะ”พูดออกมาได้ในที่สุด พลางยื่นซองสีน้ำตาลให้ซายน์…
ซายน์ปลีกตัวออกไปอยู่ในมุมเงียบ ปล่อยให้เพื่อนๆที่มาด้วยกัน ปลอบแม่ของโก้ที่ร้องไห้อย่างหนัก…
”ถึง ซายน์
ความจริง…เราน่าจะบอกกับซายน์ตั้งนานแล้ว… แต่เราไม่เคยกล้าพอ… จนกระทั่งเรากำลังจะตาย…ใช่แล้ว…ซายน์…เรารู้ตัวเองดี…ว่าเรากำลังจะตาย…เราถึงรวบรวมความกล้าได้…เราอยากจะบอกซายน์มาตั้งนานแล้วว่า…เรารักซายน์นะ…ซายน์…สิ่งที่อยู่ในซองนี้…เป็นของที่เราอยากให้ซายน์มาตั้งนานแล้ว…เรารักของสิ่งนี้มาก…หวังว่าซายน์คงจะชอบนะ…
                                                                                                                  ด้วยรัก
                                                                                                                     โก้
ซายน์มือสั่น ค่อยๆหยิบสิ่งที่อยุ่ในซองออกมา…รูปภาพ…รูปที่มีแต่เธอเท่านั้น…รูปที่เธอไม่เคยรู้ตัวว่าถูกถ่าย…รูปตอนที่เธอยิ้ม…หัวเราะ…หน้าบึ้ง…โก้เอาเวลาตอนไหนมาถ่ายนะ...
จริงสิ…โก้เป็นตากล้องประจำรุ่นนี่…ถ้าเขาจะถือกล้องเดินไปเดินมาก็คงไม่มีใครสงสัยอยู่แล้ว…
ซายน์กอดรูปภาพเข้ากับอก…ค่อยๆทรุดตัวลงนั่ง…น้ำตาไหลเป็นทาง…
@@@@@@@@@@@@
งานศพโก้ผ่านไปแล้ว…คนมาร่วมงานอย่างล้นหลาม…ทุกคนล้วนเศร้าสร้อย…โก้เป็นคนดีที่เพื่อนรัก…ส่วนรูปทั้งหมด…ถูกเก็บไว้อย่างดี…ในแฟ้ม…
ซายน์กลับมาเป็นซายน์ที่ร่าเริงคนเดิม…แต่ไม่มีใครรู้ว่า…ซายน์ยังคงไม่ลืม…และไม่มีวันลืมโก้…ซายน์ยังคงร้องไห้ทุกคืน…เธอไม่เคยได้บอกความในใจ…ที่เธอมีต่อโก้…ว่า…เธอรักโก้…โก้อยู่ในใจซายน์เสมอมาและตลอดไป